Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;
Εφημερίδα των Συντακτών, 9-10 Φεβρουαρίου 2013
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το τελευταίο καταφύγιο των καθαρμάτων
Οι γκραβούρες ιατρικού εν¬διαφέροντος παρουσιάζουν κάποτε τους λειτουργούς του Ασκληπιού να φέρουν στο πρό¬σωπο ένα τεράστιο αλλόκοτο ράμφος. Υποθέτουμε βασίμως ότι και κατά τον Μεσαίωνα οι θεράποντες θα είχαν επι¬σημάνει πως η μετάδοση των ασθενει¬ών σχετίζεται με τη σωματική επαφή ή την απλή προσέγγιση. Το αποκρουστικό ράμφος καθιερώθηκε (κατά τον γρά¬φοντα) για να αποτρέπει την εγγύτη¬τα και την επακόλουθη μόλυνση. Αυτή η εντυπωσιακή προσωπίδα εξάλλου εξασφάλιζε το απερίγραπτο δέος του ασθενούς για τον μασκοφόρο και την ανάλογη οικονομική του υποδοχή. Ενα παρόμοιο προσωπείο, πολλαπλάσιο σε μέγεθος, κόστος και σημασίες, φέρουν και οι λειτουργοί του υψίστου.
Αγαπητοί αναγνώστες, μεγάλος αριθ¬μός των κατά τον κ. Ανθιμο αμαρτιών καταδικάζονται από το κράτος ως παρα¬βάσεις και κακουργήματα. Η Εκκλησία έχει στο οπλοστάσιό της πλήθος ακόμα ανθρώπινες ενοχές για να εκβιάζει τους φοβικούς: το προπατορικό αμάρτημα, λόγου χάριν, τις λάγνες επιθυμίες ή τους ανόσιους συλλογισμούς. Εάν ήθελαν οι άγιοι πατέρες, τότε η τρέχουσα δικαιο¬σύνη θα τιμωρούσε και τις αμαρτίες αυ¬τές ως αδικήματα. Αλλά η Εκκλησία θα έχανε τους λόγους της ύπαρξής της. Με πρόσχημα τη συγχώρεση αυτών των κρι¬μάτων έρχεται σε επαφή με το χριστεπώ¬νυμο πλήρωμα. Και είναι γνωστό πως ο δάσκαλος μας υποδέχεται ως αγράμμα¬τους, ο γιατρός μάς βλέπει ως ασθενείς και ο ιερέας μάς θεωρεί παλιανθρώπους. Και για να μη μολυνθούν από τα ανοσι¬ουργήματα των μιαρών πολιτών, οι αγα¬θοί λευίτες καθιέρωσαν και αυτοί ένα απροσδιόριστου μεγέθους αποτρεπτικό ράμφος. Το αποτελούν η παγιωμένη αρ¬χαΐζουσα γλώσσα της «Θείας λειτουρ¬γίας», η ιδιότυπη φωνητική βυζαντινή μουσική, ο εξπρεσιονισμός -μοναδικός και ανεπανάληπτος- των τοιχογραφιών και των φορητών εικόνων και η ξεχωρι¬στή αρχιτεκτονική των ναών. Και ακό¬μα: η καρναβαλικού τύπου αμφίεση των ιερέων και τα ψευδώνυμα με τα οποία θωρακίζονται οι κληρικοί έναντι των λαϊκών. Προσωπείο ή ράμφος, ο συντά¬κτης του παρόντος θα υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια την παστερίωση της ορθοδοξίας, όχι επειδή επί του προ-κειμένου καταλαμβάνεται -ο γράφων- από μια πυρέσσουσα ζαν-ζακ-ρουσίτιδα αλλά λόγω αναπτύξεως του «στίλβοντος ποδηλάτου».
Ο Φρόιντ έλεγε πως η θρησκεία εί¬ναι μια παγκόσμια νεύρωση. Οι πιστοί που εμφορούνται από την πεποίθηση πως κάποιοι αντίχριστοι κακούργοι σταύρωσαν τον Θεό τους (μεταξύ των δημίων υπήρξε ασφαλώς και ένας προ¬πάτοράς τους) εκδικούνται την ανθρω¬πότητα με ιδεοληψίες, παραληρήματα και οπτασιασμούς. Και με το οπλοστά¬σιο του κράτους αλλά και την επικου¬ρία των μεταφυσικών φόβων (μεταφέ¬ρονται επί της γης από τον κ. Σαμαρά συνομιλητή του Θεού) απαιτούν, αξιώ¬νουν δουλοπρέπεια και τυφλή υποταγή, όπως οι κατακτητές από τους σκλάβους. Και ενώ η Αριστερά έναντι της Εκκλη¬σίας πολιτεύεται με ανεξιθρησκία, οι αρχιερείς επιμένουν στη μισαλλοδο¬ξία τους επειδή θέλουν την ορθοδοξία μία, καθολική και οικουμενική. Ο Φ. Ντοστογιέφσκι γράφει στους «Καρα¬μαζώφ»: «Αυτή η ανάγκη της συμφω¬νίας στη λατρεία είναι το μεγαλύτερο βασανιστήριο και του ανθρώπου χω¬ριστά αλλά και της ανθρωπότητας στο σύνολό της από την αρχή του κόσμου. Γι’ αυτήν την κοινή λατρεία αλληλοεξο¬ντώνονταν με το σπαθί». Οσον αφορά εμάς, το πρόβλημα της μισαλλοδοξίας θα έλυνε διά παντός η πλήρης ή γενική απουσία οποιασδήποτε λατρείας. Αλλά, ως γνωστόν, ο καθένας είναι έτοιμος να πολεμήσει υπέρ της εξάρτησής του. Κατά συνέπεια φορολογούνται οι πλα¬νόδιοι κουλουροπώλες και ουδέποτε η Εκκλησία. Ταμειακές μηχανές τοποθε¬τήθηκαν και στα περίπτερα και ούτε μία σε ενοριακό παγκάρι. Ο κάθε κτηνοτρό¬φος πληρώνει τους βοσκούς από την τσέπη του αλλά τους καλούς ποιμένες πληρώνει το Δημόσιο. Για τούτο με ικα¬νοποίησαν οι δηλώσεις του κ. Κουράκη που αφορούσαν τα οικονομικά της Εκ¬κλησίας των Ανθιμων. Μελανό σημείο των προτάσεών του βεβαίως παραμένει το γεγονός ότι επ’ αυτών συμφωνεί και ο κ. Στουρνάρας. www.gianniskalaitzis.gr
Εμφορούμενος υπό δημοκρατικών φρονημάτων ο κ. Μάκης Βορίδης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, θύμα ειρωνείας της τύχης, πολιτεύεται υπέρ των ακροδεξιών. Η ως άνω αντιφατική συμπεριφορά, συνοδευόμενη από ρητορική ψυχωτικού, εκδηλώθηκε προ ημερών, όταν ο κ. εκπρόσωπος δήλωσε πως «σε φιλοσοφικό και θεωρητικό επίπεδο παραμένει υπέρ της θανατικής ποινής». Και επειδή οι τελευταίοι καταδικασμένοι σε θάνατο υπήρξαν πρωταίτιοι της στρατιωτικής χούντας (ακολούθησε η μετατροπή της ποινής τους), το διχασμένο εγώ τού φιλοσόφου και θεωρητικού αγανακτεί και στον παροξυσμό του απαιτεί επαναφορά των εκτελέσεων.
«Τον Απρίλιο του 1960 εκατόν ενενήντα άτομα περίμεναν να εκτελεστούν σε διάφορες φυλακές των ΗΠΑ. Στο Χάνσιγκ του Κάνσας Σίτι οι μελλοθάνατοι ήταν πέντε εν όλω μαζί με τους φονιάδες της οικογένειας Κλάτερ» γράφει ο Τρούμαν Καπότε στη νουβέλα «Εν ψυχρώ» (Ζαχαρόπουλος, μετάφραση Λ. Δουκίδου). Τον Μάρτιο του 1965 μετά από σχεδόν δύο χιλιάδες μέρες στα κελιά των μελλοθανάτων «Οι Ρίτσαρντ Γιουτζίν Χίκοκ και Πέρι Εντουαρντ Σμιθ (οι δολοφόνοι των Κλάτερ) πέθαναν στην αγχόνη των κρατικών φυλακών» σημείωνε -σύμφωνα με τον αφηγητή- η «Σταρ» του Κάνσας Σίτι υπό τον τίτλο «Απαγχονισμός στυγερών κακούργων» για λόγους φιλοσοφικούς και θεωρητικούς. Και ο πολίτης διερωτάται: «Εν ψυχρώ έγινε το ξεκλήρισμα της οικογένειας ή η εκτέλεση των δολοφόνων;». Τους Χίκοκ και Σμιθ ακολούθησαν βέβαια και οι άλλοι μελλοθάνατοι του 1960. Κατόπιν αυτού ουδέποτε ακούστηκε εκατόμβη θυμάτων παρανοϊκού σκοπευτή και για τούτο ουδεμία απαγόρευση οπλοκατοχής ή οπλοχρησίας σημειώθηκε. Τα όπλα παραμένουν σύμβολα του αμερικανικού πατριωτισμού.
Κατά την περίοδο 1960-61 στις αθηναϊκές αίθουσες προβάλλεται το φιλμ του Στάνλεϊ Κιούμπρικ υπό τον τίτλο «Σταυροί στο μέτωπο». Τρεις οπλίτες του ηττημένου συντάγματος 701 επιλέγονται για εκτέλεση κατηγορούμενοι για δειλία ενώπιον του εχθρού. Βρισκόμαστε στα χαρακώματα του «Μεγάλου πολέμου». Ο στρατηγός Μιρό, που ονειρεύεται δόξα και τη χλιδή των Λουδοβίκων, αποτυγχάνει οικτρά. Το στράτευμά του αποδεκατίζεται, οι διαταγές του αγνοούνται. Και είναι υπόλογος για τον εξωφρενικό «ελιγμό» να βομβαρδίσει τις θέσεις των ομοεθνών του. Θα εξιλεωθεί αφού τουφεκιστούν (για λόγους φιλοσοφικούς και θεωρητικούς) οι 3 ανίκανοι υπερασπιστές της πατρίδας. Ηθικός του αντίπαλος, ο συνταγματάρχης Νταξ, τον οποίο ενσαρκώνει ο Κερκ Ντάγκλας. Πριν ακόμα κορυφωθεί το δράμα ο Νταξ υπογραμμίζει στον στρατηγό: «Το τελευταίο καταφύγιο των καθαρμάτων είναι ο πατριωτισμός». Στη χώρα του κ. Σαμαρά ή «Ντάντη» βομβαρδίζοντας τις θέσεις των ομοεθνών τους εργαζομένων οι κυβερνώντες του Τριωδίου επικαλούνται τη σωτηρία της πατρίδας. Ως εξιλέωση για τα ανδραγαθήματά τους θα ζητήσουν, όπως ο γενναίος κ. Βορίδης, καταδίκες και εκτελέσεις. Δολοφονώντας αθώους μετανάστες και παρέχοντας την ιθαγένεια μόνον σε όσους διαθέτουν «γνήσια σχέση με το ελληνικό κράτος».
Θα κλείσουμε με δυο αράδες από τον «Σβέικ». Οι εκτελέσεις δεν επιβάλλονται μόνες, τις ακολουθούν παράπλευρα μέτρα. Σύμφωνα λοιπόν με τη θεατρική εκδοχή του «Καλού στρατιώτη», το τέλος έρχεται όταν η σπιτονοικοκυρά του διαβάζει σ’ εκείνο το γράμμα με τη σφραγίδα «λογοκρισία»: «Μάθαμε πως τον κ. Σβέικ τον... Γράψτε μας πού τον.... για να τού πάμε λουλούδια στον τάφο του». Ο ήρωας του Χάσεκ, Τσέχος από την Πράγα, δεν διατηρούσε «γνήσιες σχέσεις» με το αυστριακό κράτος.
Ακόμα κάτι: Ο αφορισμός του συνταγματάρχη Νταξ αποδίδεται στον δημοσιογράφο και συγγραφέα Σάμουελ Τζόνσον (1709-1784), πένα καυστική που συγκέντρωνε τον θαυμασμό του Μπάιρον και του Ουόλτερ Σκοτ.
|
