Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;

 Εφημερίδα των Συντακτών, 26-27 πριλίου 2014

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Το αγκάθι των απίστων

Λέγεται πως εκείνος ο εξωλέστατος οπιοφάγος Ουίλιαμ Μπάροους φόνευσε την ερωμένη του, μιμούμενος τον άθλο του Γουλιέλμου Τέλου. Εστησε ένα μήλο στο κεφάλι της και κατόπιν πυροβόλησε ανεπιτυχώς προς τον σκοπούμενο στόχο και επιτυχώς στον ενδόμυχο. Καθ” όμοιον τρόπο οι ένθεοι οπαδοί του Παύλου ή Σαύλου ή Σαούλ, αντιγράφοντας τη θρησκεία των Ολυμπίων, για λογαριασμό του Ναζωραίου τραυμάτισαν θανάσιμα τον ελληνισμό. Και αφηγούμενοι -οι χριστιανοί πλέον- το θείο δράμα ημέρα προς ημέρα, από του Λαζάρου έως του Θωμά, προσφέροντας μεροκάματα στο ιερατείο, θέαμα στους αργόσχολους και εισαγωγή στο εν όψει γραπτό μας, έχασαν (οι χριστιανοί) την ευκαιρία να συνθέσουν σε μία απλή φόρμα τον θάνατο και την αναίρεσή του. Αυτή η άκρως θαυμαστή σύνθεση είναι το επίτευγμα του κορινθιακού κιονόκρανου.

Σύμφωνα με την παράδοση, «ότε απέθανεν εν Κορίνθω μία νεάνις, η τροφός της έθεσεν εντός καλάθου τα αθύρματα της αποθανούσης, εκάλυψε τον κάλαθον με μίαν πλίνθον και τον ετοποθέτησε επί του τάφου της νεάνιδος. Κατά την Ανοιξιν εβλάστησε μία άκανθος της οποίας η ρίζα ήτο υπό τον κάλαθον και οι ισχυροί βλαστοί της περιέβαλλον αυτόν… Τούτο παρετήρησεν ο κατά τύχην διερχόμενος εκείθεν διάσημος καλλιτέχνης Καλλίμαχος και ενεπνεύσθη την δημιουργίαν του κιονοκράνου».

Ούτω πως -αν δεν μας απατά ο αφηγούμενος τα ανωτέρω Βιτρούβιος- τα κτερίσματα της άγνωστης νεαρής από τον τάφο αναστήθηκαν στα υπερουράνια ύψη του εν Αθήναις ναού του Ολυμπίου Διός, ο εδαφιαίος θάμνος απέκτησε ανάστημα αυτοκρατορικής βελανιδιάς και η στήλη μας -στήλη μεταφυσικών και ψυχικών ερευνών- ακόμα έναν λόγο ύπαρξης.

Και επειδή η εν λόγω αντίληψη της πίστεως δεν διεκδικούσε αυθεντία, αποκλειστικότητα ή άλλες μονοκοτυλήδονες εμμονές (συνηθίζονταν στα προ Χριστού ελληνικά η λέξη «άπιστος»;) υπό τους κορινθιακούς κίονες ελάτρευσαν τους θεούς των Ελληνες, Ρωμαίοι, Αραβες, Γότθοι, Σλαύοι και οθωμανοί πιστοί του Ερντογάν, του Κεμάλ ή του τουίτερ. Στην Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης τα κορινθιακά κιονόκρανα σώζονται ακέραια. Τουναντίον ο χριστιανισμός του ελληνικού κράτους περιφέρει από δικαστήριο σε δικαστήριο τη φρικτή -με το ακάνθινο στεφάνι- κεφαλή του καταβασανιζόμενου Ιησού αδιαφορώντας εάν οι υπόδικοι πιστεύουν στα θαύματα του πανάγαθου, στην πονηρία του Μαμωνά ή στις ενώσεις του άνθρακα. Και το αποτρόπαιο αυτό θέαμα μετριάζεται βεβαίως από την αισθητική υαλοπωλείου που το συνοδεύει, μας προπονεί εν τούτοις να δεχτούμε χωρίς αγανάκτηση τα μαρτύρια στα οποία υπέβαλαν τον Ιλί Καρέλι οι γενναίοι δήμιοί του.

Αγαπητοί αναγνώστες, σημειώσαμε τα ως άνω όχι επειδή μας κατέλαβε αιφνιδίως το πνεύμα των εικονομάχων ή των παγανιστών. Παραμένουμε λάτρεις της εν Σκιάθω Παναγίας της Κουνίστρας αφ” ενός και αφ” ετέρου οι ομότεχνοι του Καλλίμαχου (με το όνομα αυτό ο Κοραής εστράφη κατά του ανίερου φωτός) υπήρξαν ασφαλώς οι πρόδρομοι της εικονολατρίας. Και επιμένουμε στα όσα γράφουμε, επειδή οι καλοί χριστιανοί που αμφιβάλλουν για τα περί κολάσεως μωρολογήματά τους, πολλαπλασιάζουν τα στρατόπεδα εξοντώσεως αλλοδαπών ούτως ώστε οι άπιστοι, οι αντίχριστοι, να βρουν βέβαιη τιμωρία και οι ορθόδοξοι του Σαμαρά να απολαύσουν την παραδείσια ανταμοιβή τους στο μισθολόγιο των ανωνύμων εταιρειών ιδιωτικών φυλακών.

Θα κλείσουμε με μία εικόνα από τη μεταπολίτευση, λέξη επιλεγμένη με ακρίβεια χειρουργείου για να καλύπτει με την ασάφειά της ποιο καθεστώς διαδέχθηκε ποιο.

Οταν οι τελευταίοι δεσμώτες της Γυάρου έφτασαν στη Ραφήνα, ένας εξ αυτών, ο Βούλγαρης, ο Κιάος, ο Σαγιάς, ο Γεωργίου, ο Παράβας, ή όποιος άλλος, έφερε από το νησί μια ανθισμένη αγκύλα. Ενα λουλούδι της ακάνθου, δηλαδή, ένα εκθαμβωτικό μπλε ουλτραμαρίνα που συναγωνίζεται σε πάθος τις παπαρούνες του Τσίγκου και τα ηλιοτρόπια του Βαν Γκογκ. Ενα άνθος του κακού, ευνοούμενο ενδιαίτημα των χρυσοκανθάρων που τους εξασφαλίζει το νέκταρ της διατροφής και τη βέβαιη σύλληψή τους (για παιχνίδι) από τα αλάνια του παρελθόντος και του αύριο.