Κείμενα δημοσιευμένα στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ

  Το εθνικό συµφέρον
  Enditorial τεύχους #41, Φεβρουάριος 2009

   Όποτε οι πολιτικές δυνάµεις τής χώρας συµφωνούν, το έθνος µεγαλουργεί. Στην παρούσα ιστορική συγκυρία οι προοπτικές τού ελληνισµού διανοίγονται λαµπρές. Οµονοούµε για την ανέγερση του Παναθηναϊκού γηπέδου άπαντες πλήν του Συµβουλίου τής Επικρατείας και ελάχιστων κατοίκων Θρακοµακεδόνων, Καπανδριτίου και Γλυφάδας. Η οικοδόµηση του ιδιωτικού γηπέδου στον Ελαιώνα πρέπει να έχει τεράστια σηµασία για το µέλλον τής χώρας και αυτό επειδή κρίνουµε την αξία µιας πολιτικής επιλογής αναλογιζόµενοι εις βάρος ποιών άλλων έχει προτιµηθεί. Ο Κορτέζ κατάκτησε την Αµερική αφού προηγουµένως έκαψε τα καράβια του. Ένα σύντοµο προσκλητήριο εγκαταστάσεων και υποδοµών, µας πληροφορεί ότι δηµοτικό στάδιο, ποδοσφαιρικό γήπεδο σύγχρονων προδιαγραφών δεν διαθέτει η Αθήνα. Το φιλόξενο γηπεδάκι τού Ρουφ βολεύεται µε πλαστικό χλοοτάπητα, υποτυπώδη αποδυτήρια και φορητές κερκίδες. Τα ίδια υφίσταται και ο Δήµος Πειραιά. Βγαίνοντας κάποτε από το στάδιο ταε κβον ντο –µετά από πολιτική συγκέντρωση– είδα αριστερά µου το στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας», στα 1.000 µέτρα το γήπεδο του Κόκκαλη, και δεξιά µου είχα ένα τέταρτο, επίσης δυσώνυµο Κολοσσαίο. Μπροστά µου σ’ ένα φραγµένο σύνολο πλατείας σκουπιδότοπου και πάρκινγκ, έκανε νυχτερινή προπόνηση ο «Αστέρας Προφήτη Ηλία»). Επιστρέφουµε στην πρωτεύουσα. Το Δηµοτικό Θέατρο της Αθήνας γκρεµίστηκε επί Μεταξά. Ένα κατάλοιπό του, ένα φανάρι, στολίζει την πλατεία Εξαρχείων. Η Δηµοτική Βιβλιοθήκη στεγάζεται µε πλήθος άλλων υπηρεσιών στο κτίριο της Πλατείας Δηµαρχείου. Η Εθνική Βιβλιοθήκη εγκαταστάθηκε στο κτίριο Βαλλιάνου το 1903 και δεν έχει επεκταθεί ούτε µέτρο, επειδή προφανώς από τότε δεν εκδίδονται νέα βιβλία. Η Λυρική σκηνή λειτουργεί σε µια αίθουσα τού ‘50. Οι µεγάλες κρατικές θεατρικές σκηνές τής Αθήνας είναι δύο. Η πρώτη κατασκευάστηκε το 161µ.Χ. και η δεύτερη αποπερατώθηκε το 1900. Μιλάµε για το «Ηρώδειο» και το «Εθνικό». Το «Ελληνικό Ωδείο», αυτό το σκέλεθρο επί της οδού Φειδίου, απειλεί µε αφανισµό τους διερχόµενους και τη µουσική επί µισόν αιώνα. Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης δεν διαθέτει η Αθήνα. Όταν επί ολυµπιακής κατοχής οι µπασµένοι στα καλλιτεχνικά έφεραν έργα µεγάλης γλυπτικής, τα στέγασαν στα στρατιωτικά παραπήγµατα της Κατεχάκη.
   Η σχολή Καλών Τεχνών λειτουργεί σε κείνο το εργοστάσιο της οδού Πειραιώς. Ακαδηµία Θεάτρου δεν έχουµε, Ακαδηµία Κινηµατογράφου δεν έχουµε, Ακαδηµία Χορού δεν έχουµε. Καταλαβαίνω πώς σκέφτονται οι κυβερνήσεις. Η ίδρυση ενός πνευµατικού κέντρου στην πρωτεύουσα ευνοεί µόνο τους Αθηναίους και οξύνει το αίσθηµα στέρησης στην περιφέρεια. Η παντελής, η γενική έλλειψη όµως, δηµιουργεί τη συλλογική προσδοκία τού ωραίου, του µεγάλου και του υψηλού. Μόνο ο κινηµατογράφος, γόνος τού κραταιού καπιταλισµού, ευτύχησε να διαθέτει ειδικές αίθουσες προβολής της ιδιωτικής ανταποδοτικής πρωτοβουλίας κατά το παρελθόν, που µεταβάλλονται ραγδαία σε εκθέσεις επίπλων, αυτοκινήτων ή ηλεκτρονικών.
   Οι άλλες τέχνες άνευ κρατικής φροντίδας και ενδιαφέροντος διακονούνται εντός κληροδοτηµάτων, δωρεών, ιδρυµάτων, χορηγιών, ευεργεσιών, ύποπτων φορολογικώς επιχειρηµατιών που κατέχουν σκοτεινής καταγωγής και αγνώστου προελεύσεως πλούτη. Και καταβάλλεται εργώδης προσπάθεια ούτως ώστε οι τέχνες να παραµείνουν επτά οριστικά και αµετάκλητα. Ευτυχώς, επειδή οι ελλείψεις σε κτιριακές υποδοµές οικονοµικές ενισχύσεις και ειδική µέριµνα πολλαπλασιαζόµενες µε αριθµούς πάνω του 7 θα καταρράκωνε την εθνική µας αυτοεκτίµηση. Όσοι αναζητούν νέες φόρµες έκφρασης πέραν των αναγνωρισµένων υπό του κράτους, είναι ηθικά ύποπτοι και κοινωνικά επικίνδυνοι. Επειδή διαβάλλουν την προγραµµατισµένη και διατηρητέα εγκατάλειψη µουσείων, βιβλιοθηκών, θεάτρων, ωδείων, την οποία αξιοποιούµε για την ανέγερση ιδιωτικών σταδίων, εµπορικών κέντρων, συνεδριακών χώρων, πάρκων αναψυχής και άλλων εγκαταστάσεων που επιβάλουν λόγοι εθνικού και δηµοσίου συµφέροντος.

   Γιάννης Καλαϊτζής