Κείμενα δημοσιευμένα στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ

  Πολυτεχνίτες
  Enditorial τεύχους #2, Νοέμβριος 2005

   Η Ελλάδα είναι η κοιτίδα της Δηµοκρατίας, της Φιλοσοφίας, της Τέχνης και της επιδηµίας. Όπως ο ελληνικός πολιτισµός θεωρείται γεννήτορας όλων των σύγχρονων ευρωπαϊκών, έτσι και ο λοιµός των Αθηνών θα πρέπει να τιµάται ως ο πρόγονος της πανούκλας, του τύφου και της χολέρας. Και όπως πατέρας της Ιστορίας αναγνωρίζεται ο Ηρόδοτος, των Μαθηµατικών ο Πυθαγόρας και της Ιατρικής ο Ιπποκράτης, πατέρα της γρίπης να αναγνωρίσουµε τον κ. Μπασιάκο. Το άγαλµά του θα πρέπει να στεφανώνεται εκάστην 18η Οκτωβρίου. Αλλά εδώ, δυστυχώς, τα προγονικά πρότυπα αδυνατούν να αποδώσουν την προσωπικότητα του τελευταίου. Επειδή οι αρχαίοι, αντιλαµβανόµενοι εγκαίρως ότι το ανώτερο στάδιο του ακριβούς πορτραίτου είναι η γελοιογραφία, απέφυγαν το ρεαλισµό όπως ο κ. υπουργός τη γαλοπούλα.
   Πιστοί στο «Μηδένα προ του τέλους µακάριζε», µας στέρησαν τις προσωπογραφίες ηρωϊκών µορφών της Ιστορίας, αλλά µας παρέδωσαν πλήθος κωµικών θεατρικών χαρακτήρων. Στους «Πέρσες», για να δοξαστεί η Αθήνα, δεν εµφανίζεται ούτε ένας Αθηναίος. Επιφανείς ή όχι, οι σύγχρονοί τους είναι αστείοι. Κάποιος που µετρά µέρες όπως όλοι µας δεν θεοποιείται, λοιδορείται. Ο Οδυσσέας δεν έγινε ποτέ τραγικός ήρωας. Γυρολόγος και πεχλιβάνης, στον «Αίαντα» κάνει παράσιτα και στον «Φιλοκτήτη» παίζει έναν απατεώνα που ξεγελά τον φαρµακωµένο πολεµιστή. Το θεατρικό κοινό αντιπαθεί τους επιζήσαντες. Όσοι δεν συντρίβονται στην τελευταία πράξη δεν αξίζουν το χειροκρότηµά µας. Οι επεισοδιακοί ήρωες που αγωνίζονται για την επιβίωση αγαπήθηκαν, λατρεύτηκαν από τους αναγνώστες και θεατές των λαϊκών έργων, που κλίνουν προς το κωµικό. Εδώ µπαίνει ο Σπαθάρης.
   Ο βίος και η πολιτεία του Καραγκιόζη κατανέµεται στα επεισόδια: «Καραγκιόζης µάγειρας», «Καραγκιόζης φούρναρης», «Καραγκιόζης γραµµατικός» κ.λπ. Πολυτεχνίτης κι ερηµοσπίτης. Οι πολυτεχνίτες που καταγίνονται µε όλα για να ταΐσουν οικογένεια σκόρπιζαν ανέκαθεν θυµηδία, όταν δεν προκαλούσαν λύπηση. Στη λαϊκή µας γλώσσα κάποιον πολυπράγµονα τον ονοµάζαµε περιφρονητικά «λιγαπόλα». Ο Βαµβακάρης στα «Επαγγέλµατα» θρηνωδεί για τα βάσανα ενός πολυτεχνίτη. Μάλλον ευθυµούµε µε την αγωνία του. Ενας «Παντεχνής» τρέχει σαν το Βέγγο στη βυζαντινή λογοτεχνία. Τον θυµάµαι ήρωα κόµικς στα περίπτερα των Εξαρχείων.
   Το Πολυτεχνείο –όχι αυτό των τριών ηµερών αλλά των τριάντα ετών– γέµισε τον τόπο πολυτεχνίτες, τι άλλο;

   Σταδιακά ανέβηκαν τα έργα:
1. Ο Πολυτεχνίτης κοµουνιστής
2. Ο Πολυτεχνίτης βουλευτής
3. Ο Πολυτεχνίτης υπουργός
4. Ο Πολυτεχνίτης γιάπης
5. Ο Πολυτεχνίτης εφοπλιστής
6. Ο Πολυτεχνίτης επενδυτής
Αλλά και
7. Ο Πολυτεχνίτης φαµελιάρης
8. Ο Πολυτεχνίτης ανένταχτος
   Τελευταία το έθνος φρικάρει µε τον «Πολυτεχνίτη τροµοκράτη». Δυστυχώς για το λαό, που δεν ίδρωσε το αυτί του για µια επταετία, η χούντα δεν ήταν τόσο βάρβαρη όσο περιµέναµε. Αν έσφαζε όλους τους κλεισµένους το ξηµέρωµα του Σαββάτου, αν ξεκλήριζε όλους τους εξεγερµένους µε ένα αυθεντικό λουτρό αίµατος, θα εξασφαλίζαµε ήρωες για έναν αιώνα, βρε αδελφέ. Ένα ολοκαύτωµα θα πρόσφερε µια εθνική αναγέννηση. Τουλάχιστον ας τους φυλάκιζε το κράτος ισόβια. Όσο αυτοί θα σάπιζαν στα κελιά, τόσο θα δοξαζόταν ο αγώνας. Αλλά η χούντα µπατίρισε, ο Παπαδόπουλος δεν ήταν Φράνκο και το ’74 δεν ήταν ’44. Οι ήρωες επέζησαν και θάµπωσαν. Το Πολυτεχνείο ρεύει ξέσκεπο.
   Ίσως µια άλλη φορά η επιδηµία που θα µεταδώσει το όρνιο της χούντας να εξοντώσει το Δήµο.

Γιάννης Καλαϊτζής