Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;

  Εφημερίδα των Συντακτών, 10 -11 Νοεµβρίου 2012

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Η επιστροφή του Σώτου

Ο εφευρέτης του χριστιανισμού Παύλος ή Σαύλος,γνωρίζοντας εκ των προτέρων το απόφθεγμα του 19ου αιώνος «μόνον οι ατάλαντοι αντιγράφουν, οι ταλαντούχοι κλέβουν», καταλήστεψε τη θεατρική δομή των διονυσιακών παραστάσεων και με τα κλοπιμαία οργάνωσε και καθιέρωσε τις λειτουργίες της εκκλησίας του. Ακόμα και ένα επιπόλαιο βλέμμα -αναπόφευκτα επιπόλαιο, αφού το θρήσκευμα είναι η απόλυτη επιφάνεια- θα μας επιβεβαιώσει τις αντιστοιχίες: κορυφαίοι-ψάλτες, χορός-πιστοί, ιερείς-υποκριτές.
Αυτές οι χριστιανικές τελετές προϊόντος του χρόνου διαφοροποιήθηκαν από τα ελληνικά θεατρικά δρώμενα ως προς την κανονικότητα του ρεπερτορίου. Σε αντίθεση δηλαδή με το διαρκώς ανανεούμενο πρόγραμμα του διονυσιακού θεάτρου (οι τραγωδίες παίζονταν μόνο μία φορά) οι χριστιανοί εκκλησιαστές ανέβαζαν και ανεβάζουν πάντοτε τα αυτά θεάματα σε αυστηρά καθορισμένες ημερομηνίες, όρντινο που ουδέποτε παραβιάζεται. Η ως άνω σταθερή διοργάνωση ομοίων, κατά το δυνατόν, σε όλους τους ναούς παραστάσεων μεταβάλλει την αβεβαιότητα σε σιγουριά και προσφέρει καταφύγιο στους έμφοβους. Οπως γράφει ο ΟσκαρΟυάιλντ στο «Ο κριτικός ως δημιουργός»: «Οι θρησκείες έχουν πιστούς όχι διότι απευθύνονται στη λογική, αλλά επειδή επαναλαμβάνονται».
Αν και το εντός των ναών χριστιανικό θέατρο αποτελεί σάρκα εκ της σαρκός της διονυσιακής λατρείας, η εκκλησία του Παύλου επιτίθεται στους θιάσους με τη μανία του ευεργετηθέντος και την αγοραία πολεμική του επαγγελματικού ανταγωνιστή. Και τούτο επειδή οι προς διανομή θεατές παραστάσεων και λειτουργιών είναι οι αυτοί. Και όσο αντίπαλοι της χριστιανικής μισαλλοδοξίας θεωρούνται τα ανυπεράσπιστα μνημεία του ελληνικού πολιτισμού, ο φανατισμός της θεούσας και η σχιζοφρένεια του ιερομονάχου επαρκούν για την καταστροφή. Οταν όμως οι αρχιερείς καθορίζουν ως στόχους σκηνοθέτες, ηθοποιούς, συγγραφείς, χιουμορίστες, μετανάστες ή άστεγους, τότε οι αγαθοί λευίτες επιστρατεύουν τη γενναιότητα των Χαζάρων, των Αλαμανών, των Πατσινάκων, των Παναγιώταρων ή των Κασιδιάρηδων προκειμένου να τεμαχίσουν τα σφάγια και να τροφοδοτήσουν τους πιστούς.
Eφάρμοσαν λοιπόν το εκκλησιαστικό κεκτημένο οι ρασοφόροι που, συνεπικουρούμενοι από άνδρες των κ.κ. Μιχαλολιάκου και Δένδια, ματαίωσαν τις παραστάσεις του «Κόρπους Κρίστι». Και συνεχίζει τις ωραίες παραδόσεις της Ορθοδοξίας ο καλός μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος (αφού προηγουμένως αποκήρυξε το στοματικό σεξ), συνοδευόμενος από ανδρείους βουλευτές της Χ.Α., κατέθεσε μήνυση κατά των συντελεστών τού εν λόγω θεάματος «για κακόβουλη βλασφημία». Την αλήθεια των ως άνω ισχυρισμών και το δίκαιο του μητροπολίτη επιβεβαιώνουν μέχρι κεραίας οι εξοργισμένοι χριστιανοί από τον Αύγουστο του 1959. Εξανάγκασαν τον τότε υπουργό Προεδρίας να κατεβάσει από το Ηρώδειο την παράσταση των «Ορνίθων» του Αριστοφάνη. Και γνωρίζουμε πως οι ηθοποιοί του «Χυτήριου» αμφισβητούν την παναγιότητα ενός Ιησού, όταν ο θίασος του Κουν σατίριζε μόνο τους ορθόδοξους ιερείς με βωμολοχίες αντάξιες του προέδρου της Βουλής κ. Μεϊμαράκη.
Αγαπητοί αναγνώστες, ο κόσμος των Γραμμάτων και της Τέχνης οφείλει ευγνωμοσύνη στους ρωμαλέους άνδρες του κ. Κασιδιάρη, επειδή η δράση τους έστρεψε την προσοχή της πολιτείας, της Εκκλησίας και του κοινού στα ζητήματα του πολιτισμού. Και θα πρέπει να κληθεί αποσυνάγωγος ο μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος, ο οποίος, με αφορμή την επιδρομή τής «καθ’ ημάς Ανατολής», δήλωσε: «Η Χρυσή Αυγή τον Χριστό διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα των προσφύγων, των μεταναστών, ακόμα και των παιδιών».
Με τέτοια μυαλά θα εγκαταλείψουμε το θέατρο στην τύχη του και θα συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στην οικονομική καταβαράθρωση της χώρας, στη λίστα Λαγκάρντ, στη φοροδιαφυγή τραπεζιτών, εφοπλιστών, κατασκευαστών και Ορθοδόξου Εκκλησίας.

   Αντικρίζοντας τα μαύρα πανιά στο πλοίο του Θησέα που επέστρεφε θριαμβευτής στην Αθήνα, ο πατέρας του Αιγέας ρίχτηκε αλλόφρων στα κύματα για να δώσει το όνομά του στο πέλαγος, σε μία βιομηχανία λευκών ειδών και σε κεντρικό κάποτε ζαχαροπλαστείο. Αυτά είναι τα αποτελέσματα εκείνης της ψευδέστατης και μακάβριας ανακοίνωσης.

  Υπάρχει εν τούτοις και το άλλο άκρο της πληροφόρησης. Και εννοούμε φυσικά τη λεγόμενη ψυχρή και αντικειμενική ενημέρωση. Τη σχολή αυτή (μιλώντας για ταξίδια) ακολουθούν οι αεροπορικές εταιρείες, λόγο χάριν, που πάντοτε και αμέσως μετά την απογείωση παρουσιάζουν στο επιβατικό κοινό ωμά και παγερά τη χρήση των σωστικών μέσων τα οποία θα τεθούν στη διάθεσή του εφ’ όσον κριθούν αναγκαία. Αυτή η αντικειμενική μέθοδος είναι άθλια και παραπλανητική. Η λογική επιβάλλει η επίδειξη των σωσιβίων να προηγείται του ταμείου ούτως ώστε να παρέχεται στους επιβάτες η δυνατότητα άλλης επιλογής (*). Αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Και τούτο επειδή η αλήθεια, η αναζήτηση και η παρουσίασή της μας απομακρύνουν από την πραγματικότητα.

  Αγαπητοί αναγνώστες, το ανά χείρας έντυπο επέλεξε ως διαφημιστικό σλόγκαν τη λέξη «επιστρέφουμε» τονίζοντας τη μετά από έναν χρόνο δημοσιογραφική μας επανεμφάνιση. Στο Διαδίκτυο συνάμα θα κυκλοφορήσει το ντοκιμαντέρ που μας αφορά και φέρει τον τίτλο «Η επιστροφή». Οι αυτοαναφορικές λέξεις -ρήμα και ουσιαστικό- χρησιμοποιούνται επειδή έχουμε τη γνώμη (η στήλη την έχει) πως τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ, οι έρευνες και τα σχόλια αποκαλύπτουν τον δημοσιογράφο που τα συντάσσει.

  Αλλά και πέραν ημών η επιστροφή αποτελεί δομικό στοιχείο της ελληνικής αντίληψης για τον κόσμο, γεγονός που παρέσυρε τον διαφημιστή μας. Πράγματι ένα από τα δύο ομηρικά έπη, η Οδύσσεια, αφηγείται μια επιστροφή, την παλιννόστηση του πολύτροπου ήρωος. Η τριλογία των Ατρειδών, η μεγάλη Ορέστεια, οδηγείται στην τραγική της ολοκλήρωση αφού έχουν προηγηθεί οι δύο εναντιωματικές επιστροφές: του Αγαμέμνονα και του Ορέστη. Θύμα της τραγικής ειρωνείας, επίσης, ο Οιδίπους επιλέγει στην τύχη και επιστρέφει στη Θήβα όπου θα αντιμετωπίσει τη μοίρα του. Και σύμφωνα με τους ελληνικούς μύθους, η άνοιξη, η εποχή των προσδοκιών, ταυτίζεται με την επιστροφή της Περσεφόνης από τον Αδη «στου κόσμου το μπαλκόνι». Εξάλλου όλες οι αναγεννώμενες θεότητες της νοτιοανατολικής Μεσογείου επαγγέλλονται τη σωτηρία μας αμέσως μετά την έλευσή τους. Μια επιστροφή περιμένουν και οι πιστοί της θρησκείας του Παύλου, τη Δευτέρα Παρουσία του Ιησού δηλαδή, «ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος».

  Φίλοι αναγνώστες, ακολουθήσαμε και πάλι τη μέθοδο ανάλυσης που αγνοεί τα δεδομένα της εποχής, αλλά ανακαλύπτει τις αντιστοιχίες τους με τάσεις και συμβάντα του παρελθόντος. Η άγνοια διά των παραλληλισμών θεμελιώθηκε από κυβερνητικούς γραφείς οι οποίοι, αισθανόμενοι ισότιμοι των Τόμας Μαν, Τζορτζ Γκροτς, Εριχ φον Στροχάιμ, Φριτς Λανγκ και Αλμπερτ Αϊνστάιν, παρομοιάζουν το παρόν καθεστώς του ελληνικού τριωδίου με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Ακολουθώντας τα βήματά τους νιώσαμε αντάξιοι του Ομήρου, του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Παντοδύναμου.

  Κάτι ακόμα: Μας ρωτούν εάν η έκδοσή μας θα αποτελέσει υπόδειγμα για άλλους και θα απαντήσουμε με τον τρόπο του ΓέρζιΛετς: «Το λαμπρό παράδειγμα το αναγνωρίζεις επειδή δεν είναι μεταδοτικό».

  (*) Πρόκειται για σωστικά πλάνα της σιχασιάς και της απογοήτευσης, όµοια µε αυτά που παρουσιάζουν στους πολίτες οι κυβερνώντες του τριωδίου. Αφού έχουν καταβληθεί στα Ταµεία οι προβλεπόµενες εισφορές της τριακονταπενταετίας ακολουθεί η καταλήστευσή τους για τα έξοδα των σωσιβίων του έθνους.