Κείμενα δημοσιευμένα στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ

  «Αυτά θέλει ο κόσµος» αν θυµάµαι καλά!
  Enditorial τεύχους #40, Ιανουάριος 2009

   Γνωστός τηλεοπτικός νεωκόρος, προκειµένου να ευλογήσει τον τρόπο που παρουσιάζει αυτός και οι συν αυτώ τα γεγονότα των ηµερών –οι κουκουλοφόροι… οι εµπρηστές… οι πλιατσικολόγοι… οι βάνδαλοι– έριξε κατάστηθα στους επικριτές του το ακαταµάχητο αρχαίο ρητό: «Αυτά θέλει ο κόσµος»!.. Και επειδή αγαπητοί ακροατές είναι η δεύτερη φορά µέσα σε ένα µήνα που ακούω το σύµβολο αυτό της τηλεοπτικής πίστεως, θέλησα να εξακριβώσω την πηγή τού αποφθέγµατος. Αλλά παρότι κατέφυγα στην «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια», στον Σουΐδα, στην «πατρολογία τού Μιν» στο «google» και στη Σοφία τού φίλου Τάκη, δεν κατόρθωσα να µάθω αν το γνωµικό «αυτά θέλει ο κόσµος» ανήκει στον Θαλή τον Μιλήσιο, στον Πυθαγόρα, στον Κοµφούκιο, στον Χέγκελ ή στον Νίτσε. Ενθυµούµενος, εντούτοις, ότι οι επιθυµίες, οι προσδοκίες τού κόσµου τα όνειρα του λαού, οι ελπίδες του, ορίζουν την ύπαρξη της Αριστεράς, είναι ο γενετικός κώδικας των διεκδικήσεων και των κινηµάτων, κατάλαβα ότι αντί να φιλολογώ ασκόπως οφείλω να πληροφορήσω και να συνδράµω τον τηλεοπτικό κήρυκα στο φιλολαϊκό αγωνιστικό του έργο, ούτως ώστε «αυτά που θέλει ο κόσµος» να υλοποιηθούν αµέσως. Πράγµα εύκολο και απλό, προφανώς, παρά τα όσα διδάσκει η πείρα των ατελέσφορων πολυετών προσπαθειών. «Αυτό που θέλει ο κόσµος» διαδηλώνει στους δρόµους, συγκρούεται µε τα ΜΑΤ σε 30 ελληνικές πόλεις, σε 20 χώρες τού κόσµου και συνοψίζεται στην φράση: «Τιµωρία στους ενόχους», σκέφτηκα να µεταφέρω στον τηλεοπτικό µας αγωνιστή, πρώτο αίτηµα προς άµεση ικανοποίηση. Αλλά επειδή τόσα χρόνια στο επάγγελµα γνωρίζει αυτός εκ των προτέρων τα αιτήµατα, τα ζητήµατα και τα ερωτηµατικά, όσο και εγώ τις απαντήσεις και τις υπεκφυγές, µεταξύ µας διεξάγεται η ακόλουθη πιθανή διαπραγµάτευση.
   - «Να καταδικαστεί ο δολοφόνος, να διαλυθούν τα ΜΑΤ, να αφοπλιστούν οι πραίτορες θέλει ο κόσµος», αρχίζω.
   - «Ποιος κόσµος;», µυκτηρίζει, «Οι Ασιάτες; Οι βάρβαροι; Οι πλιατσικολόγοι; Το συζητάµε, παρά ταύτα, αν το φέρετε γραπτώς», συµπληρώνει ειρωνικά.
   - «Ο κόσµος των αγωνιστικών παραδόσεων του λαού µας», κατορθώνω να πω. «Οι µαχητές τής ανάγκης, της οργής και της Ελευθερίας», σφυρίζω και σηκώνοµαι όρθιος.
   - «Οι µονιµάδες των Εξαρχείων!», σαρκάζει και µου γίνεται βαρετός. «Οι κουκουλοφόροι µε τις µολότοφ! Οι λωποδύτες µε τον λοστό!», γρυλίζει και κάνει να φύγει.
   - «Οι κουκούλες είναι για το βιτριόλι κύριε, για τη στριχνίνη, το αρσενικό, το κουράριο, το χλωροφόρµιο, το πρωσικό οξύ που τους ποτίζετε µε τον τόνο, ο λοστός για την άµυνα και τα νιάτα για την εξέγερση», κλείνω την πόρτα και τον πιάνω από το πέτο.
   - «Τα όργανα του Τσίπρα;», χλευάζει, «Οι υποκινούµενοι; Οι καθοδηγούµενοι απ’ τον αδίστακτο Αλαβάνο, τον Συνασπισµό και τον ΣΥΡΙΖΑ;», γίνεται αστείος και µου ξεφεύγει. Επιστρατεύω την κοινή λογική:
   - «Ο Τσίπρας καίει το Παρίσι;», ψελλίζω, «του ΣΥΡΙΖΑ είναι τα 600 υπό κατάληψη γυµνάσια;»
   Αλλά είναι πια Φεβρουάριος. Η ΔΕΗ πουλιέται σε ένα κινέζικο εστιατόριο. Η λίµνη τού Μαραθώνα που ανήκει στην Μονή Βατοπεδίου µεταβιβάζεται στον Σουλτανάτο τού Άµπου Ντάµπι. Πράξεις που διεκπεραιώνουν δύο συµβολαιογράφοι: Η κυρία Πελέκη και η κυρία Ζαγορίτη. Ο Χριστοφοράκος ανοίγει γραφείο ταξιδίων στο Μαξίµου. Ποιος Χριστοφοράκος, ε; Εκτελούνται δύο Αφγανοί στη Μανωλάδα. Το Ταµείο Εµποδιζοµένων Ατόµων χάνει τα λεφτά του σε αγορές δοµηµένων οµολόγων. Σε πηγάδι τής Κωπαΐδας ρίχνονται νεκροί 5 Πακιστανοί. Το κρουαζιερόπλοιο «Ψυτάλλεια» βυθίζεται στη θάλασσα της Πάρου. Ποια «Ψυττάλεια» είπατε; Το όπλο ειδικού φρουρού εκπυρσοκροτεί. Πέφτουνε δύο µαθητές λόγω εξοστρακισµού, και ποιος Γρηγορόπουλος τώρα πια, ποιος Κορκονέας, ποιοι δολοφόνοι.

   Γιάννης Καλαϊτζής