Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;

 Εφημερίδα των Συντακτών, 1-2 Δεκεμβρίου 2013

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Αναστασίου και Δερβενιώτης

   
     Ο συντάκτης του παρόντος βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσάρεστη θέση, αφού πρόκειται να επαινέσει τους συναδέλφους Αναστασίου και Δερβενιώτη, των οποίων είχε την ατυχία -ο γράφων- να θαυμάσει εκ του σύνεγγυς την τελευταία έκθεσή τους. Είμαι κάτι σαν τον Τσαρούχη (και βάλε) δηλαδή που όταν κάποτε εξέταζε καχύποπτος τους πίνακες του Παναγιώτη Γράββαλου στην ερώτηση «Τι ψάχνεις Γιάννη;» απάντησε: «Κοιτάζω μπας και ζωγραφίζεις καλύτερα από μένα».

Πράγματι, αποφεύγοντας αυτό το αφόρητο συναίσθημα -της αναγνώρισης του έργου των άλλων- δεν συχνάζω σε εκθέσεις και δεν παρακολουθώ τα καθημερινά δημοσιεύματα των ομοτέχνων μου. Στην προσπάθειά μου αυτή ενισχύομαι από τους εκδότες και τους άλλους ιθύνοντες του ημερήσιου ή περιοδικού Τύπου. Απολύουν ικανότατους συναδέλφους και ουδέποτε προσλαμβάνουν δεκάδες άλλους άξιους δημιουργούς της ευτράπελης εικόνας, που συνωστίζονται στην αφάνεια.

Εν τούτοις επιστρέφουμε -εκόντες-άκοντες- στους Αναστασίου και Δερβενιώτη. Ο Ρομπέρ Εσκαρπί, καθηγητής Γραμμάτων και Τεχνών στο Πανεπιστήμιο του Μπορντό, σε ένα κείμενό του που έχει τίτλο «Εν τάξει, πες λιγότερα εσύ Καλαϊτζή» γράφει: «Δεν μένει άλλο παρά η τρέλα, η μανία καταδιώξεως, αυτή η επαγγελματική αρρώστια των χιουμοριστών. Παρατηρώντας κανείς τα ανάποδα της ζωής διατρέχει τον κίνδυνο να γίνει ανάποδος ο ίδιος… Γι΄ αυτό τόσοι χιουμορίστες είναι μελαγχολικοί, γι΄ αυτό μερικοί απ΄ αυτούς τρελάθηκαν, γι΄ αυτό άλλοι αυτοκτόνησαν».

Μας ενθουσιάζουν γραπτά σαν το προηγούμενο. Αν και γνωρίζουμε πως οι Αναστασίου και Δερβενιώτης διακρίνονται για την ευφυΐα, την ανεξαρτησία, το υψηλό τους γούστο, τη σαρκαστική τους διάθεση, την αμεσότητα και την ιλαρότητα των γελοιογραφιών τους, θα παρατηρήσουμε πως εμφανίζονται επαρκώς ισορροπημένοι, ανεκτά αντικοινωνικοί και αδιόρατα αυτοκαταστροφικοί. Ως εκ τούτου ελάχιστα ανταποκρίνονται στο μοντέλο του μελαγχολικού τρελού και αυτόχειρα χιουμορίστα όπως το καθόρισε ο Ρ. Εσκαρπί.

Οι ίδιοι νομίζω θα θέλανε να αναζητήσουμε το πρότυπό τους στην εποχή του Ιπποκράτη, του Γαληνού ή του Παράκελσου, οι οποίοι τοποθετούσαν το χιουμοριστικό πνεύμα στο συκώτι, στην σπλήνα, στη χολή ή στο πάγκρεας με φόντο άμβυκες, φιαλίδια και δοκιμαστικούς σωλήνες. Και υποθέτουμε βασίμως τα ως άνω, αφού τα έργα τους εκτίθενται στο μπαρ «Απλίκα» (Κ. Παλαιολόγου 17, Ν. Σμύρνη) πάνω από παντός είδους μπουκάλια, ποτήρια, κανάτες, καράφες, με περιεχόμενο που έχει άμεση επίδραση στα ζωτικά όργανα του ανθρώπου, στην πνευματική μας κατάσταση, στην τουαλέτα του καταστήματος και στη φιλοσοφική ερμηνεία του ευτράπελου.

Αγαπητοί αναγνώστες, τα κείμενα κριτικής παρουσίασης, όπως το παρόν, που συντάσσονται με την αισθητική αρχή του ολιγότερου κόπου συμπληρώνονται συνήθως με αποσπάσματα από το έργο του δημιουργού. Αλλά στην περίπτωσή μας δεν υφίσταται αυτή η δυνατότητα. Αυτά όσον αφορά τις γελοιογραφίες των δύο ανδρών. Στα εκθέματα ωστόσο περιλαμβάνονται αυτόνομα λήμματα της «Νεογλώσσας» με την οποία (σύμφωνα με ένα «λεξικό» από το Facebook) οι κυβερνώντες ελέγχουν την πολιτική μας σκέψη. Μια νεογλώσσα ήταν και η καθαρεύουσα, με την οποία η άρχουσα τάξη όριζε τους προσανατολισμούς των τρισχιλιετών Ελλήνων και τα πεπρωμένα της φυλής. Το οριστικό τέλος στην ως άνω γλωσσική και πολιτική μας σχιζοφρένεια φέρει την υπογραφή του Μέντη Μποσταντζόγλου. Το σατιρικό του σύστημα ολοκληρώνεται στη φράση «Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας και χρήσιμος εις τας ομοιοκαταληξίας».

Σήμερα, οι Δερβενιώτης και Αναστασίου, πιστοί στον όρκο του Ιπποκράτη, μας σερβίρουν λήμματα από το νεογλωσσικό σπληνάντερο. Π.χ.:

Εκταμίευση: Μεταφορά τεράστιων χρηματικών ποσών από τον δανειστή στον εαυτό του με χρέωση του δανειζόμενου.

Ευρώ: Ενιαίο Ευρωπαϊκό Νόμιζα.

Εκλογές: (βλ. και ο εφιάλτης των εκλογών)

Photoshop: πρόγραμμα ιατρικής φροντίδας κρατουμένων.

Κρατική βία: Δεν βρέθηκαν αποτελέσματα που να ταιριάζουν στην αναζήτησή σας

Θάνατος στη Νεογλώσσα, ζωή σε λόγου μας.