Κείμενα δημοσιευμένα στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ

  Αµερικανικά βλήµατα µε ελληνική γόµωση
  Tεύχος 44, Μάιος 2009

   Όπως κατά την τελευταία σύνοδο των G20 προτάθηκε η δηµιουργία ενός νέου νοµίσµατος µε βάση, νοµίζω, το γιουάν, το γεν και το ρούβλι, πριν από 2.000 χρόνια, σε εποχές παγκόσµιας κρίσης και ξεπεσµένων ιδεολογιών, ο Παύλος δηµιούργησε τον χριστιανισµό µε βατήρα τις δοξασίες των εβραίων, των ελλήνων, των αιγυπτίων και άλλων. Το νέο θρήσκευµα, χωρίς τοξικά κεφάλαια, σύµφωνα µε τον δηµιουργό του, χωρίς επισφάλειες, είχε την εγγύηση της µίας και πανίσχυρης παγκόσµιας τράπεζας: της Αγίας. Και όπως τα κέρµατα που κυκλοφορούσαν οι πόλεις τής εποχής, έφεραν στη µία όψη την εικόνα τού βασιλέα ή του τοπικού ήρωα, ο Παύλος φιλοτέχνησε τη µορφή τού Χριστού και στην άλλη τα γράµµατα, δηλαδή την Αγία Γραφή. Αλλά εκτός από τις απαιτήσεις των ανήσυχων, των ασυµβίβαστων, έπρεπε να ικανοποιήσει και τις ορέξεις τού κ. Παπαθεµελή, του κ. Καρατζαφέρη και της κ. Κανέλλη. Απογύµνωσε, λοιπόν, τον θεάνθρωπο (τι τέρας!) από τις αδυναµίες, τη σεξουαλική ορµή και την καταστροφική µανία των ηµίθεων. Ο Ηρακλής, ο ήρωας µοντέλο των αρχαίων, αυτό το µπαίγνιο τής Οµφάλης, εξοντώνει την οικογένειά του, βιάζει τις Αµαζόνες, γαµεί και τις 50 κόρες τού Θεσπιού. Ένας εκδικητικός Κένταυρος και η εύπιστη Δηιάνειρα τον στέλνουν να συναντήσει τον πατέρα του. Ο ήρωας του Παύλου έχει µόνο δύο στιγµές αδυναµίας. Το Μύρο και το «απελθέτω απ’ εµού το ποτήριον». Η πρώτη, για την οποία ουδέποτε µεταµελήθηκε, εκδηλώθηκε για να δικαιολογείται εσαεί η χλιδή των ιερωµένων. Κατά τα άλλα, Ιησούς και Ηρακλής είναι όµοιοι. Ο ένας κάνει θαύµατα, ο άλλος άθλους. Πάνω στον γενετικό κώδικα του τέλειου και πεισιθάνατου Χριστού (θεωρεί τον θάνατο των άλλων αιώνιο ζωή) σµιλεύτηκαν οι υπερήρωες.
  Αθάνατοι, αιώνια νέοι, ταγµένοι στην υπηρεσία τού καλού, χωρίς σεξουαλική ζωή, χωρίς ελαττώµατα, αδιάφθοροι, ακατανίκητοι, αυτοί οι ολετήρες σαν αφηγηµατικοί χαρακτήρες έχουν µια αχίλλεια φτέρνα: την ακαµψία. Όπως όλοι όσοι ποζάρουν ως ακλόνητοι υπερασπιστές τού νόµου και του θεού. 
  Στον αλύγιστο κοµπασµό τους, θα τους λαβώσει σαρκάζοντας ένας φτερωτός ιοβόλος αντίπαλος: το αστείο. Αυτούς που κορδώνονται ατρόµητοι στα όπλα τού Σατανά, τους ξεφτιλίζει ένα χουχού. Αυτό κάνει µε τους GIANT-SIZE-FASCISTS που εξέδωσε ο Κων. Ο λυτρωτικά αναιδέστατος Κων Χρυσούλης, αν περιοριζόταν να σατιρίσει τους υπερήρωες σαν εικονογραφικούς τύπους, τα κόµικς του θα ήταν µόνο ένα φορµαλιστικό παιχνίδι, όπως τόσα που έχουµε δει. Τι έκανε; Αφαίρεσε από τα βλήµατα της Marvel την αµερικανική γόµωση και την αντικατέστησε µε τις εκποµπές τού «Ενόπλων Δυνάµεων», τα κηρύγµατα του Άνθιµου και τα βιβλία του κ. Γεωργιάδη. Τόσο απλή ιδέα! Την υπηρέτησε µε επιµονή, σχεδιαστική επάρκεια και γελοιογραφική χάρη. Τολµηρά, ευφυέστατα, διαβολικά, απολαυστικά και τα «διαφηµιστικά» που συνοδεύουν τα κόµικς του Κων στην έκδοση της «Jemma Press». Εύχοµαι ολόψυχα το εγχείρηµα να συνεχιστεί.

  Υ.Γ.: Με τη λέξη «τέρας» εννοούµε κάθε µυθικό, δισυπόστατο ον. Ο Μινώταυρος είναι µείγµα ανθρώπου και ζώου. Όπως ο Κένταυρος και η Γοργόνα. Ο Δράκουλας είναι συνύπαρξη ζωής και θανάτου. Τα ζόµπι οµοίως.