Κείμενα δημοσιευμένα στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ

  Εμπρός για πολλά γκολ με φι
  Enditorial τεύχους #9, Ιούνιος 2006

   Το πιο διάσηµο κόκκινο κρασί της Γαλλίας, της χώρας που δίδαξε την µακρόχρονη παλαίωση είναι το Μποζολέ, κρασί που πίνεται δύο µήνες µετά τον τρύγο και ανήκει στην κ. Μετζελόπουλος από το Αίγιο. Η κυρία αυτή επέβαλε στους Γάλλους την ελληνική άποψη για τη ζωή που αποθεώνει το πρόσκαιρο και το ιδιωτικό. Η ρετσίνα και τα λευκά ελληνικά τυριά παρασκευάζονται ταχύτατα και καταναλώνονται αµέσως. Στις αγροτικές περιοχές συχνά τα απολαµβάνουν αυτές οι ίδιες οικογένειες που τα παράγουν και µόνο.
   Στην Ελλάδα όπου δύο λόφοι, ένας χείµαρρος και µια παραλία σχηµατίζουν ένα κράτος, το εγώ είναι ένας δυνάστης που ιδιωτικοποιεί και το Θεό. Αυτά τα πανέµορφα ξωκλήσια της πατρίδος µας τα ’χτισε ο ατοµισµός. Θέλω µια Παναγιά για ’µένα και την παρέα µου.
   Τα µεγάλα οργανωµένα σύνολα δεν ευδοκιµούν στον τόπο µας. Οι µεγάλες ορχήστρες µετρούνται στα δάχτυλα. Με την  Όπερα ψυχαγωγούνται 300 φανατικοί. Οι θίασοι τεµαχίζονται σε θέατρα του ενός. Είναι τόσο το µέγεθος των γιγάντων της υποκριτικής που δεν ανέχονται δεύτερο επί σκηνής. Αντιλαµβάνονται το «σανίδι» σαν τουαλέτα. Η τηλεόρασή µας κυριαρχεί επειδή παρακολουθείται κατ’ ιδίαν. Οι κινηµατογράφοι των 500 καθισµάτων κλείνουν. Πρυτανεύουν οι τέχνες των µοναχικών. Του ποιητή και του ζωγράφου.
   Η αυτοκρατορία του ευκαιριακού και ατοµικού επεκτείνεται και στα αθλήµατα. Πώς να συνεννοηθείς µε άλλους δέκα; Το αποτέλεσµα του EURO 2004 ήταν συγκυριακό. Το επόµενο ποδοσφαιρικό πρωτάθληµα µας προσγείωσε στην πραγµατικότητα. Οι πάντες, φίλαθλοι, παράγοντες και παίκτες, έχουµε άποψη για τη σύνθεση της οµάδας και την τακτική του αγώνα. Κάθε άλλη είναι λανθασµένη.
   Με αυτό το παρελθόν, σε αυτές τις συνθήκες το άθληµα που µας αρµόζει είναι το γκολφ. Όχι το γκολφ των αγγλοσαξόνων, των Ολλανδών ή των Γάλλων αλλά το κλασικό πατροπαράδοτο ελληνικό γκολφ. Το γκολφ του ενός όπως το δίδαξε ο Κωνσταντίνος Καραµανλής ο Μέγας. Παίζω µόνος, µπορεί να κερδίσω αλλά να χάσω αποκλείεται.
   Το ποδόσφαιρο απαιτεί εξέδρα (που δεν έχουµε), το γκολφ όχι. Το ποδόσφαιρο απαιτεί νιάτα (που δεν έχουµε), το γκολφ όχι. Το ποδόσφαιρο απαιτεί µετανάστες (που δεν τους θέλουµε), το γκολφ όχι. Το ποδόσφαιρο απαιτεί συνεννόηση, αλληλοκάλυψη, οµαδικότητα, το γκολφ όχι.
«Το γκολφ είναι αναπνευστική άσκησις ουχί βιαία, κατάλληλος δε δια πάσαν ηλικίαν και δι’ αµφότερα τα φύλα. Απαιτεί βάδισιν γενικώς βραδείαν, ως εν περιπάτω, συνδεδυασµένην µετά κάµψεων και εκτάσεων του κορµού. Κατά το πέρας του παιγνίου οι παίκται παρατηρούν, ότι ασυναισθήτως διέδραµον πολλά χιλιόµετρα, χωρίς να υποστούν κόπωσιν τινά διότι η παιδιά διακόπτεται υπό σχετικών διαλειµµάτων αναπαύσεως».
   Υψώσατε λοιπόν το πλήκτρον (µπαστούνι) και κρούσατε την σφαίραν η οποία αφού διέλθει υπεράνω θάµνων, ρυάκων, γηλόφων, νόµων, θεσµών, ηθών και συνταγµάτων, θα εγκατασταθεί εις τον λακκίσκον ή τον λάκκον της αισθητικής της πολιτείας, της οικονοµίας και της φάβας.