20 Νοεμβρίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

   Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, στέλεχος του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα τεχνοκρατών (μπουλόνια, παξιμάδια, σταυροκατσάβιδα) εκφώνησε στη Βουλή των Ελλήνων τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του, οι οποίες διαφέρουν όλων όσων έχουμε ακούσει έως τώρα κατά τούτο:
   Πρώτη φορά έχουν γραφεί (άγνωστο από ποιους και πότε) οι δηλώσεις της κυβέρνησης και κατόπιν αναζητήθηκε το κατάλληλο πρόσωπο για να τις παρουσιάσει και πιθανόν να τις εφαρμόσει. Προφανώς η επιλογή και η ενθρόνιση του εν λόγω τεχνοκράτη (καλοριφέρ, είδη υγιεινής, αποχετεύσεις) ακολούθησε ένα σενάριο όμοιο με εκείνα των ταινιών ειδικών αποστολών, όπου η υπηρεσία, η καμόρα ή η «μαύρη χειρ» επιλέγει έναν προς έναν τον εκτελεστή, τον γορίλα, τη μοιραία γυναίκα, τον δυναμιτιστή και τον αρχηγό. Θυμίζουμε τη «Συμμορία των 11», το «Γράμμα απ' το Κρεμλίνο» και το «Τοπ Καπί», με επικαιροποιημένο γορίλα τον κ. Βενιζέλο και μοιραία την κ. Διαμαντοπούλου.
   Και όπως το σενάριο «Δραχμή ή Παπαδήμος» εγράφη εκ των προτέρων, το στόρι του επερχόμενου κυβερνητικού έργου ολοκληρώθηκε εντός της προηγούμενης εβδομάδος, βασισμένο στα κλασικά αφηγηματικά πρότυπα. Στον «Καλό στρατιώτη Σβέικ» του Γιαροσλάβ Χάσεκ, ο δόκιμος Μάρεκ, κατ' εντολή του ταγματάρχη Σάγκνερ, συνέγραψε την πολεμική ιστορία του τάγματος πριν καν έρθουν σε επαφή με τον εχθρό. Και τούτο επειδή «όλες οι νικηφόρες εκστρατείες, όλες οι μεγάλες και ένδοξες στιγμές που σ' αυτές το τάγμα έπαιξε πρωταρχικό ρόλο, πρέπει να καταγράφονται». Με τον τρόπο του δόκιμου Μάρεκ λοιπόν, την ακρίβεια των τεχνοκρατών Καρατζαφέρη, Βορίδη και Γεωργιάδη, την ειλικρίνεια του Παπανδρέου ή του Λοβέρδου και την ανεξιθρησκία του Ιερώνυμου, το πατριωτικό αφήγημα «Ευρώ ή εκλογές» υμνεί τις δοξασμένες μέρες της μεταβατικής κυβέρνησης Παπαδήμου, ιδιαίτερα σήμερα που η επίθεση των κερδοσκόπων βρίσκεται στο αποκορύφωμά της, σήμερα που η πάλη γίνεται λιονταρίσια, σήμερα που η συγκυβέρνηση θα σκεπάσει το πεδίο της άνισης μάχης με τα κορμιά των ηρωικών παιδιών της. Οι γενναίοι τη μεταβατικής κυβέρνησης (κάτι σαν το μεταγωγών) πιάνουν τους εχθρούς στον ύπνο. Οι λόγχες των παιδιών μας χώνονται στα σώματα των αντιπάλων όπως μέσα σε βούτυρο. Οι κοιμισμένοι ανθέλληνες -δημόσιοι υπάλληλοι, καταστηματάρχες, ταξιτζήδες και κουκουλοφόροι- για μια στιγμή γουρλώνουν τα μάτια, βγάζουνε μια άναρθρη κραυγή και τα τεζάρουνε. Η νίκη στεφανώνει την κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας.
   Και όσον αφορά τον χαρακτήρα του κειμένου που ανέπτυξε ο κ. Παπαδήμος, ο όρος «προγραμματικές δηλώσεις» είναι τόσο εύστοχος όσο και οι τίτλοι «Ο άλλος κόσμος» ή ο «Μυστράς», που φέρουν κάποια γραφεία κηδειών. Ησαν πράγματι δηλώσεις, αλλά όχι προγραμματικές. Προφανώς αντί των συγκεκριμένων χρονικών προσδιορισμών -μήνες, εβδομάδες, μέρες- τον βίο της παρούσας κυβέρνησης θα καταμετρούν τα επιρρήματα «συντόμως», «συγχρόνως», «αργότερα» ή «τελευταία». Ακόμα και τα σχολικά εβδομαδιαία προγράμματα καθορίζονται με δύο συντεταγμένες: το μάθημα και τον χρόνο. Η έννοια χρόνος είναι κατανοητή, ως φαίνεται, στα σχολιαρόπαιδα, αλλά ασαφής και σκοτεινή στους διαπρεπείς τραπεζίτες. Οταν γνωστός συνομιλητής του, απευθυνόμενος στον κ. Παπαδήμο έθεσε την ερώτηση: «Πότε προβλέπεται η διενέργεια εκλογών;» ο κ. πρωθυπουργός απάντησε: «Οι προβλέψεις αυτού του είδους και η κατάρτιση των σχεδίων που αφορούν αυστηρά το εσωτερικό εμπίπτουν στις αρμοδιότητες του κ. Γιαννίτση, ο οποίος θα συνεδριάζει καθημερινά με τους υπεύθυνους του υπουργείου του 9 με 10» και συνόψισε τη φράση του λέγοντας: «στον πρωινό καφέ».
   Εν τω μεταξύ φτάσαμε στους απελευθερωτικούς αγώνες του 2012-2013. Εκπορθήσαμε το Σαραντάπορο καθ' ην στιγμήν ο κ. Παπανδρέου πέρασε μια τροπολογία που αν δεν την περνούσε θα χάναμε την 6η δόση. Αποφασίζεται η αλλαγή του εκλογικού νόμου. Μια οβίδα παίρνει το κεφάλι του λοχαγού -πες ένα όνομα- του Σαμαρά λόγου χάριν ή του Βενιζέλου. Το σώμα του διαγράφει τόξο και καταρρίπτει ένα εχθρικό αεροπλάνο φορτωμένο σπρεντ. Φυσικά τέτοια ανδραγαθήματα εορτάζονται σε στενό οικογενειακό κύκλο στο Καστρί. Παραβρίσκεται η σοσιαλιστική διεθνής και το διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος Καντάφι. Την εκδήλωση χαιρετίζει ο Ομπάμα και χρηματοδοτεί ο Λαυρεντιάδης. Η βραδιά κλείνει με το εμβατήριο:
   Στου Ναβαρίνου τώρα τη ναυμαχία πάμε
   Το αίμα κυλάει ποτάμι, στο αίμα κολυμπάμε
   Στο αίμα κολυμπάμε και στοίβες τα κουφάρια
   Γεια σας του Παπαδήμου λεβέντες παλικάρια

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   27 Νοεμβρίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

   Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος και όσοι έως τώρα ταξιδεύοντας στην Ευρώπη, επικαλούμενοι την άθλια κατάσταση της χώρας, αναζητούν οικονομική στήριξη, μας θυμίζουν ένα είδος συνανθρώπου μας ο οποίος, για να αποδείξει την επιτακτική του ανάγκη για βοήθεια, επιδεικνύει στο κοινό ένα ή περισσότερα πιστοποιητικά νοσοκομείου, εξετάσεις εργαστηρίων και ιατρικές διαγνώσεις.
   Οι ελπίδες του προαναφερόμενου είδους βασίζονται ελάχιστα στην καλοσύνη, τη φιλανθρωπία, την αλληλεγγύη της κοινωνίας και περισσότερο στους τεχνοκράτες των καρδιογραφημάτων και της αναλύσεως ούρων.
   Αυτή η μέθοδος επαιτείας συναντάται κυρίως στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ούτως ώστε οι καθηλωμένοι φιλάνθρωποι να ελέγξουν, εφόσον το επιθυμούν, τη γνησιότητα των ντοκουμέντων. Οι έγγραφες βεβαιώσεις αναλαμβάνουν να υποστηρίξουν ό,τι αμφισβητεί η δυσπιστία των καχύποπτων, κάθε τι που αδυνατεί να εγγυηθεί η πειθώ του αναξιοπαθούντος, και συγχρόνως επουλώνει τα τραύματα μιας ημιθανούς αξιοπρέπειας. Εκτός από τις γραπτές αποδείξεις, ο επαίτης ορισμένες φορές επικαλείται και τη μνήμη του κοινού, λέγοντας: «Είμαι αυτός που έχει δείξει η τηλεόραση», βέβαιος ότι, αναφερόμενος σε έναν αδιάψευστο μάρτυρα εθνικής εμβέλειας, θα διαλύσει και τα τελευταία ίχνη αναξιοπιστίας.
   Και αφού τα βάσανα, τα νοσήματα, την ανέχεια του ζητιάνου διεκτραγωδούν με αδιάσειστα στοιχεία (σφραγίδες και υπογραφές) πηγές αναμφισβήτητου κύρους, αυτός ο ίδιος απαλλάσσεται από την υποχρέωση να κυκλοφορεί ρακένδυτος, ρυπαρός, καχεκτικός. Οι ασθένειες από τις οποίες πάσχει ο αιτών τη συμπαράστασή μας μετατίθενται στον αόρατο νευρικό ή ψυχικό κόσμο του επαίτη, που χρειάζεται μια άκρως εξειδικευμένη ιατρική φροντίδα, πανάκριβη και αλλοδαπή.
   Η μεταφορά μηνυμάτων, εξάλλου, στην οποία επιδίδεται ο κ. Παπαδήμος (οι Ελληνες θα πράξουν το καθήκον τους, οι αρχηγοί να βάλουν την υπογραφή τους) φέρνει στον νου εκείνον τον Ιρο, καρικατούρα της Ιριδας από το σ' της Οδύσσειας, που «πήγαινε το γράμμα» από τους μεγάλους στους ανίσχυρους και ταυτόχρονα ζητιάνευε στο παλάτι της Ιθάκης. Αυτόν τον Ιρο, καλοταϊσμένο, εύρωστο, ανταγωνιστικό και «θέλοντα Κροίσον φαίνεσθαι», θα εξουδετερώσει πρώτον ο Οδυσσέας και κατόπιν θα επιτεθεί στους μνηστήρες. Αν και οι σφυγμομετρήσεις της Πηνελόπης τους έδιναν ασήμαντα ποσοστά, διεκδικούσαν την κληρονομιά του Τηλέμαχου με το επιχείρημα «μαζί τα φάγαμε», δηλαδή μαζί με τον Ιρο.
   Εκτός από τον Ιρο, όμως, η παρούσα κυβέρνηση ανακαλεί στη μνήμη μας και τον κοντοχωριανό του κ. Παπαδήμου, τον Τζιριτόκωστα, τον τεχνοκράτη «Ζητιάνο» του Καρκαβίτσα. Σύμφωνα με το αφήγημα, ο ζητιάνος αυτός κατάγεται από τα Κράκουρα (δεν σημειώνεται στον χάρτη) όπου, παιδί ακόμα, διδάχθηκε όπως όλοι να παριστάνει τον ανάπηρο και να ασκεί την επαιτεία κατ' επάγγελμα. Αργότερα, μάστορας πια στα βήματα του μυστικού χορού της συντεχνίας, ζητιανεύει στα Βαλκάνια, επικεφαλής της δικής του σχολής διακονιαρέων. Πουλώντας αγαπόχορτο και σερνικοβότανα (της 6ης δόσης), εισβάλλει στο Νυχτερέμι, εξαθλιωμένο χωριό Καραγκούνηδων της Θεσσαλίας, και το διαλύει. Οι άγρυπνες αρχές για την αποκατάσταση της τάξης συνεργάζονται με τον Τζιριτόκωστα, τον τοποθετούν δηλαδή πρόεδρο μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας και, πιστεύοντας πως οι Καραγκούνηδες επαναστάτησαν (δεν πλήρωναν τα διόδια, την έκτακτη εισφορά και το χαράτσι), τους οδηγούν σιδηροδέσμιους στη Δικαιοσύνη.
   Με τη μέθοδο του Τζιριτόκωστα και με μπουζουριέρα (μόστρα, βιτρίνα) ένα παλαιοπωλείο, ο κ. Τζόναθαν Τζερεμάια Πίτσαμ μετασκευάζει σε αξιολύπητους ζητιάνους τους αρτιμελείς και πρόθυμους συνεργάτες του, στο Λονδίνο του '28. Ο κ. Πίτσαμ (τ' όνομά του σημαίνει καρφί, καταδότης) έχει στήσει μια λαμπρή επιχείρηση και ο Μπέρτολντ Μπρεχτ την «Οπερα της Πεντάρας» (βασίζεται στην «Οπερα του ζητιάνου» του Τζον Γκέι), ένα θέαμα με μαχαιροβγάλτες, νταβατζήδες, χαφιέδες, πόρνες, μπάτσους, στους ρυθμούς της αξέχαστης μουσικής του Κουρτ Βάιλ. Ο καθένας μπορεί να μουρμουρίζει το μοτίβο «Τζακ δε νάιφ» ή να επαναλαμβάνει τη φράση: «Η κλοπή μιας τράπεζας είναι αθώα μπροστά στην ίδρυση της Λέμαν Μπράδερς, της Ενρον ή της Γκόλντμαν Ζακς».
   Αγαπητοί αναγνώστες, ο συντάκτης των Λοιμωδών σκόπευε να κλείσει το παρόν σημείωμα αναφερόμενος και στη διακονία της εκκλησίας, αλλά κατατρομοκρατήθηκε από τις απειλές καλοκάγαθων χριστιανών και δεν θα κάνει λόγο για τη ζητιανιά συναίνεσης υπέρ των κυβερνώντων τραπεζιτών και χουνταίων, στην οποία επιδίδεται τελευταία ο της ευγλωττίας κρατήρ κ. Ανθιμος Γουλιμής. Χαιρετώ.