Απρίλιος 2011 (4 άρθρα)

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Παραρλάμα
   3 Απριλίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

   Ο ένας δανείζεται την ορολογία του περιοδικού "Art et decoration" και χαρακτηρίζει τις εξεγέρσεις της Βορείου Αφρικής "Μεταμοντέρνα επανάσταση" –ωσάν να υπάρχουν επαναστάσεις "ντεκό", "αμπίρ" ή "λουί κατόρζ"- και ο άλλος, ο ήρωας του Βουτυρά, από το γλωσσάρι της αμπρακατάμπρα διαλέγει τη λέξη "παραρλάμα" και την χαράζει στον τοίχο της φάμπρικας που δουλεύει, σαν σύνθημα ή προφητεία. Ο δεύτερος είναι ένας ακοινώνητος μισάνθρωπος, ένας αγέλαστος μπεκρούλιακας, ανυπόληπτος και περιφρονημένος, ενώ ο πρώτος μέλος του Δ.Σ. του ιδρύματος Καντάφι μέχρι πρότινος και "Αστέρας των Βρυξελλών" κατά τον κ. Στίγκλιτς, διοικεί τη χώρα προστατευόμενος από τους οίκους αξιολόγησης.
   "Παραρλάμα", που κατά τη γνώμη μας θα πει "φτουσκουληκομερμηγκότρυπα", ονομάζονται 9 κόμικς του Θανάση Πέτρου με αφετηρία ισάριθμα διηγήματα του Δημοσθένη Βουτυρά. Τα σενάρια έγραψε ο Δημήτρης Βανέλλης και κυκλοφορούν από τις εκδόσεις "Τόπος". Προηγήθηκε μια σύμπτωση. Ο Πέτρου, που σύχναζε στο θρυλικό τζαζ-μπαρ της Θεσσαλονίκης με το αινιγματικό όνομα "Παραρλάμα", διερωτώμενος για την προέλευση και τη σημασία της λέξης, βρέθηκε μετά από πρόταση του Δημήτρη Βανέλλη μπροστά στο ομώνυμο διήγημα του Βουτυρά. Η συνάντηση έφερε άλλα 8 κόμικς που δημοσιεύθηκαν στο "9" της Ελευθεροτυπίας.
   Ο Δημοσθένης Βουτυράς γεννήθηκε το 1871 ή το 1872 σε ένα πλοίο έξω από την Κωνσταντινούπολη. Μεγάλωσε στον Πειραιά. Υπήρξε τενόρος, ξιφομάχος, εμποροπλοίαρχος, ιδιοκτήτης χρεοκοπημένου χυτηρίου, καυγατζής και μπεκρής. "Δεν είμαι λογοτέχνης" έλεγε, "γράφω για να ζω". Πέθανε διπλά αποκηρυγμένος, αφού την φιλολογική του υπεράσπιση είχε αναλάβει ο Στρατής Τσίρκας. Ο τελευταίος ήταν "εκείνος ο κομμουνιστής" για το κράτος της Δεξιάς και "ένας συγγραφέας από την Αλεξάνδρεια" για τους κομμουνιστές. "Για να σχολιαστούν ορισμένες πρωτοτυπίες του Βουτυρά –έγραφε ο Τσίρκας- χρειάζεται να γίνει ένας παραλληλισμός με εκπροσώπους του πιο μοντέρνου γραψίματος σήμερα".
   Αγαπητοί αναγνώστες, αφού στα προηγούμενα "λοιμώδη" ασκήσαμε άνευ προειδοποιήσεως χρέη ψυχαναλυτή, ιατροφιλόσοφου, σημειολόγου και αρχαιοδίφη, επιστρέφουμε με χαρά στο μόνο αντικείμενο που γνωρίζουμε: την παραχάραξη νομισμάτων. Και εννοούμε βεβαίως την στρέβλωση των απόψεων γενικής αποδοχής. Οι ήρωες των 9 ιστοριών του "Παραρλάμα" λοιπόν, λαθρομετανάστες, διεφθαρμένοι, τσαμπατζήδες, τρομοκράτες, κοπρίτες, απατεώνες και αναρχικοί μικροαστοί, πλασμένοι οι περισσότεροι πριν την Μικρασιατική καταστροφή, βαδίζουν ολοταχώς, όπως και οι Έλληνες του παρόντος, προς τη Σωτηρία της φιλτάτης πατρίδος. Παρακολουθούμε την εθνική μας καραγκιοζαρία να παρελαύνει στο τέμπλο ενός βυζαντινού ναού. Ο Θανάσης Πέτρου είναι ένας εκπεσών αγιογράφος. Εάν κάποιος Πανσέληνος ή Θεοφάνης γελοιογραφούσε τους Αποστόλους κρυφά απ' τα μάτια των ηγούμενων (το καταφανώς αστείο είναι αποδιοπομπαίο στη Βυζαντινή Τέχνη) θα μας έδινε τις καρικατούρες του "Παραρλάμα". Μελάνι και χαρτί εξυφαίνουν μια σατυρική μαγγανία εις βάρος της λογικής του αναγνώστη. Φορές φορές αναζητάς μια Τρίτη ή τέταρτη διάσταση στη σελίδα. Γνωρίζουμε τεχνικές που μηχανεύονταν οι κλασικιστές της Γερμανίας. Έχωναν στους πίνακες σμάλτο, χρωματιστό γυαλί ή πολύτιμους λίθους για να ενισχύσουν τους πλασματικούς φωτισμούς. Ψαύεις με το χέρι το εν λόγω έντυπο και, φυσικά, η απάτη λείπει. Ένα φως στο πέμπτο καρέ της σελίδας 17 θα το λέγαμε εξωπραγματικό. Λες και θα μπορούσε να μην είναι. Και οφείλουμε την αβεβαιότητά μας σε δύο όλα κι όλα συμπληρωματικά χρώματα. Ένα μπλε (μπλε είναι;) και μια ώχρα. Στο μεταξύ ο ήρωας του κόμικς ψάχνει μια νεράιδα.
   Με τον ίδιο απλό τρόπο διαρθρώνεται και το ντεκουπάζ των ιστοριών, βασισμένο στο λιτό, στέρεο σενάριο του Δημήτρη Βανέλλη. Την φροντισμένη έκδοση προλογίζουν οι Άρης Μαραγκόπουλος και Βάσιας Τσοκόπουλος. Αλλά δεν τελειώσαμε.
   Στο 8ο κόμικς, που έχει τίτλο "Το τραγούδι του κρεμασμένου" (περιλαμβάνει δυο-τρεις σπάνιες σελίδες) ένας αφρικανός μετανάστης κρεμιέται στο κατάρτι του ελληνικού πλοίου που τον φέρνει στον τόπο μας. Άγρια συμβάντα ακολουθούν. Τα προμηνύει ο θρήνος που συνήθιζε ο Αφρικανός στη γλώσσα του. "Νταμπ αλ χαλού, νταμπ αλ χαντάρ". Να προσέχουμε μέρες που είναι˙ λέει ο Βουτυράς από το 1901…  

--------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

   Το φώσφορον θείον δράμα

   3 Απριλίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

   Σε προηγούμενο "λοιμώδες νόημα" δημοσιεύσαμε επιστολή του κ. Πάνου Αθανασίου που είχε τίτλο "Η μανία καταδιώξεως του κ. Αντιπροέδρου" και την μεθεπόμενη μέρα λάβαμε μηνύματα φιλοφροσύνης από το πολιτικό γραφείο του κ. Πάγκαλου. Για τούτο, ενώ ήμασταν έτοιμοι να συλλυπηθούμε τους κ.κ. Σεραφείμ και Άνθιμο για την επερχόμενη "εβδομάδα των παθών", τουναντίον θα διατυπώσουμε τις σκέψεις μας με ειλικρίνεια, προσδοκώντας να δεχτούμε την ευλογία των δύο ιεραρχών.
   "Την Ιστορία την γράφουν οι νικητές", επιμένουν οι οπαδοί της τεκμηριωμένης ευκολίας και του ευφυούς αναμασήματος, αδιαφορώντας εάν τα γεγονότα του Πελοποννησιακού πολέμου λόγου χάριν τα κατέγραψε ο Θουκυδίδης, που δεν υπερασπιζόταν βεβαίως την πόλη των νικητών. Εν τούτοις οι θιασώτες της ως άνω πλάνης, για να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους, δικαιούνται να επικαλεστούν την κατασκευή του διασημότερου brand-name του δυτικού πολιτισμού: το όνομα του Χριστού. Πράγματι, οι διαφημιστές των δοξασιών του Παύλου επέβαλαν την ιστορία του Ναζωραίου Ιησού, που βασίζεται στο οργανωμένο παραλήρημα και σε κανένα απολύτως ιστορικό ντοκουμέντο. Ο μονοθεϊσμός κατίσχυσε ως απεικόνιση του ρωμαϊκού ιμπέριουμ εν τοις ουρανοίς και εις βάρος της αλήθειας. Και επειδή το εν λόγω εμπορικό σήμα πέτυχε την μέγιστη δυνατή αναγνωρισιμότητα, η ίδια φίρμα, με την εγγύηση των αυτοκρατόρων και των βασανιστών, εκδίδει επιταγές γαστρονομίας, κοσμολογίας, γυναικολογίας, εξωτερικής πολιτικής και θεάτρου.
   Έχει γραφτεί με σκωπτική διάθεση πως οι ισλαμιστές νομοδιδάσκαλοι απέρριψαν ως περιττό τον Αριστοφάνη επειδή νόμιζαν πως το Κοράνιο περιέχει δεκάδες κωμωδίες. Γεγονός είναι πως στον κόσμο των σόου-μπιζ η εκκλησία είχε να αντιμετωπίσει τον σκληρό ανταγωνισμό των ταχυδακτυλουργών, των ακροβατών, των παλιάτσων και των Απόκρεω. Για τούτο συνέπραξε με τους οργανωτές των δημοσίων εκτελέσεων, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να προμηθεύει το ικρίωμα με αμαρτωλούς, αιρετικούς, μάγισσες και δαιμονισμένους.
   Η λεγόμενη θεία λειτουργία εξ' άλλου έχει πρότυπο το αρχαίο ελληνικό θέατρο. Κατά την εξέλιξή της διακρίνονται οι υποκριτές –οι ιερείς δηλαδή- οι δύο κορυφαίοι –οι ψάλτες- και ο χορός των πιστών. Οι πρώτοι εμφανίζονται μονίμως μεταμφιεσμένοι και ψευδώνυμοι. Και όπως οι ρωμαίοι συγγραφείς για να καταστούν τραγικότεροι των Ελλήνων συσσώρευσαν στο προσκήνιο δεκάδες αιμόφυρτα πτώματα, οι παραγωγοί των εκκλησιαστικών θεαμάτων πλούτισαν το ρεπερτόριο των ναών με εκατόμβες καρατομημένων, πριονισμένων, διαμελισμένων και ψητών μαρτύρων. Και όσο οι λόγχες του Θεού της Αγάπης προχωρούσαν δυτικά, ανατολικά και νότια του Πάπα, τόσο πολλαπλασιάζονταν οι ανάγκες για νέα θρησκευτικά δράματα. Στις ημέρες μας οι γίγαντες του ελληνικού κοσμικού θεάματος έστησαν 240.583.976 θεατρικές σκηνές (όσες και οι οργανώσεις της αριστεράς) που εξάντλησαν την παγκόσμια δραματουργία των 2.500 ετών σε μία σεζόν. Για τούτο, αφού επινόησαν θεατρικούς μονολόγους οπτασιαστών μανιακών και ανισόρροπων, προσάρμοσαν στις θεατρικές τους φιλοδοξίες τους "Αδελφούς Καραμαζώφ", τα άπαντα του Ουγκώ και την εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα.
   Κατά τον ίδιο τρόπο γράφτηκαν τόσα χριστιανικά δράματα όσα και "οι βίοι των αγίων". Μεγατόνοι θεατρικών πράξεων που δεν βλέπονται και δεν παίζονται. Και τούτο δεν οφείλεται στην ανικανότητα των συγγραφέων της πίστεως. Κάθε άλλο. Η ουράνια αρμονία του χριστιανικού πανθέου πείθει το μεγάλο πλήθος αλλά δεν υποφέρει την τραγική ειρωνεία του ελληνικού θεάτρου. Για έναν άγγελο είναι αδιανόητη η τραγωδία του Οιδίποδα. Η δράση των Αγίων θυμίζει τα κατορθώματα του Σούπερμαν, του Κάπταιν Αμέρικα ή του Ράμπο, ο οποίος πάντοτε "νικά και όλα τα κακά σκορπά". Γράψαμε δράση και όχι περιπέτεια, επειδή περιπέτεια σημαίνει μετάβαση από την άγνοια στη γνώση, διαδικασία άσχετη με το δόγμα, το ιερατείο και τους πιστούς, αφού η φώτιση είναι δεδομένη από το άγιο πνεύμα άπαξ και δια παντός.
   Αγαπητοί αναγνώστες, λέγεται πως το θρησκευτικό δράμα είναι μία από τις θεατρικές φόρμες από τις οποίες γεννήθηκαν τα έργα του Σαίξπηρ, του Τσέχωφ, του Μπρεχτ, του Τένεση Ουίλιαμς. Κανένα παιδί δεν είναι υπεύθυνο για τους γονείς του. Καλή Ανάσταση.

   Αμνοί, Ιάπωνες και Τιτάνες

   23 Απριλίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

   "Πάντοτε με συγκινούσαν οι εικόνες με σφαγεία και κρέατα, και για μένα συνδέονται στενά με την όλη υπόθεση της Σταύρωσης" λέει ο Φράνσις Μπέικον στο βιβλίο του Μίλαν Κούντερα "Η Συνάντηση", και προσθέτει: "Υπάρχουν εξαιρετικές φωτογραφίες ζώων που τραβήχτηκαν τη στιγμή ακριβώς που τα παίρνουν για να τα σφάξουν. Και η μυρωδιά του θανάτου… " Αλλά εδώ παρεμβαίνει ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου λέγοντας: "Είμαστε αναγκασμένοι να πάρουμε αυτά τα μέτρα για τη σωτηρία της πατρίδας".
   Εντούτοις, σχολιάζοντας τις φράσεις του διάσημου ζωγράφου, ο Κούντερα σημειώνει: "Η συσχέτιση του καρφωμένου πάνω στο σταυρό Ιησού με τα σφαγεία και με τον φόβο των ζώων θα μπορούσε να θεωρηθεί ιεροσυλία". Θα μπορούσε να θεωρηθεί ευφυής κοινοτοπία λέμε εμείς, αλλά επειδή ακούμε τον Κούντερα, γνωστό για την σαγήνη της ελαφρότητάς του, θα επιχειρήσουμε και εμείς έναν ανάλογο συσχετισμό.
Προ δύο εβδομάδων, όπως διαβάσαμε στο "Έθνος", κάτοικοι της περιοχής Καμείρου στη Ρόδο εντόπισαν στην ακτή τρία νεκρά δελφίνια. Επί τόπου έσπευσε κλιμάκιο της Διεύθυνσης Δασών Δωδεκανήσου, ενδιαφερόμενο για τον θάνατο των θηλαστικών, των αναρριχητικών και των κωνοφόρων.
   Στις χώρες που δεν λειτουργεί δασαρχείο, σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ "The Cove" του υπό αμερικανικήν σημαίαν συμπατριώτη μας Λούη Ψυχογιού, όπως στο νησί Ταϊτζί της Ιαπωνίας οι ψαράδες αιχμαλωτίζουν κοπάδια δελφίνια και μέσα σ' έναν ωκεανό αίματος σφάζουν το χρόνο 25.000 περίπου θηλαστικά. Ζωντανά ακόμα ξεχωρίζουν κάποια από αυτά –τα ευφυέστερα- που μετά τις εξετάσεις οδηγούνται στα θαλάσσια πάρκα της δια βίου μάθησης. Τα πολλά , αφού γίνουν κομμάτια, τροφοδοτούν της αγορές της Ασίας. Η Βαρβάκειος δεν διαθέτει ιαπωνικά δελφίνια επειδή λόγω του Πάσχα η ζήτηση αλιευμάτων είναι μειωμένη.
   Στο παγκόσμιο Ταϊτζί αντιμετωπίζουν τόσους κινδύνους τα θαλάσσια κήτη (σε 300.000 ετησίως υπολογίζει τα θύματα η Greenpeace) ούτως ώστε τα μόνα ασφαλή δελφίνια είναι αυτά που κολυμπούν στην κύλικα "Διονύσου πλους". Και τούτο επειδή το μελανόμορφο αριστούργημα του 540-530 π.Χ., έργο του Εξηκία, φυλάσσεται άγρυπνα στο Staatliche Antikensammlungen του Μονάχου και κρατείται ως αποζημίωση για τους σφαγιασθέντες Γερμανούς στο Δίστομο. Δελφίνια κυκλοφορούσαν και στο σήμα του "Ωνασείου" αλλά το ονομαστό θεραπευτήριο, ακολουθώντας τη μόδα του Μεγάρου Μουσικής, της Εθνικής Τράπεζας, του ζαχαροπλαστείου οι "Πυραμίδες" και του φωτογραφείου "Big Ben", έστειλε τα δελφίνια στο νησί Ταϊτζί και καθιέρωσε ως σήμα το γνωστό κτίριο.
   Τιτάνες και όχι ιάπωνες ψαράδες ξεγέλασαν παιδί ακόμα τον Διόνυσο, τον έπιασαν, τον έσφαξαν, έβρασαν τα κομμάτια του και τα έφαγαν. Αλλά προσέφεραν και ένα κομμάτι στον Απόλλωνα που το 'κρυψε κάτω από τον τρίποδα του μαντείου στους Δελφούς. Και επειδή αφηγούμενοι τις περιπέτειες του Διονύσου εδώ, συναγωνιζόμαστε εκείνον τον Άραβα που ανέλαβε να γράψει τις "Χίλιες και μια νύχτες" σ' έναν κόκκο ρυζιού, θα θυμίσουμε μόνο ότι στο αγγείο του Εξηκία "εικονίζεται ο Διόνυσος εντός ιστιοφόρου, πέριξ του οποίου κολυμβώσι δελφίνες, ενώ εκ του κύτους αυτού εκφύεται εύβοτρυς άμπελος ανελισσόμενη περί τον ιστόν". Τη μικρογραφία της κύλικας αναζητήστε την πάνω στην "ταινία ελέγχου οίνων ονομασίας προελεύσεως" που σφραγίζει ένα μπουκάλι κρασί.
   Κάτω από δελφικούς τρίποδες ή όχι, τέτοιες μέρες (Απριλομάη) οι αμπελουργοί ξεθάβουν τις κληματόβεργες που εμπιστεύτηκαν στη γη μετά το κλάδεμα και, γονιμοποιημένες τώρα, τις φυτεύουν κρατώντας έξω από το χώμα τον κορμό. Εάν κάποιο αρνί δαγκώσει κλήμα, θ' ακούσει έναν στεναγμό που σημαίνει: "Φάε αχόρταγο, δικές μου θα 'ναι οι κληματσίδες που θα σε ψήνουν την Λαμπρή".
   Αγαπητοί αναγνώστες, μαθαίναμε κάποτε πως η λατρεία του Διονύσου ήλθε στην κεντρική Ελλάδα από τη Θράκη, την Μικρασία ή την Κρήτη στις αρχές των ιστορικών χρόνων. Το 1953 όμως, ο Μάικλ Βέντρις (ο ανδριάντας του υψώνεται στην πλατεία Κάνιγγος) αποκρυπτογράφησε τη γραμμική γραφή Β' και διάβασε το όνομα του θεού σε πινακίδες του 12ου αιώνα που βρέθηκαν στην Πύλο.
   Γνωστοί και φίλοι κάνουν Πάσχα εκεί. Χρόνια πολλά.

   Βασιλιάς για μια μέρα

   30 Απριλίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

   «Όπως ο καλός τραγουδιστής κ. Γ. Νταλάρας αποδίδοντας την "Ζιγκουάλα" και την "Μανουέλλα" εξομοιώνει τον Καζαντζίδη με το τρίο "Μπελκάντο", η αυτοδιοίκηση των κυβερνήσεων, αναπλάθοντας πλατείες, δρόμους και οδοστρώματα χωριών και πόλεων μετατρέπει τα Φιλιατρά σε ένα και το αυτό με τους Φιλιάτες, τον Πύργο Ηλείας με το Πυργί της Χίου και την Αίγινα με το Αιγίνιον της Μακεδονίας. Για τούτο, όταν θα γίνω βασιλιάς για μια μέρα, θα καταπνίξω κάθε σχέδιο ανάπλασης πλατείας και οδοστρώματος εν τη γενέσει του ή στην ανάπτυξή του».
   Αυτά υπογραμμίζει ο τακτικός μας αναγνώστης κ. Πάνος Αθανασίου, λογοτέχνης από την Θήβα, πρώην διορθωτής στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως». «Αγαπητή Ελευθεροτυπία» γράφει, «η φιλολογική επιθεώρηση "Ορχομενός" που εκδίδω αλλά δεν διευθύνω (είμαι χρήσιμος για το αυτόφωρο του κ. Βενιζέλου, όπως εκείνοι οι συνάδελφοι στα νυχτερινά κέντρα), μου ζήτησε αιφνιδίως συνεργασία για το τεύχος Μαΐου.
   Απροετοίμαστος σαν πρωθυπουργός κατά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, κατέφυγα στην συγγραφική μου κατάψυξη που περιείχε μόνο ένα φαγώσιμο, όπως άλλωστε και το ψυγείο τροφίμων που χρησιμοποιώ. Το γραπτό αυτό έχει συντάξει κάθε πολίτης νοερά ή στην πράξη, φέρει τον τίτλο "Βασιλιάς για μια μέρα" και αποτελεί το κυβερνητικό μου πρόγραμμα, του οποίου τμήμα σας αποστέλλω για προδημοσίευση. Υπότιτλος του κειμένου είναι η φράση "δεν γίνονται όλα από την μια μέρα στην άλλη".
   Ο Φερνάντ Μπρωντέλ, λοιπόν, χωρίζει τη Μεσόγειο στη ζώνη της ελιάς και στη ζώνη του φοίνικος, αποφεύγοντας κάθε άλλη διάκριση που όζει Καρατζαφέρη, Σεραφείμ Πειραιώς και Σαρκοζί Θεσσαλονίκης. Εν τούτοις, τοπικοί ηγέτες και εθνικοί εργολάβοι εκριζώνουν αρμυρίκια από τις παραλίες και φτελιές από τα ορεινά και φυτεύουν αυτό το ιερατικό, συμμετρικό, ισοσκελές –δυσκολεύομαι να το πω- δέντρο, τον φοίνικα., αναπλάθοντας και τη Μεσόγειο και τον Μπρωντέλ.
   Εκτός από τις αναπλάσεις, το πρόγραμμα "Βασιλιάς για μια μέρα" προβλέπει κατάργηση της χρήσης των αποσιωπητικών εντός των προτάσεων. Πολλοί και ικανοί συντάκτες ειδήσεων ή σχολίων, θέλοντας να δώσουν έμφαση στη λέξη που ακολουθεί –προειδοποιούν τον αναγνώστη ότι επίκειται μια απροσδόκητη παρέκβαση- χρησιμοποιούν αποσιωπητικά και κατόπιν επέρχεται η κοινοτοπία και το αναμενόμενο και όχι το απρόβλεπτο ή η έκπληξη, αφού ως αναγνώστες πληροφορηθήκαμε ότι η μηλιά κάνει μήλα, ο σκύλος κάνει γαβ και ο κόρακας κρα.
   Θα καταργήσουμε επίσης τις παρουσιάσεις βιβλίων. Βρίσκουμε αντιπαθητική την αναγκαστική κολακεία που εκπέμπεται από τον παρουσιαστή στον παρουσιαζόμενο. Οι φιλόλογοι κάποτε, όταν η συζήτηση τους υποχρέωνε να αναφερθούν σε παρόντα λογοτέχνη, ζητούσαν την άδειά του και συνέχιζαν με την δέουσα προσοχή και όχι με το ύφος του φιαλοβόλου κ. Πρετετρέμη προς τον κ. Λοβέρδο. Και εφ' όσον οι ομιλίες έχουν γραφεί προ της παρουσίασης, θα διανέμονται τυπωμένες για κατ' ιδίαν ανάγνωση. Οι προσερχόμενοι δεν είναι υποχρεωμένοι για λόγους ευγενείας να παρακολουθούν αγορεύσεις επ' αόριστον.
Με τροπολογία στις ως άνω ρυθμίσεις θα αποκαταστήσουμε την κατασυκοφαντημένη ρετσίνα των πέριξ.    Συγκεκριμένα προβλέπουμε μειωμένη παραγωγή για κάθε φυτό, έγκαιρο τρύγο, άμεση αλλά αργή ζύμωση (100 γρ. ρετσίνι στα 100 κιλά μούστου), απολάσπωση, καλή συμπεριφορά κατά τη διακίνηση και αυστηρή τήρηση τριών όρων: απόλυτη καθαριότητα, χαμηλές θερμοκρασίες, μετρημένη θείωση. Στόχος μας είναι η ικανοποιητική αμοιβή για τους παραγωγούς. Και θα ενθαρρύνουμε τους εμπόρους να αλλάξουν εκείνους τους τίτλους της προγονοπληξίας όπως "Λυσιμελής", "Φιλονόη", "Ακάνθιος", "Λάας", "Βιβλία χώρα" ή "Μηδέν άγαν", επειδή μεταβάλλουν την κρασοκατάνυξη σε μάθημα Αρχαίων Ελληνικών, τις ταβέρνες σε αίθουσες Λυκείου και τις γουλιές μας σε σελίδες από τον Ισοκράτη, τον Λυσία και τον Ξενοφώντα. Ας προσέξουμε λίγο και τις ετικέτες• τι γυρεύει φερ' ειπείν "το κορίτσι με το σκουλαρίκι" του Βερμέερ στο μπουκάλι ενός καλού κρασιού;
   Με δεύτερη τροπολογία (στον νόμο για την παρουσίαση βιβλίων) προβλέπουμε την επιμήκυνση της εκτροπής του Αχελώου για την άρδευση των γηπέδων γκολφ. Ο ποταμός θα στραφεί προς τις Νιες της Μαγνησίας, θα κατηφορίσει στο Ελληνικό, θα φτάσει στα γκολφ του Ναβαρίνου και από κει στα γήπεδα των 18 οπών, των 40 καλογήρων και των 60 δεσποτάδων της Μονής Τοπλού. Λεφτά υπάρχουν».