Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;

 Εφημερίδα των Συντακτών, 16-17 Νοεμβρίου 2013

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Εφάμιλλοι των Ευρωπαίων και Αργείων

Οπως ο καλός, αγαθός, άδολος χαλίφης Χαρούν Ελ Πουσάχ εορτάζει τα γενέθλιά του κάθε μέρα ή όποτε έχει την ευφρόσυνη διάθεση, η στήλη πανηγυρίζει σήμερα επειδή -πρώτον- η «Εφημερίδα των Συντακτών» ολοκλήρωσε ένα έτος καθημερινής έκδοσης και -δεύτερον- επειδή την προηγούμενη εβδομάδα της επετείου ο γράφων απουσίαζε ατάκτως.

Και εάν το παράδειγμα του χαλίφη της Βαγδάτης δεν θεωρείται σοβαρό (προέρχεται από την ύποπτη πανίδα της παρακουλτούρας), θυμίζουμε πως το πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου (ή Δημητρίου;) στο φερώνυμο χωριό της Ικαρίας γίνεται αρχές Αυγούστου επειδή τότε συγκεντρώνονται κατ” έτος οι απόδημοι και οι τουρίστες.

Αγαπητοί αναγνώστες, «στην προβιομηχανική εποχή -διαβάζουμε- την αγωνία που προκαλούν οι απρόβλεπτες κοινωνικές αλλαγές και οι συνακόλουθες μεταπτώσεις της ανθρώπινης τύχης αναλαμβάνουν να επουλώσουν η ομαλή εναλλαγή των εποχών, η βέβαιη, η μετρήσιμη ροή του χρόνου. Μετά τη βιομηχανική επανάσταση στους εγκλωβισμένους της πόλης το αίσθημα ασφάλειας που προσφέρει η κανονικότητα και η προβλέψιμη μεταβολή μεταδίδεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης».

Αυτά λέγαμε στο Enditorial -καλά το γράφω- στο τεύχος #1 της «Γαλέρας» και τα επαναλαμβάνουμε, αφού η Γραμματική δεν αλλάζει επειδή μετατίθενται οι υπάλληλοι του υπουργείου Παιδείας. Και παρακάτω: Οσοι περιμένουν ρίξεις και τομές από τη δημοσιογραφία είναι γελασμένοι! Είναι σαν να προσδοκούν χρήματα από τις τράπεζες και έλεος από την εκκλησία. Ο Τύπος, αναλαμβάνοντας να δίνει αυτός τον ρυθμό της κανονικότητας, δανείστηκε ονόματα από το χρονικό μενού: «Εποχή», «Καιροί», «Βραδυνή», «Καθημερινή», «Αυγή». Η αθηναϊκή εφημερίδα που εκδίδουν οι Κύρου, η «Εστία», κυκλοφορoύσε επί έναν αιώνα με την πρώτη σελίδα στη θέση της τελευταίας. Μαθεύτηκε πως ο αρχιεργάτης που μοντάρισε το πρώτο της φύλλο ήταν μεθυσμένος. Μόλις πριν από λίγα χρόνια διορθώθηκε αυτός ο παραλογισμός. Γιατί; Η μέχρις αυταπαρνήσεως υποταγή στην επανάληψη έχει την ανταμοιβή της. Οσο συντηρητικότερο είναι το μέσον τόσο μακροβιότερο καθίσταται. Εάν οι Κύρου μετά το δεύτερο φύλλο προχωρούσαν σε αλλαγές, θα διασαλευόταν η παγκόσμιος αρμονία. Η σταθερότητα οφείλεται στο πρωτογενές πλεόνασμα μη διανεμηθεισών μεταβολών.

Αυτήν την τάξη, την ασφάλεια, τη βεβαιότητα μεταφέρουν στους πολίτες οι εφημερίδες της «Ευρώπης» και του «Αργους». Οι εφημερίδες δηλαδή που διανέμονται από τα πρακτορεία «Ευρώπη» και «Αργος» συμφερόντων Μπόμπολα και Οργανισμού Λαμπράκη, αντιστοίχως. Την ομαλότητα αυτή μεταδίδει στους αναγνώστες και η «Εφημερίδα των Συντακτών». Αλλά οι ομοιότητες τερματίζονται εδώ.

Οι συνεταιριστές της Κολοκοτρώνη δεν είναι εφοπλιστές, ιδιοκτήτες ορυχείων, εργοστασίων, εθνικών οδών, προμηθευτές του Δημοσίου, κάτοχοι μεγάλων τραπεζικών λογαριασμών, πολιτικών κινήσεων και κομμάτων. Δεν ξέρω αν το “πε ο Νίτσε, ο Καβάφης ή ο Σέξπιρ, αλλά: «Είναι αριστοκρατικό να μην έχεις ιδέα από εμπόριο. Η πώληση της αξιοσύνης μόνο στην πιο ακριβή τιμή, μεταβάλλει τον μεγαλοφυή και το ταλέντο σε μπακαλόγατο». Και οι συντελεστές της εφημερίδας ξεκίνησαν ως μαρκήσιοι, προήχθησαν σε δούκες και τώρα, πρίγκιπες πια, προαλείφονται για δελφίνοι. Για τούτο δεν χρωστάνε σε τρίτους, δεν τρέφονται από τραπεζικά δάνεια ή κρατικά εκατομμύρια και βέβαια δεν απολύουν συναδέλφους ή υπουργούς.

Λέγεται, ωστόσο, πως στην Κεράλα των Ινδιών οι μαρξιστές πρώην βραχμάνοι αριστοκράτες, προκειμένου να καταστρώσουν τα επαναστατικά τους πλάνα, κατέφευγαν για συμβουλές στα ζώδια, στους σεβάσμιους ιερείς και στους οιωνοσκόπους, αφού αυτές ήταν οι ασφαλείς πηγές πληροφοριών από το μέλλον. Κάτι ακόμα (τουρκόφιλο τώρα) για την υπεράσπιση των εν λόγω Κολοκοτρωναίων.

Οι πρώτες εφημερίδες που κυκλοφορούσαν στη γείτονα με όραμα τη δημιουργία τουρκικής συνείδησης και γλώσσας συντάσσονταν στα περσικά. Καθ” όν τρόπο δηλαδή οι Κολοκοτρωναίοι του παρόντος, σχεδιάζοντας το ελληνικό μέλλον, γράφουν ινδικά και τουρκικά φαρσί.