Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;
Εφημερίδα των Συντακτών, 16-17 Φεβρουαρίου 2013
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ες αύριον ο πολλαπλασιαστής
Οι γκραβούρες ιατρικού εν¬διαφέροντος παρουσιάζουν κάποτε τους λειτουργούς του Ασκληπιού να φέρουν στο πρό¬σωπο ένα τεράστιο αλλόκοτο ράμφος. Υποθέτουμε βασίμως ότι και κατά τον Μεσαίωνα οι θεράποντες θα είχαν επι¬σημάνει πως η μετάδοση των ασθενει¬ών σχετίζεται με τη σωματική επαφή ή την απλή προσέγγιση. Το αποκρουστικό ράμφος καθιερώθηκε (κατά τον γρά¬φοντα) για να αποτρέπει την εγγύτη¬τα και την επακόλουθη μόλυνση. Αυτή η εντυπωσιακή προσωπίδα εξάλλου εξασφάλιζε το απερίγραπτο δέος του ασθενούς για τον μασκοφόρο και την ανάλογη οικονομική του υποδοχή. Ενα παρόμοιο προσωπείο, πολλαπλάσιο σε μέγεθος, κόστος και σημασίες, φέρουν και οι λειτουργοί του υψίστου.
Αγαπητοί αναγνώστες, μεγάλος αριθ¬μός των κατά τον κ. Ανθιμο αμαρτιών καταδικάζονται από το κράτος ως παρα¬βάσεις και κακουργήματα. Η Εκκλησία έχει στο οπλοστάσιό της πλήθος ακόμα ανθρώπινες ενοχές για να εκβιάζει τους φοβικούς: το προπατορικό αμάρτημα, λόγου χάριν, τις λάγνες επιθυμίες ή τους ανόσιους συλλογισμούς. Εάν ήθελαν οι άγιοι πατέρες, τότε η τρέχουσα δικαιο¬σύνη θα τιμωρούσε και τις αμαρτίες αυ¬τές ως αδικήματα. Αλλά η Εκκλησία θα έχανε τους λόγους της ύπαρξής της. Με πρόσχημα τη συγχώρεση αυτών των κρι¬μάτων έρχεται σε επαφή με το χριστεπώ¬νυμο πλήρωμα. Και είναι γνωστό πως ο δάσκαλος μας υποδέχεται ως αγράμμα¬τους, ο γιατρός μάς βλέπει ως ασθενείς και ο ιερέας μάς θεωρεί παλιανθρώπους. Και για να μη μολυνθούν από τα ανοσι¬ουργήματα των μιαρών πολιτών, οι αγα¬θοί λευίτες καθιέρωσαν και αυτοί ένα απροσδιόριστου μεγέθους αποτρεπτικό ράμφος. Το αποτελούν η παγιωμένη αρ¬χαΐζουσα γλώσσα της «Θείας λειτουρ¬γίας», η ιδιότυπη φωνητική βυζαντινή μουσική, ο εξπρεσιονισμός -μοναδικός και ανεπανάληπτος- των τοιχογραφιών και των φορητών εικόνων και η ξεχωρι¬στή αρχιτεκτονική των ναών. Και ακό¬μα: η καρναβαλικού τύπου αμφίεση των ιερέων και τα ψευδώνυμα με τα οποία θωρακίζονται οι κληρικοί έναντι των λαϊκών. Προσωπείο ή ράμφος, ο συντά¬κτης του παρόντος θα υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια την παστερίωση της ορθοδοξίας, όχι επειδή επί του προ-κειμένου καταλαμβάνεται -ο γράφων- από μια πυρέσσουσα ζαν-ζακ-ρουσίτιδα αλλά λόγω αναπτύξεως του «στίλβοντος ποδηλάτου».
Ο Φρόιντ έλεγε πως η θρησκεία εί¬ναι μια παγκόσμια νεύρωση. Οι πιστοί που εμφορούνται από την πεποίθηση πως κάποιοι αντίχριστοι κακούργοι σταύρωσαν τον Θεό τους (μεταξύ των δημίων υπήρξε ασφαλώς και ένας προ¬πάτοράς τους) εκδικούνται την ανθρω¬πότητα με ιδεοληψίες, παραληρήματα και οπτασιασμούς. Και με το οπλοστά¬σιο του κράτους αλλά και την επικου¬ρία των μεταφυσικών φόβων (μεταφέ¬ρονται επί της γης από τον κ. Σαμαρά συνομιλητή του Θεού) απαιτούν, αξιώ¬νουν δουλοπρέπεια και τυφλή υποταγή, όπως οι κατακτητές από τους σκλάβους. Και ενώ η Αριστερά έναντι της Εκκλη¬σίας πολιτεύεται με ανεξιθρησκία, οι αρχιερείς επιμένουν στη μισαλλοδο¬ξία τους επειδή θέλουν την ορθοδοξία μία, καθολική και οικουμενική. Ο Φ. Ντοστογιέφσκι γράφει στους «Καρα¬μαζώφ»: «Αυτή η ανάγκη της συμφω¬νίας στη λατρεία είναι το μεγαλύτερο βασανιστήριο και του ανθρώπου χω¬ριστά αλλά και της ανθρωπότητας στο σύνολό της από την αρχή του κόσμου. Γι’ αυτήν την κοινή λατρεία αλληλοεξο¬ντώνονταν με το σπαθί». Οσον αφορά εμάς, το πρόβλημα της μισαλλοδοξίας θα έλυνε διά παντός η πλήρης ή γενική απουσία οποιασδήποτε λατρείας. Αλλά, ως γνωστόν, ο καθένας είναι έτοιμος να πολεμήσει υπέρ της εξάρτησής του. Κατά συνέπεια φορολογούνται οι πλα¬νόδιοι κουλουροπώλες και ουδέποτε η Εκκλησία. Ταμειακές μηχανές τοποθε¬τήθηκαν και στα περίπτερα και ούτε μία σε ενοριακό παγκάρι. Ο κάθε κτηνοτρό¬φος πληρώνει τους βοσκούς από την τσέπη του αλλά τους καλούς ποιμένες πληρώνει το Δημόσιο. Για τούτο με ικα¬νοποίησαν οι δηλώσεις του κ. Κουράκη που αφορούσαν τα οικονομικά της Εκ¬κλησίας των Ανθιμων. Μελανό σημείο των προτάσεών του βεβαίως παραμένει το γεγονός ότι επ’ αυτών συμφωνεί και ο κ. Στουρνάρας. www.gianniskalaitzis.gr
Πριν ακόμα αποσαφηνίσουμε εάν οι κυβερνώντες φιλόσοφοι κατατάσσονται τους ελεάτες, στους στωικούς ή στους νεοπλατωνικούς, είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε επί πλέον πως είναι πρωτοπόροι στα μαθηματικά και σκαπανείς στις επιστήμες.
Αγαπητοί αναγνώστες, το πάθος της έρευνας, η αδιάλλακτη εμμονή στην αλήθεια αποτελούν χαρακτηριστικό όλων των πρωτοποριών που αμφισβητούνται και διασύρονται ως αγύρτες, παλαβοί ή αιρετικοί. Ακόμα και σήμερα άτομα με ακαδημαϊκή παιδεία διαβάλλουν, καθυβρίζουν τον Δαρβίνο και τη θεωρία του. Και έπρεπε να φτάσουμε στον αιώνα του Στιβ Τζομπ για να δικαιωθεί απολύτως η φράση: «Το παν αριθμός». Η εικόνα βορείως του παρόντος κειμένου υπάρχει μόνο στην ψυχή του υπολογιστή. Μια ανοικονόμητη στρατιά από νούμερα. Οι μισοπάλαβοι, οι άφρονες, όπως γράφει ο Μπέρναρ Σο, «θέλουν να προσαρμόσουν τον κόσμο στα μέτρα τους. Για τον λόγο αυτό η πρόοδος προέρχεται από αυτούς». Και ο Προυστ: «Το σημερινό απαράδεκτο θα είναι η προκατάληψη του αύριο».
Παρά τα λάθη, το όραμα και μόνο οδηγεί κάποτε στη δικαίωση. Ο Φιλέας Φογκ, αν και έχει τη βεβαιότητα πως ολοκλήρωσε τον γύρο του κόσμου μία μέρα αργότερα από όσο είχε στοιχηματίσει (όπως θα νόμιζε ο καθένας), εν τούτοις έφτασε στη λέσχη του ακριβώς μετά από 80 ημέρες. Ο Ευκλείδης θα ανατρίχιαζε εάν άκουγε το παράδοξο ότι δύο παράλληλες συναντώνται κάπου στο μέλλον. Πριν κατηγορήσουμε λοιπόν τους σχεδιαστές της ελληνικής οικονομίας, ας αναλογιστούμε το έπος των πιονιέρων.
Επί μακρόν παρατηρούμε την αλύγιστη προσήλωση των ιθυνόντων στον ισχύοντα πολλαπλασιαστή, παρά τη λυσσαλέα αντίδραση όλων των μη κυβερνητικών σχολιαστών. Επιμένουν (οι Σαμαράς και Στουρνάρας) στο αλάθητο του πολλαπλασιαστή με φανατισμό νεοφώτιστων. Είναι εύκολο το λάθος όμως;
Η γελοιογραφία σάς είναι γνωστή. Πάνω από τον μπαρμπέρη με το καλοακονισμένο ξυράφι και τον πελάτη στην πολυθρόνα διαβάζουμε την επιγραφή: «Το λάθος είναι ανώτερο της τέχνης». Παρ’ όλα αυτά, φορές φορές το σφάλμα είναι ακατόρθωτο. Ιδίως όταν παραγωγοί και καταναλωτές έχουν το αυτό ποσόν πληροφόρησης. Η τηλεοπτική εκπομπή π.χ. που προβάλλει καλλιτέχνες αστέρες του μέλλοντος ονομάζεται «Ες αύριον τα σπουδαία». Αλλά ποια προέλευση έχει ο τίτλος; Ο Αρχίας, τύραννος της Θήβας (4ος π.Χ. αι.), γλεντούσε όταν ο αγγελιοφόρος που έστειλε φίλος τού παρέδωσε ένα γράμμα και επέμενε: «Διάβασέ το!.. Αναφέρεται σε σπουδαία ζητήματα που σ’ ενδιαφέρουν». «Ες αύριον τα σπουδαία» απάντησε ο Αρχίας και συνεχίζοντας το γλέντι παραμέρισε τον αγγελιοφόρο. Τον έσφαξαν την επομένη όπως έγραφε η επιστολή του φίλου. Ουδείς (απ’ όσο γνωρίζουμε) έχει διαμαρτυρηθεί για τον εξόφθαλμα λανθασμένο τίτλο της εκπομπής.
Ακόμα κάτι: Ο πρωθυπουργός Σαμαράς ή «Ντάντη» (μπασμένος στον Καβάφη) απευθυνόμενος στον Τσίπρα απαγγέλλει: «Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις». Αγνοώντας ότι το ποίημα από όπου ο στίχος ονομάζεται «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον» καταχειροκροτήθηκε.
Επίσης: Ανορθόγραφος Αθηναίος, γνωρίζοντας πως τα λάθη γράφονται με ήτα, έγραφε εντελώς ορθά: κληδηά, ηδρήα, πησήνα, Ηφηγένηα, ηχθηοτροφήον.
Αγαπητοί αναγνώστες, τα λάθη στον τόπο μας είναι ανέφικτα.
|
