Κείμενα δημοσιευμένα στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ

  Χερουβικό
  ή 40 enditorial από την Κοκκινιά
  Enditorial τεύχους #39, Δεκέμβριος 2008

   Η γραφή, η σύνταξη του µηνιαίου endi-torial, εδράζεται προφανώς στις στέρεες βάσεις της επιπολαιότητας και της έπαρσης. Πώς αλλιώς να ερµηνεύσουµε την ευθύνη που ανέλαβε ένας κάλαµος ο οποίος, µέχρι πριν τρία χρόνια και κάτι, έγραφε κείµενα της µιας ή των δύο αράδων; Στείλαµε το enditorial στα πίσω θρανία, του «πειράξαµε» την ορθογραφία, αλλά µάταια! Το ενδιαφέρον που δείξαµε τόνισε περισσότερο τις αξιώσεις που προβάλλει µια παρόµοια στήλη αντί να τις µειώσει, όπως ελπίζαµε. Κάποτε έγινε η σκέψη το άρθρο αυτό να το συντάσσουν οι συνεργάτες της ΓΑΛΕΡΑΣ εκ περιτροπής, για να καλυφθούν οι αδυναµίες µου, αγαπητοί αναγνώστες. Αλλά θεώρησα τη λύση αυτή άτακτη φυγή µπροστά στις υποχρεώσεις του διευθύνοντος την έκδοση. Εντούτοις εφαρµόζοντας µια ιδιότυπη αριθµητική –µετά από 39 µήνες συν το τεύχος µηδέν ίσον 40 enditorial– έχω νοµίζω το ελευθέρας να δώσω τη θέση µου σε έναν άξιο και πιστό µας συνεργάτη. Ο συνάδελφος Βαγγέλης Χερουβείµ έχει τον λόγο.

   Γιάννης Καλαϊτζής

   Ρίαλ Εστέιτ και Ρίαλ Στέιτ

   Η τηλεοπτική µας δηµοκρατία έχει άπειρα πλεονεκτήµατα και ένα µόνο µεγάλο ελάττωµα. Για τα πλεονεκτήµατα δεν χρειάζονται παραδείγµατα. Φτάνει το τηλεπαιχνίδι αδρά αµειβόµενης ειλικρίνειας της κ. Μανωλίδου.
   Το µεγάλο ελάττωµα είναι η αδυναµία του τηλεοπτικού µας συστήµατος στο ανθρώπινο πρόσωπο. Συνθετότερες πραγµατικότητες από ένα ψυχοπονιάρη υπουργό και ένα δηµοσιογράφο-λαϊκό εκδικητή στο διπλανό παράθυρο δεν χωράνε στις δηµοκρατίες των 8-8.40. Δοµές, θεσµοί, λαβύρινθοι πελατειακών και άλλων σχέσεων είναι ακατανόητα πράγµατα. Γίνονται αποδεκτά ως ινφοτέιµεντ, ως ψυχαγωγική ενηµέρωση, αρκεί να επιδέχονται προσωποποίηση. Και µάλιστα σε χρόνο παρόντος. Επειδή, αν έχει ένα δεύτερο µειονέκτηµα το σύστηµα, είναι η µνήµη χρυσόψαρου. Τα παλιά τα χρόνια «έπαιξε» ένα σκάνδαλο στο υπουργείο Πολιτισµού. Τέλη του 2007 αρχές 2008. Τα κανάλια-πυλώνες της ενηµέρωσης δεν σκοτίστηκαν για την υπερδιογκωµένη εξουσία του ενός, δεν στάθηκαν στις σχέσεις κυριαρχίας, υποταγής, βίας και πονηριάς, βιασµού και εκβιασµού που γαλακτίζονται στη θερµοκοιτίδα της αδιαφάνειας. Για την τηλεοπτική διαφάνεια υπήρχε µόνο ο εκπεσών στο ιδιωτικό του κενό Γραµµατέας και η 35χρονη συµβασιούχος, η δόλια και αδίστακτη. Κάθε κέντρο εξουσίας και κάθε εποχή έχουν τα σκάνδαλα που τους ταιριάζουν. Τώρα στα ωραία του Βατοπεδίου δεν έχει συµβασιούχους, έχει συµβολαιογράφους. Τα µοναστήρια, και κυρίως τα ακίνητα, απαιτούν γραπτά τεκµήρια, χρυσόβουλα, ντοκουµέντα. Στη θέση της 35χρονης συµβασιούχου του 2007-2008 από τον Νοέµβρη εµφανίστηκε στα DVD και στον εκβιαστικό περίγυρο του Αγίου Όρους µια χορεύτρια, ένας µπουζουκτσής και ένας καλόγερος ειδικός στην κηπουρική και στο φύτεµα –προφανώς πιστός στην παραβολή του καλού σπορέως. Γι’ αυτό τα υπουργεία και τα κράτη έρχονται και παρέρχονται, ενώ οι Μονές είναι αιώνιες και το περιβόλι της Παναγίας τόσο εύφορο. Στα λογιστικά µυαλά των ευσεβών κατακτητών και κατηχουµένων επιπλέον δεν περνούν και αυτοκτονικές ιδέες. Ώσπου τουλάχιστον να προχωρήσει το ρίαλ εστέιτ σε συµφέρουσες ανταλλαγές ακινήτων µε µαγευτικές εκµεταλλεύσιµες εκτάσεις και στον άλλο κόσµο.

   Βαγγέλης Χερουβείµ