Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;
Εφημερίδα των Συντακτών, 27-28 Απριλίου 2013
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
O Νυµφίος Σουλεϊµάν
Οι γκραβούρες ιατρικού εν¬διαφέροντος παρουσιάζουν κάποτε τους λειτουργούς του Ασκληπιού να φέρουν στο πρό¬σωπο ένα τεράστιο αλλόκοτο ράμφος. Υποθέτουμε βασίμως ότι και κατά τον Μεσαίωνα οι θεράποντες θα είχαν επι¬σημάνει πως η μετάδοση των ασθενει¬ών σχετίζεται με τη σωματική επαφή ή την απλή προσέγγιση. Το αποκρουστικό ράμφος καθιερώθηκε (κατά τον γρά¬φοντα) για να αποτρέπει την εγγύτη¬τα και την επακόλουθη μόλυνση. Αυτή η εντυπωσιακή προσωπίδα εξάλλου εξασφάλιζε το απερίγραπτο δέος του ασθενούς για τον μασκοφόρο και την ανάλογη οικονομική του υποδοχή. Ενα παρόμοιο προσωπείο, πολλαπλάσιο σε μέγεθος, κόστος και σημασίες, φέρουν και οι λειτουργοί του υψίστου.
Αγαπητοί αναγνώστες, μεγάλος αριθ¬μός των κατά τον κ. Ανθιμο αμαρτιών καταδικάζονται από το κράτος ως παρα¬βάσεις και κακουργήματα. Η Εκκλησία έχει στο οπλοστάσιό της πλήθος ακόμα ανθρώπινες ενοχές για να εκβιάζει τους φοβικούς: το προπατορικό αμάρτημα, λόγου χάριν, τις λάγνες επιθυμίες ή τους ανόσιους συλλογισμούς. Εάν ήθελαν οι άγιοι πατέρες, τότε η τρέχουσα δικαιο¬σύνη θα τιμωρούσε και τις αμαρτίες αυ¬τές ως αδικήματα. Αλλά η Εκκλησία θα έχανε τους λόγους της ύπαρξής της. Με πρόσχημα τη συγχώρεση αυτών των κρι¬μάτων έρχεται σε επαφή με το χριστεπώ¬νυμο πλήρωμα. Και είναι γνωστό πως ο δάσκαλος μας υποδέχεται ως αγράμμα¬τους, ο γιατρός μάς βλέπει ως ασθενείς και ο ιερέας μάς θεωρεί παλιανθρώπους. Και για να μη μολυνθούν από τα ανοσι¬ουργήματα των μιαρών πολιτών, οι αγα¬θοί λευίτες καθιέρωσαν και αυτοί ένα απροσδιόριστου μεγέθους αποτρεπτικό ράμφος. Το αποτελούν η παγιωμένη αρ¬χαΐζουσα γλώσσα της «Θείας λειτουρ¬γίας», η ιδιότυπη φωνητική βυζαντινή μουσική, ο εξπρεσιονισμός -μοναδικός και ανεπανάληπτος- των τοιχογραφιών και των φορητών εικόνων και η ξεχωρι¬στή αρχιτεκτονική των ναών. Και ακό¬μα: η καρναβαλικού τύπου αμφίεση των ιερέων και τα ψευδώνυμα με τα οποία θωρακίζονται οι κληρικοί έναντι των λαϊκών. Προσωπείο ή ράμφος, ο συντά¬κτης του παρόντος θα υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια την παστερίωση της ορθοδοξίας, όχι επειδή επί του προ-κειμένου καταλαμβάνεται -ο γράφων- από μια πυρέσσουσα ζαν-ζακ-ρουσίτιδα αλλά λόγω αναπτύξεως του «στίλβοντος ποδηλάτου».
Ο Φρόιντ έλεγε πως η θρησκεία εί¬ναι μια παγκόσμια νεύρωση. Οι πιστοί που εμφορούνται από την πεποίθηση πως κάποιοι αντίχριστοι κακούργοι σταύρωσαν τον Θεό τους (μεταξύ των δημίων υπήρξε ασφαλώς και ένας προ¬πάτοράς τους) εκδικούνται την ανθρω¬πότητα με ιδεοληψίες, παραληρήματα και οπτασιασμούς. Και με το οπλοστά¬σιο του κράτους αλλά και την επικου¬ρία των μεταφυσικών φόβων (μεταφέ¬ρονται επί της γης από τον κ. Σαμαρά συνομιλητή του Θεού) απαιτούν, αξιώ¬νουν δουλοπρέπεια και τυφλή υποταγή, όπως οι κατακτητές από τους σκλάβους. Και ενώ η Αριστερά έναντι της Εκκλη¬σίας πολιτεύεται με ανεξιθρησκία, οι αρχιερείς επιμένουν στη μισαλλοδο¬ξία τους επειδή θέλουν την ορθοδοξία μία, καθολική και οικουμενική. Ο Φ. Ντοστογιέφσκι γράφει στους «Καρα¬μαζώφ»: «Αυτή η ανάγκη της συμφω¬νίας στη λατρεία είναι το μεγαλύτερο βασανιστήριο και του ανθρώπου χω¬ριστά αλλά και της ανθρωπότητας στο σύνολό της από την αρχή του κόσμου. Γι’ αυτήν την κοινή λατρεία αλληλοεξο¬ντώνονταν με το σπαθί». Οσον αφορά εμάς, το πρόβλημα της μισαλλοδοξίας θα έλυνε διά παντός η πλήρης ή γενική απουσία οποιασδήποτε λατρείας. Αλλά, ως γνωστόν, ο καθένας είναι έτοιμος να πολεμήσει υπέρ της εξάρτησής του. Κατά συνέπεια φορολογούνται οι πλα¬νόδιοι κουλουροπώλες και ουδέποτε η Εκκλησία. Ταμειακές μηχανές τοποθε¬τήθηκαν και στα περίπτερα και ούτε μία σε ενοριακό παγκάρι. Ο κάθε κτηνοτρό¬φος πληρώνει τους βοσκούς από την τσέπη του αλλά τους καλούς ποιμένες πληρώνει το Δημόσιο. Για τούτο με ικα¬νοποίησαν οι δηλώσεις του κ. Κουράκη που αφορούσαν τα οικονομικά της Εκ¬κλησίας των Ανθιμων. Μελανό σημείο των προτάσεών του βεβαίως παραμένει το γεγονός ότι επ’ αυτών συμφωνεί και ο κ. Στουρνάρας. www.gianniskalaitzis.gr
Αγαπητοί αναγνώστες, η παραβολή των 10 παρθένων, που με θρησκευτική ευλάβεια διαβάζουν οι ιερείς της χριστιανοσύνης εκ του κατά Ματθαίον τη Μεγάλη Τρίτη, θα μπορούσε να συγκαταλέγεται στα αναρίθμητα επεισόδια της τουρκόφωνης δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής. Πράγματι τα υποκείμενα του μύθου, οι νυμφομανείς παρθένες δηλαδή, φέρουν τα τυπικά χαρακτηριστικά ηρωίδων δημοσίων θεαμάτων όπου τα πρόσωπα της παράστασης -κωμικά και καταγέλαστα αλλού- ποδηγετεί μία και μόνο ανάγκη: η εύνοια του νυμφίου. Και τον πόθο αυτό τόσο οι παρθένες της γραφής όσο και οι χανούμισσες της σειράς είναι εις θέσιν να ικανοποιήσουν έναντι οιουδήποτε τιμήματος και πάση θυσία. Το σενάριο εκπορευόμενο από τον ιερέα ή τον Αντέννα είναι ένα και το αυτό. Τις διαφορές δημιουργεί η σκηνοθεσία και το επικοινωνιακό μέσο.
Και μη νομίσεις, αναγνώστη, πως οι ομοιότητες που περιγράφουμε (Σουλεϊμάν - Νυμφίος) οφείλονται σε μία απρόοπτη εξωφρενική σύμπτωση ή ότι δημιουργήθηκαν από την έμφυτη ροπή μας στην παραδοξολογία. Εχουμε και αλλού υπογραμμίσει τα σχεδόν ταυτόσημα δομικά στοιχεία της χριστιανικής λατρείας και της τηλεοπτικής αναμετάδοσης: ακατάσχετη βία, μονιμότητα προσώπων, αμετάβλητο επαναλαμβανόμενο πρόγραμμα, ελάχιστες παραλλαγές πάνω στα αυτά θέματα. Για τούτο τα δύο επικοινωνιακά μέσα -θεία λειτουργία και τηλεοπτικές εκπομπές- ουδέποτε συγκρούονται. Και δυστυχώς η μνήμη μας δεν διαθέτει εξαιρέσεις για να επιβεβαιώσουμε τον κανόνα. Είναι βέβαιο εν τούτοις ότι η εκκλησία έχει καταπολεμήσει τη λογοτεχνία, το θέατρο ή τον κινηματογράφο, αλλά σιωπά απέναντι στο οποιοδήποτε τηλεοπτικό αίσχος. Και αυτό επειδή διδάσκουν και υπηρετούν τις αυτές αισθητικές και ηθικές αξίες. Οσοι λοιπόν αγανακτούν με τα δόγματα του Μέγιστου των Οθωμανών και Μεγαλοπρεπούς Σουλεϊμάν δεν έχουν παρά να καταγγείλουν τις αναμφισβήτητες κοινές καταβολές χριστιανισμού και ισλάμ, εκκλησίας και τηλεόρασης. Εθισμένοι οι εν λόγω στο ιμάμ μπαϊλντί, στα τζουτζουκάκια και τους γιαλαντζί ντολμάδες, παραμένουν αμετάπιστοι τουρκοφάγοι.
Είναι γνωστό το απόφθεγμα, χρήσιμο τις ημέρες αυτές, κατά το οποίο «μη ρωτάς τον Θεό ποιος είναι ο δρόμος για τον παράδεισο, θα σου υποδείξει τον δυσκολότερο». Και επιβεβαιώνεται πλήρως το ρητό αυτό όσον αφορά την υπό συζήτηση παραβολή, αφού η ζωή της σουλτάνας, της κοινής οδαλίσκης ή της ευνοουμένης στο χαρέμι του Σουλεϊμάν αλλά και στον νυμφώνα του κυρίου ημών, μέσα στις ίντριγκες, τις ραδιουργίες, τον φθόνο και τις αντεκδικήσεις ήταν αφόρητη.
Αλλά θα σταματήσουμε εδώ τους παραλληλισμούς μεταξύ των δύο θεαμάτων λόγω ανεπάρκειας του διαθέσιμου υλικού. Ο χρόνος που κατανάλωσε ο γράφων για τη μύησή του στη σειρά είναι ζήτημα αν ξεπερνά τη διάρκεια ενός επεισοδίου. Δεν είναι ανάγκη να πιεις όλο το βαρέλι για να καταλάβεις το ξινισμένο κρασί. Μισό ποτήρι αρκεί.
Κλείνοντας θα επισημάνω την εντυπωσιακή, κατηγορηματική και αμετάκλητη άρνηση των καλών και φρόνιμων νυμφομανών να βοηθήσουν τις μωρές. Αυτά τα υποδείγματα χριστιανικής αφοσίωσης, ιερού πάθους και αγάπης για το θείο, στην παράκληση των ανέτοιμων «Δότε ημίν εκ του ελαίου υμών ότι αι λαμπάδες ημών σβέννυνται» απαντούν ψυχρά: «Πορεύεσθαι προς τους πωλούντας και αγοράσατε». Εντολή αντάξια του νομισματικού ταμείου, της τρόικας και του Σόιμπλε.
Με την αυτή ανατριχιαστική ψυχρότητα συμπεριφέρεται και το άρρεν του μύθου. Αυτός ο πάσχων εμφανίζεται υπόπτως ως αμερόληπτος τρίτος. Παριστάνει τον κριτή, ενώ παραμένει άμεσα ενδιαφερόμενος.
Μολαταύτα δεν θα απόσχουμε από τις επικείμενες εορτές. Προ πολλού έχουμε προσχωρήσει στη λατρεία της εν Σκιάθω Παναγίας της Κουνίστρας, μεγάλη η χάρη της.
Χρόνια πολλά, αγαπητοί αναγνώστες, και καλή Ανάσταση.
|
