Κείμενα δημοσιευμένα στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ

  Το ελιξίριο τού γήρατος
  Enditorial τεύχους #37, Οκτώβριος 2008

   Για την εύρυθµη λειτουργία τού παρόντος κοινωνικού συστήµατος, τα µοναστήρια είναι περισσότερο αναγκαία από τα εκπαιδευτήρια, τον στρατό, τις φυλακές και την ηρωίνη.
   Όπως στη στεριά και στη θάλασσα –µεταξύ συνοριοφυλάκων, λιµενικών, λαθρεµπόρων, από τη µια, και προσφύγων, από την άλλη– διεξάγεται ένας απάνθρωπος, βρόµικος, αιµατηρός πόλεµος, έτσι και στο εσωτερικό τής κοινωνίας, όσοι νέοι πρόκειται να µεταναστεύσουν στην ενηλικίωση, αντιµετωπίζουν άγρια καταστολή, ελέγχους, περιορισµούς και απόσυρση.
   Το κύριο χαρακτηριστικό τής παιδείας είναι η υποχρέωση του επιτηρούµενου να δηλώνει καθηµερινά «παρών» στα κατά τόπους εκπαιδευτικά καταστήµατα. Στόχος τού συστήµατος είναι η απορρόφηση των κραδασµών, των αναστατώσεων που θα επιφέρει στο συντεταγµένο κοινωνικό σύνολο η εισβολή τής νεότητας. Για τους πλέον απροσάρµοστους νέους των αβέβαιων προοπτικών και σκοτεινών οριζόντων, λειτουργούν τα ιδρύµατα µεταπτυχιακών ή διδακτορικών αναβολών τής κοινωνικής τους ένταξης. Αυτό το είδος απόσυρσης –ενός ανήσυχου, επιθετικού, απροσδιόριστων προθέσεων και περιορισµένων ικανοτήτων τµήµατος του πληθυσµού– η εκπαίδευση δηλαδή, παρά τη γενική αποδοχή που απολαµβάνει, απαιτεί υπερβολικό οικονοµικό κόστος και οργανώνει στους κόλπους του πολυάριθµες οµάδες αµφισβήτησης.
   Εφόσον η πρόταση του Σουΐφτ να τρώµε τα παιδιά, έπεσε στο κενό και εφόσον η καταστολή των γεννήσεων δεν είναι απόλυτη και επειδή, παρά τα προφυλακτικά µέτρα, οι µεταγραφές από την αµφίβολη ζωή τού εµβρύου στην αερόβια συνεχίζονται, συµπεραίνω ότι η λειτουργία των εκπαιδευτικών δεσµωτηρίων επιβάλλεται µέχρις ότου εφευρεθεί το ελιξίριο τού γήρατος. Εκείνη η σπεσιαλιτέ, δηλαδή, που θα διασφαλίζει την άµεση µετάβαση από την προνηπιακή ηλικία στην τρίτη. Μόδα που επέβαλαν ο Λουδοβίκος 14ος, στον κόσµο, και οι ορθόδοξοι ρασοφόροι στον Άθω. Ο πρώτος φορούσε από τα παιδικά του χρόνια µια κατάλευκη περούκα που του εξασφάλιζε τον σεβασµό τής αυλής του. Οι Αθωνίτες, µικροί-µεγάλοι, αποκαλούνται πατέρες ή γέροντες για να ξορκίσουν τις αµαρτωλές προθέσεις τής νεότητας. Επειδή, λοιπόν, οι στρατιωτικοί όσο περισσότερα τούς δίνουµε, τόσο περισσότερους νέους αφήνουν ελεύθερους, επειδή οι φυλακές γέµισαν µε αλλοδαπούς και η ηρωίνη εξοντώνει τους οπαδούς της, τα κοινόβια των ρασοφόρων (κοινόβια όπως οι στρατώνες) προβάλλουν ως η απλούστερη λύση για την απόσυρση των νέων. Απλούστερη και πιο αποτελεσµατική από τη λύση των εκπαιδευτηρίων.
   Τα εκπαιδευτήρια εξαφανίζουν τους πολίτες µόνο κατά τη νεότητα, οι ρασοφόροι δια βίου. Στα εκπαιδευτήρια εισάγεται ο καθένας. Στις µονές, οι κατ’ επιλογήν. Τα εκπαιδευτήρια καταναλώνουν τεράστια κεφάλαια, οι ρασοφόροι στον προϋπολογισµό αγνοούνται. Τα ενταγµένα εντός σχεδίου πόλεως εκπαιδευτήρια µεταδίδουν στο κοινωνικό σύνολο την ανυπακοή και την εξέγερση. Τα ησυχαστήρια των µοναχών, διασκορπισµένα στην ύπαιθρο, διδάσκουν τους προσήλυτους ταπεινοφροσύνη και µετάνοια. Μαθητές και φοιτητές αναπαράγουν το είδος τους, οι µοναχοί ποτέ. Άρα η υποστήριξη των µοναχών µε παραχωρήσεις γαιών και προσόδων, είναι λογική και επιβεβληµένη.

   Γιάννης Καλαϊτζής