Οι περισσότερο φλύαροι του κόσμου τούτου θα ήταν οι οινόφιλοι εάν δεν υπήρχαν οι δημοσιογράφοι. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει όταν οι δύο ιδιότητες που προαναφέραμε συμφύρονται στο αυτό άτομο. Και από τα δύο πάθη διακατεχόμενος ο υπογράφων το παρόν, μετά τα όσα για ξανθές και μελαχρινές σε προηγούμενη έκδοση της εφημερίδας μας συνέταξε, αισθάνεται την ανάγκη να κρατήσει ίσες αποστάσεις στη διαμάχη σταφίδων και κρασοστάφυλων γράφοντας τα κάτωθι:
Αγαπητοί αναγνώστες, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, υδραίικο τρεχαντήρι που ναυπηγήθηκε στον Σαρωνικό αρματώθηκε με μακριές κληματόβεργες αντί για τα γνωστά συνηθισμένα ξάρτια από σκοινιά καναβάτσου ή λιναριού. Κατόπιν τούτου, το έργο του αγγειογράφου Εξηκία «Διονύσου πλους» (Κύλιξ εν Μονάχω αποκειμένη, εφ” ης εικονίζεται ο Διόνυσος εντός ιστιοφόρου πέριξ του οποίου κολυμβώσι δελφίνες, ενώ εκ του κύτους αυτού εκφύεται εύβοτρυς άμπελος ανελισσομένη περί τον ιστόν) ενδεχομένως δεν είναι δημιούργημα ευφάνταστου καλλιτέχνη, αλλά η καταγραφή δεινού παρατηρητή. Και αφού η αμοιβή του Φειδία ήταν ένας οξυπύθμενος αμφορέας γεμάτος κρασί από την Αριουσία Χώρα της Χίου, πιθανόν ο χορηγός του Εξηκία για τον εν λόγω κύλικα (τον εν Μονάχω) να ήταν ένας καραβοκύρης μεταφορέας απλός ή έμπορος κρασιών. Οι σύγχρονοι του μεγάλου αγγειογράφου κοπανατζήδες και επίορκοι ως Ελληνες, αφού δεν είχαν έναν Σαμαρά ή έναν Βενιζέλο να τους σώσει, αναγκάστηκαν εξάγοντας κρασί να οικοδομήσουν τον γνωστό πολιτισμό του λαϊκισμού. Αν μη τι άλλο, θεμελίωσαν το θαύμα της εμπορικής ναυτιλίας του Λάτση, του Βαρδινογιάννη και του Μελισσανίδη. Και για να εορταστεί με την προσήκουσα λαμπρότητα κατά το 2021 η εθνική παλιγγενεσία του πρωτογενούς πλεονάσματος, οι τότε υπάλληλοι της Cosco Μιαούλης και Τομπάζης μετέφεραν στην αποκλεισμένη Γαλλία τα αμπελοοινικά αγαθά του επαναστατικού Σαξές Στόρυ.
Και σύμφωνα με την οινολόγο κ. Μ. Κουράκου, όταν ο Ντε Γκολ ήλθε στην Ελλάδα το ’60 τόσο, ζήτησε μεταξύ άλλων την εν κρυπτώ ανατροφοδότηση της Γαλλίας με υψηλόβαθμα αμπελοοινικά προϊόντα του τόπου μας και οι καραμανλικοί εγκαινίασαν το σύνθημα Ελλάς – Γαλλία – καλά κρασιά.
Εν τούτοις, το εν λόγω εμπόριο απαγόρευαν αυστηρά οι νόμοι για την προστασία των Γάλλων οινοπαραγωγών. Αλλά ο πόλεμος (η επανάσταση) της Αλγερίας επέβαλε τη μυστική έστω άρση του ιδιότυπου αυτού εμπάργκο. Η εμπόλεμη Αλγερία, αποικία έως τότε, διέθετε εκτεταμένους αμπελώνες γαλλικών συμφερόντων, ενώ το κρασί είναι προϊόν διαρκούς ειρήνης.
Λογικά λοιπόν διαπρεπείς οινόφιλοι, αναφερόμενοι στη στασιμότητα του ιστορικού ελληνικού αμπελώνα, αποδίδουν το φαινόμενο στην αδιάκοπη μετανάστευση και στον εμφύλιο και όχι στη φυλλοξήρα, στους τεμπελχανάδες ή στους βολεμένους, όπως θα ήθελαν οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι.
Τις περιπέτειες του ελληνισμού ακολούθησε το αμπέλι και κατά τη διάρκεια του μικρασιατικού εκπατρισμού. Πλην των ιερών εικόνων και των προγονικών λειψάνων -αντικείμενα μαύρων δακρύων για τους κ.κ. Ξαρχάκο, Δημητράτο και Φέρρη- έφεραν και βέργες κλημάτων για να τις μεταφυτεύσουν στα νέα χώματα.
Θα κλείσουμε γράφοντας πως ο τίτλος του σημειώματος είναι δύο λέξεις από τον «Γαργαντούα» του Ραμπελέ, που διαβάσαμε στην εξαιρετική μετάφραση του κ. Φ. Δρακονταειδή. Αν και δοκιμάσαμε το ως άνω γευστικότατο φαγητό αυτοσχεδιάζοντας, θα επιμείνουμε στα μεταφυσικά και ταξικά χαρακτηριστικά της στήλης και δεν θα διδάξουμε μαγειρική, ως εντελώς αναρμόδιοι. Πειραματιστείτε! Εμείς, αφού ζούμε στη χώρα των PIGS και σε εποχή τρύγου, βρήκαμε τις δύο λέξεις κατάλληλες για τίτλο.
Ακόμα κάτι. Επειδή σας ανοίξαμε την όρεξη για συνταγές, θα σας αποκαλύψουμε τα μυστικά της οινοποίησης. Πρώτον: καθαριότητα υψηλών προδιαγραφών. Δεύτερον: ελεγχόμενη θερμοκρασία. Και τρίτον: πάρτε και κάνα βιβλίο οινολογίας. Εις υγείαν!
