Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;

  Εφημερίδα των Συντακτών, 1-2 Ιουνίου 2013

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Tα µη επανδρωµένα παντελόνια 

   

Οι γκραβούρες ιατρικού εν¬διαφέροντος παρουσιάζουν κάποτε τους λειτουργούς του Ασκληπιού να φέρουν στο πρό¬σωπο ένα τεράστιο αλλόκοτο ράμφος. Υποθέτουμε βασίμως ότι και κατά τον Μεσαίωνα οι θεράποντες θα είχαν επι¬σημάνει πως η μετάδοση των ασθενει¬ών σχετίζεται με τη σωματική επαφή ή την απλή προσέγγιση. Το αποκρουστικό ράμφος καθιερώθηκε (κατά τον γρά¬φοντα) για να αποτρέπει την εγγύτη¬τα και την επακόλουθη μόλυνση. Αυτή η εντυπωσιακή προσωπίδα εξάλλου εξασφάλιζε το απερίγραπτο δέος του ασθενούς για τον μασκοφόρο και την ανάλογη οικονομική του υποδοχή. Ενα παρόμοιο προσωπείο, πολλαπλάσιο σε μέγεθος, κόστος και σημασίες, φέρουν και οι λειτουργοί του υψίστου.
Αγαπητοί αναγνώστες, μεγάλος αριθ¬μός των κατά τον κ. Ανθιμο αμαρτιών καταδικάζονται από το κράτος ως παρα¬βάσεις και κακουργήματα. Η Εκκλησία έχει στο οπλοστάσιό της πλήθος ακόμα ανθρώπινες ενοχές για να εκβιάζει τους φοβικούς: το προπατορικό αμάρτημα, λόγου χάριν, τις λάγνες επιθυμίες ή τους ανόσιους συλλογισμούς. Εάν ήθελαν οι άγιοι πατέρες, τότε η τρέχουσα δικαιο¬σύνη θα τιμωρούσε και τις αμαρτίες αυ¬τές ως αδικήματα. Αλλά η Εκκλησία θα έχανε τους λόγους της ύπαρξής της. Με πρόσχημα τη συγχώρεση αυτών των κρι¬μάτων έρχεται σε επαφή με το χριστεπώ¬νυμο πλήρωμα. Και είναι γνωστό πως ο δάσκαλος μας υποδέχεται ως αγράμμα¬τους, ο γιατρός μάς βλέπει ως ασθενείς και ο ιερέας μάς θεωρεί παλιανθρώπους. Και για να μη μολυνθούν από τα ανοσι¬ουργήματα των μιαρών πολιτών, οι αγα¬θοί λευίτες καθιέρωσαν και αυτοί ένα απροσδιόριστου μεγέθους αποτρεπτικό ράμφος. Το αποτελούν η παγιωμένη αρ¬χαΐζουσα γλώσσα της «Θείας λειτουρ¬γίας», η ιδιότυπη φωνητική βυζαντινή μουσική, ο εξπρεσιονισμός -μοναδικός και ανεπανάληπτος- των τοιχογραφιών και των φορητών εικόνων και η ξεχωρι¬στή αρχιτεκτονική των ναών. Και ακό¬μα: η καρναβαλικού τύπου αμφίεση των ιερέων και τα ψευδώνυμα με τα οποία θωρακίζονται οι κληρικοί έναντι των λαϊκών. Προσωπείο ή ράμφος, ο συντά¬κτης του παρόντος θα υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια την παστερίωση της ορθοδοξίας, όχι επειδή επί του προ-κειμένου καταλαμβάνεται -ο γράφων- από μια πυρέσσουσα ζαν-ζακ-ρουσίτιδα αλλά λόγω αναπτύξεως του «στίλβοντος ποδηλάτου».
Ο Φρόιντ έλεγε πως η θρησκεία εί¬ναι μια παγκόσμια νεύρωση. Οι πιστοί που εμφορούνται από την πεποίθηση πως κάποιοι αντίχριστοι κακούργοι σταύρωσαν τον Θεό τους (μεταξύ των δημίων υπήρξε ασφαλώς και ένας προ¬πάτοράς τους) εκδικούνται την ανθρω¬πότητα με ιδεοληψίες, παραληρήματα και οπτασιασμούς. Και με το οπλοστά¬σιο του κράτους αλλά και την επικου¬ρία των μεταφυσικών φόβων (μεταφέ¬ρονται επί της γης από τον κ. Σαμαρά συνομιλητή του Θεού) απαιτούν, αξιώ¬νουν δουλοπρέπεια και τυφλή υποταγή, όπως οι κατακτητές από τους σκλάβους. Και ενώ η Αριστερά έναντι της Εκκλη¬σίας πολιτεύεται με ανεξιθρησκία, οι αρχιερείς επιμένουν στη μισαλλοδο¬ξία τους επειδή θέλουν την ορθοδοξία μία, καθολική και οικουμενική. Ο Φ. Ντοστογιέφσκι γράφει στους «Καρα¬μαζώφ»: «Αυτή η ανάγκη της συμφω¬νίας στη λατρεία είναι το μεγαλύτερο βασανιστήριο και του ανθρώπου χω¬ριστά αλλά και της ανθρωπότητας στο σύνολό της από την αρχή του κόσμου. Γι’ αυτήν την κοινή λατρεία αλληλοεξο¬ντώνονταν με το σπαθί». Οσον αφορά εμάς, το πρόβλημα της μισαλλοδοξίας θα έλυνε διά παντός η πλήρης ή γενική απουσία οποιασδήποτε λατρείας. Αλλά, ως γνωστόν, ο καθένας είναι έτοιμος να πολεμήσει υπέρ της εξάρτησής του. Κατά συνέπεια φορολογούνται οι πλα¬νόδιοι κουλουροπώλες και ουδέποτε η Εκκλησία. Ταμειακές μηχανές τοποθε¬τήθηκαν και στα περίπτερα και ούτε μία σε ενοριακό παγκάρι. Ο κάθε κτηνοτρό¬φος πληρώνει τους βοσκούς από την τσέπη του αλλά τους καλούς ποιμένες πληρώνει το Δημόσιο. Για τούτο με ικα¬νοποίησαν οι δηλώσεις του κ. Κουράκη που αφορούσαν τα οικονομικά της Εκ¬κλησίας των Ανθιμων. Μελανό σημείο των προτάσεών του βεβαίως παραμένει το γεγονός ότι επ’ αυτών συμφωνεί και ο κ. Στουρνάρας. www.gianniskalaitzis.gr

      Οπως μας πληροφορούσε προ ημερών η εφημερίδα μας, εφοπλιστής ονόματι Μαρκίζας ή Μαρκοζάνης, ένθερμος οπαδός και σημαντικός χρηματοδότης του βρετανικού ακραίου πολιτικού σχήματος UKIP, θεωρεί εχθρική συμπεριφορά τη συνήθεια των γυναικών να φορούν παντελόνια. «Σκόπιμα ντύνονται με τρόπο αντίθετο από αυτόν που θα ήθελαν οι άντρες. Αυτή η συμπεριφορά αντιβαίνει στην κοινή λογική και στη φυσιολογική ανθρώπινη επιθυμία να είσαι αρεστός» φρονεί.

   Δεν θα επιστρατεύσουμε επιχειρήματα εναντίον των φιλοσοφικών ανησυχιών του συγγραφέως. Η μακροχρόνια οφθαλμολαγνεία -συνέπεια του ταμπεραμέντου ή του επαγγέλματος- μας έχει οδηγήσει σε αντίθετα συμπεράσματα. Θα αναρωτηθούμε εν τούτοις: Γιατί αυτός ο υπερασπιστής της διαφοράς των φύλων αδιαφορεί για την άφυλη όψη των ανδρών που επιτυγχάνεται με το καθημερινό ξύρισμα; Πράγματι, παρά τις τακτικές πολυποίκιλες αλλαγές που επιφέρουν οι γυναίκες στο σώμα τους ή στο κεφάλι, καμία δεν εξασφαλίζει τόσο εντυπωσιακή μεταβολή όσο η αποτρίχωση του ανδρικού προσώπου. Παρ' όλα αυτά η εν λόγω μεταμόρφωση περνάει απαρατήρητη επειδή συνηθίζεται 5.000 χρόνια τουλάχιστον. Ο ιερέας από την Τελ Ασμάρ (περίπου 2700-2600 π.Χ.), ο Κουρλίς, πολεμικός αρχηγός των Ουρούκ (2600-2350) και ο πρίγκιπας της Λαγκάς (2150-2050) κυκλοφορούσαν φαλακροί και φρεσκοξυρισμένοι. Στη Ρώμη ο πολιτισμός του στρατοπέδου και των δεσμωτηρίων επέβαλε το συστηματικό ξύρισμα για λόγους υγείας και ομοιόμορφης ταπείνωσης. Ο Ιουλιανός, ο επονομαζόμενος παραβάτης (332-363), έγραψε τον «Μισοπώγωνα», ευφυέστατο κείμενο αυτοσαρκασμού όπου χλεύαζε μεταξύ άλλων την ποδήρη γενειάδα του. Οι ιερομόναχοι στη χριστιανική Δύση επέλεξαν την όψη του αποτριχωμένου δούλου για να ταυτίζονται με τους καταφρονεμένους. Οι Δυτικοί ηγεμόνες θεωρούσαν την εμφάνιση των γενειοφόρων αρχιερέων της ορθοδοξίας προσβλητική και αναίσχυντη. Μετέπειτα οι επιτυχίες των μεγάλων θαλασσοπόρων και η «ισπανική μόδα στην Ευρώπη» στόμωσαν τις λεπίδες των κουρείων. Ο Μέγας Πέτρος μολοντούτο ξήλωνε ο ίδιος τα γένια των Βογιάρων. Πλήρωναν φόρο για τη γενειάδα και το ασιατικό τους καφτάνι.

   Αγαπητοί αναγνώστες, την αμφίεσή μας, ως γνωστόν, διαμορφώνουν η αυτοπροστασία, η οικονομική μας κατάσταση, οι κοινωνικές μας σχέσεις, η πολιτιστική μας αντίληψη και ο κ. Μαρκίζας ή Μαρκοζάνης. Το παντελόνι, αν και έχει ιστορία μόνον 200 ετών, αναγνωρίζεται ως σύμβολο της ανδρικής ευρωπαϊκής αμφίεσης. «Ονομασθέν από τινος τύπου της ιταλικής κωμωδίας -τον Πανταλόνη της κομέντια ντελ άρτε- ήτο το λαϊκόν ένδυμα των Ενετών και Γενουατών ναυτικών». Το επέβαλαν σε όλο τον δυτικό κόσμο η επανάσταση του 1830 και ένας δανδής, ο Τζορτζ Μπράιαν Μπράμελ, με την ενδυματολογική αρχή «ο ωραίος άνδρας περνάει απαρατήρητος». Το παντελόνι, αυτή η επιτομή της ανδρικής περιβολής, ωθεί τον Μαγιακόφσκι να παρουσιάσει τον εαυτό του ως «σύννεφο με παντελόνια». Ο Μαγκρίτ, αν δεν κάνουμε λάθος, μυκτηρίζοντας την άνευ νοήματος ζωή και εκτιμώντας την αμφίεση περισσότερο από τον φέροντα οργανισμό, ζωγραφίζει παντελόνια που βαδίζουν κενά περιεχομένου. Η Μαργαρίτα Βερτχάιμ δημοσίευσε τη μελέτη της για την ανδροκρατία στις επιστήμες υπό τον τίτλο «Το παντελόνι του Πυθαγόρα». Στο μονόπρακτο «Αυτός και το παντελόνι του» ο ήρωας του Καμπανέλλη κουβεντιάζει με τα μπατζάκια του, το άλλο του εγώ.

   Ολες οι αυταρχικές σκοτεινές συμμορίες καθορίζουν αυστηρά το βεστιάριο των μελών τους. Την αμφίεση της καλογερικής σχεδίασε ο Μέγας Βασίλειος, όπως οι σκελέες των φαντάρων ράβονται σύμφωνα με τη στρατηγική του Γενικού Επιτελείου. Οι γενναίοι κασιδιάρηδες εξάλλου, κατά τις εντολές της φωτισμένης ηγεσίας, υποχρεούνται να φέρουν συν τοις άλλοις αρβύλες και μακριά παντελόνια αγνοώντας προφανώς ότι πρόκειται για τη στολή πολλών καλλίπυγων γυναικών της Ασίας.

   Εις πείσμα του κ. Μαρκίζα ή Μαρκοζάνη, εάν κρίνουμε από τις επιδόσεις της ασιατικής παιδοποιίας, το παντελόνι των θηλέων ουδόλως καταστέλλει τις ορμές των εκεί ανδρών.