Κείμενα από την "Ελευθεροτυπία Εβδομάδα"

  Μάρτιος 2010 (4 άρθρα)

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

  Βαυβώ
  4 Μαρτίου 2010 

   Στην θεατρική διασκευή του «καλού στρατιώτη Σβέικ» ο παπα-Καντζ, αφεντικό του Σβέικ, φαρισαίος και μέθυσος, όταν οι πιστοί επικρίνουν την ανάρμοστη διαγωγή του (βρισκόμαστε στην Αυστροουγγαρία του 1914) ο άξιος ιερέας αντιδρά κραυγάζοντας «Η πυρά του Τζορντάνο Μπρούνο καπνίζει ακόμα. Αναθεωρήστε την Δίκη του Γαλιλαίου».
   Ομοίως, στην θεατρική διασκευή του πολιτικού μας βίου ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θεόδωρος Πάγκαλος αντιδρώντας στο γυμνασιακό αστείο του περιοδικού «Focus» παρουσίασε την αυτή συμπεριφορά και αγνόησε την οικονομική μας καταβαράθρωση, ενθυμούμενος τις αποζημιώσεις που μας οφείλουν οι Γερμανοί για τις θηριωδίες της Κατοχής. Προς τούτο με φιλοπατρία και αυταπάρνηση λησμόνησε τη συγνώμη που ζήτησε κάποτε, μόνον αυτός, από τους Γερμανούς -αφού προηγουμένως χαρακτήρισε τη χώρα τους γίγαντα με μυαλό νάνου- με αποτέλεσμα προς όφελος του κοινού καλού να παραμείνει αδιόρθωτος.
   Και είναι απολύτως δικαιολογημένη η σημασία που έδωσε στο εξώφυλλο του γνωστού για την δημοσιογραφική του εγκυρότητα εντύπου αφού συστηματικά φιλοξενεί πολιτικά, κοινωνικά και επιστημονικά άρθρα με τίτλους όπως: «Γιατί οι πίτσες είναι στρογγυλές;», «Πότε πρωτοεμφανίστηκε το χαρτί υγείας;», «Γιατί ο αριθμός 666 είναι σατανικός;», «Γιατί η μπάλα του μπέιζμπολ διαγράφει καμπύλη;», «Είναι πιθανόν το ταξίδι στη Σελήνη να βλάψει την υγεία μας;», «Ποιος είναι ο άνθρωπος που λυγίζει σίδερα με τη σκέψη;», «Γιατί η Παρασκευή και 13 είναι μέρα γρουσούζικη;».
   Όταν το όνομα ενός εντύπου λοιπόν, υποστηρίζεται από αυτού του διαμετρήματος δημοσιογραφικό οπλοστάσιο, καθένας αντιλαμβάνεται ότι για την αντιμετώπιση της ανίερης ανθελληνικής προπαγάνδας -που υποδαυλίζουν οι κ.κ. Ρεπούση και Δραγώνα- πρέπει να επιστρατευθεί αναλόγου κύρους πολιτικός παράγοντας, δηλαδή ένας Πάγκαλος.
   Εντούτοις, πλήθος πατριωτών όπως ο κ. Μ. Θεοδωράκης, ο διαπρεπής καθηγητής κ. Μ. Παπανικολάου, κορυφαίοι δημοσιογράφοι και ο κ. Γ. Καρατζαφέρης φοβούμενοι προφανώς ότι ο κ. αντιπρόεδρος παρά την γενναιότητά του θα αποδειχθεί κατώτερος της πίτσας, της μπάλας του μπέιζμπολ και του χαρτιού υγείας, συντάχθηκαν παρά το πλευρόν του για να δοθεί η οριστική εθνική απάντηση στον 666 και στον άνθρωπο που λυγίζει σίδερα.
   Και ενώ το έγκυρο έντυπο αντί της συνθετικής και παρμακίζουσας Αφροδίτης (το προτεταμένο μεσαίο δάκτυλο στην γλώσσα των ελληνοσύρων μάγων ονομάζεται παρμάκι) για να τονίσει την ελληνική χοντράδα θα μπορούσε να δημοσιεύσει στο πρωτοσέλιδό του Σάτυρους, Σειληνούς, Πρίαπους, γαϊδάρους, τράγους, Βάκχες, Μαινάδες φαλοφορούσες και συνουσιαζόμενες, προτίμησε την θεά της Μήλου επειδή 200 χρόνια προ των πιγκς εξοικειώθηκε με τα γουρούνια και τα γκόλντεν μπόις.
   Πράγματι ο θαλασσοπόρος Ντ’ Ουρβίλ, μισάνθρωπος και ελληνομαθής, αξιοποιώντας την χρηματοπιστωτική κρίση της εποχής απέκτησε την Αφροδίτη το καλοκαίρι του 1820 «με δαπάνη ολιγοτέρα των 1.000 φράγκων» και την μετέφερε στο Λούβρο αφού προηγουμένως εθαύμασε κατάπληκτος το αρχαιοελληνικό αριστούργημα σε χώρο παρόμοιο με το μαιευτήριο του Ιησού, στο χοιροστάσιο δηλαδή του ανοικτού στις καινοτομίες και «ευρόντος αυτήν χωρικού».
   Ελπίζουμε την επόμενη φορά, το κάζους μπέλι των μισελλήνων αντί της Αφροδίτης να είναι η Βαυβώ, η ορφική ακόλουθος της Δήμητρας, ολόγυμνη με τα σκέλη σε απόλυτη διάσταση, το αιδοίο προπετές και πλήρως εκτεθειμένο, καβάλα στη ράχη εύρωστου και καλπάζοντος χοίρου -όπως προβάλλει στο φερώνυμο βιβλίο του Ζωρζ Ντυβερζέ (εκδόσεις Ολκός) για να ‘χουν στοιχειώδη δικαιολογία οι οργίλοι αρειμάνιοι εθνικόφρονες αλλά και οι αισχυντηλές μιμόζες που θα εκλάβουν την θεά της ευθυμίας -την Βαυβώ δηλαδή- ως θεά της αναισχυντίας, της προσβολής και της ύβρεως.

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

  Η μονοτάξιος κοινωνία
  11 Μαρτίου 2010 

  Αφού ο κ. Παπανδρέου για να αποτρέψει το προαναγγελθέν ναυάγιο του "Τιτανικού" επέβαλε τα γνωστά σκληρά άδικα και αναποτελεσματικά μέτρα, τα (κατά δήλωσήν του) απολύτως συγκρουόμενα με την ιδεολογία του κόμματός του, εάν τον ρωτούσαμε ποιος τον ανάγκασε να τα λάβει, θα απαντούσε βεβαίως: "Η άτιμη κοινωνία". Εξ' άλλου οποιοσδήποτε παρακολουθεί την πολιτική ζωή της χώρας, συμπεραίνει ότι οι ιδέες του κ. Παπανδρέου και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, της οποίας προεδρεύει, χρησιμεύουν ως πρότυπο για την εφαρμογή των αντιθέτων. Επομένως οι σοσιαλιστές του κ. πρωθυπουργού λογικά αγωνίζονται για την ανισοκατανομή του εισοδήματος, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και την πλήρη υποδούλωση της εργατικής τάξης στους κεφαλαιούχους. Προφανώς οι αγωνιστές, οι ακτιβιστές, οι σύντροφοι των ρήξεων, των αλλαγών και των επαναστατικών κινημάτων, μακρινοί, απόκοσμοι, άυλοι, ονομάζονται Σούπερμαν, Μπάτμαν, Σπάιντερμαν, Σέρλοκ Χόλμς, Αρσέν Λουπέν, Φίλιπ Μάρλοου, Φαντάστικ Φορ, Μόντεστι Μπλεζ, Μάγος Μάντρεηκ, Μπαρμπαρέλλα και Γιώργος Θαλάσσης, οι οποίοι αφού δραπέτευσαν από τα Βούρλα και ανατίναξαν τη γέφυρα στο Γοργοπόταμο, υπόσχονται να διαλευκάνουν τα εγκλήματα της οδού Μοργκ, να εισβάλουν στα χειμερινά ανάκτορα, να συλλάβουν το σκυλί του Μπάσκερβιλ, να εξουδετερώσουν τον Σεϊτάν Αλαμάν και να ανατρέψουν τον Φράνκο, τον Μπατίστα και τον Πινοσέτ. Και τούτο επειδή, σύμφωνα με τον Γιώργο Ανδρέα Παπανδρέου, ο Φουριέ, ο Σαιν Σιμόν, ο Μαρξ και ο Έγκελς, για να αναφερθούμε μόνο στους κλασσικούς, συνέγραψαν τον "Κόμη Μοντεχρήστο", το "20 χιλ. λεύγες υπό την θάλασσα", το "Νησί των θησαυρών" και τους "10 μικρούς νέγρους".
  Τούτων δοθέντων, ο ορισμός του σοσιαλισμού είναι ο ακόλουθος: "Σοσιαλισμός καλείται οικονομική και κοινωνική θεωρία, εφόσον βεβαίως κοινωνία ονομάζεται η διασταύρωση πράξεων διεπομένων υπό κοινού νοήματος και νόημα το σημαινόμενον λέξεως ή φράσεως κατεξοχήν χαρακτηρίζουσα τον άνθρωπον, το σύνολον δηλαδή της ανώτατης ομάδος των πρωτευόντων θηλαστικών του ζωικού βασιλείου, με το οποίο η ομάς αύτη αποτελεί εν όλον, ολότητα, άθροισμα, το άπαν πραγμάτων κανονικώς διατεταγμένων του αυτού τύπου και χρησιμοποιούμενων δια τον αυτόν σκοπόν ή ατόμων δρώντων εν σώματι και εχόντων κοινάς ιδιότητας ή επαγγελομένων την αυτήν τέχνην, μελών της αυτής οργάνωσης, συνομοσπονδίας, συντεχνίας, σωματείου ή κόμματος πιθανόν εμφορούμενου υπό σοσιαλιστικών ιδεών".
Με αυτές τις αρχές και αυτές τις αξίες το κυβερνόν κόμμα, συμβάλλοντας στην ανανέωση του επιστημονικού σοσιαλισμού μας οδήγησε, αν όχι στην αταξική κοινωνία, τουλάχιστον στη μονοτάξιο, αφού ο οικονομικός σχεδιασμός που ήδη εφαρμόζεται, αφορά μια και μόνον τάξη, που συναποτελούν οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι και οι μετανάστες.
  Και βέβαια οι εν λόγω χειρισμοί για την εξοικονόμηση δισεκατομμυρίων προϋποθέτουν την πλήρη απουσία τραπεζιτών, εφοπλιστών, βιομηχάνων, πάμπλουτων κληρικών και νοήμονος κυβέρνησης.
  Αλλά και την μονομελή εργατική τάξη ανακάλυψε ο κ. Παπανδρέου, δηλαδή εκείνον τον άνθρωπο που μοχθεί νυχθημερόν στα πλησίον του Καστρίου ναυπηγεία της Εκάλης, στα διυλιστήρια του Ψυχικού ή στα ορυχεία της Μυκόνου, αυτόν που προσφέρει το υστέρημά του για την οικονομική ανάκαμψη της πατρίδας και τον οποίο συνάντησε ο πρωθυπουργός στα χαμόσπιτα του Φοντενεμπλό, στα συσσίτια των Βερσαλλιών να περιμένει στην ουρά –πόλεμο έχουμε- για ένα πιάτο κουκουτσάλευρο ή αραρούτι τις καθημερινές και φακές νερόβραστες τις σκόλες.
  Πράγματι –σημειώνουμε πριν κλείσουμε- ο κ. Πρωθυπουργός μετά την κήρυξη του πολέμου αναχώρησε για το εξωτερικό, όπως ο Σόλων μετά την επιβολή της σεισάχθειας, προς αναζήτηση αντάξιων συνομιλητών, ήτοι αυτοκρατόρων νομοδιδασκάλων, ιεροκηρύκων, ως και αλχημιστών του Πάολο Κοέλο, του Όλι Ρεν και της Γκόλντμαν Ζακς.

  Υπέρ γαϊδάρων
  18 Μαρτίου 2010 

  Σύμφωνα με καθηγητή ζωολογίας του οποίου δεν αμφισβητούνται οι γνώσεις, ο γάιδαρος κατοικεί στην Νότια Βαλκανική αναρίθμητους αιώνες πριν την κάθοδο των τρισχιλιετών Ελλήνων. Και το γεγονός ότι τα προελληνικά Βαλκάνια υπήρξαν γαϊδουρινή επικράτεια και όχι βόια, ιππική ή χοιρινή, βεβαιώνει, όπως θα δούμε, το όνομα "Χερσόνησος του Αίμου". Πράγματι, η σύνοψη όλων των επιστημών, η μυθολογία δηλαδή, μας διδάσκει ότι το ελληνικό βαπτιστικό της χερσονήσου –Αίμος- προέκυψε από το αίμα του μέγιστου των Τιτάνων, του γαϊδουρόμορφου θηρίου ονόματι Τυφών. Και είναι βέβαιο ότι αυτοί οι προερχόμενοι από τις Ινδίες ή τον Καύκασο μετανάστες, οι Έλληνες, σε ουδεμία δοκιμασία υποβλήθηκαν προκειμένου να αποκτήσουν την ιθαγένεια του γαϊδουρινού Αίμου. Άλλως η μακραίωνη εκπαίδευση στα ήθη των γαϊδάρων θα είχε προικίσει τον Ασιάτη πρόσφυγα, τον Έλληνα δηλαδή, με τις αρετές του καρτερικού, ολιγαρκή, συνετού, εργατικού, ανεκτικού και φιλάνθρωπου γαϊδάρου. Ιδιότητες που, όπως απέδειξαν σύγχρονες έρευνες, χαρίζουν στον οργανισμό την ακατάβλητη σεξουαλική ορμή του συμπαθούς τετράποδου, που στερούνται για λόγους βιολογικής χημείας οι δυσανεκτικοί, αρειμάνιοι, μισαλλόδοξοι και φοβικοί.
  Στην ισχυρή κράση και στην ερωτομανία του γαϊδάρου οφείλονται ασφαλώς οι χιλιώνυμες εορτές που τελούσαν προς τιμήν του οι λαοί της Ανατολικής μεσογείου και της Ευρώπης.    Και, παρά τους ισχυρισμούς των εθνικοφρόνων, μόνον ο γάιδαρος έχει το απεριόριστο δικαίωμα να ονομάζεται  ελληνοχριστιανικός, όπως βεβαιώνουν τα ευαγγέλια, τα συναξάρια, η αρχαιολογική σκαπάνη, οι θεματικές βιβλιοθήκες και η λαϊκή παράδοση. Και πέραν των ανωνύμων, στην εποποιία του ελληνοχριστιανικού γαϊδάρου συνέβαλαν οι ραψωδοί Απουλήιος, Λουκιανός, Θερβάντες, Σαίξπηρ και Ουγκώ, τιμή που είναι μάλλον απίθανο να αποδοθεί στους εθνομάρτυρες και θεοφιλέστατους κ.κ. Άνθιμο, Ψωμιάδη, Βορίδη, Καρατζαφέρη και Γεωργιάδη, αφού αντάξιοι συγγραφείς των εν λόγω πολιτικών ανδρών δεν διαφαίνονται προς το παρόν. Και πέραν των μύθων των αφηγημάτων και των θεατρικών παραστάσεων, την μεγαλοσύνη του γαϊδάρου βεβαιώνει η Ιστορία. Ο γάιδαρος του Αμμωνίου Σακκά, όπως διαβάζουμε "εμβριθώς παρηκολούθει την φιλοσοφικήν διδασκαλία του δεσπότου του" και την θέση του βασιλικού αστρονόμου στην αυλή του Λουδοβίκου ΙΑ' κατείχε ευφυέστατος όνος.
   Εν τούτοις την έως τελικής εξοντώσεως εργασία του γαϊδάρου συνόδευαν και δικαιολογούσαν οι ψευδέστατοι χαρακτηρισμοί βλάκας, νωθρός, βρωμερός, αναίσχυντος και αναίσθητος. Συκοφαντίες και ονειδισμοί που κληρονόμησαν τα σύγχρονα υποζύγια, οι βόρειοι δηλαδή, οι άραβες, ινδοί και αφρικανοί πρόσφυγες.
   Αυτό το υπέρ του γαϊδάρου λοιμώδες σημείωμα προκάλεσε το δημοσίευμα της "Ελευθεροτυπίας" (Πέμπτη 11 Μαρτίου, υπογραφή Γιώργος Κούσης) σχετικά με τα εκτροφεία γαϊδάρων που ιδρύθηκαν πρόσφατα στην χώρα μας, ελπιδοφόρες μικρογραφίες του απέραντου ονοτροφείου που υπήρξε κάποτε η Νότια Βαλκανική. Και ολοκληρώνουμε τις σκέψεις μας γνωρίζοντας ασφαλώς ότι όσοι υπερασπίζονται την καθαρότητα του αίματος, ουδεμία σχέση έχουν με τους αυθεντικούς προαιώνιους κληρονόμους του Αίμου, τους άκακους δηλαδή και ρωμαλέους γαϊδάρους.

  Ο Παλαιών Πατρών Γεώργιος
  25 Μαρτίου 2010 

  Η πρωθυπουργική ιστορία της οικογένειας Παπανδρέου αρχίζει με έναν εμφύλιο και τελειώνει με μία οικονομική Χιροσίμα. Και επειδή "βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος", μεταξύ των δύο θλιβερών Γεωργίων παρεμβάλλεται η εύθυμος περίοδος του Ανδρέα, ο οποίος εόρτασε την κατοχή της εξουσίας, όχι βεβαίως σε πανδοχεία, αλλά στο Καστρί, στην Ελούντα και στην "Αγράμπελη".
Και η εκκίνηση της Παπανδρεϊκής τριλογίας καταγράφεται από ιστορικούς οι οποίοι, φοβούμενοι πως οι αναγνώστες θα βαρεθούν να διαβάζουν παθήματα άνευ μαθημάτων, παρέδωσαν την πένα τους στον μυθιστορηματικό οίστρο του κ. Κουρή. Αλλά ο ρηξικέλευθος εκδότης, στερούμενος πλέον Μιμής, φωτογραφίζει με τα δημοσιεύματά του τον τρίτο Παπανδρέου τον Μακρύτερο. Πράγματι, στο φύλλο του περασμένου Σαββάτου ο τίτλος της "Αυριανής" διαλαλεί: "Το όργιο φημολογίας για πτώχευση παραλύει την χώρα, τσακίζει την οικονομία και προκαλεί πανικό στον κόσμο".
Αλλά εάν θεωρείτε αναξιόπιστη την εφημερίδα των Σφαγείων, σας προσφέρουμε ένα σχόλιο της "Γουόλ Στρητ Τζέρναλ", η οποία με την δική μας "Ελευθεροτυπία" έχει τούτο το κοινό: συντάσσεται στο Νέο Κόσμο. Και υιοθετούμε το άρθρο για τα ελληνικά πράγματα που διαβάσαμε την προηγούμενη Πέμπτη στις σελίδες της γείτονος, επειδή μεταξύ άλλων γράφονται τα εξής: "Μήνυμα προς τον Γιώργο Παπανδρέου. Η σιωπή είναι χρυσός. Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του για να διαμαρτυρηθεί, καθιστά ακόμα δυσκολότερη την προσπάθεια χρηματοδότησης της Ελλάδας. Γεννά στο μυαλό των επενδυτών την ιδέα ότι η χώρα έχει πρόβλημα, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει. Αντί να καθησυχάζει, εγείρει νέα ερωτηματικά ως προς την αξιοπιστία της χώρας".
Πράγματι, οι πρωτοετείς της Σοφοκλέους και ο κ. Παπακωνσταντίνου γνωρίζουν ότι η πιστοληπτική ικανότητα της Πολιτείας εξασφαλίζεται εφόσον παραμένουν απαράγραπτα τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και υπάρχουν πολιτικοί να τα υποστηρίζουν. Αλλά ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου –το αστέρι των Βρυξελών κατά τον κ. Στίγκλιτς- εξήγγειλε την παραγραφή αυτής ακριβώς της κυριαρχίας.
Η ρητορική του Πρωθυπουργού λοιπόν εξοικονόμησε χωρίς επιτόκιο τα εύγλωττα επίθετα ανίκανοι, ανάξιοι, τυχοδιώκτες, ζητιάνοι, παράσιτα, αλήτες, τεμπέληδες, πρόστυχοι, επικίνδυνοι, δουλοπρεπείς, που χαρακτηρίζουν πλέον τους Έλληνες στον ενεστώτα διαρκείας όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών.
Και για να διαλυθεί οποιαδήποτε ασάφεια γεννούν οι αφηρημένες λέξεις κυριαρχία, δικαιώματα και Πολιτεία, ο υπουργός οικονομίας που γνωρίζει ως πρώην εκπρόσωπος τύπου να δίνει τίτλους στους δημοσιογράφους και επιχειρήματα στους αντιπάλους, παρομοίωσε την ελληνική οικονομία με το διαβόητο ναυάγιο του "Τιτανικού". Και απέφυγε τα παραδείγματα του Κατακλυσμού, του Αρμαγεδώνος, της Αποκάλυψης ή της Κόλασης, επειδή στις περιπτώσεις αυτές οι διασωθέντες δεν έχουν ταξικά χαρακτηριστικά, όπως στον καταποντισμό του υπερωκεανίου.
Συνάμα οι εθνικοί μας ηγέτες, μετά τον "Τιτανικό" του Κάμερον, συμμετέχουν προφανώς στον "Νονό" του Κόπολα ή στον "Ταξιτζή" του Σκορτσέζε, αφού παρομοιάζουν την διαπραγματευτική τους τακτική με "πιστόλι πάνω στο τραπέζι", μπερδεύοντας τις τράπεζες και τους τραπεζίτες με τα τραπέζια, τις πιστώσεις και τους πιστωτές με τα πιστόλια και αποκομίζουν άνευ όρων τους ονομαστικούς τίτλους απατεώνες, κλέφτες, ληστές, εγκληματίες και γκάνγκστερς στα αγγλοσαξονικά, στα τευτονικά και στα φράγκικα.
Και, επειδή έχουμε 25η Μαρτίου, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός μας θυμίζει τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, ο οποίος ουδέποτε συνάντησε το λάβαρο της νεωτέρας μυθολογίας –παρά μόνον στον γνωστό πίνακα- και αναζήτησε την προσωπική του ασφάλεια στην ρασοφόρο βίζα που διέθετε, στα ανάκτορα του Πάπα και στις αυλές των δυτικών κυβερνήσεων, οι οποίες τον έκριναν ανάξιο προστασίας αφού, δυστυχώς, επέστρεψε ως θεμέλιος λίθος της οικονομικής ασυδοσίας των ομοίων του.