Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;

  Εφημερίδα των Συντακτών, 29-30 Ιουνίου 2013

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Βουκόλοι και Καµατερά

   

Οι γκραβούρες ιατρικού εν¬διαφέροντος παρουσιάζουν κάποτε τους λειτουργούς του Ασκληπιού να φέρουν στο πρό¬σωπο ένα τεράστιο αλλόκοτο ράμφος. Υποθέτουμε βασίμως ότι και κατά τον Μεσαίωνα οι θεράποντες θα είχαν επι¬σημάνει πως η μετάδοση των ασθενει¬ών σχετίζεται με τη σωματική επαφή ή την απλή προσέγγιση. Το αποκρουστικό ράμφος καθιερώθηκε (κατά τον γρά¬φοντα) για να αποτρέπει την εγγύτη¬τα και την επακόλουθη μόλυνση. Αυτή η εντυπωσιακή προσωπίδα εξάλλου εξασφάλιζε το απερίγραπτο δέος του ασθενούς για τον μασκοφόρο και την ανάλογη οικονομική του υποδοχή. Ενα παρόμοιο προσωπείο, πολλαπλάσιο σε μέγεθος, κόστος και σημασίες, φέρουν και οι λειτουργοί του υψίστου.
Αγαπητοί αναγνώστες, μεγάλος αριθ¬μός των κατά τον κ. Ανθιμο αμαρτιών καταδικάζονται από το κράτος ως παρα¬βάσεις και κακουργήματα. Η Εκκλησία έχει στο οπλοστάσιό της πλήθος ακόμα ανθρώπινες ενοχές για να εκβιάζει τους φοβικούς: το προπατορικό αμάρτημα, λόγου χάριν, τις λάγνες επιθυμίες ή τους ανόσιους συλλογισμούς. Εάν ήθελαν οι άγιοι πατέρες, τότε η τρέχουσα δικαιο¬σύνη θα τιμωρούσε και τις αμαρτίες αυ¬τές ως αδικήματα. Αλλά η Εκκλησία θα έχανε τους λόγους της ύπαρξής της. Με πρόσχημα τη συγχώρεση αυτών των κρι¬μάτων έρχεται σε επαφή με το χριστεπώ¬νυμο πλήρωμα. Και είναι γνωστό πως ο δάσκαλος μας υποδέχεται ως αγράμμα¬τους, ο γιατρός μάς βλέπει ως ασθενείς και ο ιερέας μάς θεωρεί παλιανθρώπους. Και για να μη μολυνθούν από τα ανοσι¬ουργήματα των μιαρών πολιτών, οι αγα¬θοί λευίτες καθιέρωσαν και αυτοί ένα απροσδιόριστου μεγέθους αποτρεπτικό ράμφος. Το αποτελούν η παγιωμένη αρ¬χαΐζουσα γλώσσα της «Θείας λειτουρ¬γίας», η ιδιότυπη φωνητική βυζαντινή μουσική, ο εξπρεσιονισμός -μοναδικός και ανεπανάληπτος- των τοιχογραφιών και των φορητών εικόνων και η ξεχωρι¬στή αρχιτεκτονική των ναών. Και ακό¬μα: η καρναβαλικού τύπου αμφίεση των ιερέων και τα ψευδώνυμα με τα οποία θωρακίζονται οι κληρικοί έναντι των λαϊκών. Προσωπείο ή ράμφος, ο συντά¬κτης του παρόντος θα υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια την παστερίωση της ορθοδοξίας, όχι επειδή επί του προ-κειμένου καταλαμβάνεται -ο γράφων- από μια πυρέσσουσα ζαν-ζακ-ρουσίτιδα αλλά λόγω αναπτύξεως του «στίλβοντος ποδηλάτου».
Ο Φρόιντ έλεγε πως η θρησκεία εί¬ναι μια παγκόσμια νεύρωση. Οι πιστοί που εμφορούνται από την πεποίθηση πως κάποιοι αντίχριστοι κακούργοι σταύρωσαν τον Θεό τους (μεταξύ των δημίων υπήρξε ασφαλώς και ένας προ¬πάτοράς τους) εκδικούνται την ανθρω¬πότητα με ιδεοληψίες, παραληρήματα και οπτασιασμούς. Και με το οπλοστά¬σιο του κράτους αλλά και την επικου¬ρία των μεταφυσικών φόβων (μεταφέ¬ρονται επί της γης από τον κ. Σαμαρά συνομιλητή του Θεού) απαιτούν, αξιώ¬νουν δουλοπρέπεια και τυφλή υποταγή, όπως οι κατακτητές από τους σκλάβους. Και ενώ η Αριστερά έναντι της Εκκλη¬σίας πολιτεύεται με ανεξιθρησκία, οι αρχιερείς επιμένουν στη μισαλλοδο¬ξία τους επειδή θέλουν την ορθοδοξία μία, καθολική και οικουμενική. Ο Φ. Ντοστογιέφσκι γράφει στους «Καρα¬μαζώφ»: «Αυτή η ανάγκη της συμφω¬νίας στη λατρεία είναι το μεγαλύτερο βασανιστήριο και του ανθρώπου χω¬ριστά αλλά και της ανθρωπότητας στο σύνολό της από την αρχή του κόσμου. Γι’ αυτήν την κοινή λατρεία αλληλοεξο¬ντώνονταν με το σπαθί». Οσον αφορά εμάς, το πρόβλημα της μισαλλοδοξίας θα έλυνε διά παντός η πλήρης ή γενική απουσία οποιασδήποτε λατρείας. Αλλά, ως γνωστόν, ο καθένας είναι έτοιμος να πολεμήσει υπέρ της εξάρτησής του. Κατά συνέπεια φορολογούνται οι πλα¬νόδιοι κουλουροπώλες και ουδέποτε η Εκκλησία. Ταμειακές μηχανές τοποθε¬τήθηκαν και στα περίπτερα και ούτε μία σε ενοριακό παγκάρι. Ο κάθε κτηνοτρό¬φος πληρώνει τους βοσκούς από την τσέπη του αλλά τους καλούς ποιμένες πληρώνει το Δημόσιο. Για τούτο με ικα¬νοποίησαν οι δηλώσεις του κ. Κουράκη που αφορούσαν τα οικονομικά της Εκ¬κλησίας των Ανθιμων. Μελανό σημείο των προτάσεών του βεβαίως παραμένει το γεγονός ότι επ’ αυτών συμφωνεί και ο κ. Στουρνάρας. www.gianniskalaitzis.gr

   Εάν το παιδί και ο έφηβος ολοκληρώσουν τον προς την ενηλικίωση βίο τους μέσα σε αδιάφορο οικογενειακό περιβάλλον και ασήμαντο κοινωνικό περίγυρο, τότε η ευτυχία του ατόμου καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του είναι εξασφαλισμένη ή τουλάχιστον έχουν τεθεί οι στέρεες βάσεις για μια αρμονική διαβίωση. 

   Για τον λόγο αυτό οι ψυχολόγοι εντοπίζουν στην ανέφελη παιδική και εφηβική ηλικία όλα τα προβλήματα εργασίας, αναγνώρισης και οικονομικής αποκατάστασης που αντιμετωπίζει ο κλάδος τους. Και για τούτο διάσημοι επιστήμονες, μεγάλες παιδαγωγικές σχολές και ειδικευμένα ινστιτούτα καταρτίζουν εκπαιδευτικά προγράμματα, συμμετέχουν σε επιδοτούμενες ψυχολογικές έρευνες και με τη βοήθεια ομάδων πίεσης, δεξαμενών σκέψης και την αρωγή του κράτους (έως τώρα) μεταβάλλουν τους μακάριους γονείς σε φιλόστοργους, τρυφερούς, μεθοδικούς, ακούραστους διδασκάλους ενός νευρωτικού, ανισόρροπου τέκνου, το οποίο εν καιρώ αναλαμβάνει ο ψυχαναλυτής.

   Περιγράφοντας τον ως άνω κόσμο ο ψυχίατρος Van Rillaer σημείωνε: «Ο νευρωτικός κτίζει κάστρα στην Ισπανία, ο ψυχωτικός τα κατοικεί και ο ψυχαναλυτής συλλέγει τα νοίκια». Αλλά αυτά δεν αφορούν όλο τον πλανήτη. Ο Ντανίλο Κις στο «Homo Poeticus» (Scripta) έγραφε: «Η ψυχανάλυση, αυτό το τυπικό βιεννέζικο προϊόν, θεωρείται ακόμη και σήμερα στη Ρωσία και στις χώρες-δορυφόρους της μηχανορραφία “παρακμιακή” και συγχρόνως “κοσμοπολίτικη”, η οποία προκαλεί επικίνδυνη ρωγμή στην μπολσεβίκικη μονολιθικότητα, όπου μόνο η οικονομική και κοινωνική επιχειρηματολογία γίνεται παραδεκτή ως επιστημονική προσέγγιση των φαινομένων και των ανθρώπινων ενεργειών».

   Για τούτο η εθνική μας κυβέρνηση, η οποία ως ιδεολογία αναγνωρίζει μόνο τη σωτηρία της Ελλάδος αντιμετωπίζοντας την κοινωνία σαν συλλογικό εγώ (που αδυνατεί να μεταβεί στον σοσιαλισμό), εντοπίζει την ευδαιμονία στην παιδική ηλικία και μεθοδεύει την εν συνόλω επιστροφή μας στην προκαπιταλιστική, προβιομηχανική εποχή (παράδειγμα η κατάργηση της ΕΡΤ), στο λίκνο δηλαδή του παρόντος πολιτισμού.

   Μπασμένοι στην ψυχανάλυση οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος θεωρούν τον πολιτισμό «πηγή δυστυχίας», για τούτο συνονθυλεύουν μια υπό κλίμακα μορφή του, ένα προϊόν της αγροτικής οικονομίας. Εξάλλου «το μικρό είναι όμορφο». Αυτήν την ειδυλλιακή εποχή θα επαναφέρουν μέσω της συρρικνωμένης ραδιοτηλεόρασης, με βάση τον υποδειγματικό βίο της υπαίθρου των βουκόλων και των καματερών της βοσκοπούλας και του τσομπανάκου, όπως διασαλπίζει το προαιώνιο σήμα. Και αναζητώντας τον χαμένο χρόνο θα καταστούμε μέτοχοι του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, της βιομηχανικής επανάστασης και της αστικής παλιγγενεσίας.

Εν τούτοις, ο τηλεοπτικός κόσμος δεν πείθεται.

   Γιατί; Αγνοούμε το διαβόητο σίριαλ αλλά είναι βέβαιο πως τα μεγαλοπρεπή χαρέμια των οσμανλήδων διοικούσαν για λόγους ευνόητους ευνούχοι, απρόσβλητοι στα θέλγητρα των γυναικών. Και από τον Κόπολα πληροφορηθήκαμε πως ο σύμβουλος του Νονού ουδέποτε ήταν και κληρονόμος του. Κατ' αυτόν τον τρόπο οι συμβουλές του ήταν ανεξάρτητες από τις φιλοδοξίες του. Και τέλος, όπως διαβάσαμε στον Παπαρρηγόπουλο, μια «άγρια φυλή» της Βοιωτίας ανέθετε τη δημόσια διοίκηση σε πολίτες, οι οποίοι είχαν διακόψει προ πολλού τις σχέσεις τους με τις ιδιωτικές επιχειρήσεις.

   Κατόπιν όλων αυτών η εθνική μας κυβέρνηση ανέθεσε το νεοπαγές υπουργείο τηλεοπτικών στον ανιδιοτελή, ανυστερόβουλο και αφιλοκερδή κ. Παντ. Καψή.