Κείμενα δημοσιευμένα στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ

  Πεθαίνοντας στο χρηματοκιβώτιο
  Tεύχος #14, Νοέμβριος 2006

   Τι συµβαίνει όταν οι φραγκοφονιάδες αντιλαµβάνονται ως σκληρό νόµισµα την ίδια τους τη ζωή.

   Όπως µας έχουν ενηµερώσει, την οικονοµία των αστών χαρακτηρίζει η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών και προσώπων. Οικονοµικό σύστηµα που τα παιδιά της πιάτσας περιγράφουν µε τη φράση «τζίρος να γίνεται».
Εχθρικός µε το προηγούµενο δόγµα, ένας πλούσιος µουσουλµάνος της Θράκης, υπό την απειλή του ευρώ και συνοδεία περιπολικών οδηγήθηκε µέχρι την τράπεζα όπου αντάλλαξε τις ενταφιασµένες αναρίθµητες δραχµές του µε το φρεσκοκοµµένο νόµισµα. Επειδή η θρησκεία του απαγορεύει τους τόκους, αυτός ο πιστός του προφήτη υπηρετούσε στον ιδιωτικό του Κορυδαλλό, ως δεσµοφύλακας χρηµάτων.
   Λέγεται πως αυτή η οικονοµική πρακτική –το κλειδαµπαρωµένο σεντούκι δηλαδή, τόσων και τόσων µουσουλµάνων που στερεί από την κυκλοφορία κοινωνικό πλούτο- οδήγησε σε µαρασµό την Οθωµανική αυτοκρατορία, τον Κεµάλ στην εξουσία της Τουρκίας και τον κ. Παπαθεµελή στη Βουλή των Ελλήνων.
   Αλλά τι συµβαίνει όταν οι φραγκοφονιάδες, ανεξαρτήτως θρησκεύµατος, αντιλαµβάνονται ως σκληρό νόµισµα την ίδια τους τη ζωή; Νόµισµα, που τους είναι αδιανόητο να ανταλλάξουν, να ρισκάρουν, να δωρίσουν.
   Μετά τις πρώτες ατοµικές βόµβες των ΗΠΑ, ξεφύτρωσαν υπογείως χιλιάδες αντιπυρηνικά καταφύγια για όσους εκτός από τις ατοµικές δοκιµές, ήθελαν να προβάρουν δια βίου την ταφή τους. Παρισινός φίλος από το Λιβάδι Ελασώνας, έλεγε ότι µετά την πυρηνική καταστροφή µόνο οι ελβετοί τραπεζίτες θα επιζήσουν, επειδή διαθέτουν απειράριθµα καταφύγια συνδυάζοντας την νεκροφιλική φιλοζωία των αµερικανών και χρήµα σε ισλαµική αχρηστία.
   Αλλά ο πυρηνικός όλεθρος δεν έρχεται, οι πόλεµοι επιµένουν να ξεκληρίζουν τριτοκοσµικούς και οι ζάπλουτοι ιδιοκτήτες ισοβίου τάφου όρµισαν απογοητευµένοι, να αναστηθούν πριν να πεθάνουν.
Εάν η µετά θάνατον ζωή προβλέπει παράδεισο, πόσον µάλλον η άνευ θανάτου. Στην εξωτική δύση ιδρύονται ερµητικά κλειστά ηλιοχαρή και υδρόφιλα καταφύγια. Ηλύσια πεδία, τόποι χλοεροί για την αναψυχή των εν ζωή µακάρων, των εντοιχισµένων και φρουρούµενων από κέρβερους µπάτσους και νοσοκόµες.
   Όπως έχουµε διαβάσει στην ΓΑΛΕΡΑ, στην Ελλάδα ετοιµάζεται η ΠΟΤΑ Μεσσηνίας, τα γκολφ του καπετάν Τσάκου στην Χίο, οι παράδεισοι της µητρόπολης Δηµητριάδος στο νοµό Μαγνησίας και της Μονής Τοπλού, στην Κρήτη. Δεν ξέρουµε αν ο εγκιβωτισµός οδηγήσει τους παραδείσιους σε θάνατο όπως τα νοµίσµατα, αλλά όταν επέλθει δεν θα είναι εδώ για να ενοχληθούν.
   Ένα ταξίδι στη χώρα των µακάρων, περιγράφει ο Λουκιανός µε τίτλο «νεκρικοί διάλογοι» και ξεναγό τον κυνικό Μένιππο. Ξενάγηση που αγνόησαν ο πολύπειρος Pierre Christin και ο άγνωστός µας Alain Mounier. Μας προτείνουν µια κάθοδο στα επίγεια Ηλύσια που τιτλοφορούν «Πεθαίνοντας στον παράδεισο», κόµικς που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ.
   Ρίχνουµε µια µατιά στο Δελτίο Τύπου που συνοδεύει το βιβλίο: «Κλειστές Πύλες σε µια gated city της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ. Ένα από αυτά τα πολυτελή συγκροτήµατα κατοικιών που έχουν γύρω τους ένα απαραβίαστο τείχος µε ιδιωτική αστυνοµία, κλειστό γήπεδο γκολφ, κάµερες παρακολούθησης παντού και check point στην είσοδο... τα πάντα στη θέση τους για το παράλογο δράµα». Για τα αιµατηρά εγκλήµατα, τον τελικό όλεθρο ενοχοποιούνται οι µεξικανοί παρίες που κατοικούν µέσα σε τροχόσπιτα εκτός Ηλυσίων.

   Ο «άγνωστός» µας εικονογράφος Mounier σύµφωνα µε το GOOGLE φιλοξενείται σε 330.000 σελίδες του δικτύου. Στις σηµειώσεις µου, σχετικά µε το εικονογράφηµά του, διαβάζω: σχέδιο καθαρό, περιγραφικό, επαρκές αλλά κοινότοπο, σκληρό και δύσκαµπτο στα κοντινά, σύνθεση πλήρης και ικανή στα µεσαία πλάνα. Αργόσυρτο, βαρύ στόρυµπορντ. Ο Christin που γνωρίσαµε ως καθηγητή σεναρίου στο Πανεπιστήµιο του Μπορντώ, συνεργάτης -στις δόξες του- του Bilal, επέβαλε στον Mounier ένα βατό σενάριο, µε ανιχνεύσιµη πλοκή και αναµενόµενο τέλος, εύκολους στη δοµή τους χαρακτήρες (ο κακός είναι νεοναζί, ο αστείος ένας λαίµαργος χοντρούλης, οι καλοί όµορφοι µεσογειακοί), έτσι κι αλλιώς, σύνολο που διαβάζεται απνευστί και που µας ερέθισε να συντάξουµε το κείµενο που διαβάσατε.

   ΥΓ: Η παρουσίαση του “Πεθαίνοντας στον Παράδεισο” αφιερώνεται στη µνήµη του πρωτοπόρου αγωνιστή εναντίον των θωρακισµένων θερέτρων, προέδρου της ΚΙΝΩ, Θανάση Κουλαφέτη.