Κείμενα δημοσιευμένα στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ

  Η οικουµενική του Οίκου µας
  Enditorial τεύχους #47, Σεπτέμβριος 2009

   Όσο στενότερος είναι ο οικογενειακός κύκλος στις εορτές των γενεθλίων, τόσο ευρύτερος και αυτόκλητος είναι ο απολογισµός. Ατύχηµα που αδυνατούµε να βιώσουµε, εισερχόµενοι στο 5ο εκδοτικό µας έτος, επειδή πολιτικό περιοδικό µε ιδιωτικά γενέθλια δεν νοείται.
Η πορεία της ΓΑΛΕΡΑΣ, η κυκλοφορία των αλλεπάλληλων τευχών, µας θυµίζει λιγότερο την αειφόρο κωπηλασία και περισσότερο το πυθάρι του Διογένη που κυλούσε αενάως ο Κυνικός κατά τη διάρκεια δηµόσιων έργων στην Κόρινθο για να µην παραµένει όπως έλεγε «αµέτοχος της εργασίας». Αυτός ο «παραχαράκτης νοµισµάτων» –δηλαδή στερεότυπων ιδεών– θεωρούσε µαταιοπονία το δηµόσιο εγχείρηµα των Κορινθίων επειδή το ήθος των πόλεων δεν οικοδοµείται µε την ανέγερση µεγάρων.
   Σύµφωνα µε την εµπειρική κατάταξη των επιστηµών τα φυσικά φαινόµενα γίνονται αντιληπτά µε την όραση και την ακοή, τα χηµικά µε τη γεύση και την όσφρηση, άρα η πολιτική είναι τοµέας της αλχηµείας αφού πέραν της αηδίας και της βαριάς αποφοράς που ενίοτε προκαλεί συνοδεύεται από επαγγελίες σωτηρίας, ουράνιες προσδοκίες, αποκρουστικές δοξασίες, συνόδους πνευµάτων, συγκλίσεις πλανητών, υποταγή δαιµόνων και εξασφαλίζει (αυτό το είδος πολιτικής) τη φιλοσοφική λίθο και το ελιξίριο της αθανασίας.
   Με τη φράση «ανεπιβεβαίωτες φήµες που ουδέποτε διερευνήθηκαν…» ξεκίνησε µια µάχη αποµνηµονευµάτων σχετικά µε τα πεπραγµένα της κυβέρνησης Ζολώτα. Εµείς µια οικουµενική κυβέρνηση γνωρίζουµε. Αυτήν που συγκροτήθηκε µετά τα γεγονότα του νεότερου Δεκέµβρη µε τη συµµετοχή όλου του πολιτικού φάσµατος, από την άκρα Δεξιά µέχρι και το µεγάλο τµήµα της Αριστεράς. Με την καθοδήγηση της εµπορικής τηλεόρασης αυτή η συναινετική κυβέρνηση, αφού εξουθένωσε την εξέγερση των κουκουλοφόρων και αξιοποίησε την παγκόσµια κρίση, ολοκληρώνει τα οικονοµικά σκάνδαλα, προετοιµάζει την οµαλή διαδοχή Καραµανλή – Παπανδρέου και επιβραβεύει τον κ. Καρατζαφέρη υιοθετώντας πολιτική µηδενικής ανοχής έναντι των προσφύγων.
   Την είσοδο του Περισσού στη νέα οικουµενική σφράγισε, αν και άνευ υπογραφής, εκείνη η χρυσή σελίδα του «Ριζοσπάστη» που κατανοούσε και αθώωνε τον δολοφόνο του Γρηγορόπουλου ειδικό φρουρό κ. Κορκονέα, ενώ οι ανιόντες του Λ. Κύρκου πιστοποίησαν τη συµµετοχή τους υποδεχόµενοι το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσµα µε θριαµβευτικούς θρήνους.
   Εάν αυτή η κυβέρνηση σωτηρίας και ενδυµατολογίας είχε ασχοληθεί µε τα κοινά δεν θα είχε υπάρξει θέµα Κοροβέση, αφού η επίλυση των προβληµάτων του παρόντος θα µας είχε κληροδοτήσει ένα λαµπρότερο παρελθόν που δεν διασφαλίζουν οι βιογραφίες.
   Θα παρακολουθησουµε µε εξαιρετικό ενδιαφέρον αυτούς που ανέγνωσαν λάθος το εξαγόµενο της κάλπης –καταρρακώνοντας το ηθικό των ψηφοφόρων τους και ενθουσιάζοντας τους αντιπάλους– καθώς θα µεταβαίνουν από την παρούσα οικουµενική στην επόµενη χρησιµοποιώντας ως καύσιµη ύλη τον Περικλή.
   Σήµα της ΓΑΛΕΡΑΣ δεν είναι εκείνο το σκάφος-κάτεργο αλλά ένα κωπήλατο βαρέλι. Και αντιλαµβανόµαστε το διάστηµα από τον Σεπτέµβρη µέχρι τον Αύγουστο περισσότερο σαν αµπελοοινικό έτος και ελάχιστα σαν κοινοβουλευτική περίοδο. Ο Ραµπελαί ήταν υπερήφανος επειδή τα γραπτά του µοσκοβολούσαν κρασοκανάτα και όχι λαδικό. Οι αρχαίοι Πέρσες συζητούσαν τα σοβαρά ζητήµατα νηφάλιοι και κατόπιν µεθυσµένοι. Σε περίπτωση αντιφατικής απόφασης το ξανασυζητούσαν πίνοντας. Η τρίτη άποψη ήταν η οριστική. Δεν τα πήγαν και άσχηµα.
   Κλείνοντας, προσεύχοµαι και πάλι στον µεγάλο Μπόγο, στον Γκοντό και στις ενώσεις του άνθρακα να µην ξαναµιλήσω για τα της Αριστεράς.

   Γιάννης Καλαϊτζής