Κείμενα δημοσιευμένα στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ

  Οι άθλοι και οι αθλiοι
  Enditorial τεύχους #24, Σεπτέμβριος 2007

   Οι εκλογές, οι εµπρησµοί, οι οικολογικές ανατροπές και ο προαιώνιος ελληνισµός συνυπάρχουν στο πρόσωπο του µυθικού Ηρακλή. Και επειδή όπως επί Γλύξµπουργκ, η εξουσία στη χώρα µας είναι κληρονοµική, είναι λογικό, αυτή η αγαθή και µανιοκαταθλιπτική περσόνα, ο Ηρακλής, που φρουρούσε εις διπλούν τον θυρεό του τέως να είναι και πάλι ίνδαλµα και σύµβολο των ηγετών µας.
   Ως ψηφοφόρος, πραγµατοποιώντας τον εκλογικό του άθλο µεταξύ Αρετής και Κακίας (όπως λέµε µεταξύ δεξιάς και αριστεράς), ο ήρωας προτίµησε αφρόντιστα και αστόχαστα την πρώτη. Αυτή η επιλογή τον οδήγησε στην σχιζοφρένεια. Πυρπόλησε τον οίκο του, την χώρα των Δωριέων δηλαδή και κατέκαψε όσους κατιόντες συγγενείς του εγκλώβισε σε αυτόν.
   Τις εκλογές βέβαια, αυτό το θνησιγενές και αποτυχηµένο σύστηµα ανάδειξης αρχόντων που επί 3 χιλιετίες βρίσκεται σε πειραµατικό στάδιο, δεν τις ανακάλυψε ο Ηρακλής. Όπως ο Αισχύλος επινόησε το θέατρο µε έναν υποκριτή έτσι και ο Όµηρος εφηύρε τις εκλογές µε έναν ψηφοφόρο. Τις ονόµασε καλλιστεία. Ως εκλέκτορα όρισε τον Πάρη. Η Ελένη ανέλαβε την διαφθορά του εκλογικού σώµατος. Ψήφος ήταν το µήλο της Έριδος. Το κέρδισε η Αφροδίτη.
   Καταγοητευµένος µε την επινόησή του ο ποιητής τις εφηύρε και πάλι. Αυτήν την φορά τις ονόµασε αγώνες. Τον ρόλο του µοναδικού ψηφοφόρου και αγωνοθέτη έδωσε στην βασιλιά της Σπάρτης Τυνδάρεω.
Για να διασκεδάσει την επανάληψη, σε αυτήν την δεύτερη εκδοχή των εκλογών, την Ελένη κερδίζει ο Μενέλαος. Τα αντιφατικά αποτελέσµατα των δύο αναµετρήσεων οδηγούν στην σύγκρουση. Η Τροία καταστρέφεται. Ο οίκος των Ατρειδών καταρρέει. Η στρατοκρατία, οι σκοτεινές θεοµαχίες, οι οικογενειακές συνωµοσίες, οι ραδιουργίες. εγκαθίστανται στην πολιτική ζωή για πάντα.
   Όταν η Ιστορία εισέβαλε στον χώρο των ιδεών, ο Ηρόδοτος αφηγήθηκε ένα ανέκδοτο που περιγράφει τον τρόπο που ο Κύρος (ή ο Δαρείος;) αναρριχήθηκε στην ηγεµονία της Περσίας. Συµφώνησε µε τους αντιπάλους του να στρέψουν την αυγή τα άλογά τους προς τον ήλιο. Όποιο απ’ αυτά θα χλιµίντριζε πρώτο, ο αναβάτης του θα αποκτούσε την εξουσία. Μόνο που ο Κύρος (ή ο Δαρείος;) έχωσε το χέρι του στα απόκρυφα µιας φοράδας και την κρίσιµη στιγµή χάιδεψε τη µουσούδα του αλόγου του. Το άτι χλιµίντρισε και ο ερίφης αναρριχήθηκε στο θρόνο. Με φοράδες ή όχι, ας ξαναγυρίσουµε στο Μωριά.
Μετά την εισαγωγή που ονοµάζεται «Ηρακλής Μαινόµενος», ακολουθούν τα επεισόδια µε τον γενικό επικοινωνιακό τίτλο «η εξιλέωση του ήρωα». Οι περισσότεροι από τους άθλους του, από τον Αυγία µέχρι τον Αχελώο, έχουν περιβαλλοντική σηµασία. Πραγµατοποιήθηκαν για να ξεχάσουµε το ολοκαύτωµα των συγγενών του, τον φόνο του  µουσικοδιδάσκαλου Λίνου και το ξεπαρθένεµα των 50 θυγατέρων του Θεσπιού.
   Η εργασιοθεραπεία του ήρωα που είχε κάποιο εγγειοβελτιωτικό νόηµα (αποξηράνσεις, χωµατουργικά έργα, εκβραχισµοί, εργολαβίες γενικά) παρεξηγήθηκε από τους σύγχρονους οπαδούς του. Είναι αυτοί που έκαψαν τη χώρα. Εµπρηστικός µηχανισµός είναι η αναθεώρηση του άρθρου 24, ο νόµος Σουφλιά-Πετραλιά, η έλλειψη κτηµατολογίου, τα φαραωνικά έργα, η κατ’ εξακολούθηση νοµιµοποίηση των αυθαιρέτων. Και θέλουν να ξεχάσουµε τον όλεθρο που προκάλεσαν, µοιράζοντας βοηθήµατα Φρειδερίκης, κηρύσσοντας καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, τριήµερα πένθη, κυνήγια ασύµµετρων µαγισσών, που διασώζουν µόνο την τηλεοπτική φιλανθρωπία, τους καραβανάδες, τους ρασοφόρους και τα εκλογικά τους ποσοστά.