Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;

  Εφημερίδα των Συντακτών, 11-12 Μαΐου 2013

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   To σινικό ψύχος

   

Οι γκραβούρες ιατρικού εν¬διαφέροντος παρουσιάζουν κάποτε τους λειτουργούς του Ασκληπιού να φέρουν στο πρό¬σωπο ένα τεράστιο αλλόκοτο ράμφος. Υποθέτουμε βασίμως ότι και κατά τον Μεσαίωνα οι θεράποντες θα είχαν επι¬σημάνει πως η μετάδοση των ασθενει¬ών σχετίζεται με τη σωματική επαφή ή την απλή προσέγγιση. Το αποκρουστικό ράμφος καθιερώθηκε (κατά τον γρά¬φοντα) για να αποτρέπει την εγγύτη¬τα και την επακόλουθη μόλυνση. Αυτή η εντυπωσιακή προσωπίδα εξάλλου εξασφάλιζε το απερίγραπτο δέος του ασθενούς για τον μασκοφόρο και την ανάλογη οικονομική του υποδοχή. Ενα παρόμοιο προσωπείο, πολλαπλάσιο σε μέγεθος, κόστος και σημασίες, φέρουν και οι λειτουργοί του υψίστου.
Αγαπητοί αναγνώστες, μεγάλος αριθ¬μός των κατά τον κ. Ανθιμο αμαρτιών καταδικάζονται από το κράτος ως παρα¬βάσεις και κακουργήματα. Η Εκκλησία έχει στο οπλοστάσιό της πλήθος ακόμα ανθρώπινες ενοχές για να εκβιάζει τους φοβικούς: το προπατορικό αμάρτημα, λόγου χάριν, τις λάγνες επιθυμίες ή τους ανόσιους συλλογισμούς. Εάν ήθελαν οι άγιοι πατέρες, τότε η τρέχουσα δικαιο¬σύνη θα τιμωρούσε και τις αμαρτίες αυ¬τές ως αδικήματα. Αλλά η Εκκλησία θα έχανε τους λόγους της ύπαρξής της. Με πρόσχημα τη συγχώρεση αυτών των κρι¬μάτων έρχεται σε επαφή με το χριστεπώ¬νυμο πλήρωμα. Και είναι γνωστό πως ο δάσκαλος μας υποδέχεται ως αγράμμα¬τους, ο γιατρός μάς βλέπει ως ασθενείς και ο ιερέας μάς θεωρεί παλιανθρώπους. Και για να μη μολυνθούν από τα ανοσι¬ουργήματα των μιαρών πολιτών, οι αγα¬θοί λευίτες καθιέρωσαν και αυτοί ένα απροσδιόριστου μεγέθους αποτρεπτικό ράμφος. Το αποτελούν η παγιωμένη αρ¬χαΐζουσα γλώσσα της «Θείας λειτουρ¬γίας», η ιδιότυπη φωνητική βυζαντινή μουσική, ο εξπρεσιονισμός -μοναδικός και ανεπανάληπτος- των τοιχογραφιών και των φορητών εικόνων και η ξεχωρι¬στή αρχιτεκτονική των ναών. Και ακό¬μα: η καρναβαλικού τύπου αμφίεση των ιερέων και τα ψευδώνυμα με τα οποία θωρακίζονται οι κληρικοί έναντι των λαϊκών. Προσωπείο ή ράμφος, ο συντά¬κτης του παρόντος θα υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια την παστερίωση της ορθοδοξίας, όχι επειδή επί του προ-κειμένου καταλαμβάνεται -ο γράφων- από μια πυρέσσουσα ζαν-ζακ-ρουσίτιδα αλλά λόγω αναπτύξεως του «στίλβοντος ποδηλάτου».
Ο Φρόιντ έλεγε πως η θρησκεία εί¬ναι μια παγκόσμια νεύρωση. Οι πιστοί που εμφορούνται από την πεποίθηση πως κάποιοι αντίχριστοι κακούργοι σταύρωσαν τον Θεό τους (μεταξύ των δημίων υπήρξε ασφαλώς και ένας προ¬πάτοράς τους) εκδικούνται την ανθρω¬πότητα με ιδεοληψίες, παραληρήματα και οπτασιασμούς. Και με το οπλοστά¬σιο του κράτους αλλά και την επικου¬ρία των μεταφυσικών φόβων (μεταφέ¬ρονται επί της γης από τον κ. Σαμαρά συνομιλητή του Θεού) απαιτούν, αξιώ¬νουν δουλοπρέπεια και τυφλή υποταγή, όπως οι κατακτητές από τους σκλάβους. Και ενώ η Αριστερά έναντι της Εκκλη¬σίας πολιτεύεται με ανεξιθρησκία, οι αρχιερείς επιμένουν στη μισαλλοδο¬ξία τους επειδή θέλουν την ορθοδοξία μία, καθολική και οικουμενική. Ο Φ. Ντοστογιέφσκι γράφει στους «Καρα¬μαζώφ»: «Αυτή η ανάγκη της συμφω¬νίας στη λατρεία είναι το μεγαλύτερο βασανιστήριο και του ανθρώπου χω¬ριστά αλλά και της ανθρωπότητας στο σύνολό της από την αρχή του κόσμου. Γι’ αυτήν την κοινή λατρεία αλληλοεξο¬ντώνονταν με το σπαθί». Οσον αφορά εμάς, το πρόβλημα της μισαλλοδοξίας θα έλυνε διά παντός η πλήρης ή γενική απουσία οποιασδήποτε λατρείας. Αλλά, ως γνωστόν, ο καθένας είναι έτοιμος να πολεμήσει υπέρ της εξάρτησής του. Κατά συνέπεια φορολογούνται οι πλα¬νόδιοι κουλουροπώλες και ουδέποτε η Εκκλησία. Ταμειακές μηχανές τοποθε¬τήθηκαν και στα περίπτερα και ούτε μία σε ενοριακό παγκάρι. Ο κάθε κτηνοτρό¬φος πληρώνει τους βοσκούς από την τσέπη του αλλά τους καλούς ποιμένες πληρώνει το Δημόσιο. Για τούτο με ικα¬νοποίησαν οι δηλώσεις του κ. Κουράκη που αφορούσαν τα οικονομικά της Εκ¬κλησίας των Ανθιμων. Μελανό σημείο των προτάσεών του βεβαίως παραμένει το γεγονός ότι επ’ αυτών συμφωνεί και ο κ. Στουρνάρας. www.gianniskalaitzis.gr

      Σύμφωνα με εκείνο το χαριτολόγημα που θέλει να μας εισαγάγει εύκολα και απλά στο αβυσσαλέο κινεζικό μενού, οι συμπατριώτες τού Μάο έτρωγαν και τρώγουν -εφόσον έχουν- οτιδήποτε περπατάει εκτός από τα αυτοκίνητα, καθετί που πετάει εκτός από τα αεροπλάνα και ό,τι κολυμπάει εκτός από τα πλοία. Και όπως μας δήλωσε προ ετών ο Ελληνας εμπορικός (επιτετραμμένος; ακόλουθος; αντιπρόσωπος;) στο Πεκίνο, η χώρα μας δεν πουλάει τίποτα εκεί, αφού οι Κινέζοι δεν καταναλώνουν ελαιόλαδο, π.χ., αφήνοντας ερωτήματα για την υψηλή τους γαστριμαργία και τη θέση του Ελληνα εμπορικού αξιωματούχου.

   Εντούτοις, ταξιδεύοντας το 2009 στην Κίνα μαζί με άλλα μέλη της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ, διαπιστώσαμε το βάσιμο των δύο ώς άνω ισχυρισμών εκ του σύνεγγυς. Τόσον σύνεγγυς όσο απέχει ένα σπάνιο γευστικό πιάτο από τους μασητήρες ενός αδηφάγου, και τόσον βάσιμα όσο ένα τραπέζι διαστάσεων ποδοσφαιρικού γηπέδου. Λαμβάνοντας υπ' όψιν λοιπόν την προσωπική μας εμπειρία και τους δύο προαναφερόμενους ισχυρισμούς, συμπεραίνουμε αβίαστα ότι το ελληνικό ελαιόλαδο, σύμφωνα με τα κινεζικά στάνταρντ είναι τροχοφόρο, ιπτάμενο ή πλεούμενο, ενώ εμείς από την κουζίνα της νοτιοανατολικής Μεσογείου το θεωρούμε προϊόν του ελαιοκάρπου θρεπτικό, εύπεπτο και υγιεινό. Για τούτο, όπως μάς διαβεβαίωσε ο αυτός εμπορικός υπεύθυνος, ως τα μόνα ελληνικά τρόφιμα για τα οποία έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον η αγορά της λαϊκής Κίνας προσφέρονται τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της ημεδαπής. Και αυτά θα πρέπει να καταναλωθούν στον τόπο παραγωγής αφού, εξ όσων γνωρίζουμε, παρά τις εκλεπτυσμένες ορέξεις και ικανότητες των Κινέζων, το υπουργείο Εμπορίου της χώρας τους δεν σχεδιάζει, δεν επιχειρεί και δεν πραγματοποιεί εισαγωγές λιμανιών, αεροδρομίων, σταδίων και σιδηροδρόμων. Και για να ελέγξουμε το δαιμόνιον της φυλής αλλά και τις προθέσεις του ασιατικού δράκοντος καταφύγαμε στα «Ταξίδια του Μάρκο Πόλο» στο «Βιβλίο των αλλαγών» στο «ημερολόγιο της Μαντάμ Βου» (τσελεμεντές κύρους αντάξιου ενός Μπριγιά-Σαβαρέν) και διαπιστώσαμε πως στο εδεσματολόγιο των Κινέζων δεν περιλαμβάνονται προϊόντα των Σπάτων, της Πειραϊκής ή του Θερμαϊκού.

   Αγαπητοί αναγνώστες, μετά τα όσα καταγράψαμε, να είστε βέβαιοι πως η εμπορική αποστολή του κ. Αντώνη Σαμαρά έχει να υπερπηδήσει εμπόδια δυσθεώρητα. Οφείλει να πείσει τους εκείθεν του Σινικού Τείχους αγοραστές ότι το ελαιόλαδο δεν είναι λιμουζίνα, αεροσκάφος ή κρουαζιερόπλοιο αφ' ενός και αφ' εταίρου πως οι υποδομές συγκοινωνιών και μεταφορών του ελληνικού κράτους, καθώς και τα προς πώλησιν νησιά και θέρετρα της χώρας, αφού δεν είναι λυόμενα ή πλιάν, θα τα νέμονται ενταύθα εγκαινιάζοντας τη σινική αποικιοκρατία στην Ευρώπη. Αυτός ο δεύτερος στόχος της αποστολής εμφανίζεται ευκολότερος απ' τον πρώτο. Εξάλλου -όπως έγραψε ο Μποντλέρ, νομίζω- μόνον οι μεγαλοφυΐες έχουν το προνόμιο των εγκληματικών λαθών. Αρα, αναλογιζόμενοι τις απόψεις, τη φιλοσοφία του κ. πρωθυπουργού για την οικονομία, την ανάπτυξη, την ανεργία και την ανάκαμψη, θα βεβαιωθούμε πως μας κυβερνά μια μεγαλοφυΐα.

   Και υποθέτουμε βασίμως ότι πέραν των κυβερνητικών εταίρων και των 50 συν αυτοίς επιχειρηματιών, τον κ. Α. Σαμαρά στην προσπάθειά του αυτή θα συνεπικουρεί η κ. Παπαρήγα. Γνωρίζει ο αναγνώστης πως όταν πουλήθηκε στους Κινέζους το λιμάνι του Πειραιά κατά το ήμισυ (πουλήθηκε μόνο το λιμάνι και όχι ο Πειραιάς), η κ. Παπαρήγα ανοίγοντας νέους ορίζοντες στην πολιτική οικονομία ανακοίνωσε πως τάσσεται υπέρ της αγοράς και εναντίον της πώλησης.

   Εμείς, από την «Εφημερίδα των Συντακτών», γνωστοποιήσαμε τη δήλωση της κ. Παπαρήγα στους 3.789.596 οικονομολόγους (σε αυτούς δηλαδή που συναντάμε κάθε μέρα στο γωνιακό περίπτερο) και περιμένοντας παρατηρήσεις, διευκρινίσεις και σχόλια ευχόμαστε στον κ. Σαμαρά λυόμενο ταξίδι και πλιάν αποτελέσματα.