Σεπτέμβριος 2011 (4 άρθρα)

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   4 Σεπτεμβρίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

   Κάποιος πρέπει να πληροφορήσει τον κ. Μιλτιάδη Παπαϊωάννου πως, εάν προτίθεται πράγματι να εξαλείψει τους κουκουλοφόρους των ιδεών, ανέλαβε έργο βαρύ και σισύφειο. Και τούτο επειδή οι εκκαθαρίσεις των ανωνύμων, ψευδωνύμων ή αγνώστων κουκουλοφόρων οφείλουν να ξεκινήσουν από εκείνον τον εξωμότη του ρωμαϊκού στρατού, τον φέροντα το ψευδώνυμο Παύλος, ο οποίος εφηύρε το χριστιανικό δόγμα με προκαθήμενο έναν ανώνυμο θεό. Αυτά τα μεγαλοδύναμος, παντοκράτωρ και πανάγαθος είναι κοσμητικά επίθετα και όχι ονόματα. Σε πλήρη αντίθεση με τους θεούς άλλων θρησκειών (Ζευς, Άμμων, Βάαλ, Μεγάλος Μανιτού, Τουτάτις) ο θεός των χριστιανών παραμένει κρυφός, ψευδεπίγραφος ή αταύτιστος. Η επιγραφή "τω αγνώστω θεώ" υπονοεί ένα υπέρτατο ον ανώνυμο και κουκουλοφόρο.
   Άγνωστοι, ανώνυμοι ή ψευδώνυμοι και για τούτο κουκουλοφόροι παραμένουν οι συντάκτες και οι μεταφραστές της Αγίας Γραφής, της οποίας ως μόνος υπεύθυνος εμφανίζεται το Άγιο Πνεύμα, σαν υπάλληλος νυχτερινού κέντρου προοριζόμενος για το αυτόφωρο του κ. Παπαϊωάννου. Ο Φίλων (ο φιλόσοφος που απέδειξε περίτρανα ότι τα ζώα στερούνται λόγου) και ο Πτολεμαίος ο Φιλάδελφος, αυτοί που επέβλεπαν τη μεταγραφή της Βίβλου στα ελληνικά, εάν είχαν ακούσει την "συμμορία των πέντε", "τα δώδεκα καθάρματα" ή την "Τρόικα", θα διέκοπταν τη μετάφραση της Αγίας Γραφής υπό τον αριθμητικό και ψευδή τίτλο "των εβδομήκοντα".
   Αυτήν την θεόπνευστο και κουκουλοφόρο μετάφραση θέλησε να διορθώσει ο αλεξανδρινός επίσης, "πολυγραφότατος, εμβριθέστατος, χαλκέντερος, εναρετότατος και αδαμάντιος" Ωριγένης, αυτός που απέκοψε (λένε) τα "πάσης πατρότητας ελπίδα" όργανά του και αφού αφορίστηκε ως "κακομήχανος, μανιώδης, φρενοβλαβής και δυσεβής", τιμάται κατά παρέκλισιν από την ορθοδοξία και τον Μπαγιαντέρα με το ψευδώνυμο "Άγιος Νείλος" στο Χατζηκυριάκειο.
   Από τότε μέχρι και σήμερα το θρήσκευμα του Παύλου παράγει αφειδώς κουκουλοφόρους με ψευδώνυμα Εφραίμ, Αμβρόσιος, Άνθιμος, Σεραφείμ ή Νήφων, οι οποίοι κορδακίζονται στο ιερό των ναών όπως άλλοι, επίσης ψευδεπίγραφοι, εμφανίζονται στο προσκήνιο του θεάτρου, του τσίρκου ή του καμπαρέ.
   Αγαπητοί αναγνώστες, η πλειονότητα των οικογενειακών ονομάτων του παρόντος Ελληνισμού διαμορφώθηκε επί Τουρκοκρατίας. Όπως η ορθόδοξη εκκλησία, τα επώνυμα των Ελλήνων –αυτά που η αστυνομία θεωρεί γνήσια- είναι κατάλοιπα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Τα επέβαλαν οι πασάδες. Μόνον τα βαπτιστικά μας ονόματα δεν είναι Οθωμανικά, αφού διαθέτουν αυθεντική, μη ισλαμική προέλευση, δηλαδή εβραϊκή.
   Την αστυνομική ταυτότητα με το αναγνωρισμένο μας όνομα την εκδίδει το κράτος για να αμφισβητεί ποιος είσαι. Τα όργανα της τάξεως ρωτούν "πώς λέγεσαι" ενώ κρατούν το δελτίο ταυτότητας στο χέρι. Εάν απαντήσεις σωστά σε τραβολογούν στο τμήμα για εξακρίβωση. Πιστοποιημένο και ταυτοποιημένο, το όνομά μας είναι προσβλητικό και επικίνδυνο.
   Για τούτο η σωτήρια χρήση ψευδωνύμων  συνηθίζεται από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο μέγιστος ήρως της φυλής είναι ο "Κανένας". Εξάλλου το σπουδαιότερο μνημείο πολιτικής θεωρίας του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, η "Ελληνική Νομαρχία", συντάσσεται και εκδίδεται "ιδίοις αναλώμασι" υπό Ανωνύμου του Έλληνος. "Νομίζω άχρηστον να αποκριθώ εις όσους ήθελαν ερωτήσει, διατί κράζομαι ανώνυμος", επισημαίνει το 1804 ο κουκουλοφόρος συγγραφέας. Και δυστυχώς κ. Παπαϊωάννου, παρά τις προσπάθειες των φιλολόγων, ο ανώνυμος της "Νομαρχίας" παραμένει άγνωστος. Μόνον οι εκκλησιαστικοί κύκλοι αποκάλυψαν όπως ισχυρίζονται την ταυτότητά του. Πρόκειται για τον κατάσκοπο του Βοναπάρτη και κουκουλοφόρο blogger Αδαμάντιο Κοραή.
   Αλλά πέρα των επιφανών, κουκουλοφόροι, ανώνυμοι και αταύτιστοι κυκλοφορούν εκατομμύρια ψηφοφόροι, εκμεταλευόμενοι το μυστικό σύστημα με το οποίο διεξάγονται οι εκλογές: Το σκοτεινό παραβάν, τον σφραγισμένο φάκελο και την απαραβίαστη κάλπη. Αυτούς ελπίζουμε να ταυτοποιήσει ο κ. Παπαϊωάννου διευρύνοντας την άρση του απορρήτου. Η τεχνολογία υπάρχει.
   Καλώς σας βρήκα.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

    Σουρεαλισμός, κβαντομηχανική και πολλά ούζα

   11 Σεπτεμβρίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

   Ο Γαβριήλ Μιραμπό, ο φλογερός ομιλητής του γαλλικού Κοινοβουλίου, αυτός που υπηρέτησε πιστά την επανάσταση και ακόμα πιο πιστά τον Λουδοβίκο, για να υπογραμμίσει τις «παγιωμένες, σταθερές και αμετακίνητες πεποιθήσεις του» (!) συνήθιζε να ολοκληρώνει τις χειμαρρώδεις αγορεύσεις του με φράσεις όπως: «Μια πόρτα είναι ανοικτή ή κλειστή, μέση λύση δεν υπάρχει».
   Με τον ίδιο τρόπο οι διαφημιστές της ελληνικής κυβερνώσας παράταξης των σοσιαλιστών, των τραπεζιτών και τοκογλύφων εμφανίζουν τον πολιτικό εξευτελισμό της χώρας, την επερχόμενη χρεοκοπία και την καταρράκωση των κοινωνικών κατακτήσεων ως αναπόφευκτο μονόδρομο, αφού αποκλείεται κάθε άλλη δυνατή επιλογή. Μάλιστα!
   Στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας πριν την καταστροφή, μια γιαγιά, η Τζατζαμιλιά από το Πλωμάρι της Λέσβου, διατηρούσε παράνομο ποτοποιείο. Οταν άνοιγε η πόρτα του σπιτιού της και αφού διέγραφε ένα τόξο ενενήντα μοιρών, αυτό το ίδιο το θυρόφυλλο έκλεινε ερμητικά την είσοδο που οδηγούσε στο κρυφό ρακαριό. Κατ' αυτόν τον τρόπο η γριά εκείνη έτρεφε μια αυλή εγγόνια κάτω από τη μύτη των Οθωμανών, που αγνοούσαν και τα ούζα της Τζατζαμιλιάς αλλά και τη ρητορική του Μιραμπό.
   Συμπατριώτης του ακαταμάχητου ρήτορα, ο Μαρσέλ Ντισάμπ, εξέχουσα μορφή του σουρεαλισμού, δημιουργός του «Γυμνού που κατεβαίνει μια σκάλα», του «Μεγάλου γυαλιού» και της «Κρήνης», το 1927 κατασκεύασε την περίφημη πόρτα που την αποτελούν δύο ανοίγματα, δύο κάσες δηλαδή κάθετες μεταξύ τους και ένα πορτόφυλλο, αντιγράφοντας εν αγνοία του το εφεύρημα της Τζατζαμιλιάς. Και τα δύο έργα θα μπορούσε να έχουν τίτλο «Μια πόρτα είναι και ανοιχτή και κλειστή». Η μικρασιάτισσα γιαγιά επινόησε την αλλόκοτη πόρτα της για λόγους βιοποριστικούς, αλλά αγνοούμε τι οδήγησε τον Ντισάμπ να στήσει κάτι όμοιο. Πιθανώς αισθανόταν πιο άνετα με την αμφιβολία, το δίσημο και απροσδιόριστο και άβολα με το βέβαιο και οριστικό των μονοδιάστατων επιλογών. Εκείνο το «ήξεις αφήξεις» της Πυθίας εννοούσε μάλλον αυτό που έλεγε: «Ολες οι εξελίξεις είναι πιθανές». Οι οπαδοί των βεβαιοτήτων απέδωσαν στο μαντείο αδυναμία πρόβλεψης και μειωμένο αίσθημα ευθύνης.
   «Σύμφωνα με την κοινή λογική», διαβάζουμε αλλού, «ένα σύστημα έχει μία μονοσήμαντη ιστορία. Ενα σώμα βρίσκεται είτε σε μία θέση είτε σε κάποια άλλη. Ομοίως ένα γεγονός όπως η προσσελήνωση των αστροναυτών είτε συμβαίνει είτε όχι. Αλλά σύμφωνα με την αρχή της απροσδιοριστίας, προκύπτουν ορισμένα παράδοξα, όπως η ανεύρεση ενός σωματιδίου σε δύο διαφορετικά σημεία ταυτόχρονα ή η παρουσία των αστροναυτών στη Σελήνη κατά το ήμισυ».
   Ποιος τα γράφει αυτά; Ο Στίβεν Χόκινγκ στη συλλογή δοκιμίων των εκδόσεων «Κάτοπτρο» (μτφ. Φάνης Γραμμένος) τον οποίο αντιγράφουμε επειδή οι προηγούμενες αναφορές μας στα ούζα μιας απελπισμένης γριάς, η περιγραφή των εξωφρενικών συνθέσεων ενός παράλογου και αναξιόπιστου ατόμου και η υπόμνηση των ασυναρτησιών μιας οπτασιαζόμενης μάντισσας θα δημιουργήσουν αμφιβολίες για τη λογική εμού που συντάσσω το παρόν. «Τοποθετούμε λοιπόν μια γάτα σε ένα κουτί, το οποίο κατόπιν σφραγίζουμε. Εξω έχουμε ένα όπλο που πυροβολεί το κουτί. (Εντάξει! Σήμερα ποιος τολμάει να προτείνει κάτι τέτοιο;) Οταν ανοίξουμε το κουτί, θα βρούμε τη γάτα ζωντανή ή νεκρή. Ωστόσο, σύμφωνα με τη Φυσική, η κατάσταση της γάτας (πριν το άνοιγμα) θα είναι ένα μείγμα της ζωντανής και της νεκρής γάτας». Ή σαν σύνθεση ανοικτής και κλειστής πόρτας, λέμε εμείς.
   Αγαπητοί αναγνώστες, ο Χόκινγκ είναι Εγγλέζος και έχει ακούσει ίσως τις μάγισσες του «Μάκβεθ» να κραυγάζουν: «Τα αμαρτωλά είναι ωραία, τα ωραία είναι αμαρτωλά» (μτφ. του Κ. Καρθαίου) ή «Τα άσκημα είναι ωραία και τα ωραία άσκημα» (μτφ. του Β. Ρώτα). Ο Χόκινγκ εντέλει δηλώνει πως «ένα αντικείμενο δεν χαρακτηρίζεται από μια ιστορία αλλά από όλες τις δυνατές ιστορίες».
   Παρ' όλα αυτά οι γενναίοι ρήτορες του καθεστώτος, ακλόνητοι, βέβαιοι και ασφαλείς, παρουσιάζουν την ολέθρια πολιτική του ομίλου Παπανδρέου ως τη μόνη διέξοδο, ως μονόδρομο για τη χώρα!
   Συμπεριφέρονται όπως οι μεθυσμένοι -με ούζα ή όχι- που όταν χάσουν τρεκλίζοντας μεσ' στη νύχτα ένα πολύτιμο αντικείμενο, ψάχνουν να το βρουν κάτω από το πλησιέστερο φανάρι, αφού είναι βέβαιο πως μόνο εκεί μπορούν να το δουν. Χαιρετώ.

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Η βία, το θηλυκό του βίου

   18 Σεπτεμβρίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

   Λάβαμε τα πρακτικά της ημερίδας «Πνευματικός κόσμος και βία» που διοργάνωσαν στις 4 Δεκεμβρίου 2010 η «Εταιρεία συγγραφέων» και το «Μορφωτικό ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ» στο οποίο προήδρευε ο κ. Πάνος Σόμπολος.
   Και μας δημιουργήθηκε η απορία γιατί η ύπαρξη κοινών προβλημάτων δεν οδήγησε τους δύο φορείς να επιλέξουν θέμα συζητήσεως υπό τον τίτλο «Ο πνευματικός κόσμος και το αλκοόλ» ή «Οι διανοούμενοι και η ανέχεια» ή «Οι άνθρωποι του πνεύματος και το σεξ». Αλλά περισσότερο μας απασχόλησε το ερώτημα γιατί δεν προσκλήθηκαν να συμβάλουν ως διοργανωτές η Εκκλησία και οι πνευματιστές, τα μέντιουμ δηλαδή και οι άλλοι ερευνητές μεταψυχικών φαινομένων, της σωματικής αύρας ή του επέκεινα.
   Και, όσον αφορά την Εκκλησία, πρόκειται για την παγκόσμια πνευματική οργάνωση που εξοικειώνει τον άνθρωπο με τη βία από την τρυφερή παιδική ηλικία μέχρι την πλήρη διανοητική ωρίμανση. Ο Λόγος του Κυρίου, οι νόμοι και οι προφήτες συνοδεύονται από εκατόμβες θυμάτων, ήτοι σφαγές νηπίων, καρατομήσεις, ανασκολοπισμούς, πριονισμούς, διαμελισμούς, σταυρώσεις, θανάτους στην πυρά, σε καμίνια, σε σχάρες ή σε χύτρες, εικόνες που τροφοδότησαν με χριστιανική τεχνογνωσία τις μυστικές ανακρίσεις και τις δημόσιες εκτελέσεις. Για τούτο η αμύθητη εκκλησιαστική περιουσία παραμένει εσαεί αφορολόγητη. Και εάν οι χίλιες και μια νύχτες του Αγνώστου Αραβα συγγραφέα συμπληρώθηκαν από τον Ρόμπερτ Λιούις Στίβενσον, τον Χόρχε Λούις Μπόρχες και τον κ. Παμπούκη, ομοίως η Παλαιά Διαθήκη επαυξήθηκε από τον Παύλο που επινοώντας την Καινή Διαθήκη πρόσθεσε στα βάσανα των Εβραίων τα μαρτύρια των Αγίων και τους διωγμούς των πρώτων χριστιανών. Και αφού ένας εκ των ομιλητών στην εν λόγω ημερίδα αναφέρθηκε στους Θεόφιλο Καΐρη, Ευγένιο Βούλγαρη, Ιώσηπο Μοισιόδακα και Μεθόδιο Ανθρακίτη ως θύματα του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας, δικαίως η Εκκλησία θα μπορούσε να εκπροσωπηθεί στη συζήτηση με ρήτορες όπως ο Ανθιμος, ο Εφραίμ, ο Σεραφείμ ή ο Νήφων.
   Και όπως ο κ. Π. Σόμπολος, ως πρόεδρος του Μορφωτικού ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ, ανοίγοντας τις εργασίες της ημερίδας σημείωσε τη δημοσιογραφική ιδιότητα των Παπαδιαμάντη, Παλαμά, Σουρή, Καρκαβίτσα, Ξενόπουλου και Δροσίνη, θυμίζουμε πως με τον πνευματισμό και την παραψυχολογία ασχολήθηκαν και ασχολούνται διανοούμενοι όπως οι Κόναν Ντόιλ, Αρθουρ Κέσλερ, Καρλ Γιουνγκ και Γ. Α. Παπανδρέου. Πράγματι, πληροφορηθήκαμε προ ημερών πως ο πρωθυπουργός της χώρας σύμφωνα με δήλωσή του «ακούει φωνές», φαινόμενο εξόχως παραψυχολογικό. Σύμφωνα με τους πνευματιστές ο «ακροατής» αυτού του είδους λαμβάνει ειδήσεις από το μέλλον και γνωρίζει εκ των προτέρων τα τεκταινόμενα. Και ορισμένες φορές, υπό την επήρεια των «φωνών» που δυνατόν να έχουν θεία προέλευση, το μέντιουμ απευθύνεται στα πατριωτικά αισθήματα του λαού και τον καλεί σε εθνική πανστρατιά, αιματηρές συρράξεις και εκατονταετείς πολέμους για τη σωτηρία της φίλτατης πατρίδος, όπως η ηρωίδα της Γαλλίας και νυν Αγία της Καθολικής Εκκλησίας Ζαν ντ' Αρκ.
   Κατ' άλλους όμως «ακούω φωνές» σημαίνει κλασική παράκρουση -η σοβαρότερη μορφή των παραισθήσεων- χρόνια, επικίνδυνη και αθεράπευτη. Οι «ακροατές» διατάσσονται από τις «φωνές» να επιτεθούν βιαίως εναντίον ανύποπτων θυμάτων τα οποία οι δράστες θεωρούν υπαίτια για την παθολογική τους κατάσταση. Και είναι πιθανόν η επίκληση «φωνών» να σκοπεύει στην απόσπαση χρημάτων ή άλλων περιουσιακών στοιχείων των αθώων πολιτών (η περίπτωση του αγύρτη Καλιόστρο). Για τούτο ήταν επιβεβλημένη η συμμετοχή του πρωθυπουργού στην εν λόγω ημερίδα, όπως και του οραματιστή Ε. Βενιζέλου που προβλέπει «κολασμένο δίμηνο».
   Θα κλείσουμε με λίγα επί της ουσίας. Ο Αντώνιος Λαβουαζιέ (1743 - 1794), ιδρυτής της νεοτέρας Χημείας και ένας από τους κορυφαίους της γαλλικής επιστήμης, καρατομήθηκε στην γκιλοτίνα της επανάστασης. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο «ανεμείγνυεν εις τον πταρνιστικόν ταμβάκον ύδωρ και ουσίας επιβλαβείς εις την υγείαν των πολιτών». Απηνής διώκτης του υπήρξε ο φλογερός επαναστάτης, δημοσιογράφος και συγγραφέας Ζαν Πολ Μαρά. Συμπέρασμα: ο εναντίον του καπνίσματος κ. Α. Παπανδρέου δικαιούται να αναγορευθεί «Φίλος του Λαού» όπως ο Μαρά.

   Η βία, το θηλυκό του βίου

   25 Σεπτεμβρίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

   Η συναίνεση, η συνεργασία, η σύμπραξη είναι απαραίτητες για τη διάσωση του πολιτικού καθεστώτος της χώρας και την παραγωγή κωμωδιών.
    Πράγματι, όπως μας παρουσιάζουν την οικονομική κατάσταση εγκυρότατοι αναλυτές και διακεκριμένοι επιστήμονες, για να διατηρηθεί η έννομη τάξη, αλώβητος ο κοινωνικός ιστός και ακέραιο το πολιτικό σύστημα, οι δύο αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων οφείλουν να συνεργαστούν στενά, οδηγώντας τις πατριωτικές δυνάμεις του έθνους στην αναδημιουργία, όπως ακριβώς συμβαίνει στην ευτράπελη αφήγηση, στις κινηματογραφικές φάρσες ή στη θεατρική μπουφονερία. Το σενάριο είναι απλό: Εφαρμόζουμε τον μύθο της Βαβέλ στην ελληνική εκδοχή του.
   Αγαπητοί αναγνώστες, αυτοί που εμφανίζουν τους εργαζόμενους Ελληνες ως τεμπελχανάδες, χαραμοφάηδες, απατεώνες και αχαΐρευτους, αγνοούν ευτυχώς ότι ο πρωτοπόρος του νεοελληνικού θεάτρου Δημήτρης Βυζάντιος (ψευδώνυμο του Κ. Χατζή Ασλάνη) μετέτρεψε τον δυσοίωνο μύθο του «πύργου της Βαβέλ» στη γελαστή «Βαβυλωνία» του θεατρικού μας ρεπερτορίου. Εκείνη η ζοφερή παράδοση του ανθρώπινου μόχθου, της αλαζονείας, της αποτυχημένης συνεργασίας και της συνενοχής παρουσιάστηκε και παρουσιάζεται από τους ντόπιους θιάσους σαν εορταστικό ξεφάντωμα μεθυσμένων πατριωτών, εντούτοις αλλόγλωσσων. Η ασυνεννοησία, η παρεξήγηση και το ποτό προηγούνται και ακολουθούν οι αστείοι καβγάδες, οι άστοχοι πυροβολισμοί και οι γελοίες ανακρίσεις. Μια ξεκαρδιστική μεταμόρφωση του βιβλικού πύργου σε μπεκροκανάτα, που για τον εβραιοχριστιανικό πολιτισμό της Μέρκελ και του κ. Πάγκαλου ακούγεται σαν ύβρις αλλά δεν το ξέρουν. Θα το χρησιμοποιούσαν σαν επιχείρημα εναντίον των «αγράμματων φουστανελάδων».
   Και ο Βυζάντιος δεν ήξερε από θέατρο. Ηταν αγιογράφος! Την σκηνική οικονομία της «Βαβυλωνίας» την οργάνωσαν ηθοποιοί. Κατάλαβε εντούτοις (ο Βυζάντιος) πως η ευκαιριακή σύμπραξη είναι ιδανικός καμβάς για το στήσιμο μιας κωμωδίας. Αυτό ακριβώς που σπρώχνονται να πράξουν οι κ.κ. Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαράς επειδή «η χώρα βυθίζεται στα χρέη και διασύρεται διεθνώς, το πολιτικό σύστημα καταρρέει, ο λαός ζει έναν εφιάλτη και βαδίζουμε προς τη βέβαιη πτώχευση».
   Πάνω σε αυτόν τον καμβά, πάνω στο μοτίβο της συνέργειας είναι δομημένα όλα σχεδόν τα κινηματογραφικά φιλμ, βουβά ή όχι, των Σταν Λόρελ και Ολιβερ Χάρντι. Ρίξτε μια ματιά στο you Tube. Οι δύο αμίμητοι κλόουν, κουβαλώντας ένα πιάνο, επισκευάζοντας μια στέγη, οδηγώντας ένα αμάξι όπως οι κ.κ. Σαμαράς και Παπανδρέου θα έστηναν μια κυβέρνηση, μας χαρίζουν σπάνια ιλαρότητα. Κάπου εμφανίζονται με τον τίτλο «Τα συνεταιράκια», τίτλο που χρησιμοποίησαν σε ένα cinemascope και οι Τζέρι Λιούις - Ντιν Μάρτιν, όπου ξελόγιαζαν τις ωραίες και μάζευαν πλούτη. Ως συνέταιροι περιγράφονται επίσης δύο τυχοδιώκτες, ο Κίσα και ο Οστάπ, που ψάχνουν για διαμάντια στις απολαυστικές «Δώδεκα καρέκλες» των Ιλφ και Πετρόφ («Διογένης», 1971).
   Αλλά για να μην κατηγορηθούν οι κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαράς ως ιδιοτελείς συμφεροντολόγοι και συνένοχοι, προτείνεται να αναθέσουν την πρωθυπουργία σε τεχνοκράτη -όπως οι Καραγκιόζης και Χατζηαβάτης έβγαλαν δήμαρχο τον Μπαρμπαγιώργο- πρόσωπο που δεν πολιτεύεται και δεν θα πολιτευτεί, θα αναλάβει μόνο να διαπραγματευτεί με τους δανειστές μας. Και υποθέτουμε βασίμως ότι ο εν λόγω τεχνοκράτης προ της κρίσιμης διαπραγμάτευσης θα δεχτεί από τους δύο πολιτικούς ηγέτες την προσήκουσα εκπαίδευση, ανάλογη με την κατάρτιση του Μπαρμπαγιώργου προ της εκλογής του. Πράγματι, οι δύο κομματάρχες του βλαχοδήμαρχου δίδαξαν τον Μπαρμπαγιώργο σε κάθε αίτημα των συνομιλητών του να απαντάει «ναι», «μάλιστα» ή «βέβαια», μάθημα απλό για να το αποστηθίσει και ο επίδοξος διαπραγματευτής. Δεν ξέρουμε εάν το έργο θα γραφτεί με τον τρόπο του Σπαθάρη, του Μόλα, του Χαρίδημου ή του φιαλοβόλου κ. Πρετεντέρη, αλλά προβλέπουμε τον διάλογο μεταξύ της τρόικας και του διαπραγματευτή-Μπαρμπαγιώργου:
 
   Τρόικα: Θα πληρώνετε χρέη μέχρι το 3012.
   Μπαρμπαγιώργος: Μάλιστα.
   Τρόικα: Κατάλαβες τι είπα;
   Μπαρμπαγιώργος: Βέβαια.
   Τρόικα: Μήπως με δουλεύεις;
   Μπαρμπαγιώργος: Ναι! Και μάλιστα και βέβαια!
   Τρόικα: Α! Είσαι μεγάλος βλάκας!
   Μπαρμπαγιώργος: Και ναι και μάλιστα και βέβαια και ναι!

   Αγαπητοί αναγνώστες, θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε!