Ιανουάριος 2011 (4 άρθρα)

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

  Το "Ρεμπέτικο" του Γάλλου
  9 Ιανουαρίου 2011 

   Εάν πιστέψουμε την οινολογική χημεία, το κρασί, το κρασάκι μας δεν είναι τίποτ' άλλο παρά υδροαλκοολικό διάλυμα φλαβονικών ενώσεων. Με την ίδια μέθοδο διατύπωσης ορισμών (καταπίνοντας το σκοτεινό και άγνωστο εις υγείαν του ορθού), σύμφωνα με την χημεία της αισθητικής, τα κόμικς –τα μικυμάου, τα καραγκιοζάκια- είναι ολοκληρωμένα ντεκουπάζ. Ντεκουπάζ, δηλαδή εικόνες και φράσεις κατά συρροήν, είναι ένας τρόπος σημειώσεων, χρήσιμος για να καταγράψουμε μια διαδρομή, για να παίξουμε το κυνήγι του χαμένου θησαυρού, να συνθέσουμε μια χορογραφία ή να ορίσουμε τις θέσεις των ηθοποιών και τις κινήσεις του φακού για το γύρισμα ενός φιλμ. Στην τελευταία περίπτωση, το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα θα κριθεί από το μοντάζ.
   Όσον αφορά τα κόμικς όμως, το έργο ολοκληρώνεται στο ντεκουπάζ. Οι δημιουργοί του είδους ανέδειξαν σε τέχνη ένα σύστημα σημειώσεων. Αυτό ακριβώς συνέβη με την γραφή τρεις χιλιάδες χρόνια πριν. Χρησίμευε (η γραφή) για την απομνημόνευση εσόδων-εξόδων και οι ποιητές την έκαναν τέχνη. Τα κόμικς, ακόμα και όταν δεν περιέχουν ίχνος λόγου, τα λέμε αφηγηματικά, αφού εξελίσσονται μέσα στον χρόνο, όπως ένα ποίημα ή ένα τραγούδι. Τρεις ή τέσσερις εικόνες στη σειρά και έχουμε ένα μουσικό μοτίβο. Ένα καρέ διαφορετικού μεγέθους ή σχήματος δίνει έναν τόνο οξύτερο, πλαδαρό, σύντομο ή διαρκείας.
   Στην σελίδα 81 στο "Ρεμπέτικο" του Προυντόμ, τα πλαίσια, τα κάντρα των εικόνων διευρύνονται, οι φιγούρες σχεδόν εξαφανίζονται, για να πέσουν σε μπλε-νουάρ φόντο τα τραγούδια του Μάρκου, του Μπάτη, του Παπαϊωάννου. 40 σελίδες νωρίτερα, σε τόπους εσωτερικούς, το "Άιντε σαν πεθάνω τι θα πούνε" ακούγεται με τον παλμό της κινούμενης φράσης που, περνώντας από καρέ σε καρά, ξετυλίγει την πλοκή. Το ντεκουπάζ του Γάλλου, λιτό, αυστηρό, χρησιμοποιεί τετράγωνα κάντρα για συμβάντα που ρέουν με το χρονόμετρο και κρατάει τα μεγάλα πλάγια παραλληλόγραμμα για τις σκηνές των εντάσεων. Δύσκαμπτη αφήγηση για ένα μουσικό θέμα, αλλά αρμονική με τον σκληρό, αφόρητο κόσμο που περιγράφει. Πάλκο ακλόνητο για να μπει αυτός ο θορυβώδης συγκρουσιακός θίασος μασκοφόρων και μαστουρωμένων που μετεωρίζεται στο αποκαλυπτικό γκροτέσκο του Μαξ Ερνστ και γλιστράει στους "Απάχηδες των Αθηνών". Ο Τσιφόρος απουσιάζεις, αφού τα αστεία "Παιδιά της πιάτσας" δεν είναι ρεμπέτες.
   Εξαιρετική η επιλογή και η εφαρμογή μιας ικανής και αναγκαίας χρωματικής κλίμακας. Ένα φάσμα που περιλαμβάνει την ώχρα, το χοντροκόκκινο, την σέπια και το μαύρο. Οι διχασμένοι ανάμεσα στη ελληνικότητα και τον υπολογιστή ας προσέξουν τα γαλάζια που προτείνει η Μάικροσοφτ. Λίγη σχέση έχουν με το μπλε ουλρτραμαρίνα, το λουλακί του χρωματοπωλείου μας.
   Αλλά όσο συναρπαστικές είναι οι ανθρώπινες φιγούρες του "Ρεμπέτικου" τόσο αδιάφορους μας αφήνει το περιβάλλον όπου κινούνται. Η παραγκούπολη δεν αποδίδεται με μειωμένες προσπάθειες. Ο κ. Προυντόμ βαριέται ή είναι ανίκανος να σχεδιάσει τον χώρο, όπως και ο μέγας Ούγκο Πραττ που η τεμπελιά τοποθετούσε τις ιστορίες του στην Σαχάρα, στην Σιβηρία ή στους 5 ωκεανούς, μακριά από τοίχους και ταβάνια.
   Δεν μας συγκινεί επίσης ο κεντρικός αφηγηματικός ιστός του βιβλίου, αφού οι χαρακτήρες του είναι άπλαστοι και άνευροι. Αδύνατον να μεταφέρουν το επικίνδυνο φορτίο των ιστορικών προσώπων που παριστάνουν. Εάν τα λάθη εις βάρος της πραγματικότητας ήσαν περισσότερα, επιλεγμένα και οργανωμένα, θα πολλαπλασίαζαν την απόλαυση του αναγνώστη. Αυτοί που αναζητούν το Τολέδο ψάχνουν στον χάρτη και όχι στο ομώνυμο αριστούργημα του Γκέκο.
   Θα αρκεστούμε σ' αυτά, αφού σημειώσουμε ότι η δημιουργία και η έκδοση ενός κόμικς 100 σελίδων είναι επίτευγμα (εμείς το χαρήκαμε) και ότι η προσπάθεια του Νταβίντ Προυντόμ, που είχε την υποστήριξη του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου της Γαλλίας, απέσπασε τρία μεγάλα διεθνή βραβεία. Η ελληνική έκδοση "Ρεμπέτικο (Το κακό βοτάνι)" οφείλεται στην "ελευθεροτυπία", στις φροντίδες του Θανάση Πέτρου και του Άγγελου Μαστοράκη. Ο δεύτερος έχει εξελιχθεί σε έναν πεπειραμένο επιμελητή εκδόσεων και ο πρώτος υπήρξε ο κατάλληλος άνθρωπος για το άλμπουμ, αφού αυτός ο εξαιρετικός τεχνίτης των κόμικς, ο Θανάσης, παίζει μπουζούκι και το χαίρεται.

   Υ.Γ.: Είχαμε συντάξει το παρόν όταν πληροφορηθήκαμε ότι ο πρωθυπουργός μας κ. Γ. Παπανδρέου χόρεψε με μεγάλη επιτυχία το "Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" του Μάρκου, το "Οι αντιεξουσιαστές στην εξουσία" του Μπάτη και την "Προστασία του πολίτη" του Δελιά. Και του χρόνου. 

   Γιάννης Καλαϊτζής

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Ο συντάκτης του παρόντος χαίρεται ιδιαιτέρως επειδή επιβεβαιώνεται μέχρι κεραίας η διακηρυγμένη άποψή της στήλης ότι μας κυβερνά μια σχολή φιλοσόφων.
   Σύμφωνα με την πρόταση του Υπουργείου Παιδείας, το νέο ωρολόγιο πρόγραμμα του Λυκείου θα μπορούσε να επιγράφεται "ευτυχισμένοι οι λαοί που δεν έχουν Ιστορία". Και σπεύδουμε να παρατηρήσουμε ότι το ως άνω φιλοσοφικό απόφθεγμα (μας διαφεύγει η πατρότητά του) παρουσιάζεται με την νέα βελτιωμένη εκδοχή "ευτυχισμένοι οι λαοί που δεν έχουν ιστορία προαιρετικώς". Και τούτο συμβαίνει αφού το μάθημα της Ιστορίας στην Β' και Γ' Λυκείου μετατρέπεται σε μάθημα επιλογής. Με την μέθοδο των προσωπικών προτιμήσεων τα ιστορικά γεγονότα έλαβαν χώρα εφ' όσον μας ενδιαφέρουν ατομικά. Στην ερώτηση τι ακριβώς συνέβη στις Θερμοπύλες, η ορθή απάντηση που εξαρτάται από τον μαθητή ενδεχομένως είναι: "Οδηγούσε ο πατέρας μου, είχε κίνηση στην εθνική και κάναμε δεξιά για καφέ". Η περίφημη φράση του Βιτγκενστάιν (Τρακτάτους 6.373) "ο κόσμος είναι ανεξάρτητος από την θέλησή μου" καταργείται. Τον κόσμο τον σχεδιάζω εγώ, και εγώ γράφω την Ιστορία του. Το "σκέπτομαι άρα υπάρχω" αντικαθίσταται με το σκέτο "υπάρχω" του Καζαντζίδη. Άναρχο, αιώνιο, θεϊκό. Ακολουθεί το "είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω", το "Ένας μάγκας στο Βοτανικό" και το "Εγώ με την αξία μου". Το αποτέλεσμα τόσης αυτάρκειας είναι ταυτόσημο με την ευλογία, την ευτυχία που έλεγε ο κ. Πάγκαλος αναφερόμενος στις ευεργετικές επιπτώσεις του Μνημονίου. Για πρώτη φορά –είναι πασιφανές- η παιδεία παρέχεται με βάση την κοινωνική πραγματικότητα.
   Είναι αυτονόητο ότι αυτή την ουράνια αρμονία δεν την υπερασπίζονται ξυπόλητοι, αγράμματοι, αμόρφωτοι, αστοιχείωτοι κατσαπλιάδες όπως συνέβη κατά την επανάσταση του '21 και έχει καταγγείλει ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Εφ' όσον οι περιστάσεις το απαιτήσουν, ο Κολοκοτρώνης με τον Νικήτα Σταματελόπουλο ή Νικηταρά (σπουδές στη Φιλοσοφική Αθηνών, μεταπτυχιακές στο Λονδίνο, πρόεδρος του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας, βασικός συντάκτης του "Εθνικού Απολυτηρίου" κατά το 1966), τον Γρηγόριο Δικαίο ή Παπαφλέσσα (Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας, καθηγητής της Παιδαγωγικής του πανεπιστημίου Πελοποννήσου, πτυχιούχος του ΕΜΠ με διδακτορικό στο Institute of Education του πανεπιστημίου του Λονδίνου) και τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, οπλαρχηγό της Μάνης (φυσικός, μεταπτυχιακό στην Διδακτική του Πανεπιστημίου του Reading, διδακτορικό στις Επιστήμες της Αγωγής του Πανεπιστημίου Πατρών, αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου) και 800 καλλιεργημένους, ευγενικούς πολίτες ακόμη, οχυρώνονται στα Δερβενάκια και εξοντώνουν την στρατιά του Δράμαλη.
   Η Ευρωπαϊκή Ιστορία εντάσσεται στην ομάδα "κοινωνικών επιστημών", αλλά όχι και η ελληνική. Και τούτο επειδή η Ιστορία της χώρας δεν είναι ευρωπαϊκή, δεν είναι επιστήμη και δεν αφορά την κοινωνία. Ο Καποδίστριας, ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος, είναι πλέον αντικείμενα της χειροτεχνίας, της κηπουρικής και του Φενκ Σούι. Η Βαλκανική, λόγω της κλιματικής αλλαγής, των συγκρουόμενων τεκτονικών πλακών και των νέων γεωπολιτικών προσαρμογών, μετακινείται νότιο-νοτιοανατολικά για να εκμεταλλευτούμε το δημιουργούμενο κενό κατά την αποχώρηση των συμμαχικών δυνάμεων από την περιοχή και την κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων της Χαλιμπάρτον και της Μπλακγουώτερ. Ένα κράτος χωρίς ευρώ ελάχιστη σχέση θα έχει με την Ευρωπαϊκή Ιστορία.
   Οι αναγνώστες αντιλαμβάνονται ότι τα γεγονότα του ελληνικού παρελθόντος στο νέο Λύκειο δεν θα τα αφηγούνται σοφοί καθηγητές και διακεκριμένοι επιστήμονες. Τα ανδραγαθήματα των προγόνων θα τα μάθουμε από τον κ. Κοπρίτη, την κ. Ρεμπεσκέ, τον κ. Τεμπελχανά, την κ. Αλητάμπουρα και τον κ. Απατεώνα, με την ανάλογη για το ήθος και την προσφορά τους αμοιβή.
Όπως είναι γνωστό σε όλους, το πρόβλημα της εκπαίδευσης είναι ο ισχύων διαχωρισμός φιλοσοφίας και επιστήμης. Κάποιος έγραφε:
   "Αν ήξερα πώς να ξεφορτωθώ τα ξεχωριστά λεξιλόγια της πολιτικής, της οικονομίας και της κουλτούρας θα ήμουν πολύ πιο μπροστά". Αρχίσαμε από την Ιστορία.

   Γιάννης Καλαϊτζής

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Θα παρακαλέσουμε τους αγαπητούς αναγνώστες να καταβάλουν ιδιέταιρη προσπάθεια για την ανάγνωση του κειμένου που ακολουθεί, επειδή μας είναι αδύνατον να γράψουμε την λέξη **** στα οποία αναφέρεται το άρθρο. Κατανοούμε και ενισχύουμε εμπράκτως την προσπάθεια του Υπουργείου Υγείας να διατηρήσει σιγή τάφου ως προς τα **** για να μην προκαλέσει αναστάτωση στην αγορά και πανικό στους καταναλωτές, που συνηθίζουν να απολαμβάνουν τα **** τηγανητά, βραστά ή μελάτα.
   Πριν οι εύλογες φοβίες του κοινού μεταβληθούν σε διατροφικό τρόμο, μας πληροφορούν αρμοδίως πως ουδείς λόγος ανησυχίας δικαιολογείται, αφού τα εκατομμύρια **** που παράγονται στην Γερμανία με διοξίνη, κλούβια ή δίκροκα, θα καταναλωθούν κατά την διάρκεια των επικείμενων αυγοδρομιών (η κατανάλωση **** εντός άλλων σκευασμάτων δεν αποκλείεται). Και επειδή δεν διαθέτουμε διοργανώτρια αρχή για τους ως άνω αγώνες, την προσπάθεια θα αναλάβουν από κοινού Γερμανοί παραγωγοί και Έλληνες έμποροι με όρους που υπαγορεύει η θωράκιση της Δημόσιας Υγείας.
   Το αγώνισμα είναι απλό. Ο δρομέας κρατάει στο χέρι ή στο στόμα ένα κουτάλι με το οποίο μεταφέρει ένα ****. Ο αθλητής τρέχει να κόψει πρώτος το νήμα χωρίς να του πέσει το **** και χωρίς να πει την λέξη ****. Ο καθένας αντιλαμβάνεται πόσα **** απαιτούνται για τους αγώνες προπόνησης αλλά και για τις διασυλλογικές ή τις διεθνείς αυγοδρομίες. Εξάλλου οι δυνατότητες να μεταβληθεί σε Ολυμπιακό το άθλημα εκτοξεύει τις καταναλωτικές προοπτικές στα ύψη.
   Αγαπητοί αναγνώστες, η καταστροφή των **** είναι αδιανόητος. Στις μονάδες παραγωγής διαβάζουμε την μεγαλογράμματη επιγραφή: "Δεν σπάνε, δεν χαλάνε". Σύμφωνα με την αρχαία δοξασία, το πρώτο έμβιο της Δημιουργίας ήταν ένα **** που γέννησε η Νύχτα "με ανεμογκάστρι". Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους διάσημο έγινε το "Στέμμα των ****" που χάρισε στην σύζυγό του ο συνετός αυτοκράτορας Ιωάννης Βατάτζης ο Δούκας. Το ηγεμονικό δώρο πληρώθηκε από τα κέρδη που συσώρευσαν τα κρατικά ορνιθοτροφεία υπό την επίβλεψη του Βατάτζη αυτοπροσώπως και με την φιλοδοξία να δοθεί το όνομά του στην γνωστή οδό των Εξαρχείων.
   Το **** του Κολόμβου, αυτό το πασίγνωστο μύθευμα, αφηγείται κυρίως ότι η συντριβή ενός **** κατά την Αναγέννηση ήταν τόσο εξωφρενική όσο και η αναζήτηση της ανατολής ταξιδεύοντας προς τη δύση.
   Στην αμερικανική λογοτεχνία το Ελντοράντο και η κατάκτησή του είναι συνώνυμο της Ύβρεως. Ο Μέλβιλ το ονομάζει "Μόμπι Ντικ". Ο Τρέιβεν (αν τον θεωρήσουμε Αμερικανό) το λέει "Ο θησαυρός της Σιέρρα Μάντρε" και ο Τζακ Λόντον "A flutter in eggs" (τα **** με πιστοποιητικό εισαγωγής επιτρέπονται). Και μια αναφορά στους πυθαγόρειους. Ο σκηνοθέτης Άλαν Πάρκερ με την ταινία "Δαιμονισμένος άγγελος" μας υποβάλλει την ιδέα ότι στα eggs κατοικεί η ψυχή των προγόνων.
   Αν παρ' όλα αυτά λαχταράτε τα αυγουλάκια (αυτά είναι απ' το κοτέτσι μας) και σας προβληματίζει η δυνατότητα των αυγοδρομιών να αποροφήσουν τις διοξίνες, σας πληροφορούμε ότι γνωρίζουμε και άλλους τρόπους για τη  αξιοποίηση της προσφοράς. Στον χορό των αυγών (υπερβολική η κινδυνολογία) οι τσακπίνες όμορφα και ταπεινά οδηγούν τα βήματά τους ανάμεσα σε δέκα-δεκαπέντε αυγά που στήθηκαν κατά σειρά στο πάτωμα. Αλλά με δεδομένη την χορευτική δεινότητα των νεοελλήνων (ονομάζεται πατείς με πατώ σε) αντιλαμβάνεται κανείς πόσα αυγά θα αξιοποιηθούν σε τρία λεπτά.
   Και πέραν αυτών των χρήσεων, τα αυγά μπορούν να καταναλωθούν στην Παρασκευή καλλυντικών (σαμπουάν, μάσκες προσώπου, κρέμες χειρός), στην χρωματουργία (αυγοτέμπερες) αλλά και ως υλικά μιας εξεζητημένης τοιχοποιίας.
   Ωστόσο δεν θα ξαναφάμε αυγά με διοξίνη, μόνον όταν γενικευθεί η παραγωγή γενετικά τροποποιημένων αυγών. Εργαζόμενοι προς αυτή την κατεύθυνση και μετά από πολυετή πειράματα, αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν το αυγολέμονο.
   Οι πρώτοι οικιακοί ορνιθώνες προσέφεραν σταδιακά εκατοντάδες ποικιλίες πουλερικών. Εντούτοις τα αυγά παραμένουν έως τώρα ουσιαστικά μέλη του αυτού είδους. Η έλλειψη διασταύρωσης και περεταίρω γενετικής διαφοροποίησης καθιστά τα αυγά πιο ευάλωτα στις διοξίνες.
   Τα αυγολέμονα –απ' έξω λεμόνι και από μέσα αυγό- καρποί διασταύρωσης πουλερικού και εσπεριδοειδούς με γονίδια πειθαρχημένης διαβίωσης καθίστανται άτρωτα στις μολύνσεις (αποβάλλουν αυτομάτως τις διοξίνες) προστατεύουν το περιβάλλον και ιδίως την υγεία του καταναλωτή.
   Περισσότερες λεπτομέρειες στη διεύθυνση www.avgolemono.com. 

   Γιάννης Καλαϊτζής

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Χαγάνοι, Αλαμανοί και Πελεκάνοι
   30 Ιανουαρίου 2011, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

    Οι συζητήσεις για την εκτός σχεδίου δόμηση στις περιοχές Natura διεξάγονται στην επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής, όπως κάποτε τις τύχες του ελληνικού κινηματογράφου καθόριζε το Υπουργείο Βιομηχανίας και τις άδειες χοροεσπερίδων παραχωρούσε η Εφορία Πλοίων. Και δόθηκε η ευκαιρία σε βουλευτή της πλειοψηφίας να διευρύνει τους ορίζοντες της σεξολογίας χαρακτηρίζοντας "οικολάγνους" όσους με τη δράση τους προστατεύουν το περιβάλλον. Αυτός ο ευφυής νεολογισμός έρχεται να καλύψει ένα επιστημονικό κενό, αφού από αρχαιοτάτων χρόνων τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη ευνοούν και προβάλλουν τη συνεύρεση ανθρώπων, ζώων και φυτών με ανάλογους για την επιμιξία απογόνους.
   Δεν θα αναφερθούμε εκτενώς στις σεξουαλικές σχέσεις θεών, νυμφών, ηρώων και νυμφιδίων με ταύρους, αγελάδες, κάπρους, τράγους, γαϊδάρους, φίδια, αετούς και κύκνους, θα θυμίσουμε όμως της Απαγωγή της Ευρώπης και τον Κρίνο της Παρθένου Μαρίας, οικολαγνία που, όπως υποθέτουμε, ο εν λόγω βουλευτής αναλογίζεται με εθνική υπερηφάνεια και θρησκευτική κατάνυξη.
   Αλλά στις συνεδριάσεις για το περιβάλλον, χάριν του Εμπορίου και της Παραγωγής, διαπιστώθηκε πως φροντίζοντας τους Πελεκάνους τινάζουμε στον αέρα το αναπτυξιακό πρόγραμμα της χώρας. Πράγματι, μετά τους Μαυριτανούς, τους Χαγάνους, τους Αλαμανούς, τους Βρετανούς και τους Αμερικάνους, στην πατρίδα μας εισέβαλαν οι Πελεκάνοι "καταστρέφοντας χιλιάδες ιδιοκτησίες και πλήττοντας μια σειρά επαγγελμάτων που σχετίζονται με τη δόμηση και τον τουρισμό, ιδίως σε περιοχές και νησιά που ζουν από αυτές τις δραστηριότητες".
   Αν και οι περιοχές Natura καταλαμβάνουν μόνο το 5% της χώρας, οι διαμαρτυρίες βουλευτών και φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης έφθασαν και στον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Κώστα Σκανδαλίδη, ο οποίος δήλωσε: "Ούτε κομμωτήριο δεν μπορεί να ανοίξει πια χωρίς περιβαλλοντική άδεια". Αλλά επειδή ξέρουμε πως μόνο για βιομηχανικές χρήσεις είναι υποχρεωτική η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων, ο κ. υπουργός οραματίζεται προφανώς βιομηχανικές εγκαταστάσεις οικουμενικής κλίμακας, αλλά εντός των περιοχών Natura, υπό τον τίτλο: Ναυπηγεία "Η Στέλλα" (ρίψατε σημείωμα), πετροχημικά εργοστάσια "Η Νίτσα" (χτυπήστε είμαι μέσα) και ανθρακωρυχεία "Η Φώφη" (επιστρέφω αμέσως).
   Εξάλλου, σύμφωνα με τον υπουργό κ. Βενιζέλο, "Η κ. Μπιρμπίλη δεν έχει εμπειρία διαχείρισης ζητημάτων εθνικής κυριαρχίας", διότι οι βιότοποι γέρνουν πλάγια-πλαγιομετωπικά όπως τα υποβρύχια που αγόρασε το Εθνικής Αμύνης, και για τούτο δεν είναι σε θέση –οι βιότοποι- να πολεμήσουν για την πατρίδα. Ομοίως τα αλιευτικά καταφύγια, οι κόλποι και οι όρμοι της χώρας δηλαδή, είναι στενοί, ακανόνιστοι, αβαθείς και λάθος προσανατολισμένοι, με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται ο ελλιμενισμός των φρεγατών που απέκτησε προσφάτως του υπουργείο του κ. Βενιζέλου. Για τους λόγους αυτούς, στην επιτροπή σύνταξης του νομοσχεδίου "εκτός σχεδίου δόμηση στις περιοχές Natura" συμμετείχε και ένας ναύαρχος από το Πεντάγωνο που πρότεινε ο Εθνικής Αμύνης.
   Αλλά και ο υπουργός υποδομών κ. Ρέππας καταγγέλλει την ορνιθοπανίδα λέγοντας "στο χωριό μου δεν έχουμε νερό για δύο γυπαετούς". Πράγματι, όπως αποκάλυψαν οι διοικητικές έρευνες, ο πρώτος γυπαετός διευθύνει ανεπιτυχώς το φράγμα του Λάδωνος και ο δεύτερος, ανώτατο στέλεχος του Υπ. Οικονομικών, καθυστερεί αδικαιολόγητα την έγκριση κονδυλίων για την ύδρευση-άρδευση της κεντρικής Πελοποννήσου. Οι εν λόγω γυπαετοί κατέλαβαν τις θέσεις τους, είναι αυτονόητο, επί Νέας Δημοκρατίας.
   Ο κ. Παμπούκης τέλος, Υπουργός Επικρατείας, οργισμένος σημείωνε: "Δεν μπορεί να υπάρξουν ανάπτυξη και νέες επενδύσεις χωρίς παρεκκλίσεις από τις πολεοδομικές και περιβαλλοντικές διατάξεις". Για να επιβεβαιώσουμε τις υπουργικές απόψεις δεν θα καταφύγουμε σε ιστορικά προηγούμενα. Όπως διαβάσαμε στην "Ελευθεροτυπία", οι Κινέζοι φιλοδοξούν να χτίσουν την μεγαλύτερη πόλη του κόσμου, με πληθυσμό που θα ξεπερνά τα 42 εκατ. και έκταση ίση με το 1/3 της Ελλάδας.
   Προηγουμένως, και κατά ταις συνταγαίς του λαμπρού υπουργού μας κ. Παμπούκη, θεσπίζουν –οι Κινέζοι- δρακόντειους νόμους για την προστασία της βιοποικιλότητας, των υδάτων, του κλίματος και της χωροταξίας, τους οποίους σκοπεύουν να παραβιάσουν ασύστολα και κατ' εξακολούθησιν για να εξασφαλίσουν την αιωνιότητα της σινικής Βαβυλώνας, την ανάπτυξη του ασιατικού Δράκοντος και του Αστακού.

Γιάννης Καλαϊτζής