Υπάρχει ζωή μετά τα αφεντικά;

  Εφημερίδα των Συντακτών, 17 Νοεμβρίου 2012

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   Σάντι και σαν τη κακιά συµφορά

Ο εφευρέτης του χριστιανισμού Παύλος ή Σαύλος,γνωρίζοντας εκ των προτέρων το απόφθεγμα του 19ου αιώνος «μόνον οι ατάλαντοι αντιγράφουν, οι ταλαντούχοι κλέβουν», καταλήστεψε τη θεατρική δομή των διονυσιακών παραστάσεων και με τα κλοπιμαία οργάνωσε και καθιέρωσε τις λειτουργίες της εκκλησίας του. Ακόμα και ένα επιπόλαιο βλέμμα -αναπόφευκτα επιπόλαιο, αφού το θρήσκευμα είναι η απόλυτη επιφάνεια- θα μας επιβεβαιώσει τις αντιστοιχίες: κορυφαίοι-ψάλτες, χορός-πιστοί, ιερείς-υποκριτές.
Αυτές οι χριστιανικές τελετές προϊόντος του χρόνου διαφοροποιήθηκαν από τα ελληνικά θεατρικά δρώμενα ως προς την κανονικότητα του ρεπερτορίου. Σε αντίθεση δηλαδή με το διαρκώς ανανεούμενο πρόγραμμα του διονυσιακού θεάτρου (οι τραγωδίες παίζονταν μόνο μία φορά) οι χριστιανοί εκκλησιαστές ανέβαζαν και ανεβάζουν πάντοτε τα αυτά θεάματα σε αυστηρά καθορισμένες ημερομηνίες, όρντινο που ουδέποτε παραβιάζεται. Η ως άνω σταθερή διοργάνωση ομοίων, κατά το δυνατόν, σε όλους τους ναούς παραστάσεων μεταβάλλει την αβεβαιότητα σε σιγουριά και προσφέρει καταφύγιο στους έμφοβους. Οπως γράφει ο ΟσκαρΟυάιλντ στο «Ο κριτικός ως δημιουργός»: «Οι θρησκείες έχουν πιστούς όχι διότι απευθύνονται στη λογική, αλλά επειδή επαναλαμβάνονται».
Αν και το εντός των ναών χριστιανικό θέατρο αποτελεί σάρκα εκ της σαρκός της διονυσιακής λατρείας, η εκκλησία του Παύλου επιτίθεται στους θιάσους με τη μανία του ευεργετηθέντος και την αγοραία πολεμική του επαγγελματικού ανταγωνιστή. Και τούτο επειδή οι προς διανομή θεατές παραστάσεων και λειτουργιών είναι οι αυτοί. Και όσο αντίπαλοι της χριστιανικής μισαλλοδοξίας θεωρούνται τα ανυπεράσπιστα μνημεία του ελληνικού πολιτισμού, ο φανατισμός της θεούσας και η σχιζοφρένεια του ιερομονάχου επαρκούν για την καταστροφή. Οταν όμως οι αρχιερείς καθορίζουν ως στόχους σκηνοθέτες, ηθοποιούς, συγγραφείς, χιουμορίστες, μετανάστες ή άστεγους, τότε οι αγαθοί λευίτες επιστρατεύουν τη γενναιότητα των Χαζάρων, των Αλαμανών, των Πατσινάκων, των Παναγιώταρων ή των Κασιδιάρηδων προκειμένου να τεμαχίσουν τα σφάγια και να τροφοδοτήσουν τους πιστούς.
Eφάρμοσαν λοιπόν το εκκλησιαστικό κεκτημένο οι ρασοφόροι που, συνεπικουρούμενοι από άνδρες των κ.κ. Μιχαλολιάκου και Δένδια, ματαίωσαν τις παραστάσεις του «Κόρπους Κρίστι». Και συνεχίζει τις ωραίες παραδόσεις της Ορθοδοξίας ο καλός μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος (αφού προηγουμένως αποκήρυξε το στοματικό σεξ), συνοδευόμενος από ανδρείους βουλευτές της Χ.Α., κατέθεσε μήνυση κατά των συντελεστών τού εν λόγω θεάματος «για κακόβουλη βλασφημία». Την αλήθεια των ως άνω ισχυρισμών και το δίκαιο του μητροπολίτη επιβεβαιώνουν μέχρι κεραίας οι εξοργισμένοι χριστιανοί από τον Αύγουστο του 1959. Εξανάγκασαν τον τότε υπουργό Προεδρίας να κατεβάσει από το Ηρώδειο την παράσταση των «Ορνίθων» του Αριστοφάνη. Και γνωρίζουμε πως οι ηθοποιοί του «Χυτήριου» αμφισβητούν την παναγιότητα ενός Ιησού, όταν ο θίασος του Κουν σατίριζε μόνο τους ορθόδοξους ιερείς με βωμολοχίες αντάξιες του προέδρου της Βουλής κ. Μεϊμαράκη.
Αγαπητοί αναγνώστες, ο κόσμος των Γραμμάτων και της Τέχνης οφείλει ευγνωμοσύνη στους ρωμαλέους άνδρες του κ. Κασιδιάρη, επειδή η δράση τους έστρεψε την προσοχή της πολιτείας, της Εκκλησίας και του κοινού στα ζητήματα του πολιτισμού. Και θα πρέπει να κληθεί αποσυνάγωγος ο μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος, ο οποίος, με αφορμή την επιδρομή τής «καθ’ ημάς Ανατολής», δήλωσε: «Η Χρυσή Αυγή τον Χριστό διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα των προσφύγων, των μεταναστών, ακόμα και των παιδιών».
Με τέτοια μυαλά θα εγκαταλείψουμε το θέατρο στην τύχη του και θα συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στην οικονομική καταβαράθρωση της χώρας, στη λίστα Λαγκάρντ, στη φοροδιαφυγή τραπεζιτών, εφοπλιστών, κατασκευαστών και Ορθοδόξου Εκκλησίας.

   Με γενικό σωματικό παροξυσμό, αχαλίνωτη φαντασία, παρανοϊκό εγκέφαλο, οδυνηρές εμπειρίες ή αλλόκοτες ιδέες, η Μαίρη Σέλεϊ επινοεί το τέρας του Φρανκενστάιν, ο ΜπραμΣτόουκερ τον Κόμη Δράκουλα και ο κ. Μιχαλολιάκος τη Χρυσή Αυγή.

  Πράγματι κατά τον τρόπο που δημιουργούνται και περιγράφονται τα τέρατα του αποτροπιασμού και της φρίκης κατασκευάζονται και τα γελοία ή φαιδρά υποκείμενα, λέγονται τα ευτράπελα ανέκδοτα και γράφονται οι σατιρικές ιστορίες. Για τούτο είναι βαρετός ο υποψήφιος αφηγητής αστείου που προσέρχεται στον ακροατή με ευχάριστο πρόσωπο. «Στις ευφρόσυνες ψυχές δεν υπάρχει διόλου σκωπτική διάθεση», γράφει ο Νοβάλις. «Ο αστεϊσμός φανερώνει διαταραγμένη ισορροπία και ταυτοχρόνως είναι το μέσον για την επανόρθωσή της». Ο Μποσταντζόγλου ήταν εξαιρετικά σοβαρός κύριος, κατηφής και βαρύθυμος.

  Αλλά πού εντοπίζονται τα κοινά στοιχεία τερατώδους και αστείου; Στη μίξη των εντελώς ανόμοιων και μερικές φορές αντιθετικών και αλληλοσυγκρουόμενων υποστάσεων. Ο Δράκουλας, οι βρικόλακες και τα Ζόμπι αποτελούνται από ένα μέρος ζωής και ένα θανάτου. Οι θεάνθρωποι του Ομήρου ή των χριστιανών είναι τα τέλεια τέρατα. Στον Μινώταυρο, στους Σειληνούς και στον κόκκορα του Αρκά συμβιώνουν τα ανθρώπινα πάθη. Ο Νοβάλις και πάλι (ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ, εκδόσεις «Στιγμή») ανακαλύπτει το αστείο στις αναμίξεις παιδικότητας και σοφίας, π.χ. ληστείας και γενναιοφροσύνης, αρετής και πορνείας. «Η συνθήκη διάλυσης όλων των αναλογιών, η απόγνωση ή ο πνευματικός θάνατος είναι καταστάσεις τρομακτικά αστείες», λέει. Προσοχή στις δύο τελευταίες λέξεις της φράσης του!

  Τρομακτικά αστείος –επειδή κομπάζει για την αποκρουστική όψη του– μας φαίνεται ο μυθολογικός Τυφών, η προσωποποίηση της ηφαιστειακής έκρηξης ή της σφοδρής καταιγίδας, γόνος του Ταρτάρου και της Γαίας. «Υπερείχεν (διαβάζουμε) εις μέγεθος και ισχύν όλων των υπό της Γης γεννηθέντων τεράτων. Η κεφαλή του έφθανε εις τα άστρα και αι χείρες του εκτεινόμεναι εις την ανατολήν και την δύσιν. Εκ των ώμων του εφύοντο εκατόν ακόμη άλλαικεφαλαί δράκοντος εκ των οποίων αφήνοντο παντοειδείς φωναί, θείαι, ανθρώπινοι, βρυχηθμοί λεόντων και ταύρων, ωρυγαί λύκων και κυνών, συριγμοί όφεων κ.λπ. Εκ των οφθαλμών του εξήρχετο πυρ και οι τρίχες της κεφαλής και των γενείων του είναι ρυπαραί». Ως πρωθυπουργός σε κυβέρνηση, το κεντρικό κεφάλι του τέρατος είναι γαϊδουρινό.

  Την ευθυμία που μας προκαλεί η περιγραφή των υλικών του Τυφώνος μάς δημιουργεί και η συνταγή για πίτσα που σερβίρει ο ΝτάφιΝτακ στον ΕλμερΦαντ. Τα συστατικά: φιστικοβούτυρο, στόκος, ψαρόκολλα, πινέζες, κέτσαπ, μουστάρδα, μανταλάκια, γύψος, κρεμμύδια, τσίλι, οξυζενέ, καλώδια, δαχτυλήθρες, τσίχλες, ασετόν και κρέμα ξυρίσματος.

  Θα κλείσουμε αναφερόμενοι στα δομικά στοιχεία της ιδεολογίας του κ. Μιχαλολιάκου. Η ψαρόκολλα, οι πινέζες και τα μανταλάκια της προηγούμενης συνταγής θα σας χρειαστούν.

  Διαβάζουμε τη «Μαύρη βίβλο της Χρυσής Αυγής» του Δημήτρη Ψαρρά. Μιλάει ο ταμίας των κασιδιάρηδων, ο εθνικοσοσιαλιστής Χάρης Κουσουμβρής, που απομακρύνθηκε πριν από δέκα χρόνια: «Το μόνο δεδομένο ήταν η συστηματικά καλλιεργούμενη "αναγκαιότητα Αρχηγού" μέχρι σημείου να αυτοσαρκαζόμαστε υψώνοντας το χέρι ενώπιον μιας αστείας φιγούρας, νομίζοντας ότι βρισκόμασταν μπροστά σε τουλάχιστον πενήντα Λεωνίδες [...]. Αιωρείται (ο Μιχαλολιάκος) μεταξύ Βασιλείας, Παγανισμού, Ορθοδοξίας, Αρχαιολατρίας, Δαιμονολαγνείας, Επταετίας και Γεωργίου Παπαδόπουλου, παρ’ ολίγον Βουδισμού, Παλαιοημερολογητισμού, Αγαμίας, Αντιφεμινισμού, 4ης Αυγούστου, Αστυνομοκρατίας, παρακαπιταλισμού και ατελείωτων συγχυσμένων καταστάσεων».

  Ποιος έλεγε ότι «Η ανοησία δεν γνωρίζει σύνορα. Οπου μπαίνει, βρίσκεται σε δικό της έδαφος»;