Αφού τα ψηφία που αντιστοιχούν στις συγκρούσεις δοντιών, χειλιών, ουρανίσκου και γλώσσας ονομάζονται σύμφωνα, τότε οι ήχοι αυτοί θεωρούνται συμφωνίες. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί; Ισως κατά τον ίδιο τρόπο που ο περιώνυμος δολοφόνος του παππού του -αυτός που το προπετές μνημείο του κορδώνεται απέναντι στην Ακρόπολη- ονομάζεται Φιλόπαππος.

Ο Αϊζενστάιν, εν τούτοις, αμφισβητώντας την αυθεντία της φιλοσοφίας μας, θεωρεί ανεκτίμητη την αξία των συμφώνων, αφού οργανώνουν τη χασμωδία των φωνηέντων, και επαινεί, εγκωμιάζει την χαρακτηριστική υπογραφή του Προκόφιεφ, δηλαδή τα ψηφία ΠΡΚΠΦ.

Αγαπητοί αναγνώστες, ο τίτλος του σημερινού σημειώματος είναι η υπογραφή που φέρει το τοιχοκολλημένο γκράφιτι στο υπαίθριο πάρκινγκ της Χ. Τρικούπη, ανάμεσα στην Πανεπιστημίου και την Ακαδημίας. Παρουσιάζει τα γελαστά γιγαντιαία πρόσωπα δύο παιδιών, πιθανόν του τρίτου κόσμου. Σε κοιτούν κατάματα και μένεις άγαλμα. Είδαμε την εικόνα αυτές τις ημέρες των αργιών, της απουσίας και του χημικού πολέμου. Εκ πρώτης όψεως, νομίσαμε πως οι διαστάσεις του σχεδίου ξεπερνούν τα 10 επί 15 μέτρα. Μια δεύτερη επίσκεψη μας βεβαίωσε πως ο πίνακας κινείται κάπου ανάμεσα στα 6 με 7 τετραγωνικά. Η διαφορά της πρώτης εντύπωσης με τη δεύτερη δηλώνει τα αισθητικά μεγέθη του έργου.

Τα περισσότερα, τα αναρίθμητα γκράφιτι σπιλώνουν τη σοβαροφάνεια της πόλης. Σπάνια ξεφεύγουν από την αμορφία των κακόγουστων και ανάγωγων ή τον βανδαλισμό χάριν της αμφισβήτησης. Ο Καστοριάδης, όμως, αντιγράφοντας τον Πλάτωνα, νομίζω, σημειώνει κάπου: «ακόμα και από τους τοίχους της πόλης μπορεί να διδαχτεί ο διαβάτης». Αλλά τι διδάσκονται οι νεότεροι από τις προσόψεις των αθηναϊκών κτιρίων; Αυτά που επαναλαμβάνουν με τους μαρκαδόρους και τα σπρέι στο ντουβάρι.

Μετά τη δολοφονία του νεαρού επιβάτη, το πινάκιο της Δικαιοσύνης (διαφέρει από τον Πινόκιο κατά μίαν κεραία) μας σερβίρει μια ομάδα νεολαίων που κατηγορούνται για τη ρύπανση δημοσίων μέσων. Τα γκράφιτι κρίνονται με την άκαμπτη λογική του ποινικού δικαίου.

Προ πολλών πολλών ετών κυκλοφορούσε βιβλίο συναδέλφου (δημοσιογράφου) με τίτλο που δεν θέλω να επαναλάβω. Δημοσίευε γκράφιτι που κυρίως μυκτήριζαν το πάθος της μεταπολίτευσης. Σήμερα, η εφημερίδα μας καταχωρεί τη στήλη «Η κραυγή των τοίχων» με την επιμέλεια του Τάσου Κωστόπουλου. Αλλά οι εικαστικές αρετές των γραφημάτων δεν περιλαμβάνονται στις προτεραιότητες του δημοσιεύματος.

Ποια είναι η αξία και ποιο το κέρδος από τη γιγαντοαφίσα στο γκαράζ της Χ. Τρικούπη; Ο Καρούζος αναφερόμενος στις απολαβές της ποίησης επανέλαβε το «δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε». Αλλά και αυτός είχε τη δίκαιη ανταμοιβή της κυριότητας του έργου. Ποια ανταμοιβή απολαμβάνει ο ανώνυμος δημιουργός της εν λόγω τοιχογραφίας;

Ο,τι συναρπάζει τον διερχόμενο έχει τυπωθεί, πιθανόν σε ψηφιακό πιεστήριο μεγάλων μεγεθών. Ακολούθησε ένα ντεκουπάζ, ένα ξεγύρισμα από καμπύλη σε καμπύλη για να αποφύγουμε τις σκληρές επίσημες διαστάσεις ενός τετράπλευρου. Επικολλήθηκε με δεξιότητες που μας υπερβαίνουν. Το πρωτογενές υλικό προέρχεται, υποθέτουμε, από φωτογραφία. Ο STMTS παρά ταύτα έχει την ικανότητα να σκιτσάρει οποιοδήποτε πρόσωπο, εφ” όσον του ποζάρει. Δούλεψε την εικόνα πάνω σε φύλλο τετραδίου με μπικ ή λεπτό μαύρο μαρκαδόρο και ακολούθως σκανάρισε το σύνολο. Οι μορφές, τα πρόσωπα των παιδιών περιγράφονται με γραμμές ατόφιες, ζωηρές, βίαιες αλλά με αυτοέλεγχο, γνώση και χιούμορ. Ακούω σχεδόν τη γραφίδα. Το εφήμερο, το ευτελές τονίζεται από περιθωριακές σημειώσεις, καρικατούρες, ασαφή σύμβολα, ορνιθοσκαλίσματα, μουντζαλιές. Και κατόπιν η μεγέθυνση, το ασάλευτο οικοδόμημα πίσω του, τα οριακά απόλυτα χρώματα (μπλε, κόκκινο, κίτρινο και μία σάρκα) δίνουν στο πόστερ αξία μνημειακή. Δεν έχουμε πολλά μνημεία αφιερωμένα στην ειρήνη και στα παιδιά.