Μάιος 2012 (1 άρθρο)

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Συμβολή στην ιδεολογική τρομοκρατία του Αντί

   8 Μαΐου 2012

     Αυτός που ερμηνεύει λανθασμένα το αποτέλεσμα των προχτεσινών εκλογών ή αδυνατεί να κατανοήσει πώς φτάσαμε στο 18,85 της Νέας Δημοκρατίας και στο 13,18 του ΠΑΣΟΚ, αυτός ο αναλυτής –είναι προφανές- ουδέποτε διάβασε Αντί. Πράγματι, η εντολή του εκλογικού σώματος όπως διαμορφώθηκε τα ξημερώματα της Δευτέρας, δίνει την εντύπωση πως έχει καθαρογραφεί από τον Χρήστο Παπουτσάκη. Εντούτοις, αδιάβαστοι υπάρχουν, αφού ο κ. Πρετεντέρης το βράδυ της Κυριακής ισχυρίστηκε πως την τελευταία διετία κυβερνούσαν τα κορόιδα και οι πονηροί μάζευαν ψήφους, ενώ δύο σχολιαστές της τηλεόρασης του κράτους χαρακτήρισαν την ήττα του δικομματισμού "μάχη του Ματζικέρτ", ταυτίζοντας το 65% των Ελλήνων με τις ορδές του σουλτάνου Αλπ Αρσλάν.
   Προ μηνός, όταν μου τηλεφώνησε η Ελευθερία Παπουτσάκη για να επιβεβαιώσει την παρουσία μου στο πάνελ, προσωπικά επιθυμούσα να αναβληθεί η σημερινή εκδήλωση. Αλλά είχα άδικο. Πίστευα πως δύο εικοσιτετράωρα μετά τις εκλογές θα ήταν άκαιρο να συζητήσουμε για το περιοδικό που έπαψε να κυκλοφορεί το 2008. Μολοντούτο, η 6η Μαΐου έφερε το δεκαπενθήμερο έντυπο στην επικαιρότητα.
   Ο καθένας μπαίνει στον πειρασμό να θεωρεί το Αντί ως το κατεξοχήν περιοδικό της μεταπολίτευσης. Η μεταπολίτευση, λέξη σκοπίμως ασαφής και αόριστη, αποκρύπτει τι ακριβώς ήταν το προηγούμενο καθεστώς και αποσιωπά ποιο είδος πολιτεύματος αντιπροσωπεύει αυτή η ίδια. Η εν λόγω εποχή δεν είναι μόνο ο Κοσκωτάς, το βρώμικο '89 του Λευτέρη Παπαδόπουλου, οι Ολυμπιακοί Αγώνες και οι γάμοι του κ. Τσοχατζόπουλου. Όσοι πανηγυρίζουν για το τέλος της, εργάζονται προφανώς για την επαναφορά της βασιλείας, την εκδίωξη της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, επιδιώκουν την επαναλειτουργία της επιτηρούμενης ζώνης και την επανίδρυση των ΤΕΑ, σχεδιάζουν την ανασύσταση των επιτροπών εκτοπισμού και μηχανεύονται την κήρυξη εκτός νόμου του Κομμουνιστικού κόμματος. Εντούτοις, αν θεωρούσαμε το Αντί έκδοση της μεταπολίτευσης και μόνο, θα παραβλέπαμε έναν σοβαρό παράγοντα.
   Κυρίαρχο κόμμα των δυνάμεων μιας ανεκτής πολιτικής που κυβέρνησε τη χώρα κατά τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξε το ΠΑΣΟΚ. Το Αντί όμως προσέβλεπε στην μετατόπιση της ηγεμονίας προς τα αριστερά. Ευκαιρία που για πρώτη φορά παρουσιάζεται τώρα, σήμερα. Με την προοπτική αυτή, το Αντί ξεπερνάει την εποχή του, προδιαγράφοντας τη νέα μεταπολίτευση για την οποία ήδη γίνεται λόγος από το βράδυ της περασμένης Κυριακής. Μετά την οικονομική τυραννία που βιώνουμε, προσδοκούμε την ολοκλήρωση της μάχης του Ματζικέρτ. Δηλαδή: αποπομπή του μνημονίου, αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας, αναστήλωση του κοινωνικού κράτους, δίκαιο φορολογικό σύστημα, έλεγχο της τραπεζικής ασυδοσίας, δράσεις που καλείται να εγκαινιάσει η αριστερή μεταπολίτευση, η φέρουσα την τρομοκρατική ιδεολογία του Αντί.
   Το στυλ των πολιτικών γελοιογράφων που εν μέρει εκπροσωπώ, περιφέρεται στα δημοσιογραφικά γραφεία με κατήφεια στην όψη, συνοφρύωση και δυσθυμία, προφασιζόμενο αυτοσυγκέντρωση και υπερβατικό διαλογισμό. Και ενώ πρόκειται για κλασσική αντικοινωνική συμπεριφορά, χρησιμεύει για να αποφεύγεται η δια ζώσης κριτική, σχετική με τα παράξενα, συχνά ακατανόητα, πειραματικά και εγκεφαλικά σκίτσα που παράγουμε. Αυτός ο μοναχισμός έχει τις επιπτώσεις του στις γνωριμίες και στις συναδελφικές μας σχέσεις. Τι θέλω να πω; Ένα πρόσωπο του Μπόρχες, στην ερώτηση τι είναι η αργκό απάντησε: "Σε όλη μου τη ζωή σχετιζόμουν με μαχαιροβγάλτες, κατάδικους, πόρνες και μάγκες, για τούτο δεν ξέρω τι σημαίνει αργκό. Παρομοίως ο ομιλών μπαινόβγαινε 15 χρόνια στα γραφεία της Δημοχάρους, άρα γνωρίζει ελάχιστα το Αντί.
   Μιλώντας για τον Χρήστο Παπουτσάκη και εφαρμόζοντας τη θεωρία της συμπεριφοράς, θα παραθέσω ένα εισερχόμενο στοιχείο και ένα εξερχόμενο. Το πρώτο ταυτίζεται με την δεκαπενθήμερη παράδοση του γελοιογραφικού μου πονήματος. Στη μακρόχρονη συνεργασία μου με το Αντί ουδέποτε κόπηκε ένα μου σκίτσο, όσο κακόψυχο, μαύρο ή δύσοσμο κι αν ήταν. Το εξερχόμενο στοιχείο είναι εξίσου απλό: Το περιοδικό του Παπουτσάκη δε μου χρωστάει ούτε μία δραχμή, ενώ μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα οφείλουν εκατομμύρια ευρώ σε εκατοντάδες συναδέλφους.
   Ξαναγυρίζω στην απεργία μου και σας ευχαριστώ.