Οκτώβριος 2011 (5 άρθρα)

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   2 Οκτωβρίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

   Σύμφωνα με το εγερτήριο σάλπισμα του γενναίου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνη Σαμαρά, το ελληνικό έθνος οφείλει να επαναλάβει τον ολέθριο πρώτο παγκόσμιο πόλεμο επειδή, εντός των χαρακωμάτων, όσοι επιζήσουν θα αποδείξουν τη βαθιά, αιώνια πίστη τους στον Πανάγαθο. Αυτό το συμπέρασμα προέκυψε αφότου ενώπιον πολυπληθούς ακροατηρίου ομοδόξων του ο ανδρείος ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλώνοντας την πίστη του στην πολεμική αρετή των Ελλήνων, εκφώνησε μεταξύ άλλων το απόφθεγμα: «Στα χαρακώματα δεν υπάρχουν άθεοι».
   Αγαπητοί αναγνώστες, ενώ ως χριστιανικές αρετές νοούνται η αγάπη, η ταπεινοφροσύνη, η αλληλοβοήθεια, η ανεξικακία και η (εν εκκλησίαις) ευλογία των ιερών και οσίων που εφηύρε ο Παύλος, ο ατρόμητος κ. Σαμαράς ως εκδήλωση της αενάου λατρείας οραματίζεται αιματηρές συρράξεις, εκατόμβες θυμάτων, ολοκαυτώματα εθνών στην λασπουριά των φονικών ορυγμάτων και της πολεμικής παραφροσύνης. Και επειδή πρόφερε το ως άνω ρητό με το λυγμικό πάθος της «Ζεχρά» και την βεβαιότητα του αυτόπτη μάρτυρα, απορούμε σε ποιο αμπρί βίωσε την εμπειρία του ο πολέμαρχος της δεξιάς. Αλλά αφού κατέστη αδύνατον να εντοπίσουμε γνωστό πόλεμο στον οποίο ανδραγάθησε ο στρατηλάτης της Συγγρού, υποθέτουμε βασίμως ότι μάχεται ακόμα στον «Αγνωστο πόλεμο» του Νίκου Φώσκολου και της ΥΕΝΕΔ.
   Εντούτοις οι δεξιοί τουρκοφάγοι του ιμάμ-μπαϊλντί, του ατζέμ-πιλάφ και του γιαλαντζί-ντολμά έπονται μιας αρειμάνιας κυβέρνησης που αδημονεί να οδηγήσει το προαιώνιο έθνος των Ελλήνων σε έναν επικό αγώνα υπέρ πίστεως και πατρίδος. Και πρώτες αποδείξεις της επικείμενης επέκτασης των εθνικών ορίων αποτελούν η κατάληψη τραπεζικών θυρίδων της Γενεύης και του Λονδίνου από πατριώτες καταθέτες, ως και η κατάκτηση θέσεων στα εργοτάξια της αλλοδαπής από Ελληνες της διασποράς. Η εν λόγω ορμητική έφοδος των ημετέρων δυνάμεων οφείλεται στην επικοινωνιακή πολιτική του κ. πρωθυπουργού, αλλά και του κ. Ευ. Βενιζέλου που λανθασμένα εκλαμβάνεται ως τρομοκρατία. Αντιθέτως, υποστηρίζουμε ότι ο κυβερνητικός λόγος επέχει θέσιν προφητειών θρησκευτικού περιεχομένου, που ως εκ της φύσεώς του αναγγέλλει σημεία και τέρατα.
   Πράγματι, ο υπουργός Οικονομίας, αφού δήλωσε πως «κρίση δεν είναι η περικοπή μισθών και συντάξεων», με την απαράμιλλη ευφράδειά του παρέστησε την καλπάζουσα οικονομική καταβαράθρωση της χώρας με φράσεις όπως: «Τόπος πυρός, αίματος, διαρροίας, βορβόρου αναπαφλάζοντος, λίμνη μεγάλη πεπληρωμένη πύου, αίματος, σκωρ (!) και βορβόρου αναζέοντος». Ως προς δε τους αμαρτωλούς δημόσιους υπαλλήλους, μισθωτούς, συνταξιούχους, ελεύθερους επαγγελματίες, ταξιτζήδες, φαρμακοποιούς, ο κ. Βενιζέλος προφήτευσε ότι στο εξής θα διαβιούν «κολαζόμενοι εκ της γλώσσης κρεμάμενοι, εκ των αιδοίων αναρτημένοι, υπό των θηρίων πλησσόμενοι, εσθιόμενοι τα σπλάχνα υπό σκωλήκων ακοιμήτων, πεπυρωμένων σίδηρων κατά οφθαλμόν λαμβάνοντες, τας γλώσσας μασώμενοι και πυρ φλεγόμενον έχοντες εν τω στόματι, οπτώμενοι και ώσπερ έχιδναι περιπλεγμένοι αλλήλους εσθίοντες».
   Αλλ' εάν ιεροφάντης των αναπόφευκτων δεινών αναγνωρίζεται ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, Προφητάναξ της Κρίσεως είναι ο πρωθυπουργός της χώρας κ. Γεώργιος Παπανδρέου. Οντως, το τραχύτατο προφητικό έργο του κ. πρωθυπουργού (Καστελόριζο κεφ. Νβ', πρβλ και ΔΕΘ 76η κεφ. 18 - κεφ. 21) στρέφεται πρώτον κατά των ψευδοπροφητών οίτινες απεπλάνουν τον λαόν διά ευτελών υποσχέσεων περί ευτυχούς μέλλοντος αυτού και ακολούθως προβλέπει τας μελλούσας συμφοράς και προαναγγέλλει το επικείμενον οικτρόν τέλος του κράτους χάριν μετανοίας και ειλικρινούς μεταμέλειας. Εξάλλου δραματικότατη είναι η θρηνωδία του και η περιγραφή της ερημίας της χώρας μετά την βέβαιη καταστροφή. Προς επικύρωση των ανωτέρω, παράβαλε επίσης τους θρήνους του Ιερεμίου όπου διεκτραγωδείται η πλήρης διάλυση της ελληνικής οικονομίας αλλά και των θεσμών, του κοινωνικού ιστού και της παραγωγικής βάσης. Ορα και Νουριέλ Ρουμπινί (διάσημος οικονομολόγος), συνέντευξη στο περιοδικό «Capital», όπου δηλώνει:
   «Νεκρούς, νεκρούς βλέπω σ' όλο το σπίτι
   Το σπίτι σου
   Το σπίτι σου.
   Κι ακόμα βλέπω κι άλλο πτώμα
   Το πτώμα σου
   Το πτώμα σου.
   Ανοίγω το συρτάρι, νεκρό βλέπω τον Χάρη
   Ανοίγω την βαλίτσα, νεκρή βλέπω την Λίτσα
   Ανοίγω τα πατώματα, βλέπω 40 πτώματα».
   Ζωή σε σας!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Το Κεφάλαιο και το κεφάλαιο 1387

   9 Οκτωβρίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

   Ο ενδοξότερος ήρωας της ελληνικής μυθολογίας, ο θεϊκός και ανοικονόμητος Ηρακλής, αφού ξεκλήρισε μαινόμενος την οικογένειά του, αναζητώντας άφεση αμαρτιών εξόντωσε στα πέριξ της Πελοποννήσου τα άγρια θηρία (κοπρίτες, αχαΐρευτοι, χαραμοφάηδες, απατεώνες και κλέφτες) όπως ακριβώς ο Ομιλος Παπανδρέου, αφού καταρράκωσε την ελληνική οικονομία χάριν της πατρίδος, επέλεξε ως εξιλαστήρια θύματα τους εργαζόμενους (δαίμονες της βροντής, της καταιγίδας, των δασών, των χειμάρρων, των βάλτων και του σκότους) και τους καταθέτει σιδηροδέσμιους στην τράπεζα του Ευρυσθέα.
   Παράλληλα με την οριστική εξουδετέρωση ή τη σφαγή θηρίων, γιγάντων και τεράτων, της εκπαίδευσης, της υγείας, της ασφάλισης ή της διοίκησης, από τα υπουργικά γραφεία ακούγονται κραυγές όπως: «Παίρνουμε μέτρα εναντίον των αρχών μας, δεν αντέχει άλλο ο λαός, κυβερνάμε και πονάμε», γογγυσμοί που μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι ενοχές, οι τύψεις συνειδήσεως, οι Ερινύες βασανίζουν τον ψυχικό κόσμο των κυβερνώντων και ταράζουν τον ύπνο του πρωθυπουργού. Αυτή βεβαίως είναι η μισή αλήθεια, αφού ορισμένα στελέχη της κυβερνώσας παράταξης, αυτοτιμωρούμενοι για τα δεινά που συσσωρεύουν στον τόπο, τρώγουν μόνον τα χόρτα που ποτίζουν τα δάκρυά τους και στις μεγάλες νύχτες του χειμώνα θερμαίνονται από τη φλόγα της κανδήλας τους αποκλειστικά. Ουδέποτε πλένονται. Και εάν κατά την αυτομαστίγωση τα τρεφόμενα από τις σάρκες τους σκουλήκια πέσουν στο έδαφος, τα ξαναβάζουν στη θέση τους για να έχουν τόσες ανταμοιβές στον άλλο κόσμο όσους πόνους στον πρόσκαιρο βίο.
   Αλλα κυβερνητικά στελέχη -ιδίως αυτοί που διαθέτουν δυτική καλλιέργεια- κάθε φορά που έκοντες-άκοντες υπερψηφίζουν τα αντιλαϊκά, σκληρά, ληστρικά οικονομικά μέτρα, εφαρμόζουν την ολονυκτία ομαδικής αλληλομαστίγωσης, όπως εκείνες οι κουστωδίες των ολοφυρόμενων πιστών που αιμόφυρτοι καταφέρνουν απάνθρωπα χτυπήματα ο ένας εναντίον του άλλου στις ταινίες του Ντράγερ ή του Μπέργκμαν.
   Συνηθίζεται και η μεταφορά ογκωδέστατων βαρέων αντικειμένων, μέθοδος αυτοβασανισμού που εφαρμόστηκε αμέσως μετά την υπερψήφιση του μεσοπρόθεσμου και του νόμου της κ. Διαμαντοπούλου για την εκπαίδευση. Συγκεκριμένα, βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος κατέφθασαν στη Βουλή και αναχώρησαν μετά την ολοκλήρωση των διαδικασιών κουβαλώντας στη ράχη τους πέτρες τάφου, φέρετρα και σταυρούς τύπου Γολγοθά. Στις ταραχές οχυρώθηκαν στα φέρετρα, πίσω από τις ταφικές πλάκες ή τον βαρύ σταυρό. Συμβολική πράξη πολιτικού, που δηλώνει άνθρωπο έτοιμο να πεθάνει για τις αρχές του.
   Οι πλέον καλλιεργημένοι περιζώνονται με τον τελαμώνα του Καρτέσιου. Πράγματι, κατά τη συζήτηση για την «εφεδρεία» οι υπουργοί, όπως συνήθιζε ο Καρτέσιος, είχαν περιδεθεί κατάσαρκα με έναν ζωστήρα ή τελαμώνα, που στην εσωτερική του επιφάνεια έφερε μεγάλα, αιχμηρά ατσάλινα καρφιά, ούτως ώστε να καταξεσκίζεται η σάρκα του φέροντος και να μη λησμονεί τα καθήκοντά του, τα απαράγραπτα συμφέροντα του λαού και τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων. Λέγεται μάλιστα πως ο πρωθυπουργός υπέγραψε τα διατάγματα της εφεδρείας, του φόρου ακινήτων και της έκτακτης εισφοράς και κατόπιν συντετριμμένος εφάρμοσε στην πράξη τη θρηνωδία του Δαυίδ «άσπρο πουκάμισο φορώ και μαύρο θα το βάψω, για να ταιριάζει η φορεσιά στα βάσανά μου τα φρικτά».
   Παρ' όλα αυτά εξαιρετική εντύπωση φιλοπατρίας, αυτοθυσίας και υποδειγματικής γενναιοφροσύνης μάς προκάλεσε ο ευφραδέστατος κ. Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος υπερασπιζόμενος την κυβερνητική πολιτική δήλωσε ευθέως: «Ας ταπεινωθώ για την πατρίδα». Και αναζητώντας τη λέξη «ταπείνωση» στο αντιλεξικό του Βοσταντζόγλου, την εντοπίσαμε στο κεφ. 1387 υπό τον γενικό τίτλο «Αναξιοπρέπεια». Και από κάτω διαβάσαμε τα εξής: «Αναξιοπρέπεια, ευτέλεια, μικροπρέπεια... μικρότης... ελεεινότης, ποταπότης, ταπεινότης, χαμέρπεια, κ. προστυχιά (το να έχει κανείς ταπεινά αισθήματα), δουλική συμπεριφορά, δουλοπρέπεια... ραγιαδισμός, πτωχοπροδρομισμός... μείωσις... ταπείνωσις της αξιοπρέπειας/του γοήτρου, κατάπτωσις, κ. κατρακύλα, ξέπεσμα, ξεπεσμός, ηθική χρεοκοπία».
   Προτείνουμε στον κ. Βενιζέλο να επιλέξει τη θεραπευτική αυτομαστίγωση. 

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

 
   "Εγώ είναι ένας άλλος"

   16 Οκτωβρίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

   Προκειμένου να εξιλεωθούν οι Γερμανοί έναντι των Εβραίων, η κ. Άνγκελα Μέρκελ επινόησε τον Ιουδαιοχριστιανικό Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Κατάσταση σχιζοφρενική, ανάλογη του Ελληνοχριστιανικού πολιτικού ιδεολογήματος, το οποίο υιοθέτησε το ελληνικό κράτος.
   Αγαπητοί αναγνώστες, εφόσον οι διχασμένες προσωπικότητες θεωρούνται σχιζοφρενείς, τότε τι θα 'πρεπε να νομίζουμε για τον θεό του Παύλου, ο οποίος ευλογείται και δοξάζεται ως τρισυπόστατος; Αλλά και οι θεοί των Ελλήνων έχουν βεβαρημένο ψυχιατρικό φάκελο, ογκωδέστερο και για τούτο γοητευτικότερο από το ιστορικό και την κληρονομικότητα του Πανάγαθου. Γνωρίζουμε βέβαια πως οι τρεις τελευταίες μας λέξεις και μόνον είναι ικανές να εξοργίσουν έναν χριστιανό αλλά και να τον οδηγήσουν μέχρι το ντιβάνι εκείνου που ονόμασε τη θρησκεία "παγκόσμια νεύρωση". Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι φυσικό επακόλουθο οι κοινωνίες να κατακλύζονται από ανισόρροπους, νευρωτικούς, παράφρονες, σχιζοφρενείς, μανιακούς, κυβερνητικά στελέχη, τραπεζίτες και επενδυτές.
   Εντούτοις, τα περί θεών ιατρικά ανακοινωθέντα ελάχιστα απασχολούν τους πολίτες αυτής της χώρας, επειδή ο τόπος έχει την σπάνια τύχη να κυβερνάται από μυθιστορηματικές μορφές την ευρύτητα των οποίων μόνον μεγαλοφυείς δημιουργοί όπως ο Ρ. Λ. Στίβενσον, ο Έντγκαρ Άλαν Πόε ή ο Αρθούρος Ρεμπώ μπορούν να συλλάβουν. Αν και το διμερές συναρπαστικό εγώ που εμφανίζουν εξέχοντα στελέχη του ομίλου Παπανδρέου έχει περιγράψει ο Χίτσκοκ στο "Ψυχώ", διεξοδική του ανάλυση ολοκλήρωσαν οι συγγραφείς που αναφέραμε στον "Δρ. Τζέκιλ" ο πρώτος, στο "Ουίλιαμ Ουίλσον" ο δεύτερος, ενώ ο μεγάλος ποιητής (ο Ρεμπώ) απέδωσε επιγραμματικά με τον στίχο που φέρει ως τίτλο το παρόν "λοιμώδες".
   Και υποστηρίζουμε βασίμως πως θα ερεθιζόταν στο πολλαπλάσιο ο αλλόκοτος δημιουργικός οίστρος των εν λόγω αφηγητών εάν ήταν δυνατόν να επιλέξουν ήρωες όχι από τα ιατρεία ή τα ξενοδοχεία του παρελθόντος αλλά από την ζέουσα πολιτική πραγματικότητα της χώρας μας. Και όπως ο αναγνώστης μπορεί να συλλάβει, οι τίτλοι που θα προέκυπταν θα ήσαν οι εξής περίπου: "Ο Δρ. Τζέκιλ και ο κ. Γιώργος", "Ουίλιαμ Βενιζέλος", και "ΠΑΣΟΚ είναι ένας άλλος". Εξάλλου στο ζοφερό πανδοχείο του "Ψυχώ" ο Νόρμαν Μπέιτς, δηλαδή ο Άντονι Πέρκινς, πριν την αποτρόπαιη σκηνή του λουτρού πληροφορεί την Τζάνετ Λη:
   -Όπως είχα εξαγγείλει από το Καστελόριζο… Αααααα… προλάβαμε το ναυάγιο του "Τιτανικού", φέραμε το ΔΝΤ, βάλαμε το περίστροφο πάνω στο τραπέζι, υπογράψαμε το "Μνημόνιο"… Αααα… και λάβαμε μέτρα για την σωτηρία της αγαπημένης μας πατρίδας… Αααα… Θα διαδήλωνα και 'γώ εναντίον της κυβέρνησης αν μπορούσα.
Και της δίνει το κλειδί του δωματίου της.
   Αλλά στην ομώνυμη νουβέλα του Πήτερ Μπλοχ που πάνω της βασίζεται το "Ψυχώ", ο Νόρμαν δεν είναι ο λεπτός, νευρώδης και πυρετικός Άντονι Πέρκινς. Περιγράφεται βαρύς και πλαδαρός όπως ο κ. Ε. Βενιζέλος ή ο κ. Θ. Πάγκαλος. Έχοντας υπ' όψιν αυτό το στοιχείο, ας παρακολουθήσουμε τους έντονους διαξιφισμούς μεταξύ του διαταραγμένου Νόρμαν και της φανταστικής μητέρας στο παράθυρο εκείνης της εφιαλτικής κατοικίας. Ακούμε τη φωνή μιας στρίγγλας:
   -Οι Έλληνες είναι κοπρίτες, κλέφτες, απατεώνες, χαραμοφάηδες, τεμπέληδες και αγράμματοι κατσαπλιάδες. Κυβερνάμε μια διεφθαρμένη χώρα. Μαζί τα φάγαμε.
   Αμέσως μετά, από το ίδιο σώμα μιλάει ένα άλλο εγώ:
   -Η Ελλάδα είναι ένα οικονομικό θαύμα. Αποτελεί πρωτοπόρο οικονομικό επίτευγμα.
   -Σου παρέδωσα έναν κατάλογο με 3.500 φοροφυγάδες. Τι απέγινε;
   -Ανέλαβα πριν τρεις μήνες. Ρίξε την κυβέρνηση αν τολμάς.
   Η Τζάνετ Λη έχει ήδη μπει στο μπάνιο.
   Αγαπητοί αναγνώστες, ο εσωτερικός μονόλογος του Νόρμαν στην τελευταία εικόνα του "Ψυχώ" είναι η φυσική κατάληξη του δράματος. Ο Νόρμαν Μπέιτς ή ο Άντονι Πέρκινς έχει καταληφθεί ολοσχερώς από "το άλλο". Το ακούμε;
   -Τα καταφέραμε. Σώσαμε την πατρίδα… Ααααα… Εξασφαλίσαμε έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια… Ααααα… Ακούω φωνές.
   Τέλος. Φώτα πλατείας. 

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   23 Οκτωβρίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

   Σύμφωνα με τις παραδόσεις του λαού μας, η πλέον ρηξικέλευθη πολιτική αναζητείται στις δηλώσεις των μουσικών και ο ενδοξότερος των ζωγράφων στις τάξεις των ποιητών.
Για τούτο ο περισσότερο προβεβλημένος έλληνας ζωγράφος, τουλάχιστον όσο ζούσε, υπήρξε ο Γιάννης Ρίτσος. Αφού αποχώρησε αμετάκλητα (ο Ρίτσος), οι κ.κ. Τσόκλης και Φασιανός, βέβαιοι όντες πως εξασφάλισαν τον τίτλο του διασημότερου, διεκδίκησαν και την ιδιότητα του ζωγράφου. Αλλά τις ημέρες αυτές, τηρώντας τα έθιμα, ανακηρύξαμε επιφανέστερο εικαστικό τον Οδυσσέα Ελύτη, του οποίου πίνακες εκτίθενται στις αίθουσες του ιδρύματος Θεοχαράκη. Και ενώ ο βραβευμένος με Νόμπελ είχε αναμφισβήτητα την ευχέρεια να παρουσιάσει τα έργα του όσο ήταν εν ζωή (γνωρίσαμε με απορία κάποια από αυτά), εκτίθενται εν συνόλω μετά θάνατον, λες και πρόκειται για πορνογραφήματα, έργα κατασκοπίας, οικογενειακά απόκρυφα που μόνον μετά την απώλεια του δράστη δημοσιοποιούνται. Εξάλλου θα είχε ενδιαφέρον η έκθεση του μεγάλου ποιητή εφόσον οι ζωγράφοι που συμπαρίστανται παρουσίαζαν ποιήματά τους και όχι πίνακες.
   Σχηματίζεται στο κοινό η εντύπωση πως μόνον ο Ελύτης έπασχε από το «βιολί του Ενγκρ», εκείνη την ιδεοληψία δηλαδή κορυφαίων στο είδος τους δημιουργών που θεωρούν τον εαυτό τους ικανό και ισάξιο σε οποιαδήποτε άλλη τέχνη, όπως συνέβη κάποτε με τον μεγάλο ζωγράφο και το βιολί του.
   Ο Ιωάννης Αύγουστος Ενγκρ ονομάστηκε ζωγράφος ακατάλληλος για την αναπνοή. Αγαπημένο του θέμα οι οδαλίσκες ψυχρής κυκλοφορίας και ωχρές όσο η Φρύνη. Στις συνθέσεις του οι φόρμες έχουν κατανεμηθεί ακριβοδίκαια με ζυγαριά φαρμακοποιού. Το έργο του περιβάλλεται με δυσπιστία. Και, όπως λέγεται, αναζήτησε παρηγοριά στο βιολί, στο οποίο νόμιζε ότι ήταν τόσο βιρτουόζος όσο και στον χρωστήρα. Παρόμοια σφάλματα στην τέχνη αναφέρονται τόσο πολλά, που θάβουν τις εξαιρέσεις κατά τις οποίες ο Εγγονόπουλος π.χ. είναι έξοχος ως ζωγράφος αλλά και ως ποιητής.
   Αλλά εδώ τα όρια μεταξύ σφάλματος και ορθού είναι δυσδιάκριτα. Οι πολιτικοί μας που δεν περιλαμβάνονται στους συνθέτες ή στους τραγουδιστές, για να διασωθούν από την επικίνδυνη εκκεντρικότητα των ανισόρροπων καλλιτεχνών, επέβαλαν στο πνεύμα τους ακινησία τάφου. Και επειδή με τη λέξη «έργο» εννοούμε οποιαδήποτε παραγωγή της ανθρώπινης δράσης, οι ειδικευμένοι στην πολιτική, για να αποφύγουν με απόλυτη βεβαιότητα τις περιπέτειες των έργων τέχνης, απέχουν από οποιαδήποτε εργασία εν γένει. Και φοβούμενοι μήπως από ανθρώπινη αδυναμία υποπέσουν στο σφάλμα και δουλέψουν, όπως οι ανανήψαντες και προνοητικοί τζογαδόροι υπογράφουν την αυτοεξαίρεσή τους από τα καζίνα, κατ' αυτόν τον τρόπο οι πολιτικοί της χώρας, υπό την καθοδήγηση του κ. Βενιζέλου, νομοθέτησαν κάποτε το ασυμβίβαστο μεταξύ βουλής και εργασίας.
   Αγαπητοί αναγνώστες, ο Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, ο «Φτωχούλης του Θεού» κατά τον Καζαντζάκη, αφού παραιτήθηκε από τον πλούτο και τη δόξα, «ασχολείται περί ταπεινάς εργασίας, διότι θέλει να τρώγει μόνον τον άρτον τον οποίον ο ίδιος κερδίζει διά των χειρών του. Οι οπαδοί του, ουχί άμοιροι ποιητικής διαθέσεως, στρέφονται προς τους ανθρώπους αποζώντες εκ της εργασίας. Αλλ' η εργασία εξετιμάτο υπ' αυτών, επειδή δεν άφηνε εις αυτούς καιρόν όπως διευθύνουν και διατάσσουν. Επρεπε να είναι ελάχιστοι μεταξύ αλλήλων».
   Ωστε λοιπόν από τον 13ο αιώνα εξουσία και εργασία είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Ο Καζαντζάκης θα μπορούσε να ονομάσει τον κουκουλοφόρο Φραγκίσκο «Ο αναρχικός του Θεού». Για τούτο ο κ. Βενιζέλος (μπασμένος στα θρησκευτικά), εφαρμόζοντας το καθολικό δόγμα κατά τον πλέον ορθόδοξο τρόπο, προκαλεί: «Ρίξτε μας αν τολμάτε». Και στην είσοδο των χιτλερικών στρατοπέδων η επιγραφή συμπληρώνει: «Η εργασία απελευθερώνει». Αλλά οι κυβερνητικοί βουλευτές δεν είναι ούτε ανισόρροποι, ούτε «ποιητικής διαθέσεως», για να προτιμήσουν την εργασία και όχι την εξουσία..
   Και πέραν των καθεστωτικών κομμάτων των οποίων τα όργανα επιδίδονται στην πλήρη ανεργία για λόγους πολιτικούς, διακεκριμένα στελέχη της επίσημης αριστεράς, προκειμένου να επωμισθούν και κυβερνητικές ευθύνες, εργάζονται κατά το δυνατόν λιγότερο, για να μην κατηγορηθούν ότι στερούνται προτάσεων εξουσίας.
   Και προπονούνται να εισβάλουν στα ανάκτορα της Ιστορίας, -καιρού επιτρέποντος- ενώ αγνοούν πως ο Αϊζενστάιν, με το ένα αυτί στο «βιολί του Ενγκρ», υπήρξε όχι μόνο σκηνοθέτης του «Ποτέμκιν» αλλά εξαίσια βέβηλος και διονυσιαστής γελοιογράφος. 

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   29 Οκτωβρίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

   Οσοι καθ' οιονδήποτε τρόπο εξοικονομούν τα προς το ζην από το αστείο, οι σατιρικοί συγγραφείς π.χ., οι κωμικοί θίασοι, οι καραγκιοζοπαίχτες, να καθιερώσουν τη μορφή ενός προφήτη, πατριάρχη, αποστόλου ή αγίου των τρεχουσών θρησκειών ως σύμβολο των επαγγελματικών τους γραφείων, επιχειρήσεων ή συνδικαλιστικών ενώσεων.
   Και τα περιοδικά του ευτράπελου και της καρικατούρας, έντυπα της λεπτής, πνευματώδους ειρωνείας ή της χοντρής πολιτικής πλάκας, όσα υπήρξαν και όσα κυκλοφορούν ακόμα -προτείνουμε- δίπλα στον τίτλο τους, αντί των γνωστών μπουφόνικων μορφών του κ. Παντς δηλαδή, του Αλφρεντ Ε. Νόιμαν, του Αστερίξ ή του Λάινους, να φέρουν ως σήμα τους τις ασκητικές φυσιογνωμίες, αυστηρές και ελέγχουσες, των παπών, μουφτήδων, επισκόπων και μεγάλων ιεροεξεταστών. Και εάν η εφαρμογή της ως άνω παράδοξης πρότασης σε έναν άλλο τόπο, μιαν άλλη εποχή θα χαρακτηριζόταν πρόκληση, ιεροσυλία, βεβήλωση, εφόσον τη θεσμοθετούσαμε σήμερα, σε τούτη τη χώρα της γενικευμένης κατήφειας, θα εκπληρώναμε ένα ιερό καθήκον.
   Αγαπητοί αναγνώστες, επειδή οι πολίτες της χώρας βιώνουν έμφοβοι την καλπάζουσα ηθική παρακμή, η Ελληνική Ορθοδοξία, αγωνιούσα για την ψυχική υγεία των πιστών, προσφέρει την εκκλησιαστική περιουσία στον Εμίρη του Κατάρ και ένα ευχάριστο θέμα στα βαρύθυμα «Λοιμώδη νοήματα». Ο συντάκτης του παρόντος έγραφε κάποτε πως εάν περιμένω ρήξεις και τομές από τα μέσα γενικής πληροφόρησης είναι ωσάν να προσδοκώ χρήματα από τις τράπεζες και έλεος από την εκκλησία. Γνώμη λανθασμένη, τουλάχιστον ως προς την Ορθοδοξία, ιδίως μετά την επιθετική είσοδο των αρχιερέων στις αγορές και την ευθυμία.
   Πράγματι, ο ποταπός, μιαρός, βδελυρός, αχρείος και αντίχριστος Χαμάντ μπιν Χαλίφα αλ Τάνι, Εμίρης του Κατάρ, συναντήθηκε με τον Παναγιότατο Αθηνών Ιερώνυμο και τους ευσεβέστατους Ελασσόνος Βασίλειο και Δαυλείας Γαβριήλ, μεγαλομετόχους της «Ορθοδοξία Α.Ε.». Οι συνομιλίες αφορούσαν την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας στο Κολωνάκι, τη Βούλα, τη Βουλιαγμένη, το Καβούρι και τη Βάρη (ακίνητα που οι μέτοχοι απέκτησαν ρίχνοντας μπετά στην παραλιακή) και ολοκληρώθηκαν με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Ο καταπτοημένος και εξευτελισμένος εμίρης παρέδωσε στον Παναγιότατο το πρωτότυπο Κοράνι, τα κλειδιά της Κάαβα (τα άγια των μουσουλμανικών αγίων) και 7.000 σιδηροδέσμιους ουλεμάδες, νομομαθείς θεολόγους. Ταπείνωση που προκάλεσε η έως τώρα αλαζονική και απάνθρωπη συμπεριφορά του προς τον λαό του Κατάρ.
   Η χώρα του εν λόγω Εμίρη βαδίζει υπό την εποπτεία του ΔΝΤ προς την πλήρη εθνική υποτέλεια και την οικονομική καταβαράθρωση και ο πλεονέκτης αυτός επιδίδεται σε ανόσιες μπίζνες με τους μεγιστάνες της ελλαδικής Εκκλησίας. Τα καταστήματα των επιχειρήσεών του, δήθεν ιεροί ναοί, ουδέποτε φορολογήθηκαν, αφού απολαμβάνουν μια οικονομική ομερτά, το γνωστό «παγκάρι» των μουσουλμάνων από το οποίο εκπορεύεται η μισή τουλάχιστον παραοικονομία του Κατάρ. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Χαμάντ μπιν Χαλίφα αλ Τάνι, η αλυσίδα των ναών του, η αμύθητη κινητή και ακίνητη περιουσία του προέρχεται από δωρεές -ύποπτες και εθνικά προκλητικές- αγάδων, πασάδων και σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον όλων αυτών, οι ιεράρχες του Εμίρη διαθέτουν στο Κατάρ την «ΑΟΖ μπιν Αθως αλ Αγιονόρος», μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου, θρησκευτικού τουρισμού και μυστικών υπηρεσιών, άβατο για τους αμύητους όσο το Πεντάγωνο, το Νταβός ή η Ποτάλα του Θιβέτ, απολύτως ανεξέλεγκτο και αυτόνομο, ερήμην των πολιτών, καθεστώς που ουδεμία άλλη θρησκευτική ένωση, μασονία, σέχτα ή συμμορία απολαμβάνει. Εξάλλου οι υπάλληλοι του Εμίρη, παπάδες, ιεροψάλτες, νεοκόροι, διάκοι, επίσκοποι, άπαντες μεταμφιεσμένοι και ψευδώνυμοι, μισθοδοτούνται από τα άθλια οικονομικά του Κατάρ.
   Αυτή η οικονομική θηριωδία βασίζεται στις πεποιθήσεις των μουσουλμάνων για τη μετά θάνατον ζωή και την προσδοκώμενη σωτηρία της ψυχής τους. Και όπως οι εταιρείες εξόφλησης χρεών εκβιάζουν με κάθε βάρβαρο μέσον τους οφειλέτες, τα στελέχη της θρησκείας του Εμίρη τρέφουν τη μεταφυσική αγωνία των πιστών για τις αφάνταστες τιμωρίες των αμαρτωλών και τα μαρτύρια της κολάσεως.
   Και σύμφωνα με όσα σημειώσαμε στον πρόλογο του «Λοιμώδους», θα κλείσουμε προτείνοντας το επόμενο φεστιβάλ κόμικς να καθιερώσει ως σήμα του την Παναγία την Κουνίστρα (Εικονίστρια ή Εικονολάτρης δηλαδή), ιερό προσκύνημα στην πατρίδα του Παπαδιαμάντη, τη μνήμη του οποίου εορτάζουμε φέτος.