Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;
Εφημερίδα των Συντακτών, 20-21 Απριλίου 2013
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Τιµή στον πονοκέφαλο και στη µυωπία *
Οι γκραβούρες ιατρικού εν¬διαφέροντος παρουσιάζουν κάποτε τους λειτουργούς του Ασκληπιού να φέρουν στο πρό¬σωπο ένα τεράστιο αλλόκοτο ράμφος. Υποθέτουμε βασίμως ότι και κατά τον Μεσαίωνα οι θεράποντες θα είχαν επι¬σημάνει πως η μετάδοση των ασθενει¬ών σχετίζεται με τη σωματική επαφή ή την απλή προσέγγιση. Το αποκρουστικό ράμφος καθιερώθηκε (κατά τον γρά¬φοντα) για να αποτρέπει την εγγύτη¬τα και την επακόλουθη μόλυνση. Αυτή η εντυπωσιακή προσωπίδα εξάλλου εξασφάλιζε το απερίγραπτο δέος του ασθενούς για τον μασκοφόρο και την ανάλογη οικονομική του υποδοχή. Ενα παρόμοιο προσωπείο, πολλαπλάσιο σε μέγεθος, κόστος και σημασίες, φέρουν και οι λειτουργοί του υψίστου.
Αγαπητοί αναγνώστες, μεγάλος αριθ¬μός των κατά τον κ. Ανθιμο αμαρτιών καταδικάζονται από το κράτος ως παρα¬βάσεις και κακουργήματα. Η Εκκλησία έχει στο οπλοστάσιό της πλήθος ακόμα ανθρώπινες ενοχές για να εκβιάζει τους φοβικούς: το προπατορικό αμάρτημα, λόγου χάριν, τις λάγνες επιθυμίες ή τους ανόσιους συλλογισμούς. Εάν ήθελαν οι άγιοι πατέρες, τότε η τρέχουσα δικαιο¬σύνη θα τιμωρούσε και τις αμαρτίες αυ¬τές ως αδικήματα. Αλλά η Εκκλησία θα έχανε τους λόγους της ύπαρξής της. Με πρόσχημα τη συγχώρεση αυτών των κρι¬μάτων έρχεται σε επαφή με το χριστεπώ¬νυμο πλήρωμα. Και είναι γνωστό πως ο δάσκαλος μας υποδέχεται ως αγράμμα¬τους, ο γιατρός μάς βλέπει ως ασθενείς και ο ιερέας μάς θεωρεί παλιανθρώπους. Και για να μη μολυνθούν από τα ανοσι¬ουργήματα των μιαρών πολιτών, οι αγα¬θοί λευίτες καθιέρωσαν και αυτοί ένα απροσδιόριστου μεγέθους αποτρεπτικό ράμφος. Το αποτελούν η παγιωμένη αρ¬χαΐζουσα γλώσσα της «Θείας λειτουρ¬γίας», η ιδιότυπη φωνητική βυζαντινή μουσική, ο εξπρεσιονισμός -μοναδικός και ανεπανάληπτος- των τοιχογραφιών και των φορητών εικόνων και η ξεχωρι¬στή αρχιτεκτονική των ναών. Και ακό¬μα: η καρναβαλικού τύπου αμφίεση των ιερέων και τα ψευδώνυμα με τα οποία θωρακίζονται οι κληρικοί έναντι των λαϊκών. Προσωπείο ή ράμφος, ο συντά¬κτης του παρόντος θα υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια την παστερίωση της ορθοδοξίας, όχι επειδή επί του προ-κειμένου καταλαμβάνεται -ο γράφων- από μια πυρέσσουσα ζαν-ζακ-ρουσίτιδα αλλά λόγω αναπτύξεως του «στίλβοντος ποδηλάτου».
Ο Φρόιντ έλεγε πως η θρησκεία εί¬ναι μια παγκόσμια νεύρωση. Οι πιστοί που εμφορούνται από την πεποίθηση πως κάποιοι αντίχριστοι κακούργοι σταύρωσαν τον Θεό τους (μεταξύ των δημίων υπήρξε ασφαλώς και ένας προ¬πάτοράς τους) εκδικούνται την ανθρω¬πότητα με ιδεοληψίες, παραληρήματα και οπτασιασμούς. Και με το οπλοστά¬σιο του κράτους αλλά και την επικου¬ρία των μεταφυσικών φόβων (μεταφέ¬ρονται επί της γης από τον κ. Σαμαρά συνομιλητή του Θεού) απαιτούν, αξιώ¬νουν δουλοπρέπεια και τυφλή υποταγή, όπως οι κατακτητές από τους σκλάβους. Και ενώ η Αριστερά έναντι της Εκκλη¬σίας πολιτεύεται με ανεξιθρησκία, οι αρχιερείς επιμένουν στη μισαλλοδο¬ξία τους επειδή θέλουν την ορθοδοξία μία, καθολική και οικουμενική. Ο Φ. Ντοστογιέφσκι γράφει στους «Καρα¬μαζώφ»: «Αυτή η ανάγκη της συμφω¬νίας στη λατρεία είναι το μεγαλύτερο βασανιστήριο και του ανθρώπου χω¬ριστά αλλά και της ανθρωπότητας στο σύνολό της από την αρχή του κόσμου. Γι’ αυτήν την κοινή λατρεία αλληλοεξο¬ντώνονταν με το σπαθί». Οσον αφορά εμάς, το πρόβλημα της μισαλλοδοξίας θα έλυνε διά παντός η πλήρης ή γενική απουσία οποιασδήποτε λατρείας. Αλλά, ως γνωστόν, ο καθένας είναι έτοιμος να πολεμήσει υπέρ της εξάρτησής του. Κατά συνέπεια φορολογούνται οι πλα¬νόδιοι κουλουροπώλες και ουδέποτε η Εκκλησία. Ταμειακές μηχανές τοποθε¬τήθηκαν και στα περίπτερα και ούτε μία σε ενοριακό παγκάρι. Ο κάθε κτηνοτρό¬φος πληρώνει τους βοσκούς από την τσέπη του αλλά τους καλούς ποιμένες πληρώνει το Δημόσιο. Για τούτο με ικα¬νοποίησαν οι δηλώσεις του κ. Κουράκη που αφορούσαν τα οικονομικά της Εκ¬κλησίας των Ανθιμων. Μελανό σημείο των προτάσεών του βεβαίως παραμένει το γεγονός ότι επ’ αυτών συμφωνεί και ο κ. Στουρνάρας. www.gianniskalaitzis.gr
«Παραχάραξε το νόμισμα»
Διογένης
Σύμφωνα με τη θεωρία του Μπερξόν για το χιούμορ, τα ιδανικά θύματα της σάτιρας είναι οι υψηλές, επιβλητικές, αλλά πομπώδεις, ανοικονόμητες και άκαμπτες φόρμες. Γεγονός είναι πως μετά από 3.000 χρόνια καταγεγραμμένων αστεϊσμών και τη συνακόλουθη γελοιοποίηση πολιτικών, στρατηγών, ιερέων, θρησκειών και πολιτισμών, οι μόνες ακατάλυτες αξίες που γνωρίζουμε είναι τα αποφθέγματα των μεγάλων ανδρών και το δόγμα των εκδόσεων «Στιγμή»: «Οι σελίδες κόπτονται με ευθύνη του πελάτη». Για τούτο ο Αιμίλιος Καλιακάτσος, εκδότης των εν λόγω εντύπων, με τη φιλοδοξία να ολοκληρώσει το έργο αιώνων σε ένα τεύχος, επιθυμώντας δηλαδή να παραδώσει στη δικαιοδοσία του ευτράπελου και τα ρητά και τα βιβλία του, μου ανέθεσε την εικονογράφηση του τόμου «Οι αφορισμοί των αφορεσμένων», αφού ήμουν ο μόνος διαθέσιμος. Ανέλαβα την προσπάθεια με την ταπεινοφροσύνη του Μακιαβέλλι (τα ψηλά βουνά από τις πεδιάδες -λέει- κρίνονται) και με την εκδικητική μανία εκείνου του μαθητή που καταναγκαστικά συνέτασσε εκθέσεις ιδεών υπό τον τίτλο π.χ. «Τα πάντα ρει». Τίποτα πιο πετρωμένο από αυτό το ρητό. Σταθερό και αμετάκλητο στους αιώνες.
Αγαπητοί αναγνώστες, στην εισαγωγή του βιβλίου ΝΙΤΣΕ της «Στιγμής», ο κ. Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, επιμελητής της σειράς «Στοχασμοί», υπογραμμίζει πως «οι ολοένα συχνότερες κρίσεις με ημικρανικά συμπτώματα και η κάκιστη όρασή του» έσπρωχναν τον συγγραφέα της Geburt der Tragodie «στη βραχυλογία, το καταραμένο τηλεγραφικό ύφος», και εμείς θεωρούμε πιθανό οι ωκεανοί των αφορισμών που κληρονομήσαμε να οφείλονται στους πονοκεφάλους, τη μυωπία ή την πρεσβυωπία των προγενεστέρων. Είναι αλήθεια ότι ο δημιουργικός οίστρος των διανοουμένων έχει αποδοθεί όχι μόνον στον έρωτα -πάθος που προκαλεί η απουσία του σεξ-, αλλά και στη φυματίωση, τη σύφιλη, την επιληψία, τη σχιζοφρένεια, το αλκοόλ, την πείνα -ακόμα και ένας γάιδαρος έχει επιστρατευθεί ως σύμβουλος του Απολλώνιου-, και μόνο η προσφορά του στραβισμού στα γράμματα αγνοείται μέχρι σήμερα. Εν τούτοις, ο μέγιστος των αφηγητών υπήρξε αόμματος. Προς άρση των αδικιών, η συμβολή μου στην παρούσα έκδοση αποτελεί ελάχιστο φόρο τιμής στην αμβλυωπία και τις κεφαλαλγίες. Και αυτό επειδή στις ως άνω παθήσεις χρωστάμε, ίσως, τους μεγαλοφυείς αφορισμούς του Επίκουρου, του Νοβάλις, του Σοπενάουερ ή του Μπωντλαίρ. Και μετά τη βέβαιη εκδοτική και οικονομική επιτυχία της συλλογής αυτής, στην επόμενη θα αποδοθούν οι προσήκουσες τιμές στην πνευματική αντικοινωνική συμπεριφορά, τη φιλοσοφική μισανθρωπία και την αγοραφοβία των στοχαστών.
Επί του προκειμένου: τα γνωμικά των σελίδων που ακολουθούν είναι ευφυέστατα και κατά συνέπεια παντελώς άχρηστα για τη ζωή οποιουδήποτε. Οπως σημειώνει ο Γέρζι Λετς στις «Αχτένιστες σκέψεις»: «Ενα καλό παράδειγμα το αναγνωρίζει κανείς από το ότι δεν είναι μεταδοτικό». Ο σατιρικός συγγραφέας Α.Μ. παρέδωσε κάποτε σε δημόσια υπηρεσία το βιογραφικό του, που περιείχε τους έρωτες, τα ταξίδια και τα ξενύχτια του. Του επεστράφη ως απαράδεκτο μαζί με το υποδειγματικό βιογραφικό νεαρού συναδέλφου. Από τότε ο Α.Μ., με κατάλευκα μαλλιά και ελάχιστα δόντια, δήλωνε 24 ετών, αλλά δεν έπειθε κανέναν. Μολοντούτο οι αφορισμοί αποτελούν σπάνια προσφορά για αντιγραφή και κλεψιτυπία. Στο διαδίκτυο το απόφθεγμα του Επίκουρου (ή μήπως του Επίκτητου;): «Δεν φοβάμαι τον θάνατο αφού όταν αυτός έλθει εγώ δεν θα είμαι εκεί», διεκδικείται από 4-5 πατέρες. Ο μυκτηρισμός του Καρλ Κράους: «Είχε πεντακάθαρη συνείδηση, δεν τη χρησιμοποιούσε ποτέ», όπλισε τους Ιταλούς γελοιογράφους εναντίον του Αντρεότι. Κεντρικό βιβλιοπωλείο της Αθήνας (η «Εστία» δηλαδή), παρουσίαζε με καμάρι έναν τόμο με παροιμίες που άρδευαν τους λόγους ιστορικού ηγέτη της Αριστεράς. Δημοσιογράφος και υπουργός των πρώτων κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης διάλεγε ρητά και κατόπιν προσάρμοζε την επικαιρότητα στο πνεύμα τους. Γνώριζε, ίσως, πως «Αλήθεια είναι η πραγματικότητα που επινοείς».
Προσοχή στα νομίσματα.
* Εισαγωγή στην έκδοση «Οι αφορισµοί των αφορεσµένων»
|
