Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;
Εφημερίδα των Συντακτών, 8-9 Δεκεµβρίου 2012
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Mousse Duchamp
Ο εφευρέτης του χριστιανισμού Παύλος ή Σαύλος,γνωρίζοντας εκ των προτέρων το απόφθεγμα του 19ου αιώνος «μόνον οι ατάλαντοι αντιγράφουν, οι ταλαντούχοι κλέβουν», καταλήστεψε τη θεατρική δομή των διονυσιακών παραστάσεων και με τα κλοπιμαία οργάνωσε και καθιέρωσε τις λειτουργίες της εκκλησίας του. Ακόμα και ένα επιπόλαιο βλέμμα -αναπόφευκτα επιπόλαιο, αφού το θρήσκευμα είναι η απόλυτη επιφάνεια- θα μας επιβεβαιώσει τις αντιστοιχίες: κορυφαίοι-ψάλτες, χορός-πιστοί, ιερείς-υποκριτές.
Αυτές οι χριστιανικές τελετές προϊόντος του χρόνου διαφοροποιήθηκαν από τα ελληνικά θεατρικά δρώμενα ως προς την κανονικότητα του ρεπερτορίου. Σε αντίθεση δηλαδή με το διαρκώς ανανεούμενο πρόγραμμα του διονυσιακού θεάτρου (οι τραγωδίες παίζονταν μόνο μία φορά) οι χριστιανοί εκκλησιαστές ανέβαζαν και ανεβάζουν πάντοτε τα αυτά θεάματα σε αυστηρά καθορισμένες ημερομηνίες, όρντινο που ουδέποτε παραβιάζεται. Η ως άνω σταθερή διοργάνωση ομοίων, κατά το δυνατόν, σε όλους τους ναούς παραστάσεων μεταβάλλει την αβεβαιότητα σε σιγουριά και προσφέρει καταφύγιο στους έμφοβους. Οπως γράφει ο ΟσκαρΟυάιλντ στο «Ο κριτικός ως δημιουργός»: «Οι θρησκείες έχουν πιστούς όχι διότι απευθύνονται στη λογική, αλλά επειδή επαναλαμβάνονται».
Αν και το εντός των ναών χριστιανικό θέατρο αποτελεί σάρκα εκ της σαρκός της διονυσιακής λατρείας, η εκκλησία του Παύλου επιτίθεται στους θιάσους με τη μανία του ευεργετηθέντος και την αγοραία πολεμική του επαγγελματικού ανταγωνιστή. Και τούτο επειδή οι προς διανομή θεατές παραστάσεων και λειτουργιών είναι οι αυτοί. Και όσο αντίπαλοι της χριστιανικής μισαλλοδοξίας θεωρούνται τα ανυπεράσπιστα μνημεία του ελληνικού πολιτισμού, ο φανατισμός της θεούσας και η σχιζοφρένεια του ιερομονάχου επαρκούν για την καταστροφή. Οταν όμως οι αρχιερείς καθορίζουν ως στόχους σκηνοθέτες, ηθοποιούς, συγγραφείς, χιουμορίστες, μετανάστες ή άστεγους, τότε οι αγαθοί λευίτες επιστρατεύουν τη γενναιότητα των Χαζάρων, των Αλαμανών, των Πατσινάκων, των Παναγιώταρων ή των Κασιδιάρηδων προκειμένου να τεμαχίσουν τα σφάγια και να τροφοδοτήσουν τους πιστούς.
Eφάρμοσαν λοιπόν το εκκλησιαστικό κεκτημένο οι ρασοφόροι που, συνεπικουρούμενοι από άνδρες των κ.κ. Μιχαλολιάκου και Δένδια, ματαίωσαν τις παραστάσεις του «Κόρπους Κρίστι». Και συνεχίζει τις ωραίες παραδόσεις της Ορθοδοξίας ο καλός μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος (αφού προηγουμένως αποκήρυξε το στοματικό σεξ), συνοδευόμενος από ανδρείους βουλευτές της Χ.Α., κατέθεσε μήνυση κατά των συντελεστών τού εν λόγω θεάματος «για κακόβουλη βλασφημία». Την αλήθεια των ως άνω ισχυρισμών και το δίκαιο του μητροπολίτη επιβεβαιώνουν μέχρι κεραίας οι εξοργισμένοι χριστιανοί από τον Αύγουστο του 1959. Εξανάγκασαν τον τότε υπουργό Προεδρίας να κατεβάσει από το Ηρώδειο την παράσταση των «Ορνίθων» του Αριστοφάνη. Και γνωρίζουμε πως οι ηθοποιοί του «Χυτήριου» αμφισβητούν την παναγιότητα ενός Ιησού, όταν ο θίασος του Κουν σατίριζε μόνο τους ορθόδοξους ιερείς με βωμολοχίες αντάξιες του προέδρου της Βουλής κ. Μεϊμαράκη.
Αγαπητοί αναγνώστες, ο κόσμος των Γραμμάτων και της Τέχνης οφείλει ευγνωμοσύνη στους ρωμαλέους άνδρες του κ. Κασιδιάρη, επειδή η δράση τους έστρεψε την προσοχή της πολιτείας, της Εκκλησίας και του κοινού στα ζητήματα του πολιτισμού. Και θα πρέπει να κληθεί αποσυνάγωγος ο μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος, ο οποίος, με αφορμή την επιδρομή τής «καθ’ ημάς Ανατολής», δήλωσε: «Η Χρυσή Αυγή τον Χριστό διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα των προσφύγων, των μεταναστών, ακόμα και των παιδιών».
Με τέτοια μυαλά θα εγκαταλείψουμε το θέατρο στην τύχη του και θα συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στην οικονομική καταβαράθρωση της χώρας, στη λίστα Λαγκάρντ, στη φοροδιαφυγή τραπεζιτών, εφοπλιστών, κατασκευαστών και Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Αφού ο Σεφέρης αναφέρει πρωτεύουσες της Αφρικής όπου κατά τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε εφευρεθεί η κατάργηση της τυπογραφίας, είναι βέβαιο πως η Ελλάδα του παρόντος κυβερνητικού τριωδίου θα παραμείνει εσαεί αξιομνημόνευτη επειδή πλην των άλλων αποδιοργάνωσε και διέλυσε την περίθαλψη, την εκπαίδευση και την ασφάλιση. Kαι παρά τους λαϊκισμούς της Αριστεράς, τούτο συμβαίνει προκειμένου οι εγκαταστάσεις των οργανισμών αυτών να χρησιμοποιηθούν -υπό την αιγίδα του πρωθυπουργού- ως μουσειακοί χώροι ακολουθώντας την καινοτόμο τάση πολιτισμού και περιηγήσεων αλλά και τις έμμεσες υποδείξεις της καλής εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ».
Πράγματι τα μεγαλύτερα μουσεία στον κόσμο ιδρύουν παραρτήματα σε πρώην βιομηχανικές ζώνες που έχουν εγκαταλειφθεί στην παρακμή και την ερήμωση. Το αποτέλεσμα είναι πολύμορφο, παραγωγικό και αισιόδοξο. Η μεταφορά εικαστικών παρεμβάσεων ακολουθεί τις άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις για λόγους ασφάλειας και υψηλού κόστους. Και οφείλεται απάντηση στην απορία:«Τι είδους εκθέματα θα παρουσιάσουν στο κοινό τα παραρτήματα μουσείων;». Ερώτημα που επαναφέρει βασανιστικά η κλοπή στο Μουσείο Ολυμπίας. Και εντοπίσαμε τα κλοπιμαία σε ενημερωτική ιστοσελίδα όπου δίπλα στα αρχαία τιμαλφή, τα δημοσιεύματα έφεραν τίτλους όπως: «Οργια δημάρχου και αντιδημάρχου με γραμματέα. Υπάρχει βίντεο», «Τι έφτιαξε το άτομο με 100.000 οδοντογλυφίδες. Βίντεο», «Επαθε αμνησία λόγω σεξ» και «Η Αθανασία Τσιμτσιλή σε ροζ φωτό». Πέραν των καυτών ειδήσεων, ο αναγνώστης ανιχνεύει και την ποιότητα του αρχαιολάτρη φιλότεχνου, επισκέπτη και υπερασπιστή των μουσείων.
Για τούτο κατά την επιλογή των εκθεμάτων η στήλη συνιστά στους υπεύθυνους να ακολουθήσουν τις αισθητικές υποδείξεις του MarcelDuchamp. Τα οφέλη από έναν παρόμοιο καλλιτεχνικό προσανατολισμό θα είναι εντυπωσιακά. Και αυτό επειδή τα ως άνω εικαστικά αντικείμενα μεταφέρονται εύκολα, είναι πάμφθηνα, υπάρχουν παντού, δεν τα απειλεί κανείς, δεν χρειάζονται φύλαξη και είναι οικεία στον κ. Σαμαρά, τον μπασμένο στον Ελύτη, τον Καβάφη και τον Λένιν πρωθυπουργό. Επομένως στα πρώην νοσοκομεία, εκπαιδευτήρια και ιδρύματα ασφαλίσεως κορυφαίο στον κατάλογο των εκθεμάτων που θα θαυμάζει το κοινό εμφανίζεται μία «κρήνη». Εκείνη η λεκάνη αποχωρητηρίου δηλαδή που υπέγραψε ο Duchamp το 1917. Ακολουθούν ρόδες ποδηλάτου, τραπεζάκια, τσαντούλες, κλουβιά, σπασμένα τζάμια, είδη κιγκαλερίας, υλικά κατεδαφίσεων αλλά και έργα με υπογραφή των κ. Τσόκλη, Φασιανού και Κουνέλλη.
Αγαπητοί αναγνώστες, μετά από μία ώρα περιφοράς χασμημάτων στα μεγάλα μουσεία (βιετάτεφουμάρε, ντοντΤατς, νοφότος) η εικαστική μας αντίληψη ταυτίζει έναν Ντελακρουά με τον «ναυτικό» των υαλοπωλείων και τις «απαρχές του κόσμου» του GustaveCourbet με το πιπί της κ. Τζούλιας. Είναι λογικό λοιπόν, εκτός από τα μουσεία που θα στεγαστούν σε ερημωμένα νοσηλευτήρια, εκπαιδευτικά ιδρύματα και δημαρχεία, να οργανωθούν εικαστικές παρεμβάσεις στο ύπαιθρο κατά την ακόλουθη, απλή, ανέξοδη πρόταση αμέσου εφαρμογής: Να μετονομάσουμε τα αναρίθμητα φωτοβολταϊκά πάρκα, τα ατιμασμένα και εγκαταλελειμμένα, σε υπαίθρια εκθετήρια πλαστικών τεχνών. Οι πρώην φωτοσυσσωρευτές έχουν κατανεμηθεί στον χώρο με τάξη ισότιμων πινάκων, έχουν εύκολη πρόσβαση, άνετη θέαση και περιήγηση. Η αισθητική τους άποψη ακολουθεί τη σχολή των πολλαπλών ενός AndyWarholl. Οποιοδήποτε από αυτά οδηγεί τον Δένδια ή τον Στουρνάρα στην αυτή ψυχική ανάταση που του προσφέρει η Τζοκόντα ή ο «Διονύσου Πλους» του Εξηκία.
Ποια είναι η επόμενη λύση για τις προς εγκατάλειψη εγκαταστάσεις κοινής ωφέλειας; Να τις φάμε! Οπως η ωραία Ρεμέδιος που έτρωγε το σπίτι της στα «100 χρόνια μοναξιάς».
|
