Κείμενα από την "Ελευθεροτυπία Εβδομάδα"

  Δεκέμβριος 2009 (5 άρθρα)

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

  Η πολιτική οικονομία της Χαλιμάς
  3 Δεκεμβρίου 2009 

   Τις οικονομικές σπουδές εν Ελλάδι παρέχουν τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης. Στην πρώτη βαθμίδα οι μαθητές διδάσκονται οικονομία από τον εξουθενωμένο και κακοπληρωμένο πατέρα, στην δεύτερη διδάσκει μέσω τηλεοράσεως ο υπουργός εργασίας κ. Λοβέρδος, και στην τρίτη όσοι σπουδαστές δεν έχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια μυούνται στην πολιτική οικονομία της Σεχραζάντ. Και όσοι δυσανασχετούν με τα αραβικά της ευνοούμενης του βασιλιά Σαχριάρ τα αυτά μαθήματα διδάσκονται υπό τον ελληνικό, ελληνικότατο τίτλο Χαλιμά, συνώνυμο της πόρνης. Αλλά και για όσους νομίζουν ότι οικονομία σημαίνει αριθμούς, το ανάλογο εγχειρίδιο οικονομικών κυκλοφορεί και υπό τον τίτλο «1001 νύχτες».
   Ως γνωστόν, τα πλέον αντιπροσωπευτικά αφηγήματα της γοητευτικής Σεχραζάντ είναι ο Αλή μπαμπάς, ο Σεβάχ ο θαλασσινός, και ο Αλαντίν ενώ πολλά άλλα θεωρούνται πονήματα αυλικών, ομολόγων των κ. κ. Πρετεντέρη, Τριανταφυλλόπουλου και Αναστασιάδη. Και σε πείσμα των οπαδών της κλασσικής φιλολογίας και των σχολαστικών -οι οποίοι φρονούν πως η λογοτεχνία γράφεται από λογοτέχνες και όχι από πολιτικούς, δημοσιογράφους ή ποδοσφαιριστές- τελευταίες έρευνες απέδειξαν ότι οι τρεις προαναφερθείσες, απολαυστικές ιστορίες οικονομίας έχουν γραφεί από τους κ.κ. Άνταμ Σμιθ, Μίλτον Φρήντμαν και Άλαν Γκρίνσπαν.
   Ο πρώτος των μεγαλοφυών τριών συγγραφέων πίστευε πως η δουλεία ήταν ορυχείο αδαμάντων, οι δούλοι νεκροταφείο ελεφάντων και οι δουλέμποροι προμηθευτές βάμβακος. Ο δεύτερος υπήρξε ηγέτης κονκισταδόρων στη Λατινική Αμερική και ο τρίτος μεγαλοφυής, μετά από 8 χρόνια σφαγών και 2 θητείες στη Διεύθυνση της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ ανακάλυψε ότι το ολοκαύτωμα του ΙΡΑΚ συμβαίνει χάριν των πετρελαίων.
   Στην ιστορία του Αλή Μπαμπά πρωταγωνιστεί ο εμίρης του Ντουμπάι Μωχάμετ Αλή Ρασίντ Μπαμπά, πρώην μέλος του κόμματος των νοικοκυραίων. Ο ήρωας του Άνταμ Σμιθ, στην περιπλάνησή του από την Σοφοκλέους στα χρηματιστήρια της Ασίας εντοπίζει κρησφύγετο των κουκουλοφόρων της Αλ Κάιντα. Στο σπήλαιο συσσωρεύονται αμύθητοι θησαυροί, προϊόντα τρομοκρατίας. Το γεγονός ερμηνεύει την κατάρρευση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τα αναρίθμητα πλούτη των τρομοκρατών κατάσχονται και αυτοδικαίως παραχωρούνται στην τράπεζα «Σουσάμι» του Αλή Μπαμπά. Προκαλείται το παγκόσμιο επενδυτικό ενδιαφέρον. Στο εμιράτο του Ντουμπάι χτίζονται ουρανοξύστες, νησιά σε σχήμα φοίνικα και χιονοδρομικά κέντρα. Μετά την ίδρυση της πιτσαρίας των Πακιστανών στο Νέο Κόσμο, το όραμα του Μωχάμετ Αλή Ρασίντ Μπαμπά, εμίρη του Ντουμπάι, απειλείται με γενική διάλυση. Ο Άνταμ Σμιθ μας αφήνει να φανταστούμε το τέλος.
   Ο Σεβάχ ο Θαλασσινός, η Σίντμπαντ, η Κόσκω, ο ήρωας του Μίλτον Φρίντμαν γεννήθηκε ξυπόλητος στα βουνά της Αρκαδίας. Μετά τον εμφύλιο βρέθηκε όπως όλοι οι αντιστασιακοί με 40 καράβια, τα ναύλωσε με δομημένα ομόλογα, κουμπάρους, άφθονο ηλιέλαιο, τάματα του Εφραίμ και οφ σορ εταιρίες. Έξω από την Βασόρα έπεσε στη Χρηματοπιστωτική κρίση. Βρέθηκε στην Κίνα. Σε μια χειροποίητη σχεδία φόρτωσε γήπεδα γκολφ, συνεδριακά κέντρα, τέσσερα θέρετρα των 2 χιλιάδων κατοίκων το καθένα, δυο νησιά, κινητούς ελαιώνες και γραμμή πίσω στον Περσικό. Αλλά οι χαμάληδες της Βασόρας έχουν απεργία. Ο Άγιος Παντελεήμων έχει καταληφθεί από γύφτους. Δεν έχουν διοριστεί οι Γενικοί Γραμματείς. 20.000 Αμερικανοί στο Ιράκ, επιπλέον, υπόσχονται μια κάποια ασφάλεια. Ο Κόσκω εν τούτοις επιχειρεί το 7ο ταξίδι για Ντουμπάι, Αμπού Ντάμπι, Μπαχρέιν.
   Με ανάλογο σασπένς ακολουθεί η ιστορία του Αλαντίν που έγραψε ο Άλαν Γκρίνσπαν. Εργοστάσια τροφίμων θέλει ο Αλαντίν; Νοσοκομεία; Την Ολυμπιακή; Άγονες Γραμμές; ΜΜΕ; την Μάντσεστερ; τον Μπερλουσκόνι; το Αφγανιστάν; Τρίβει το αειφόρο λυχνάρι του και τα ’χει. Έως ότου έρθει ο Διαλυτής των Συναναστροφών, ο Τροφοδότης των Κοιμητηρίων, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ο Γκρούεφσκι και οι Ισλαμικοί Μιναρέδες.

  Γιάννης Καλαϊτζής

  Οι εκπομπές του εθνικού διοξειδίου
  10 Δεκεμβρίου 2009 

   Γερμανός καθηγητής των Αρχαίων Ελληνικών όταν πληροφορήθηκε από τον Παναγή Λεκατσά ότι ο κατέναντι στην Ακρόπολη ενταφιασμένος Φιλόπαππος είχε δολοφονήσει τον παππού του, αναφώνησε κατάπληκτος: «τώρα καταλαβαίνω γιατί οι φιλόλογοι ονομάζονται φιλόλογοι».
   Συμβαίνει, δεκάδες επιστήμες να είναι γνωστές παγκοσμίως, με ονόματα που προμήθευσε στη διεθνή γλώσσα η ελληνική. Και όπως ισχυρίζεται η στήλη, η πλέον επιτυχής ονοματοδοσία του είδους αφορά την επιστήμη των εφιαλτικών κλιματικών μεταβολών, της καταστροφής του περιβάλλοντος και του υπουργείου της κ. Μπριμπίλη, δηλαδή την οικολογία. Και είναι ευφυής η επιλογή του ονόματος, επειδή όση βαρβαρότητα εξαπολύουμε ως έθνος εναντίον της φύσης, με ανάλογη πρόθεση εκμηδένισης αντιμετωπίζουμε τα του οίκου.
   Οι πρωτόπλαστοι της επίσημης θρησκείας του κράτους φιλοξενούνται στον παράδεισο του Κυρίου, αλλά ο μελετητής των γραφών ματαίως θα αναζητήσει οποιαδήποτε αναφορά σε κάποιο κατάλυμα, σπήλαιο, άντρο, ικανό να στεγάσει το ζεύγος των προπατόρων. Ακόμα και μετά την εκδικητική έξωσή τους υπό την αρχαγγελική ρομφαία τα προβλήματα ένδυσης των πλασμάτων του Πανάγαθου λύονται με τα φύλλα συκής, τη διατροφή τους εξασφαλίζει ο ιδρώτας του προσώπου, αλλά θέμα στέγασης δεν τίθεται. Ο θεός αυτός προφανώς προορίζεται για έναν λαό νομάδων, ικανό αναζητώντας νέους βοσκότοπους να ακολουθήσει τις πολιτικές μετακινήσεις των κ.κ. Σαμαρά και Θεοδωράκη.
   Αλλά και οι άθλοι, τα ανδραγαθήματα των ελληνικών μύθων πραγματοποιούνται στις εκστρατείες, στις επικίνδυνες αποστολές, στις ατέρμονες περιπλανήσεις των ηρώων σε τόπους άγνωστους βαδίζοντας προς την τιμή και την δόξα έτη μακριά από την πατρογονική εστία και την οικογενειακή στέγη.
   Τουναντίον οι εξευτελισμοί, το αίμα, η φρίκη, η τραγωδία καραδοκεί στην κατοικία. Ο Ηρακλής οικουρών ξεκληρίζει την οικογένειά του μαινόμενος. Καταντάει μπαίγνιο θεών και ανθρώπων σπιτωμένος απ’ την Ομφάλη. Ο Μινώταυρος κατασπαράζει τα θύματά του σε ένα αδιανόητο οικοδόμημα. Οι αιμομιξίες λόγω συγκατοίκησης μας προσφέρουν 5 τραγωδίες, 8 αυτοκτονίες και εκατοντάδες φόνους. Η Μήδεια νοικοκυρά σερβίρει στον Ιάσονα τα παιδιά τους ψητά. Ο Οδυσσέας, αυτός που κατέβηκε στον Άδη με γυμνό σπαθί για να τρυπώσει στο ανάκτορό του, παριστάνει τον ζητιάνο.
   Αυτές οι ζοφερές, αποτρόπαιες εικόνες του ιδιωτικού χώρου επεκτείνονται στο ευρύτερο περιβάλλον. Την Φύση στοιχειώνουν δράκοι, τέρατα, θηρία, Σφίγγες, Χίμαιρες, Μέδουσες, Άρπυιες, Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες, Τυφώνες που πρέπει να εξοντωθούν, προκειμένου να κυριεύσουμε τη Γη.
   Στους αντίπαλους προστίθενται οι φυσιολάτρες, οι φυσιοδίφες, οι ζωόφιλοι, οι φιλόζωοι, οι φιλόξενοι, οι ξένοι, οι παράξενοι, οι κόκκινοι, οι πράσινοι, οι οικολόγοι, οι ακτιβιστές, οι κουκουλοφόροι.
   Η κ. Μπριμπίλη ταξιδεύει στην Κοπεγχάγη για να απαιτήσει σύμφωνα με δήλωσή της στο «ΒΗΜΑ»: «σαφείς και ξεκάθαρες αποφάσεις και όχι απλά διακηρύξεις». Αυτά σχετικά με τις εκπομπές του διοξειδίου του Άνθρακος.
   Και εμείς, όσον αφορά τις εκπομπές του Κουρουπητού, της Ψυτάλλειας, των Λιοσίων, του Ασωπού, της Μεγαλόπολης, της Πτολεμαΐδας και τα διοξείδια του Αχελώου, των αυθαιρέτων, του Mall και του μεσσηνιακού Γκολφ Στρημ, της ερημοποίησης και των αναψυκτηρίων των κ.κ. Σουφλιά και Μαγγίνα, απαιτούμε από την κ. Μπιρμπίλη την πιστή, την αυστηρή, την άμεση εφαρμογή των απόψεών της εν Ελλάδι.

  Γιάννης Καλαϊτζής

  Ο προϋπολογισμός του Αλεξάντρ Μπισσόν
 17 Δεκεμβρίου 2009 

   Ο Αλεξάντρ Μπισσόν (1848-1900), συγγραφέας κωμωδιών και κωμειδυλλίων, προκειμένου να πείσει τους γάλλους ακαδημαϊκούς ότι η σύνθεση ενός καταθλιπτικού δράματος είναι ευκολότατη σε σχέση με τη δημιουργία μιας θεατρικής φάρσας, έγραψε σε μια βραδιά την «Άγνωστο» το πιλοτικό σπαραξικάρδιο μελό της περασμένης εκατονταετίας. Αυτή η «Madame X» διώχνεται από τον σύζυγο, βυθίζεται στον βούρκο, δολοφονεί έναν αχρείο και αθωώνεται στο δικαστήριο χάρη στον ικανότατο συνήγορό της που, όπως αποκαλύπτεται, είναι ο χαμένος γιος που της στέρησε η κοινωνία. Η «Άγνωστος» βαθιά συγκινημένη πεθαίνει στην αγκαλιά του. Και ενώ άπαντα τα εύθυμα κείμενα του εν λόγω συγγραφέα παραμένουν στην αφάνεια, εκατομμύρια συντετριμμένοι θαυμαστές του συλλάβιζαν τη λέξη «Αγνωστος», με τον ίδιο λυγμικό τόνο που ο σύζυγος της κ. Γκερέκου γογγύζει «Ξανθή αγαπημένη Παναγιά», ή ο κ. Σαμαράς σε απόγνωση θρηνεί «Η Μακεδονία μας…».
   Και θα μας εντυπωσίαζε η κατίσχυση του μελό εις βάρος των ιλαρών αναγνωσμάτων ή εύθυμων θεατρικών παραστάσεων, εάν δεν γνωρίζαμε τον δακρυγόνο μελοδραματικό αφηγηματικό ιστό των θρησκειών, θλιβερό συνοδό των πολιτισμών και πρόγονο της «Αγνώστου». Γνωρίζουμε εξάλλου ότι τα προσκυνήματα, οι Άγιοι Τόποι, οι Ιεροί Ναοί των δογμάτων λειτουργούν ως γραφεία τελετών σε εφημερία διαρκείας και αειφόρου Κλαυθμώνος. Και σύμφωνα με καθηγητή της βυζαντινής ζωγραφικής οι αγιογράφοι θα κληρονομήσουν τους ουρανούς, ενώ οι γελοιογράφοι και ευθυμογράφοι, αυτοί οι διασπαστές και αναθεωρητές της θλίψης, προορίζονται για την Κόλαση πλην του αειμνήστου Φωκίωνος Δημητριάδη, επειδή προφανώς ο λαμπρός καθηγητής γνώριζε ότι η εύνοια του ΔΟΛ είναι προτιμότερη από την ευλογία Κυρίου.
   Και, κατά ταις συνταγαίς του Αλεξάντρ Μπισσόν, το εορτολόγιο των λατρευομένων θεοτήτων της Ανατολής περιλαμβάνει ηρωϊκά παιδιά του λαού, μητριές στρίγγλες, πρίγκιπες με χρυσή καρδιά, αδικοσκοτωμένα αδέρφια, φιλόστοργους πατέρες, φριχτούς αιμομίκτες, αγνές χωριατοπούλες, την Παναγία, τον Παντοκράτορα, την Ήρα, τον Δία, τον Όσιρι, τον γλυκύτατο Ιησού, και τους Λευτέρη Ξανθόπουλο, Βασιλάκη Καΐλα και Μάρθα Βούρτση. Ακόμα και ο Διόνυσος κινδυνεύει στις αιμοσταγείς «Βάκχες» από τον Νέστορα Μάτσα.
   Αυτός ο πάνδημος θρήνος επεκτείνεται οσάκις οι γόοι των ορθόδοξων εορτών συμπίπτουν με τους κοπετούς των εθνικών θριάμβων οπότε τον ρόλο της «Αγνώστου» αναλαμβάνουν εναλλάξ η κ. Κανέλη και οι κ. κ. Άνθιμος, Παπαθεμελής και Ζουράρις. Και αφού ο εθνικός Γολγοθάς απομακρύνεται παρά τις διαβεβαιώσεις των ολοφειρομένων, το έργο του θείου δράματος ανατίθεται στην κατ’ έτος σύνταξη του προϋπολογισμού. Για τους οικονομικά αμαθείς επαναλαμβάνονται οι δημοσιονομικοί όροι: κρίσιμος, γενναίος, σκληρός, αποφασιστικός, δραστικός, άγριος και αγώνες, θυσίες, διωγμοί.
   Και, μετά τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση, την απομάκρυνση του Γκρίνσπαν και τον θάνατο του Σάμιουελσον, το προς εφαρμογή οικονομικό σύστημα –του 3ου του Μακρύτερου- συνοψίζεται στη φράση «θα ματώσουν όσοι πρέπει να ματώσουν», σύνθημα του Παπαφλέσσα όπως τον ερμήνευσε στο ομώνυμο φιλμ ο Δ. Παπαμιχαήλ. Ωσαύτως ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, δήλωσε ότι τα άθλια οικονομικά του κράτους «απειλούν την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας για πρώτη φορά μετά το 1974», εξαιρετικά θλιμμένος επειδή θα προτιμούσε να μας υποσχεθεί «μόνον δάκρυα και αίμα» όπως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ πριν τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Και, αφού προσπέφτοντας στην Παναγιά, ψελίσσει «κοίτα στη γη τους χριστιανούς πόση σκλαβιά πλακώνει» θα θέσει το δίλημμα «εκείθε με τους αδελφούς εδώθε με το χάρο» υπό την έννοια της συνεχούς προσαρμογής στο διεθνές περιβάλλον και διαρκή αναζήτηση καινοτομιών για τη διατήρηση ή αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Εντούτοις, εξασφαλίζοντας πίστωση χρόνου από τους Ευρωπαίους ηγέτες, κατεβάζει τους κινδυνολογικούς τόνους λέγοντας ότι η οικονομία «δεν βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού», διακόπτοντας τον χορό του Ζαλόγγου με την Δέσπω, την Γκόλφω, την Μπιρμπίλη, τον Μπιρμπίλο, τον Μενούση και τον Μεμέτ-Αγά.

  Γιάννης Καλαϊτζής

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

  Στατιστική απιθανότητα
  24 Δεκεμβρίου 2009 

   Όπως σε όλες τις ιστορίες φαντασίας και τρόμου, το υπερβατικό συνοδεύεται από την πεζή καθημερινότητα, προκειμένου να τονισθεί ο αλλόκοτος χαρακτήρας της αφήγησης, κατ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο, ο Ιησούς γεννάται εν μέσω μιας γενικής απογραφής πληθυσμού. Κατόπιν αυτών, είναι λογικό η στατιστική να οδηγήσει τη δημόσια διοίκηση της εποχής στο συμπέρασμα, ότι στην Ιουδαία κατοικούν άγγελοι, άγιοι, μάγοι, αγαθοί ποιμένες και ο θεάνθρωπος, ενώ στη λοιπή οικουμένη διαβιούν αμαρτωλοί και δαίμονες. Και δικαίως, αυτό το στατιστικό λάθος υμνείται και δοξάζεται, αφού η αναγνώριση της πραγματικότητας μέσω των αριθμών θα καθιστούσε τον βίο αφόρητο.
   Όταν προ ετών εντός αρχαιολογικού χώρου υψίστου ενδιαφέροντος κατέπεσε τμήμα των κατασκευών, ο λαμπρός επιβλέπων μηχανικός απέδειξε ότι η κατάρρευση είναι στατιστικά αδιανόητος, η υπόθεση έκλεισε και εμείς παρακολουθήσαμε απερίσπαστοι τον υπουργό πολιτισμού, να συνοδεύει με τύμπανο τους ονεδίτεςπου κραύγαζαν «Βουλγαράκη, Βουλγαράκη γάμησε τον πούστη τον Γιωργάκη».
   Εντούτοις, στη χώρα μας η γνώση μεταλαμπαδεύεται και αξιοποιείται, όπως απέδειξε η φονική κατολίσθηση των Τεμπών. Δημιουργήθηκαν εκατοντάδες θέσεις εργασίας και αναγνωρίζεται εφεξής η ανωτερότητα των ελλήνων διευθυντών, που επιζούν στο γραφείο, έναντι του ιταλού που καταπλακώθηκε στο οδόστρωμα. Εν συνεχεία, την κυκλοφορία επί της εθνικής οδού αποκαθιστά η στατιστική. Και σύμφωνα με στοιχεία που συγκέντρωσε η αρμόδια επιτροπή σοφών, η κατολίσθηση ως μη αναμενόμενη –λόγω συστάσεως του εδάφους- απορρίπτεται τελεσίδικα. Τα Τέμπη παραδίδονται, λοιπόν, στην κίνηση των τροχοφόρων.
   Ομοίως, κατά την ανέγερση των Ολυμπιακών σταδίων του «2000 στα 4» θυσιάστηκαν 15 αλλοδαποί και σακατεύτηκαν εκατοντάδες άλλοι με τη μέθοδο του Πρωτομάστορα της Άρτας. Αλλά όπως διδάσκει η στατιστική, στα χολιγουντιανής εμπνεύσεως εγχειρήματα, η ως άνω εκατόμβη είναι ασήμαντη. Και δεν καταληφθήκαμε αιφνιδίως από αντιστατιστικό μένος. Τουναντίον.
   Ο μέγας Πουανκαρέ και η κοινή λογική μας πληροφορούν ότι οι αριθμοί, τα στοιχεία και οι μετρήσεις είναι «άμμος κέραμοι άσβεστος αμόρφως κατακείμενα» εάν δεν υπάρχει ο φωτισμένος αρχιτέκτων. Η στατιστική η «πολιτική αριθμητική» εάν σας αρέσει, είναι η επιστήμη της μετρήσεως του κοινωνικού συνόλου όπως ορίζει ο Μπάουλι και ο φίλτατος Νικολακόπουλος.
Εντούτοις ο πολιτικός μηχανικός ο οποίος διοίκησε τη χώρα επί μια οκταετία, ο κ. Σημίτης δηλαδή, αναφερόμενος στο δημογραφικό πρόβλημα έλεγε ότι σε κάθε ελληνίδα αναλογούν δύο τέκνα και μισό. Και επειδή δεν διευκρίνισε εάν οραματίζεται το 1/2 του τέκνου πάνω ή κάτω από τη μέση, με κεφάλι και δύο πόδια ή μόνο στήθος και τέσσερα άκρα ούτως ώστε οι μητέρες να γνωρίζουν περί του πρακτέου, εμείς προτείνουμε την αναλογία 10 μητέρες προς 25 νεογνά εμπιστευόμενοι τη φύση και όχι τους πολιτικούς αριθμούς.
   Ωσαύτως σύγχρονος συγγραφέας, ο οποίος τιμά διεθνώς τη χώρα μας, δήλωσε πρόσφατα ότι η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι «στατιστική απιθανότητα».
Για να συμπεράνει ο άξιος αφηγητής τα ως άνω, προφανώς ασκήθηκε επί μακρόν στα δύο κλασσικά προβλήματα των πιθανοτήτων: στην «πιθανή ζωή» και στην «πιθανή επιτυχία βολής».     Και όσον αφορά το πρώτο, σύμφωνα με τον Τζον Λοκ μας προβληματίζει ο αριθμός των ζώντων, η ηλικία Χ των μελλοθανάτων, η θνητότητα των ατόμων, οι ειδικοί φρουροί, το άβατον των Εξαρχείων και η κυβέρνηση Καραμανλή-Παυλόπουλου. Και θα ευρεθεί ο αριθμός ν επιτυχιών επί 100 βολών (ζητούμενο του δεύτερου προβλήματος) εφόσον σύμφωνα με τον Καντ υπολογίσουμε τα σημεία πτώσεως και προσκρούσεως του κ. Κούγια, την απόσταση βολής του κ. Στυλιανίδη και τη διασπορά βλημάτων των κ. κ. Τρέμη, Κανέλλη και Πρετεντέρη. Και επειδή ο αριστοκρατικός χαρακτήρας του εμποδίζει τον ακάματο μελετητή, να χαράξει στους τοίχους των Εξαρχείων «ο Γρηγορόπουλος ζει», περιμένουμε απ’ την πένα του μια σειρά δοκιμίων με τίτλους όπως «το υπερπέραν των πιθανοτήτων», «η στατιστική της αθανασίας», «η ψυχή, τα εξάσφαιρα  και οι λογάριθμοι» αλλά και Zi=20Χ+0,88=Κορκονέας και Χi+05X (X: Xi) ≤X≤Xi όπου Χ Χρυσοστομίδης.
   Καλές Γιορτές

 Γιάννης Καλαϊτζής

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

  Η μετά θάνατον τρομοκρατία
  31 Δεκεμβρίου 2009 

   Οι οικονομικοί πρόσφυγες στη χώρα μας, συγκρινόμενοι με τους γνήσιους έλληνες και τους λοιπούς απόγονους του Αδάμ διαφέρουν σε τούτο: είναι αθάνατοι. Και όσοι απορρίπτουν την προηγούμενη λογική παρατήρηση, οφείλουν να απαντήσουν στο εξής ερώτημα: ποιο νεκροταφείο προβλέπεται για την ταφή όσων μεταναστών που μέσω Ελλάδας αποδημούν εις Κύριον; Κανένα! Και ακόμα: πώς, που και ποιοι τελούν τη νεκρώσιμη ακολουθία των αλλοδόξων εργατών; Κανείς. Και ενώ εσχάτως γίνονται σκέψεις για να τους παραχωρηθεί το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι υπό προϋποθέσεις, ο θάνατος των μεταναστών περιλαμβάνεται στη «στατιστική απιθανότητα» σύμφωνα με τη φιλοσοφία διάσημου έλληνα συγγραφέα. Και εφόσον οι αλλοδαποί χειρώνακτες δεν διαθέτουν το ορμέμφυτο εκείνων των άγριων ζώων που αποσύρονται σε μυστική κρύπτη εν όψει του θανάτου, μια λύση τους απομένει: η αθανασία! Κατάσταση γνωστή για τα αρνητικά της (εσαεί εργασία εντός συνθηκών Μανωλάδας) αλλά και για τα θετικά της (ύψιστη ασφάλεια έναντι των τυμβωρύχων). Πράγματι, οι πρόσφυγες στη χώρα μας μπορούν να είναι βέβαιοι ότι λόγω αειζωΐας ουδέποτε θα πέσουν θύματα βέβηλων νεκρόσυλων όπως ο Τάσος Παπαδόπουλος στην Κύπρο.
   Αν και στον εύθυμο διάλογο μεταξύ νεκροθαφτών πριν την ταφή της Οφηλίας, ο Σαίξπηρ μας βεβαιώνει ότι το πλέον ακατάλυτο έργο είναι το μνήμα, η τυμβωρυχία είναι η δίδυμη αδελφή της κηδείας, όπως δίδυμες είναι η δίωξη και η εμπορία ναρκωτικών.
   Και βέβαια, η σύληση του τάφου και η κλοπή του νεκρού ανέκαθεν προκαλεί φρίκη ως πράξη μιαρή και αποτρόπαιη. Με μια προκλητική εξαίρεση. Όταν τη σκύλευση των θανόντων εκτελεί η εκκλησία, νομίζει ότι ασκεί θεάρεστη πράξη. Με τη λογική αυτή καρδιές, κεφάλια, πόδια, χέρια, παντοειδή λείψανα αγίων, οσίων εκτίθενται, περιφέρονται και πωλούνται κομμάτι κομμάτι όπως η γλώσσα του Χρυσόστομου σταγόνες γάλακτος της Αειπαρθένου και τα τέσσερα πόδια του όνου που καβάλησε ο θεάνθρωπος. Προσοχή όμως, στην αγορά των τελευταίων αυτών θαυματουργών αγίων λειψάνων επειδή πολύ πιθανόν την εν λόγω τετράδα να αποτελούν τα 4 πίσω άκρα διαφορετικών γαϊδάρων.
   Εντούτοις, το πλέον γενικευμένο μαζικό –βιομηχανικό σχεδόν– λιανεμπόριο διενεργείται από νεκροπομπούς δημόσιους άρχοντες και κληρικούς εντός και πέριξ των δημοτικών κοιμητηρίων. Και αντικείμενο αυτής της αισχρής διαπόμπευσης είναι τα νεκρά απροστάτευτα σώματα των προσφιλέστατων συγγενών και αξιαγάπητων φίλων μας. Και πάλι, οι μόνοι που διαφεύγουν από τον δημόσιο διασυρμό είναι οι αθάνατοι πρόσφυγες, αλλά και οι καταραμένοι, οι  αφορισθέντες βρικόλακες και τα ζόμπι, την αμφίβολη ζωή των οποίων ίσως αρχίσουμε να ζηλεύουμε.
   Και όπως όλες τις επιστήμες και τις τέχνες, την τυμβωρυχία ανακάλυψαν οι Έλληνες όταν ακόμα οι άλλοι λαοί έτρωγαν βελανίδια. Την πλέον διάσημη σκύλευση υπέστη το λείψανο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και επειδή την εποχή εκείνη δεν είχαν εφευρεθεί οι επικατάρατοι Σκοπιανοί, την ύβρη ανέλαβαν οι γενναίοι εταίροι του στρατηλάτη. Πέθανε το 323 π.Χ. στη Βαβυλώνα. Πάνω απ’ το πτώμα του συγκρούστηκαν στρατοί ταριχευτών, τυμβωρύχων και λειψανεμπόρων. Θάφτηκε μετά από 3 χρόνια στην Αλεξάνδρεια. Δεν ξέρουμε ποιον ακριβώς παράχωσαν στο μνήμα του.
   Θα κλείσουμε δηλώνοντας ότι αυτή η μακάβρια αναφορά στην τυμβωρυχία γράφεται τώρα για να μιμηθούμε την εκκλησία που στις ημέρες των λαμπρών βακχικών εορτών επέβαλλε τους κλαυθμηρισμούς του Ασώτου, του Ψυχοσάββατου και του Επιταφίου. Εξάλλου, όσοι έχουμε συναντήσει για πρώτη φορά νεκρόσυλους στον «Τομ Σόγιερ», οι πράξεις τους μας προξενούν μια περιπαικτική διάθεση. Καλή Χρονιά.

 Γιάννης Καλαϊτζής