Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;

Εφημερίδα των Συντακτών, 12-13 Σεπτεμβρίου 2015

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mαγκιά

 

Μιλώντας περίπου όπως ένα πρόσωπο του Μπόρχες, ο συντάκτης του παρόντος μεταφυσικού περιεχομένου γραπτού, όσον αφορά τη μαγκιά, δηλώνει πως γεννήθηκε στην Κοκκινιά, μεγάλωσε σε ένα καφενείο και μεταξύ των ανθρώπων του μόχθου, γνώρισε χασικλήδες, λαθρέμπορους, νταβατζήδες, μπουκαδόρους και σκυλούδες, για τούτο οι μάγκες που συνάντησε ήσαν μόνο ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Ρίζος και ο Φέρμας της Φίνος Φιλμ και προσφάτως ο κ. Μεϊμαράκης της Ρηγίλλης.

Αλλά μην εγκαταλείψετε, αγαπητοί, την ανάγνωση του παρόντος, επειδή ο γράφων ελάχιστα γνωρίζει επί του θέματος. Και η «βιβλιοθήκη της Βαβέλ» ακόμα, το «Google» δηλαδή, αναμασά εκείνο το ζεϊμπέκικο εζιτασιόν «Η εποχή του Πάγκαλου», όπου ο κ. Γ. Νταλάρας βαρύτερος από τον Τάκη Μπίνη μάς ξεναγεί στα πασίγνωστα της πλατείας Ηρώων.

Η εγκυκλοπαίδεια του Δρανδάκη επίσης, μεταξύ 10 αράδων, επαναλαμβάνει όσα μάθαμε από τον Μακρυγιάννη: Μάγκα (η μάγκα) σημαίνει ομάδα ενόπλων και μάγκες ονομάζουμε τα μέλη της.

Και ενώ, σύμφωνα με τα θρυλούμενα, το γενετικό υλικό της μαγκιάς είναι η αξιοπρέπεια, η ανιδιοτέλεια, η ειλικρίνεια και άλλες αρετές, ανησυχούμε δικαιολογημένα μήπως οι γονείς του μάγκα πρέπει να αναζητηθούν ανάμεσα στη σάτιρα των δημοσίων θεαμάτων και στον λόγο της Δεξιάς.

Και επειδή τη μυθολογία τής εν λόγω συμπεριφοράς αφηγούνται τα λαϊκά τραγούδια κατά τρόπο απαράμιλλο και αποκαλυπτικό, οι συντελεστές των δημοσίων θεαμάτων μόνον την καρικατούρα της μαγκιάς είχαν το περιθώριο να αναλάβουν, όπως οι πολύ αριστεροί το 2,5% των ψήφων.

Και σαν αυτόν που ψάχνει το χαμένο του πορτοφόλι κάτω από το φως της λάμπας του δρόμου, επειδή μόνο εκεί μπορεί να το δει, οι επίσημοι σατιρικοί, αφού αδυνατούν να εστιάσουν στη φασματική σχεδόν μαγκιά, επιλέγουν ως αντικείμενο των λοιδοριών τους την εργατική τάξη αυτή καθεαυτή.

Προηγουμένως, η «λαϊκή απογευματινή» και ο κρατικός λαϊκισμός διασκέδαζαν (ρατσιστές δεν είμαστε) εις βάρος του Αρμένιου κουτεντέ του Φίλιου Φιλιππίδη, χασκογελούσαν με τον Μενιδιάτη του Κώστα Χατζηχρήστου και τις Σμυρνιές των αδελφών Καλουτά. Πολύτιμη υποκριτική εμπειρία, που συνέβαλε στη διαμόρφωση του τύπου «μάγκας». Φιγούρα που συναρπάζει το φιλοθεάμον κοινό των προεκλογικών μπαλκονιών της Δεξιάς καθ’ όλη την εξηκονταετία.

Και αφού τα ανά έν αποχωρήσαντα 10 στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την επομένη -ανά δύο πλέον- αυξάνονται όπως οι άρτοι της Βίβλου σε 45 (λέει η συνδυαστική), οι μάγκες προϊόντος του χρόνου ανταγωνίζονται κατά το πλήθος τους κόκκους της άμμου. Αλλά όπως εκείνος ο τυπογράφος, που παραμονές εορτών έχοντας χιλιάδες ευχητήρια να εκτυπώσει κλείνει το πιεστήριο και πάει για ύπνο, εμείς δεν θα περιγράψουμε το πολυκέφαλο αντικείμενό μας.

Γνωρίζουμε, εν τούτοις, ότι το κυρίαρχο μοντέλο κάμπτει τον κορμό προς το εμπρός, έχει τα πόδια σε διάσταση... Ησύχασε, αγαπητέ αναγνώστη! Δεν θα μεταβάλουμε σε ζωολογία το μεταφυσικό μας κείμενο. Ρίξε μια ματιά στον κ. Μεϊμαράκη, ο οποίος, προκειμένου να δικαιολογήσει τον τίτλο «Λαϊκή Δεξιά» και στερούμενος οιουδήποτε θεωρητικού μέσου ή άλλου επιχειρήματος, παριστάνει τον μαχαλόμαγκα.

Εξάλλου, σύμφωνα με τις παραδόσεις του λαού μας, αυτός που τιμά τους προγενέστερους απολαμβάνει κοινωνική αναγνώριση, οικονομική ευμάρεια και μακροημέρευση. Και, ως γνωστόν, οι προηγηθέντες του κ. Μεϊμαράκη πρόεδροι της Ν.Δ. ήσαν διαβόητοι για το χυδαίο τους υβρεολόγιο, την ιταμή προσβλητική τους συμπεριφορά εις βάρος των συνεργατών τους ή των πολιτικών τους αντιπάλων, ο Καραμανλής, π.χ., ο Ράλλης, ο Εβερτ και τα λοιπά.

Αυτές είναι οι παρακαταθήκες που κληροδότησαν οι προγενέστεροι ηγέτες στον ντερμπεντέρη αρχηγό της Ν.Δ., και αυτές τιμά συγχέοντας τον μάγκα του Μακρυγιάννη με τον Σταύρακα του Σπαθάρη. Εν τούτοις, εκλιπαρεί τη συνεργασία της μείζονος Αριστεράς όπως εκείνος ο μοσχόμαγκας που έστελνε ραβασάκια και ανθοδέσμες στο σπλάχνο και μετά από 10 χρόνια ικεσιών πληροφορήθηκε τη σωστή της διεύθυνση.