Κείμενα δημοσιευμένα στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ

  Το πρόσωπο της χρονιάς
  Enditorial τεύχους #16, Ιανουάριος 2007

   Σε προηγούµενο endito-rial, στο τεύχος Αυγούστου νοµίζω, είχαµε υποστηρίξει την άποψη ότι η εργασία είναι ένα εφεύρηµα του 19ου αιώνα, µια ανυπόληπτη δραστηριότητα του συρµού.
Αντιθέτως, οι έννοιες «απασχόληση», «απασχολούµενος» και «απασχολήσιµος» γεννήθηκαν στην αυγή τής ανθρωπότητας και από τότε παραµένουν ακλόνητα εδραιωµένες στην εκτίµησή µας.
   Σήµερα, εργάζονται µόνον όσοι έχουν οικονοµικά προβλήµατα, ενώ ανέκαθεν απασχολούνται όσοι αισθάνονται ανία, πλήξη και διαθέτουν απεριόριστο ελεύθερο χρόνο.
   Οι λόγω ανίας διψασµένοι για απασχόληση (πλέξιµο, κέντηµα, σταυρόλεξο, πασιέντζες, σουντόκου) υποφέρουν, θλίβονται επειδή είναι ευφυείς, ικανοί, ευκατάστατοι, µορφωµένοι, επιτυχηµένοι και υγιείς, επειδή έχουν επιτευχθεί οι στόχοι τους, έχουν εκπληρωθεί οι επιθυµίες τους, έχουν ικανοποιηθεί οι φιλοδοξίες τους. Δεν έχουν καµία ανάγκη!
   Είναι λογικό στα απειράριθµα θύµατα της πλήξης, στους απασχολήσιµους δηλαδή, να συγκαταλέγονται οι επιφανείς, οι διακεκριµένοι, οι Ολύµπιοι αυτού του κόσµου, οι µεγιστάνες τού πλούτου και της εξουσίας.
   Ο Χαρούν αρ Ρασίντ, ο µέγιστος ηγεµόνας των αράβων, στερούµενος απασχόλησης (ράψιµο, κέντηµα, σταυρόλεξο, τρίλιζα, ντάµα, φιδάκι), µεταµφιεζόταν σε ασφαλιστή. Ο Κουµπλάι Χαν, κατασκεύαζε µηχανικά αηδόνια, ο Λουδοβίκος ο 16ος διόρθωνε ξεχαρβαλωµένες κλειδαριές, η Κλεοπάτρα έτρωγε µαργαριτάρια και κατάπινε δηλητήρια. Η Μαρία Στιούαρτ ήταν κρυπτογράφος, ο Σερ Φράνσις Ντρέικ έπαιζε αµάδες, ο Βενιαµίν Φραγκλίνος αµολούσε χαρταετούς.
Παιχνίδια, αγώνες, τελετές, όργια, βασανιστήρια, εθνικά οράµατα και τάµατα, γαίες της επαγγελίας και ελντοράντο έχουν επινοηθεί εν παντί τόπω και χρόνω χάριν της απασχόλησης. Ο πολιτισµός, ο κόσµος, ο ίδιος ο άνθρωπος είναι δηµιουργία τής ακόρεστης δίψας για απασχόληση.
   Στις αυλές των ανιόντων απασχολήσιµων στρατολογήθηκαν και στρατολογούνται τελετάρχες, θαλαµηπόλοι, µάγειροι, µόδιστροι, πεχλιβάνηδες και κάθε λογής σαλτιµπάγκοι ιερείς και ιερόδουλες, για να απασχολήσουν το αφεντικό (κέντηµα, πλέξιµο, πασιέντζες, σταυρόλεξο, τάβλι, ντάµα, σουντόκου).
   Η σηµερινή συνεχής βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, η εντυπωσιακή οικονοµική ανάπτυξη των κοινωνιών, τα ασύλληπτα για τον κοινό νου άλµατα της επιστήµης και η εξέλιξη του πολιτισµού, είναι λογικό να πολλαπλασιάζουν τους συνανθρώπους µας που έχουν λύσει οριστικά τα προβλήµατα της επιβίωσης και πυκνώνουν τις γραµµές των απασχολήσιµων των ανιόντων και χασµοµένων. Αν µάλιστα λάβουµε υπ’ όψιν τα συµπεράσµατα αµερικανών ερευνητών τού Πανεπιστηµίου του Οχάιο που µας αποθαρρύνουν να παρακολουθήσουµε τηλεοπτικά προγράµµατα πέραν του δεκάωρου, επειδή προκαλείται σύγχυση στην αποµνηµόνευση των διαφηµιζόµενων προϊόντων και λανθασµένη σύνδεση στα επεισόδια των σειρών, τότε η ανάληψη πρωτοβουλιών από τα κράτη χάριν της απασχόλησης προβάλλει επιτακτική.
Το υπουργείο στο οποίο προΐσταται ο κ. Τσιτουρίδης (το υπουργείο Απασχόλησης δηλαδή), ιδρύθηκε για να απαλλάξει τους πολίτες από την καταθλιπτική βαριεστιµάρα συνεπικουρούµενο από τα λατινικά και τις ζαρντινιέρες τού κ. Πολύδωρα. Το ίδιο υπουργείο προνοεί βεβαίως και για όσους επιχειρηµατίες προσφέρουν θέσεις απασχόλησης. Ρυθµίζει, συµψηφίζει και διαγράφει οφειλές προς το ΙΚΑ, φορολογικά και τραπεζικά χρέη. Γεγονός είναι, ότι η ευκατάστατη τάξη των διακεκριµένων απασχολήσιµων ανθεί.
   Η κ. Ραχήλ Παυλάντη, απασχολήθηκε κατά το προηγούµενο έτος, 2006, στο κατάστηµα «ΤΟΥΛΙΠΑ» της εµπορικής αλυσίδας «ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ» στην πολυαγορά «MALL». Η κυρία αυτή, για να καταπολεµήσει την πλήξη της, για να σκοτώσει την ώρα της βρε αδερφέ, απασχολούµενη πλήρως και εντατικά στο τµήµα πωλήσεων της «ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ» (60 µαγαζιά στην Ελλάδα, 22 στο εξωτερικό) κουβεντιάζοντας, χαριτολογώντας µε τους πελάτες, εύθυµα ή σοβαρά, όρθια πρωί-βράδυ για να διασκεδάσει, να ξεσκάσει η γυναίκα, µετατέθηκε, απολύθηκε (2 φορές), διαµαρτυρήθηκε, εκβιάστηκε, απειλήθηκε, δικάστηκε και παραµένει χωρίς αποζηµίωση, άνεργη, χωρίς δικαίωµα επιδόµατος ανεργίας.
   Η ΓΑΛΕΡΑ ανακηρύσσει την κ. Ραχήλ Παυλάντη «πρόσωπο της χρονιάς 2006».

   Γιάννης Καλαϊτζής