Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;

 Εφημερίδα των Συντακτών, 7-8 Δεκεμβρίου 2013

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Παραβάτες του προδιαγεγραμμένου βίου

Την περασμένη Δευτέρα άγνωστοι γενναίοι νεοναζί απείλησαν τηλεφωνικά τον Περικλή Κοροβέση επειδή στο εβδομαδιαίο άρθρο του αναφερόταν, μεταξύ άλλων, στη γνωστή ερωτική συμπεριφορά των αρχαίων Σπαρτιατών.

Το 1936 ο Ιωάννης Συκουτρής, μεταφραστής του «Συμποσίου» και της «Ποιητικής», μαθητής του U. von Wilamowitz, υπέβαλε υποψηφιότητα για την έδρα της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου. Οι «τα φαιά φορούντες» επιστράτευσαν τους κουλουροπώλες Πατρών, οι οποίοι κατήγγειλαν τον Συκουτρή ως σεξουαλικά ανώμαλο. Οι κατήγοροι του μεγάλου φιλολόγου ενισχύθηκαν κατά την έφοδό τους από την Ιερά Σύνοδο. Αυτούς τους υγιώς σκεπτόμενους εξόργιζε το κεφάλαιο στην εισαγωγή του «Συμποσίου» που αναφέρεται στην παιδεραστία. Πληγωμένος από την εναντίον του καταλαλιά και διαβλέποντας τη βαρβαρότητα του επερχόμενου ναζισμού (εκείνο το καλοκαίρι ταξίδεψε στη Γερμανία) αυτοκτόνησε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1937. Είχε γεννηθεί το 1901 στη Σμύρνη.

«Ετυχε τότε να ξεχειμωνιάζω στην αγαπητή μου Λουτεκία. Ετσι ονομάζουν οι Κέλτες τη μικρή πόλη των Παρισίων». Οχι, δεν γράφει ο Αστερίξ. «Ο χειμώνας ήταν ασυνήθιστα άγριος και το δωμάτιό μου δεν θερμαινόταν. Συνέβαινε αυτό λόγω της γρουσουζιάς και της απανθρωπιάς μου, την οποία φυσικά έδειχνα πρώτα στον εαυτό μου. Τελικά πρόσταξα και μου “φεραν στο δωμάτιο μερικά κάρβουνα». Οχι! Δεν γράφει ο Καίσαρ! «Παρ” όλο που δεν ήταν πολλά, έβγαλαν ντουμάνι τους ατμούς από τα υγρά ντουβάρια κι αυτό μου “φερε ύπνο. Λίγο έλειψε να πνιγώ. Οταν με κουβάλησαν έξω έκανα εμετό και συνήλθα». Διαβάσαμε ένα επεισόδιο από το μοναδικό και ανεπανάληπτο γραπτό αυτοσαρκασμού «Μισοπώγων» του παραβάτη Ιουλιανού (Λόγος για την απέχθεια προς τα Γένια ή Αντιοχικός), σε απόδοση Γιάννη Αβραμίδη, εκδόσεις «Θύραθεν». Οχι!.. Ο μεγάλος αντίχριστος δεν σκόπευε να εκμεταλλευτεί πολιτικά το επικίνδυνο μαγκάλι κ. Σαμαρά.

Ο Ιουλιανός Φλάβιος Κλαύδιος γεννήθηκε το 331 μ.Χ. Δολοφονήθηκαν όλοι οι άρρενες συγγενείς του και φυλακίστηκε 6 χρόνια. Τον εκπαίδευσαν ο Μαρδόνιος και ο Επίσκοπος Ευσέβιος. Στην Αθήνα γνώρισε τον Ναζιανζηνό και τον Μ. Βασίλειο. Μέντοράς του θεωρείται ο Λιβάνιος. Μυήθηκε στη λατρεία των Ολυμπίων από τον νεοπλατωνικό Μάξιμο. Οπου χρειάστηκε (εναντίον των Γερμανών π.χ.) επέδειξε σπάνιες στρατηγικές ικανότητες. Σκοτώθηκε στη Φρυγία πολεμώντας στην πρώτη γραμμή κατά των Περσών το 362 μ.Χ.

Ο Κ. Θ. Δημαράς έγραφε πως ο Ιουλιανός είναι κατ” εξοχήν λογοτέχνης «και αναμφιβόλως από τας πλέον ενδιαφερούσας μορφάς της παγκοσμίου ιστορίας».

Ο Λίχτενμπεργκ από την Εσση της Γερμανίας εφηύρε το αλεξικέραυνο αλλά δεν έτρεξε να κατοχυρώσει την επινόησή του, αφού ήταν ξεμυαλισμένος από τη λογοτεχνία και ένα κοριτσόπουλο 13 ετών. Σύμφωνα με τα προλεγόμενα του Ε.Χ. Γονατά στο «Πιπέρι και σπασμένες γραμμές» (Εκδ. Στιγμή): Ο Γκεόργκ-Κρίστοφ Λίχτενμπεργκ γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1742. Σπούδασε Μαθηματικά, Φυσικές Επιστήμες και Αστρονομία, εξεδήλωσε ενδιαφέρον για την αεροστατική, πειραματίστηκε με την πτήση των αερόστατων, τη λειτουργία του αλεξικέραυνου και τα ηλεκτρικά φορτία. Εγραψε: «Αναλυτικές επεξηγήσεις για τα χαρακτικά του Χόγκαρθ», «Λόγοι παρηγορητικοί για τους δυστυχισμένους που γεννήθηκαν στις 29 Φεβρουαρίου», «Για την κατασκευή των μαργαριταριών στην Κίνα», δημοσιεύματα που τον ανέδειξαν ως έναν από τους μεγαλύτερους σατιρικούς συγγραφείς της εποχής του, εφάμιλλο του Σουίφτ και του Βολτέρου.

Για να καλύψει (υποτίθεται) την κύφωσή του, κυκλοφορούσε με μια ανθοδέσμη στη ράχη.

Θα κλείσουμε με έναν από τους απειράριθμους αφορισμούς του: «Νομίζεις ότι κυνηγάω το παράδοξο επειδή δεν ξέρω το ωραίο, όμως όχι˙ επειδή εσύ δεν ξέρεις το ωραίο, γι” αυτό αναζητώ το παράδοξο».