Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;

  Εφημερίδα των Συντακτών, 1-2 Δεκεµβρίου 2012

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Λίµπρο Λαγκάρντ

Ο εφευρέτης του χριστιανισμού Παύλος ή Σαύλος,γνωρίζοντας εκ των προτέρων το απόφθεγμα του 19ου αιώνος «μόνον οι ατάλαντοι αντιγράφουν, οι ταλαντούχοι κλέβουν», καταλήστεψε τη θεατρική δομή των διονυσιακών παραστάσεων και με τα κλοπιμαία οργάνωσε και καθιέρωσε τις λειτουργίες της εκκλησίας του. Ακόμα και ένα επιπόλαιο βλέμμα -αναπόφευκτα επιπόλαιο, αφού το θρήσκευμα είναι η απόλυτη επιφάνεια- θα μας επιβεβαιώσει τις αντιστοιχίες: κορυφαίοι-ψάλτες, χορός-πιστοί, ιερείς-υποκριτές.
Αυτές οι χριστιανικές τελετές προϊόντος του χρόνου διαφοροποιήθηκαν από τα ελληνικά θεατρικά δρώμενα ως προς την κανονικότητα του ρεπερτορίου. Σε αντίθεση δηλαδή με το διαρκώς ανανεούμενο πρόγραμμα του διονυσιακού θεάτρου (οι τραγωδίες παίζονταν μόνο μία φορά) οι χριστιανοί εκκλησιαστές ανέβαζαν και ανεβάζουν πάντοτε τα αυτά θεάματα σε αυστηρά καθορισμένες ημερομηνίες, όρντινο που ουδέποτε παραβιάζεται. Η ως άνω σταθερή διοργάνωση ομοίων, κατά το δυνατόν, σε όλους τους ναούς παραστάσεων μεταβάλλει την αβεβαιότητα σε σιγουριά και προσφέρει καταφύγιο στους έμφοβους. Οπως γράφει ο ΟσκαρΟυάιλντ στο «Ο κριτικός ως δημιουργός»: «Οι θρησκείες έχουν πιστούς όχι διότι απευθύνονται στη λογική, αλλά επειδή επαναλαμβάνονται».
Αν και το εντός των ναών χριστιανικό θέατρο αποτελεί σάρκα εκ της σαρκός της διονυσιακής λατρείας, η εκκλησία του Παύλου επιτίθεται στους θιάσους με τη μανία του ευεργετηθέντος και την αγοραία πολεμική του επαγγελματικού ανταγωνιστή. Και τούτο επειδή οι προς διανομή θεατές παραστάσεων και λειτουργιών είναι οι αυτοί. Και όσο αντίπαλοι της χριστιανικής μισαλλοδοξίας θεωρούνται τα ανυπεράσπιστα μνημεία του ελληνικού πολιτισμού, ο φανατισμός της θεούσας και η σχιζοφρένεια του ιερομονάχου επαρκούν για την καταστροφή. Οταν όμως οι αρχιερείς καθορίζουν ως στόχους σκηνοθέτες, ηθοποιούς, συγγραφείς, χιουμορίστες, μετανάστες ή άστεγους, τότε οι αγαθοί λευίτες επιστρατεύουν τη γενναιότητα των Χαζάρων, των Αλαμανών, των Πατσινάκων, των Παναγιώταρων ή των Κασιδιάρηδων προκειμένου να τεμαχίσουν τα σφάγια και να τροφοδοτήσουν τους πιστούς.
Eφάρμοσαν λοιπόν το εκκλησιαστικό κεκτημένο οι ρασοφόροι που, συνεπικουρούμενοι από άνδρες των κ.κ. Μιχαλολιάκου και Δένδια, ματαίωσαν τις παραστάσεις του «Κόρπους Κρίστι». Και συνεχίζει τις ωραίες παραδόσεις της Ορθοδοξίας ο καλός μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος (αφού προηγουμένως αποκήρυξε το στοματικό σεξ), συνοδευόμενος από ανδρείους βουλευτές της Χ.Α., κατέθεσε μήνυση κατά των συντελεστών τού εν λόγω θεάματος «για κακόβουλη βλασφημία». Την αλήθεια των ως άνω ισχυρισμών και το δίκαιο του μητροπολίτη επιβεβαιώνουν μέχρι κεραίας οι εξοργισμένοι χριστιανοί από τον Αύγουστο του 1959. Εξανάγκασαν τον τότε υπουργό Προεδρίας να κατεβάσει από το Ηρώδειο την παράσταση των «Ορνίθων» του Αριστοφάνη. Και γνωρίζουμε πως οι ηθοποιοί του «Χυτήριου» αμφισβητούν την παναγιότητα ενός Ιησού, όταν ο θίασος του Κουν σατίριζε μόνο τους ορθόδοξους ιερείς με βωμολοχίες αντάξιες του προέδρου της Βουλής κ. Μεϊμαράκη.
Αγαπητοί αναγνώστες, ο κόσμος των Γραμμάτων και της Τέχνης οφείλει ευγνωμοσύνη στους ρωμαλέους άνδρες του κ. Κασιδιάρη, επειδή η δράση τους έστρεψε την προσοχή της πολιτείας, της Εκκλησίας και του κοινού στα ζητήματα του πολιτισμού. Και θα πρέπει να κληθεί αποσυνάγωγος ο μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος, ο οποίος, με αφορμή την επιδρομή τής «καθ’ ημάς Ανατολής», δήλωσε: «Η Χρυσή Αυγή τον Χριστό διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα των προσφύγων, των μεταναστών, ακόμα και των παιδιών».
Με τέτοια μυαλά θα εγκαταλείψουμε το θέατρο στην τύχη του και θα συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στην οικονομική καταβαράθρωση της χώρας, στη λίστα Λαγκάρντ, στη φοροδιαφυγή τραπεζιτών, εφοπλιστών, κατασκευαστών και Ορθοδόξου Εκκλησίας.

   Σύμφωνα με τη φυσιογνωμική σχολή του Λομπρόζο, η μύτη, το όργανο της όσφρησης, υπαινίσσεται την ποιότητα των γεννητικών οργάνων του ρινοφόρου. Ως εκ τούτου, μετά την καλπάζουσα εξάλειψη των οσμών, τη χρήση βοηθημάτων συνουσίας και την πλαστική χειρουργική, η ύπαρξη της μύτης καθίσταται περιττή. Ο αναχρονισμός αυτός προορίζεται να εξαφανιστεί, όπως οι δεινόσαυροι, η φεουδαρχία και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Και ενώ είμαστε βέβαιοι για τις ως άνω φυσικές μεταβολές μετά την κατάργηση του Συντάγματος (η χώρα κυβερνάται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου), αμφιβάλλουμε για την οριστική μας απαλλαγή από τους τιμαριούχους, αφού κάθε αποτυχία έχει αναδρομική ισχύ.

  Η φεουδαρχία, όπως επιμένουν οι πανηγυρικοί της ημέρας, χάθηκε από τα ελληνικά εδάφη μαζί με τους Οθωμανούς. Αλλά επειδή η Ιστορία απεχθάνεται τα κενά -για τούτο είναι πάντα μεθυσμένη- τους πασάδες, αγάδες και μπέηδες αντικατέστησαν οι δεσπότες της Εκκλησίας. Διορισμένοι από την ευνοιοκρατία της Ορθοδοξίας παραμένουν ανεξέλεγκτοι, αμετάθετοι και ισόβιοι. Τα τιμάριά τους σχηματίζουν ένα κατάστιχο τοπωνυμίων μιας άλλης αυτοκέφαλης διοικητικής διαίρεσης, όπου αναφέρονται οι μητροπόλεις π.χ. Πολυφέγγους, Δημητριάδος, Φαναριοφαρσάλων, Τρίκκης και Σταγών. Και όσον αφορά το κοσμικό κράτος, το προ των μνημονίων ισχύον Σύνταγμα δεν αναγνώριζε βαθμούς ευγενείας επειδή, στην αντίθετη περίπτωση, οι ιππότες του ελληνικού βασιλείου θα είχαν τίτλους όπως: κόμης της Οδησσού, δουξ της Πετρουπόλεως, βαρόνος του Βουκουρεστίου, ή πρίγκιψ της Αστόρια -αυτή ήταν η προέλευση της περιουσίας τους- πράγμα άτοπο για ανεξάρτητη χώρα. Εξάλλου, όπως αφηγείται ο Καββαδίας, κατά τον ρωσοϊαπωνικό πόλεμο, όταν ο τρομερός στρατηγός Κουροπάτκιν ανακάλυψε κατσαρίδες στις κουραμάνες που του προμήθευε Κεφαλονίτης έμπορος, ο καλός ομοεθνής μας καταβρόχθισε τα σιχαμερά ευρήματα ισχυριζόμενος πως ήσαν κορινθιακές σταφίδες. Αυτός ήταν ο τύπος του Ρωμιού ζάπλουτου και αριστοκράτη. Τυχοδιώκτες, απατεώνες και λαθρέμποροι, ασήμαντα παραβατικοί δηλαδή για να τους αναγνωρίσει τίτλους ευγενείας η βαθιά διεφθαρμένη αυλή των Γλίξμπουργκ - Χοεντζόλερν.

  Αγαπητοί αναγνώστες, όπως γράφει ο Καρλ Κράους (1874-1936), οι δημοσιογράφοι μολύνουν τον τόπο με ιδέες, ενώ οι πολιτικοί πράττουν το ίδιο αλλά χωρίς ιδέες. Οταν προ δύο ετών εμφανίστηκε η Λίστα Λαγκάρντ στον ελληνικό πολιτικό ορίζοντα, οι υπουργοί κ. Βενιζέλος και Παπακωνσταντίνου, αμετακίνητοι στυλοβάτες του δημοκρατικού πολιτεύματος, απέτρεψαν τη δημοσίευση των 2.059 ονομάτων. Πετάχτηκαν, χάθηκαν, καταστράφηκαν, δήλωσε με αυτοθυσία ο κ. Βενιζέλος. Και τούτο επειδή ο κατάλογος της κ. προέδρου θα καθιερωνόταν ως το νέο Λίμπρο Ντ’ ορο των ευγενών εν Ελλάδι.  

  Λίμπρο Ντ’ Ορο ονομάζουμε το κατάστιχο όσων Επτανησίων προ της ενσωματώσεως ζούσαν υπεράνω του κοινού ποινικού δικαίου. Ονοματοδοσία αντάξια του τίτλου «προστασίας του πολίτη», που φέρει το υπουργείο τού κ. Δένδια. Και ενώ η Λίστα οδηγείται στη Βουλή προς διερεύνηση, επιμένουμε στον συσχετισμό των δύο ονοματολογίων, αφού στο ζεύγος αυτό καταγράφονται ιδιώτες πάμπλουτοι, ασυνείδητοι, ευτυχείς και φοροφυγάδες με το τελευταίο χαρακτηριστικό να εμφανίζεται ως η προϊόντος του χρόνου, σύμφωνα με τον Δαρβίνο, βελτίωση του είδους. Εν τούτοις είναι πιθανότερο να καταβάλουν ένα οποιοδήποτε ποσόν στα δημόσια ταμεία οι προ αιώνων μακαρίτες του Λίμπρο Ντ’ Ορο, παρά ένας έστω ευπατρίδης και πελάτης της ελβετικής HSBC.

  Θα κλείσουμε αναλογιζόμενοι την καθημαγμένη ανθρωπότητα και τον Ελληνισμό ειδικότερα που επέζησαν παρά τον κατακλυσμό, την πανώλη και τους Παπανδρέου. Παρ’ όλα αυτά, μετά τον ανεύθυνο λαϊκισμό της Αριστεράς, η πατρίδα έχει ανάγκη από μια νέα εθνική αφήγηση, ένα άλλο Λίμπρο Ντ’ Ορο, μια βίβλο των ευγενών όπου θα καταγράφονται ο δούκας της Ζυρίχης, ο κόμης της Γενεύης, ο βαρόνος τού Νταβός, ο φον HSBC και ο σερ ΜέμοριΣτικ.

  Και ένα ερώτημα: Οι αντιπρόσωποι αυτοκινήτων πωλούν αυτοκίνητα, οι αντιπρόσωποι ασφαλιστικών εταιρειών ασφάλειες. Και οι αντιπρόσωποι του έθνους;