Κείμενα δημοσιευμένα στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ

  Η συµπαθητική µελάνη
  Tεύχος 41, Φεβρουάριος 2009

   Είναι φανερό ότι ο Πέτρος Χριστούλιας το γλέντησε αφάνταστα φτιάχνοντας τις «Ιστορίες των µελανουπόλεων»*. Το ίδιο κι εµείς, όταν τις διαβάζαµε.

   Τώρα τον χειµώνα που καίνε οι ξυλόσοµπες, κρέµασε ένα τενεκεδένιο κουτί κάτω από το µπουρί, εκεί που στρίβει κατά τον ουρανό. Μέχρι το βράδυ θα έχεις αποκτήσει ένα µπουκαλάκι µελάνι. Η ποιότητά του εξαρτάται από το είδος τού καυσόξυλου. Θα έχεις κερδίσει και τα συγχαρητήρια των οικείων σου επειδή η προσπάθειά σου διατήρησε καθαρά τα πλακάκια του ακάλυπτου ή της βεράντας. Είναι η παραδοχή που απολαµβάνουν οι καλλιτέχνες. Αν προσθέσεις µάλιστα ζωική ή φυτική κόλλα στο µελάνι, αυξάνεις τη σταθερότητά του και τη δική σου αυτοπεποίθηση.
  Αν αγαπάς τα θαλασσινά, την επόµενη φορά που θα αγοράσεις σουπιές κράτα τον ολό –αυτόν τον µικρό ασκό γεµάτο µελάνι– µιας µεγάλης ζωηρής σουπιάς, κατά το δυνατόν απάγωτης. Μετά το φαγητό σφήνωσε στο µηχανικό σου µολύβι ένα ξυσµένο σπιρτόξυλο. Τρύπησε τον ολό, πάρε µελάνι και ζωγράφισε. Κάνε το ίδιο µε ένα καλαµάρι. Όπως ο Ντα Βίντσι. Τα γελοιογραφικά του πορτρέτα, η αυτοπροσωπογραφία και οι ανατοµικές του µελέτες είναι από µελάνι σουπιάς, από σέπια.
  Ο Απελής δούλευε µε µελάνι από κουκούτσια κόκκινου σταφυλιού. Το πρινοκόκκι είναι ο σπόρος τού πρίνου, µιας ποικιλίας ντόπιας βελανιδιάς. Σε αυτό οφείλουµε ένα πορφυρό µελάνι µοναδικής φωτεινότητας, τον συνεταιρισµό των Αµπελακιωτών και τις αµφισβητήσεις των ελλήνων µαρξιστών.
  Η Φοινικούντα στη νότια Πελοπόννησο ήταν ένα εκτεταµένο φοινικείο, ένα εργαστήριο βαφικής ύλης µιας µελάνης που παράγεται από ένα είδος οστράκων και ένα λαό θαλασσοπόρων. Πολύτιµο άλικο µελάνι κατάλληλο για υφάσµατα, δέρµατα και ζάπλουτους. Προσοχή! Φοινικείο σηµαίνει επίσης πορνείο και φοινικισµός ακολασία. Αν και οι Φοίνικες δεν άφησαν κληρονόµους στη Φοινικούντα, φυτεύουµε αράδα φοίνικες ελπίζοντας να νοθεύσουµε την καταγωγή του τοπωνυµίου και να αποθαρρύνουµε τους ανύπαρκτους διεκδικητές.
  Η συµπαθητική µελάνη που οδηγεί το µυαλό µας σε υποθέσεις κατασκοπίας, αυλικές συνοµωσίες, πολιτικές ραδιουργίες και ίντριγκες, συνήθως προέρχεται από το αυστηρώς προσωπικό σάλιο τού εκάστοτε γραφέα, από γάλα τού εµπορίου ή χυµό λεµονιού. Οι άχρωµες χρωστικές που αναφέραµε είναι λογικό να διατηρούν το χαρτί και µετά τη γραφή άσπιλο και αµόλυντο. Ο φιλαναγνώστης δεν έχει παρά να θερµάνει τη σελίδα για να εµφανιστεί το µήνυµα και κατόπιν να δολοφονήσει τον φέροντα.
  Συµβουλεύουµε τους ενδιαφερόµενους γραφίστες να περιοριστούν στις απλές πληροφορίες που δώσαµε επειδή η εµβριθέστερη µελέτη απαιτεί την αποκρυπτογράφηση λέξεων όπως κινάβαρις, φουξίνη, ινδικοκαρµίνιον, µαλαχίτης, δεξτρόζη και άλλα οιστρογόνα µε τα οποία, αφού τα αναλώσουµε εµείς, πολλαπλασιάζονται τα ποντίκια των υπολογιστών Μάκιντος.
Κάποτε έσταζαν µελάνι στη µέση µιας χάρτινης επιφάνειας, τη δίπλωναν στα δύο και την πίεζαν ελαφρά. Στα παιχνίδια συναναστροφών ή στο ντιβάνι τού ψυχαναλυτή. Όταν ξεδίπλωναν το χαρτί, η ερώτηση ήταν: «λέγε, τι βλέπεις;». Δοκίµαζες τις εµµονές σου, τις φαντασιώσεις ή τις φοβίες σου. Το πράγµα –η εικόνα– έµοιαζε µε ανθό, πεταλούδα, νυχτερίδα ή φάντασµα.
  Αυτό είναι το παιχνίδι τού Χριστούλια µε τους αναγνώστες. Στον γράφοντα –σε µένα– γέννησε το κείµενο που προηγήθηκε. Που ανασύρθηκε µάλλον από τη µνήµη. (Η µνήµη! Φοβερό καρφί).
  Ο Χριστούλιας, µε το µελάνι του, έχουµε τη βεβαιότητα, το γλέντησε. Ξέρει ότι πριν από τον κατακλυσµό όταν λέγαµε µελάνι εννοούσαµε αυτό το µαύρο, κατάµαυρο χυµό. Όλα τα άλλα παρέµειναν χρώµατα. Το µελάνι αφοµοιώνει νωχελικά, αθόρυβα, διστακτικά, κάθε σταγόνα νερό µετά από έλεγχο. Στην επιφάνειά του, στα σύνορά του, σφραγίζει διαβατήρια. Ακόµα και αν αλλοιωθεί ο πληθυσµός τού κράτους –90% νερό, 10% µελάνι– πάλι µελάνι θα ’ναι. Έχει υποµονή, αυτοεκτίµηση, προβλέπει το µέλλον, συγχωρεί τα λάθη, είναι ανεκτικό, ανεξίθρησκο, µεταµορφώνεται, µεταµφιέζεται. Ο Πέτρος είδε όλες τις όψεις του, εκτός από τη διαφανή. Είδε έναν µυθικό Πρωτέα νέγρο, µια µαύρη Ιερή Αγελάδα που χαχανίζει, σοβαρεύεται, σε απειλεί και σου ξεφεύγει. Αν ήταν ορχήστρα, θα τη λέγαµε «των Χιλίων Οργάνων». Ένας µαύρος Λαβύρινθος. Ο Χριστούλιας µπήκε κρατώντας το νήµα τού Ραλφ Στέντµαν. 
  Αυτοί οι Μάγοι σού αποκαλύπτουν το σύνθηµα. Αλλά σε ποιον φρουρό να το εµπιστευτείς; Άγνωστο. Βγαίνεις (εάν βγεις) µε µουτζούρες στα δάχτυλα, ξενύχτης, δεν σε περιµένει κανείς.
  Αφού δώσουµε συγχαρητήρια στις εκδόσεις «9η Διάσταση», ευχόµαστε την επόµενη φορά τα σχέδια του Χριστούλια να τυπωθούν σε επιφάνειες µεγαλύτερου σχήµατος για να προβληθούν οι δηµιουργικές του δυνατότητες. 
  Ως ανταπόδοση στην απόλαυση των παραµυθιών που µας αφηγήθηκε, διηγηθήκαµε και ’µείς ένα δυο. 

  * Οι «Ιστορίες των µελανουπόλεων» του Πέτρου Χριστούλια κυκλοφορούν από τις εκδόσεις 9η Διάσταση.